Κρυβόταν όμοια μ' αγρίμι η ψυχή του

Λούφαζε τρομαγμένη στα άδυτα των ρωγμών της

Ό,τι την άγγιζε μέχρι τώρα λεπίδι που την μάτωνε

Κάθε ηλιαχτίδα που τον άγγιζε, ρεύμα υψηλής τάσης...

Σχεδόν τον σκότωνε...

Παγωμένη έρημος έγινε

Να μη νιώθει χαράγματα πόνου

από τις ψεύτικες αλήθειες...

Κι αυτό το χαμόγελο στο γαλάζιο βλέμμα της

του θύμησε κάτι από καιρό ξεχασμένο...

Μια απρόσμενη αίσθηση τον τύλιξε ...

Αγάπη?

Έλιωσε σε μιαν άκρη ο πάγος της ψυχής του...

Τρόμαξε...

Πάγωσαν αμέσως οι λιωμένες σταγόνες...

Σταλαγμίτης που καρφώθηκε στην καρδιά της...

Συνέχισε να του χαμογελά...

Την κοίταξε, με όλες τις πληγές που θα της χάριζε

κρυμμένες στο βλέμμα του...

-Θα είμαι εδώ...

Σ' αγαπάω....

του ψιθύρισε...

*Αναστασία*

Ιχνογραφούσε το φεγγάρι

στον καμβά ενός παράξενου ουρανού

Κόκκινο κρασί κερνούσε στα πάθη της νύχτας

Γουλιά γουλιά κοινωνούσα

το θρόισμα της ανάσας σου

Ασχημάτιστα λόγια σιωπής

προστάτευαν την γαλήνη του ύπνου σου

Αφουγκράστηκα τους παλμούς σου

να πάρω απαντήσεις σ' ό,τι δεν ρώτησα ποτέ

Ένας αέρας πειρατής άδραξε τα λόγια

τα έκρυψε σε άγνωστη γραφή στον πάπυρο της αγάπης

Χάρτης ν΄αποκρυπτογραφήσω το αίνιγμα σου

Κύματα πελαγίσια στο κορμί

Υποψία αλμύρας στα χείλη

Γεύτηκα το δάκρυ κάθε σου σκέψης

Ψηλάφισα το εφηβικό χαμόγελο

Προσκύνησα το άβατο που δεν βεβηλώθηκε

Προσευχήθηκα ...

Στο καθάριο της ψυχής αφέθηκα

ανοίγοντας πέρασμα σ' ασκίαστες μέρες

Ύφανα όνειρα με κλωστές τρυφεράδας

Νησί χρυσό και θαλασσί

τα άφησα στο προσκεφάλι σου

Να ξαγρυπνούν όταν εσύ κοιμάσαι ...

Θέλω να σου πω μια καληνύχτα ακόμα ...

γαληνεμένη, σαν άγγιγμα ακριβού παράδεισου, να σ' αγκαλιάσει

να έχει την οσμή της νύχτας και την αφή του φεγγαριού στην αίσθηση

Να σε υψώσει πάνω από το σκοτάδι ως την άκρη της σιωπής

πέρα από την έρημο, πέρα από τον καιρό, σε μιαν άλλη διάσταση

δίχως ρωγμές εύθραυστης πραγματικότητας, να σε πληγώνουν...

Καληνύχτα αγάπη μου, σβήσε της μέρας τα όρια ....

Ψιλή βροχή πέφτει έξω.Πάντα την λάτρευα τη βροχή.
Μα τώρα τη νιώθω απειλητική...Συσσωρευμένες απειλές...
Και μέσα μου δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως γι αυτό...
Πως να τις αντιμετωπίσω?
Η βροχή δυναμώνει.Θυμωμένες σταγόνες ραμφίζουν το τζάμι.
Τα παντζούρια σκουριασμένα από την αχρησία,δεν κλείνουν...
Βλέπεις ποτέ δεν τα ήθελα κλειστά,το σκοτάδι με φοβίζει.
Παίρνω το προσποιητό ύφος του "δεν με νοιάζει"...
Δεν υπάρχει όμως κανένας για να τον ξεγελάσω.
Μόνο εγώ,κι ΕΣΥ στην σκέψη μου και η μοναξιά...παρούσα.
Λέξεις φτερουγίζουν μέσα μου...γύρω μου...
Ψάχνουν για να φωλιάσουν...
Εκτοξεύονται παντού...
Τις συγκεντρώνω με κόπο...
Ατίθασες λέξεις,που ανεβοκατεβαίνουν...
ψυχή~μυαλό
μυαλό~γλώσσα
γλώσσα~δάχτυλα,
αέναα σκαλοπάτια ακολουθώντας...
Αποδέκτης ΕΣΥ,πάντα ΕΣΥ.
Σε μια προσπάθεια αποφόρτισης,τις αφήνω σε μονοπάτια
που δεν βαδίζεις,για να μη σου βαραίνουν τους ώμους της ψυχής.
Στα δικά σου μονοπάτια μόνο οι λάμπουσες από αγάπη λέξεις,βαδίζουν.
Μόνο οι,ηδονικά,χαϊδεμένες από έρωτα λέξεις,έρχονται να σε βρουν.
Κι εγώ σ'ένα κόσμο που πυκνώνει και αραιώνει σωπαίνοντας..
Με αγνοεί χωρίς να με διώχνει...
Σαν αντλία ρουφάει από μέσα μου ότι βρει,
χωρίς να μπορώ να τον αγαπήσω ή να τον μισήσω.
Στα σταυροδρόμια αυτής της άγραφης νύχτας,
που οι σφυγμοί χτυπάνε ξέφρενα για ΣΕΝΑ,
αφουγκράζομαι στην ομίχλη τον ήχο ενός τρένου που πλησιάζει...
Ακουμπάω στο κιγκλίδωμα του ονείρου και το περιμένω...
Καταμετρώντας τους σταθμούς της διαδρομής του,
σαν ασπρόμαυρης ταινίας ηρωίδα,
σηκώνω τον γιακά της καμπαρντίνας μου και ανεβαίνω...
Με μουσική υπόκρουση στους τίτλους του τέλους
το σαξόφωνο που ελλίσεται σ'ένα μπλούζ,ντυμένο το βελούδο της νύχτας,
και το μπάσο που βαθαίνει σαν την απουσία...

Αν γυρνούσε ο χρόνος σ' εκείνο το λεπτό πριν σ' αγαπήσω...

Αν ήξερα όσα έμαθα... θα έκανα την υπέρβαση; Ναι, ψυχή μου, ναι...

Τώρα που γνωρίζω, λέω πως:ΝΑΙ, θα ερχόμουν σε σένα, σ' όποια ζωή

κι αν σε γνώριζα, μ' όποια μορφή κι αν ήμουνα... Θα με άγγιζε η αύρα σου,

θα γινόσουν όνειρο και φως, αιτία κι αποτέλεσμα στην ζωή μου.

Σ' αγαπάω,απλά γιατί είσαι ΕΣΥ. Με όλη τη γνώση που περιέχει αυτό το "απλά"..

Με όλο τον πόνο που μου δίνει αυτή η γνώση, μ' όλες τις ματωμένες πληγές

Σ' αγαπάω και μέσα από σένα είδα τι μπορώ να είμαι εγώ, τον άνθρωπο που είμαι.

Μέσα από τα αισθήματα της γυναίκας,φανερώθηκε το "καλό", το "ανιδιοτελές"

που δίνει η αγάπη.Σ' αγαπάω δίχως εγωϊσμό και περηφάνεια...

Γυμνή η ψυχή μου μπροστά σου, δίχως ντροπή αφέθηκε, δίχως φόβο...

Αγκάλιασε την δική σου κι έμαθε τι σημαίνει ελευθερία κι έδωσε ανάσες

στα πιό κρυφά μου όνειρα...Όλα πρωτόγνωρα, βιωμένα στον υπερθετικό μαζί σου,

τόσο που ξέρω πως μπορώ ακόμα και να σε μισήσω...ακριβώς για τον ίδιο λόγο

που σ' αγαπάω ... Γιατί είσαι ΕΣΥ ψυχή μου ...

Ελαφρώνει το σώμα
ο ύπνος ο αμέριμνος
Και κοχύλια γεμίζει
τώρα η έρημος

Απροσδόκητα μπήκες
στη σχισμή των ονείρων μου
Και του αγγέλου το σώμα
κουλουριάζεται γύρω μου

Κύμα το κύμα
η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα
μας ενώνει

Τρεμοπαίζει η σιωπή
πριν χαθεί η σελήνη
Και του αγγέλου τα δάκρυα
ανεμώνες και κρίνοι

Το παράδοξο θαύμα
την ψυχή δυναμώνει
Ενα όνειρο απλά
πως μπορεί και μας σώνει

Αυτή που σε πνίγει

Και μετά την προηγούμενη και ξανά την προηγούμενη

Μήπως και φτάσεις στην αρχή

Μήπως και καταλάβεις ποια σε ναυάγησε

Μήπως και βρείς την σημαδούρα

Αυτή που σημάδευε τα όρια που πέρασες

και βρέθηκες στο ανοιχτό πέλαγος

Εκεί που ανάσανες αλμύρα

και γέμισες τα πνευμόνια σου πίκρα

Γαλάζια θα μου πεις, ελεύθερη θα σου ανταπαντήσω

μα πίκρα

Έτσι κι αλλιώς τα σκέτα μ' αρέσουν,

Να έχω την αλήθεια της γεύσης στο στόμα

όχι τη νοθευμένη γλύκα της ζάχαρης

Άσχετα αν κάποια στιγμή άρχισα να βάζω

μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ μου

Για να μην ξεχνώ να βάζω στον δικό σου ...

και σε πικραίνω

Μα η πίκρα δεν μετριέται με τις κουταλιές της ζάχαρης

μωρό μου

Τώρα το κατάλαβα

Και σταμάτησα να βάζω ζαχαρίτσα υπενθύμησης

και δεν ξεχνώ πια να σου γλυκαίνω τον καφέ

Γιατί εκεί στ' ανοιχτά που βρέθηκα, οι καρχαρίες

δεν ξεγελιούνται με ένα κύβο ζάχαρη

Σάρκες θέλουν για να χορτάσουν

Αίμα για να μεθύσουν

Κι εμένα το σκαρί μου κινδύνεψε πολλές φορές να ναυαγήσει

Κυκλόφερναν τα θηρία, σίγουρα πως θα με ξεσκίσουν

Μα κι αν βρέθηκα στο βυθό πολλές φορές

ήξερα να κρατώ ανάσες, ήξερα δυνατό κολύμπι

Σώθηκα κι ας περίμεναν οι καρχαρίες να τους κάνω

τα γλυκά μάτια για να γλιτώσω

Γλάρος γινόμουνα και πέταγα μακριά

κι αυτό μου το έμαθες εσύ ψυχή μου...

Εσύ μ' έμαθες να πετάω, εσύ μου ξεδίπλωσες τα φτερά

Εσύ μου έμαθες να περνώ Συμπληγάδες

Μα εμένα μου αρέσουν οι πλεύσεις καρδιά μου

και μόλις μερεμετίσω το σκαρί μου , ξανά στο τιμόνι

Για τα γαλάζια ταξίδια μου, πέρα από τις σημαδούρες

Κι εσύ κάπου εκεί γύρω να πετάς, πότε δίπλα μου

και πότε λίγο πιο μακριά ,στις δικές σου αναζητήσεις

Μα είσαι εκεί ,δεν χάνεις το σημαδάκι

από το λευκό πανί του δικού μου πλεούμενου

Σε χαίρομαι αγάπη μου , στο πέταγμά σου ανασαίνω

την δική σου ελευθερία

Κι όταν κάποιες στιγμές κάθεσαι στα άλμπουρα

και με προσκαλείς στα ταξίδια σου

ρίχνω την άγκυρα και σ' ακολουθώ,

στα δικά μας πετάγματα, στα δικά μας ταξίδια

Κι είναι φορές που στο σκαρί μου αράζεις

λιμάνια προσμένοντας, κι ανάσες αλμύρας

Μα μόνο για λίγο μάτια μου

Σε προκαλεί το απέραντο γαλάζιο του ουρανού

Φτερωτός ταξιδευτής του απείρου

Αέναος αναζητητής αυτού που δεν γνωρίζεις

ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

Μόνο...

Πάντα...

Ανάσα μου...

Κρατώντας σε στην αγκαλιά μου

με την γεύση όλων των ήχων στο στόμα

την ακοή όλων των αποχρώσεων

Ανασαίνοντας την παρουσία σου

έχοντας νιώσει όλα τα ψηλαφίσματα

μ' αποτυπώσεις βαθιές, ανεξίτηλες

στο στρόβιλο του είναι μου

Πριν χαθείς στη χίμαιρα του ονείρου

μισεύω στα υγρά και σκοτεινά σου μάτια

ηδονικά αφήνομαι στην απύθμενη αγκαλιά σου

Για "όσο μια βόλτα διαρκεί"... για τόσο μόνο...

                           Ψυχή μου εσύ...

Κάποτε ήθελα να σε "χορτάσω", τώρα την προσμονή σου γεύομαι

στάλα-στάλα... να μην ξεδιψάσω ποτέ...

Έλα εδώ ! Αγκαλιά ονειράκι μου !

Δυό χέρια να σ' αγγίξουν, τώρα που θες

τη θάλασσα του νου σου, ν' αποφύγεις ...

Έλα, πάνω στη νύχτα ακροπατώ,

μια μέθη της αφήνω, να ζαλιστεί

και να μας σεριανίσει στων αστεριών

τα τραγουδιστά μονοπάτια ...

Έλα, την σκόνη απ' τα μάτια σου να διώξω

κι ότι μαζεύει τα φτερά σου , να ημερέψω ...

Έλα, εγώ θα σου δώσω το μαχαίρι

να κόψεις όποιο νήμα σε λυγίζει ...

μην φοβηθείς, στις χούφτες σου

φιλί θα ακουμπήσω, άνοιγμα πόρτας

για να φτάσεις όπου εσύ ποθείς

Έλα, κι αν σε βαφτίζω ανάσα μου

δεν κλέβω την δική σου ...

είναι για να έχεις όταν σώνεται το γαλάζιο

κι ο ουρανός χαμηλώνει και σε βαραίνει ...

Έλα ψυχή μου, να σου δώσω

όλα αυτά που η πνοή σου γέννησε ...

τις σκέψεις μου, τις λέξεις, τα ταξίδια μου ...

τ' ανείπωτα και τ' ανεκπλήρωτα,

αποτυπώματα

στου ουρανού σου τ' ακρογιάλια ...

Έλα, απόψε που η σκέψη σου δεν γαληνεύει

και σαν κουβάρι, μπερδεμένη ξενυχτά ...

θα σε κοιτώ κατάψυχα όταν σου λέω

" όλα δικά σου μάτια μου

κι ο πόνος σου δικός μου "

*

Φίλησε μου τα μάτια , πάρε τα άγρια όνειρα,

σκότωσε τα φαντάσματα, ρίξε στο σώμα μου κατακλυσμό,

να φυτρώσει η ψυχή , να φτεροκοπήσουν γλάροι

κάτω από τα βλέφαρα. Ρίξε με στην πιό άγρια θάλασσα,

σ' απόκρημνα ακρογιάλια ταξίδεψε με.

Μπήξε τα χέρια σου στις ρωγμές μου, μια υποψία αλήθειας άφησε,

βάλσαμο στις πληγές .Φως διάφανο να γλυστρίσει στις σκοτεινές μέρες.

Ουρανός απροσδόκητος τ' ακτινωτά σου μάτια ...

Μην μ' ερμηνεύεις ...

Δώσε σχήμα στην εικόνα του κόσμου, μια μικρή ρίζα να κρατηθώ ...

Δεν σε θέλω πληγωμένη ανάμνηση που οι εκδοχές της

πριονίζουν τα περιγράμματα της απόγνωσης...

Έδω σε θέλω μωρό μου, εδώ .....

Εδώ σε θέλω
στα δύσκολα μπες
Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές
Εδώ σε θέλω
Να αντέχεις να ζεις ....

Χαρούλα Αλεξίου

Πάντα θα είσαι μια πόρτα με όλες τις ελπίδες,

ένας ουρανός που όταν τον κοιτώ δεν σκέφτομαι το χάος, το σκοτάδι

Ένα σοκάκι που αλητεύω και στρίβοντας την γωνία αντικρύζω την θάλασσα

Η μουσική από τα χέρια σου με ταξιδεύει στο δικό σου σύμπαν,

μαλακώνει τις πληγές μου...

Πως να μην αποζητώ την αλήθεια σου ψυχή μου;

Στο αδιέξοδό σου την έψαξα, κάτω από τις λέξεις σου την βρίσκω

Στον τοίχο που έχτισες για να κρατήσεις, ότι μπορεί να κρατηθεί

από το ποτάμι της ζωής που μας κατεβάζει...

Σ΄αυτόν τον πνιγμό αντιστάθηκα κι εγώ, στον δικό σου τοίχο

μια νέα αφετηρία... να σε λατρεύω για το "λίγο" σου, περισσότερο

από όσο σ' αγαπώ για το "πολύ" σου...

 Η αλήθεια μου για σένα έχει πάρει σχήμα σφαιρικό

Απογυμνωμένη από τα άλλοθι

Σ' αντικρύζω κατάματα και αντέχω  

όταν με βυθίζεις σ' όλη την κόλαση του ουρανού και της γης....

που γέννησαν στιγμές ,δεμένες πια κι αυτές σε πολύτιμη ανάμνηση

Απόψε, καρδούλα μου, χαμένη στα ταξίδια μου ... Χιλιόμετρα διανυσμένης αγάπης ...

Αν τα προσθέσω, τον γύρο της γης κάνουνε ... Μα τον "γύρο του κορμιού σου"

δεν κατόρθωσαν ακόμα να τον κάνουνε...  

Το σώμα σου ...

Τόσο πεπερασμένο, τόσο άπειρο ...

Το περικλείω και ποτέ δεν το έχω ολόκληρο,

δεν ξεδιψώ και δεν χορταίνω .

Κόκκος άμμου και ωκεανός απέραντος.

Προς τα που να ταξιδέψω;

Οι χούφτες μου είναι γεμάτες όνειρα ...

Έλα να σε χαϊδέψω ...

Και το γέλιο σου, μάτια μου ... ένα ταξίδι σ' ολάκερο τον κόσμο ...

Η σιγουριά πως είσαι καλά, πως δεν αγγίζουν οι σκιές την ψυχούλα σου ...

Νιώθω ευτυχισμένη, με ζεσταίνει η σκέψη σου !

Να είσαι καλά, να χαμογελάς!

Μην ξεχνάς να κοιτάς τ' αστέρια ...

Μια ελευθερία ανέγγιχτη από τις λέξεις και την ενοχή

Υπήρξαν λέξεις που αιωρήθηκαν που παρατήρησαν που κατρακύλησαν

Αδύνατο να φωλιάσουν στη σιωπή μόνο ξαποσταίνουν και λογομαχούν με τη ζωή

Ανείπωτες

Τολμώ να υψώσω το βλέμμα μου πάνω σου, βυθισμένο στα άδυτα αυτής της

παραλίγο λέξης, παγιδευμένο αιχμάλωτο μιας φευγαλέας υπόσχεσης

Σ' αγαπάω τι να φοβάμαι πια; Απόλυτα παραδομένη σ' αυτό μα κι ελεύθερη

Για ταξίδια που γύρεψα για διαδρομές που μου δίνεις για ανάσες που χαρίζω

Ηττημένη στα όρια που ξεπέρασα αήττητη στα όρια που έθεσες

Δεν ξεχνώ δεν διαγράφω, ο χρόνος αλλάζει διογκώνεται δεν είναι μια στιγμή

μια αστραπή που χάνεται, ένα όνειρο

Μέσα στον δικό σου παράδεισο υπάρχει μια μικρή κόλαση

Μέσα στην δική μου κόλαση ένας μικρός παράδεισος

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε διαγράφοντας τα όρια των κινήσεων μας

Εσύ παρατηρείς το Φεγγάρι καθώς σχηματίζει στεφάνι κατάφωτο και του δίνεις

μυθικές διαστάσεις. Εγώ το σπασμένο χέρι ενός αγάλματος προσέχω και λέω

"κοίτα... είναι σαν φτερό" . Πόσο μοιάζουμε άραγε; Ποιός είναι ο πιό δυνατός;

Εσύ που κρατάς τον κόσμο στη χούφτα σου και μου τον δείχνεις;

Εγώ που απλώνω το χέρι για ν' αγγίξω το δικό σου;

Βρέχει ...

"Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ"

αυτός ο ήχος μέσα μου ... ανάγκη που απομνημονεύτηκε στο βλέμμα ...

όταν γελάω σιγανά, ακούς τίς σταγόνες της στα μάτια μου ;

"μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο"

μουσκεμένο πανωφόρι φόρεσαν οι θύμησες και βγήκανε σεριάνι ...

να δροσιστεί, να ξεδιψάσει το όνειρο ... να καθρεφτιστεί μαζί σου

σε κάθε σταγόνα που χάνεται στην θάλασσα ...

όλα χάνονται, όλα τα παρασύρει η βροχή, μόνο εσένα δεν έσβησε ποτέ ...

"και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ, νοσταλγία δισύλλαβη"

παρουσία δισύλλαβη "εσύ", όχι ο ξένος ... όχι ο άλλος ...

Εσύ ... περισσότερο από εγώ ...

και μαζεύω σε τρεμάμενες χούφτες σταγόνες, την ψυχή να ξεδιψάσω ...

ατενίζοντας τον ηχηρό υγρό κόσμο πέρα από τον θολό ορίζοντα ...

"αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ"

ανελέητα δική σου στιγμή ... ανελέητα δικός σου ήχος ...

ακούω την βροχή να περπατάει στο σώμα σου ...

υγρά αγγίγματα που κυλάνε σε ρυάκια λυτρωτικά ...

"όλο εσύ, εσύ, εσύ"

σ' ένα ξημέρωμα που χάνεται στο παραμιλητό, στην παραίσθηση ...

σε μια φαντασίωση στης βροχής τον ρυθμό ...

"σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ"

στα εισαγωγικά στίχοι από το ποίημα
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Κική Δημουλά

Βυθίζεται η νύχτα στους μαγικούς σου κόσμους,

με τραβάει μαζί της, ταξίδι μου τάζει στην κόψη των λέξεων,

εκεί που τα όνειρα σχηματίζονται και πάλι χάνονται.

Στους πόθους του πειρατικούς, στις λεηλατημένες επιθυμίες

που σηκώνουν άγκυρες πόνου και φουσκώνουν πανιά

για ρότες που αναζητούν τις αλήθειες σου. Στις φουρτουνιασμένες

θάλασσες της ψυχής σου την αντάρα μου να σμίξω,

να ναυαγήσω στο νησί της σκέψης σου... Η ανήσυχη γαλήνη της

να μ' αγγίξει, που πλανεύει τους παλμούς της καρδιάς μου.

Χάνομαι στα μονοπάτια που χαράζουν οι λέξεις σου,

τα μάτια μου χορταίνουν, η ψυχή μου η σκέψη μου.

Όταν περισσεύουν το πόνο σου, προσευχή τις κάνω

σου τις γυρνώ παρηγοριά. Μα όταν η λαχτάρα σου τις ντύνει

με φτερά, στους νέους σου προορισμούς να απλωθούν,

διαβάτης στο ουράνιο στερέωμα γίνομαι και χαίρομαι το πέταγμά σου.

Αφουγκράζομαι την ανάσα σου, τους κρυφούς σου πόθους,

τις αναζητήσεις που υφαίνει η αλήθεια σου, μαγεύομαι από τις μελωδίες

της ψυχής σου. Αφήνομαι στην αύρα σου που με τυλίγει, σ' ακούω να μιλάς,

να ψιθυρίζεις όσα αγαπάς, να γελάς κι αγγίζω της ευτυχίας τα όρια.

Ψηλαφίζω την αιτία που η ματιά μου χάνεται μέσα της ... ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ..

η απάντηση σε όλα τα γιατί ...