Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια ένα αξιόλογο Star Trek! Έχει σαρώσει στις κριτικές (με 95% θετικές κριτικές στο rottentomatoes.com) και είναι με διαφορά η ταινία της χρονιάς.

Απευθύνεται σε ευρύ κοινό, δηλαδή δε χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης των παλιών star trek για να καταλάβει τί γίνεται, αφού παίρνουν όλη την ιστορία από την αρχή. Ουσιαστικά πρόκειται για επανίδρυση του Star Trek με νέους ηθοποιούς. Βέβαια όσοι βλέπανε τα παλιότερα star trek θα νιώσουν κάποια αυξημένη συγκίνηση όταν δουν οικεία πρόσωπα και καταστάσεις :)

Με αφορμή το σχόλιο του Oracla στο προηγούμενο ποστ θυμήθηκα ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι σε γλώσσα Σουαχίλι.
Αυτό που μου αρέσει στις αφρικανικές γλώσσες σαν τη Σουαχίλι είναι η χρήση πολλών καθαρών φωνηέντων που δημιουργούν μια αίσθηση μεγάλης ελευθερίας και αισιοδοξίας. Η συγκεκριμένη γλώσσα έχει επηρεαστεί αρκετά από άλλες γλώσσες όπως η αραβική, αλλά και από λατινογενείς γλώσσες και μιλιέται ιδιαίτερα στην ανατολική Αφρική.

Το τραγούδι λέγεται "Malaika" που σημαίνει "άγγελέ μου"
Μου είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστώ ένα τραγούδι τέτοιας γλώσσας να τραγουδιέται με φόντο ένα χιονισμένο τοπίο. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να πει κανείς και για τα τραγούδια του Bob Marley. Εδώ όμως είναι ο ίδιος ο ήχος της γλώσσας που σε προκαταλαμβάνει θετικά και σου δημιουργεί πρασινογάλαζες εικόνες πλημμυρισμένες στον ήλιο.

Η αγαπημένη μου εκτέλεση είναι μία αργή ρομαντική εκτέλεση του Harry Belafonte λίγο διαφοροποιημένη απ' το original: 

Malaika, nakupenda Malaika. Άγγελέ μου, σ' αγαπώ άγγελέ μου.
Malaika, nakupenda Malaika. Άγγελέ μου, σ' αγαπώ άγγελέ μου.
Ningekuoa mali we,          Θα σε παντρευόμουν θησαυρέ μου
Ningekuoa dada.             Θα σε παντρευόμουν αδελφή μου

Nashindwa na mali sina, we, Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο (απ'την έλλειψη πλούτου)                     
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν, άγγελέ μου
Nashindwa na mali sina, we,             Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο   
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν άγγελέ μου

Pesa zasumbua roho yangu                Το χρήμα βασανίζει την ψυχή μου
Pesa zasumbua roho yangu                Το χρήμα βασανίζει την ψυχή μου
Nami nifanyeje, kijana mwenzio,         Κι εγώ, ο αγαπημένος σου, τι μπορώ να κάνω

Nashindwa na mali sina, we,             Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν, άγγελέ μου
Nashindwa na mali sina, we,             Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο   
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν άγγελέ μου

Kidege, hukuwaza kidege.      Μικρό πουλάκι, πάντα σε ονειρεύομαι, μικρό πουλάκι
Kidege, hukuwaza kidege.      Μικρό πουλάκι, πάντα σε ονειρεύομαι, μικρό πουλάκι 
Ningekuoa mali we,          Θα σε παντρευόμουν θησαυρέ μου
Ningekuoa dada.             Θα σε παντρευόμουν αδελφή μου

Nashindwa na mali sina, we,             Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν, άγγελέ μου
Nashindwa na mali sina, we,             Αν δεν είχα νικηθεί απ' τον πλούτο   
Ningekuoa Malaika.                      θα σε παντρευόμουν άγγελέ μου

Το original έχει λίγο διαφορετική πρώτη στροφή: 
Malaika, nakupenda Malaika.             Άγγελέ μου, σ' αγαπώ άγγελέ μου
Malaika, nakupenda Malaika.             Άγγελέ μου, σ' αγαπώ άγγελέ μου
Nami nifanyeje, kijana mwenzio,         Κι εγώ, ο αγαπημένος σου, τι μπορώ να κάνω 

Το τραγούδι θα το βρείτε στο youtube σε αρκετές άλλες εκτελέσεις, μεταξύ των οποίων και μία των Boney M: https://www.youtube.com/watch?v=jvGxuuaIJGM

Ίσως να είμαι απ' τους λίγους ανθρώπους που ο καιρός τους επηρεάζει τόσο υπερβολικά. Τις συννεφιασμένες μέρες ακόμα και εάν δεν έχω λόγο να είμαι θλιμμένος, μέσα μου έχω ένα βάρος, μία αβεβαιότητα, μία ροπή προς τη μελαγχολία. Αντίθετα, τις ηλιοφανείς ημέρες, ακόμα και εάν υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα με κυριεύει μια αισιοδοξία, μία βεβαιότητα ότι όλα μπορούν να επιτευχθούν με αρκετή θέληση, και ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν.
Έχω κάνει προσπάθειες να το ξεπεράσω αυτό το φαινόμενο, αλλά φαίνεται είναι στη φύση μου. Και έτσι είναι για μένα σα να υπάρχει το χαρούμενο εξάμηνο (ας πούμε απ' τον Απρίλιο ως τον Οκτώβρη) και το θλιμμένο εξάμηνο.

Επίσης, προτιμώ πολύ περισσότερο τη νύχτα απ' ότι τη συννεφιασμένη μέρα. Τόσο, που εάν έξω ο ουρανός είναι πολύ συννεφιασμένος προτιμώ να κλείσω τα πατζούρια και να μείνω με με τα ζεστά φώτα του σπιτιού.

Ίσως να είναι υπερβολικά όλα αυτά, αλλά η επιρροή του ήλιου στην ψυχολογία μας είναι κάτι αποδεδειγμένο επιστημονικά. Στις βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει αυξημένη τάση καταθλίψεων εν μέρει λόγω της μόνιμης συννεφιάς και του κρύου. Μάλιστα η έλλειψη ήλιου και οι ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει αυτή αντιμετωπίζεται με διάφορες μεθόδους όπως την τεχνητή δημιουργία φωτός που να μοιάζει με το ηλιακό ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό του ...πάσχοντα. Μπορεί να μοιάζει αστείο, αλλά πράγματι είμαστε φτιαγμένοι να λατρεύουμε τον ήλιο. Η ενέργεια ολόκληρου του πλανήτη πηγάζει από εκεί και κατ' επέκτασιν και η ζωή.

Πλησιάζει λοιπόν αυτό το ...χαρούμενο εξάμηνο. Και όπως στο παραμύθι ο Ήλιος θα νικήσει το Βοριά. Δεν φαντάζομαι να ήταν κανένα παιδί με το μέρος του Βοριά όταν διάβασε το γνωστό παραμύθι του Αισώπου.

Καλή Άνοιξη λοιπόν :)

Υ.Γ. Τυπικά έχει μπει ήδη η άνοιξη, αλλά στην πραγματικότητα (αστρονομικά) μπαίνει περίπου στις 21 Μαρτίου διότι από τότε και μετά η μέρα θα είναι μεγαλύτερη απ' τη νύχτα.

Όταν την περασμένη Κυριακή δημοσιεύτηκε στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας ένα άρθρο σχετικό με την αθεΐα στην Ελλάδα στο οποίο συμμετείχα κι εγώ, ενημερώθηκα ότι μία κυρία 83 ετών ήθελε να μιλήσει μαζί μας.

Πρόκειται για την κυρία Ελισάβετ Ματλή, 83 ετών απ' το Χαλάνδρι η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως άθεη. 
Επικοινώνησα, λοιπόν, μαζί της και μου παραχώρησε τηλεφωνικά μία σύντομη συνέντευξη καθώς η ίδια δεν έχει πρόσβαση στο internet ώστε να μπορεί να εκφράσει δημοσίως τις απόψεις της. Νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη αξία γιατί όπως λέει και η ίδια, "ήθελα να δώσω το παρόν και να δείξω ότι υπάρχουν και μεγάλοι άνθρωποι που σκέφτονται λογικά."

Πρέπει να πω ότι ήταν συμπαθέστατη και ότι απόλαυσα ιδιαίτερα την κουβέντα μας.
Καλή ανάγνωση!

---------
-Πώς οδηγηθήκατε στην αθεΐα;

Με τη λογική. Αν και ποτέ μου δεν πίστεψα, ούτε από παιδάκι. Η μητέρα μου πίστευε. Ο πατέρας μου ήταν άθεος αλλά ποτέ δεν είχαμε συζητήσεις για τέτοια πράγματα. Δεν θεωρούσαν πρέπον για μια κοπέλα να εκφράζει τέτοιες απόψεις δημόσια. Μόνη μου κατέληξα ότι δεν είναι λογικά αυτά τα πράγματα.

-Τι εννοείτε;

Δεν είναι δυνατόν να ‘χουν γίνει όλα αυτά τα θαύματα. Δεν είναι δυνατόν η Παναγία να γέννησε και να ήταν παρθένος, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει βασκανία. Μετά, αν δεις τις πολυτέλειες της εκκλησίας και τους δεσποτάδες με τις κοιλιές σου έρχεται αηδία.

-Νιώσατε την ανάγκη κάποια στιγμή να πιστέψετε;

Ποτέ.

-Δε ζηλέψατε ποτέ αυτούς που πιστεύουν; Δε χρειαστήκατε ένα αποκούμπι;

Όχι, ποτέ. Το να πιστεύεις σε κάτι, σε οτιδήποτε, σημαίνει ότι δε θες να στηριχτείς στον εαυτό σου.

-Το θάνατο πώς τον αντιμετωπίζετε;

Όταν ήμουν πιο νέα τον αντιμετώπιζα πιο δύσκολα. Τώρα που μεγάλωσα δεν τον αντιμετωπίζω καθόλου δύσκολα, απλά δε θέλω να υποφέρω πριν πεθάνω.

-Δηλαδή δε φοβάστε το θάνατο;

Όχι, γιατί κλείνεις τα μάτια σου και τελείωσε. Δεν υπάρχει τίποτα μετά.

-Πολλοί λένε ότι μεγαλώνοντας ο άνθρωπος τείνει προς τη θρησκεία.

Όχι, αντιθέτως! Εγώ νεότερη φοβόμουν το θάνατο αλλά τώρα καθόλου. Μα και η θρησκεία η ίδια δε λέει «χους ει και εις χουν απελεύσει»; Τι μας λένε λοιπόν τώρα…

-Πολύς κόσμος όμως πιστεύει σε κάποια μορφή μεταθανάτιας ζωής.

Κολοκύθια. Δηλαδή δισεκατομμύρια ζωές των ανθρώπων που πέθαναν είναι στον ουρανό και περιφέρονται; Και ύστερα γιατί εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε σημαντικοί ενώ τα ζώα όχι; Και γιατί οι χριστιανοί πιστεύουν ότι είναι ο περιούσιος λαός του θεού; Οι βουδιστές δεν είναι; Οι ισλαμιστές δεν είναι; Όλοι είναι! Αν υπήρχε Θεός δε φαντάζομαι ότι θα έκανε διακρίσεις, θα κοιτούσε μόνο αν είσαι καλός ή κακός. Αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχει. Θα πεις «πώς έγινε το σύμπαν, ο κόσμος», αναπάντητο ερώτημα!

-Εσείς τι απάντηση δίνετε σε αυτό;

Τίποτα. Λέω «δεν ξέρω». Είμαι περισσότερο αγνωστικίστρια. Αγνοώ γιατί δεν μπορώ να ξέρω.

-Πολλές φορές λέγεται ότι και να μην υπάρχει Θεός είναι καλό να πιστεύει ο άνθρωπος κάπου.

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο κακό. Σε αυτό μόνο πιστεύω. Σημειωτέον, ο πατέρας μου που ήταν άθεος είχε τις καλύτερες σχέσεις με την εκκλησία και την καθολική και την ορθόδοξη, γιατί σα γιατρός που ήταν τον έστελνε ο αρχιμανδρίτης της ενορίας μας σε φτωχούς και όχι μόνο τους κοίταζε τζάμπα αλλά τους έδινε χρήματα να πάρουν και φάρμακα.

-Πιστεύετε σε οποιαδήποτε άλλη μεταφυσική, όπως για παράδειγμα στην αστρολογία η σε κάτι άλλο;

Όχι, όχι... η λογική λέει όχι.

-Αντιμετωπίσατε κάποια αρνητική κριτική επειδή ήσασταν άθεη;

Από διάφορες φίλες και γνωστές ναι.

-Τι ήταν αυτό που σας έλεγαν συνήθως;

Ότι «έτσι τα βρήκαμε και έτσι θα συνεχίσουμε.» Γιατί όταν τους πεις λογικά πώς έχουν τα πράγματα δεν έχουν τι άλλο να σου απαντήσουν.

-Εσείς παντρευτήκατε με θρησκευτικό γάμο;

Ναι, δεν υπήρχε πολιτικός γάμος όταν παντρεύτηκα εγώ. Αλλά εάν παντρευόμουν τώρα, θα παντρευόμουν με πολιτικό γάμο.

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη.

Εγώ ευχαριστώ! Ήθελα να δώσω το παρόν και να δείξω ότι υπάρχουν και μεγάλοι άνθρωποι που σκέφτονται λογικά.
----------


Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε τα blogs των φίλων bloggers που ασχολούνται και αυτοί με το ζήτημα της θρησκείας στην Ελλάδα.
-Διαγόρας o Μήλιος
-Αόρατη Μελάνη
-Atheoi.org
-Toomanytribbles

Συνήθως χρησιμοποιούμε τον όρο "ευτυχία" σε ατομικό επίπεδο αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα άτομα και καταστάσεις. Αν και δε μπορούμε με σαφήνεια να προσδιορίσουμε την απόλυτη ευτυχία, σίγουρα γνωρίζουμε πότε την πλησιάζουμε και πότε απομακρυνόμαστε από αυτήν.

Μου αρέσει πολλές φορές να φαντάζομαι μία μορφή παγκόσμιας ευτυχία σαν ένα άθροισμα όλων των ατομικών "ευτυχιών" μας. Κάτι σαν "ευτυχία της ανθρωπότητας." Οι άνθρωποι που υποφέρουν καθημερινά στον πλανήτη ή που ζούνε σε άθλιες συνθήκες σίγουρα ελαττώνουν δραματικά αυτό το άθροισμα. Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πλειοψηφία του ανθρώπινου πληθυσμού.

Ένας απ' τους πιο ευγενείς σκοπούς που μπορώ να φανταστώ για κάποιον άνθρωπο θα ήταν να προσπαθεί να αυξήσει την παγκόσμια ευτυχία καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Από τον διπλανό του, μέχρι τον άγνωστο που έχει ανάγκη σε κάποια μακρινή χώρα.

Ως ηθικός κώδικας, αυτός θα ήταν ο πρώτος που θα έγραφα πάνω από οποιαδήποτε φιλοσοφία ή θρησκεία: "Με κάθε πράξη μας ας αυξάνουμε την ευτυχία στον κόσμο." Τίποτ' άλλο δε χρειάζεται, καμία άλλη ηθική.

Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι σε όλους σας καλή χρονιά κι ευτυχισμένη.

Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα διήγημα, και επειδή είναι σχετικό με το ζήτημα της ευτυχίας, νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε. Λέγεται Σπίθες μες τη Νύχτα και είναι το 21ο κείμενο των Σκέψεων εδώ στο MusicHeaven. Καλή ανάγνωση :) 

Τελευταίο ποστ για αυτή τη σεζόν. Φεύγω σε λίγες μέρες απ' την Αθήνα και θα επιστρέψω πια μόνιμα κάπου στα μέσα του Αυγούστου. Πολλά συνέβησαν φέτος και χρειάζεται να ωριμάσουν μέσα στο νου μου. Όπως κάθε καλοκαίρι παίρνω μαζί αρκετά βιβλία για διάβασμα. Θέλω να διαβάσω 2-3 βιβλία μεταξύ των οποίων, το Infidel της Ayaan Hirsi Ali, μιας ηρωικής γυναίκας που κατάφερε να δραπευτεύσει σωματικά και νοητικά απ' τον σημερινό μεσαίωνα του Ισλάμ και να καταγράψει όσα πέρασε μεγαλώνοντας σε ένα ισλαμικό κράτος. Θέλω επίσης να διαβάσω το Ζορμπά του Καζαντζάκη. Πάει καιρός που διάβασα Καζαντζάκη και νιώθω την ψυχή μου φτωχότερη. Το έχω πια μεγάλη ανάγκη.

Έγινε το beach party, ξανασυναντηθήκαμε, κι όλα ήταν όμορφα κι απλά, έτσι όπως πρέπει να είναι σε μια μουσική κοινότητα. Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο διαφορετικός είναι ο γραπτός λόγος σε σχέση με την ζωντανή επικοινωνία, και νομίζω ότι πολλές φορές πέφτουμε έυκολα στην παγίδα της ψυχρότητας του γραπτού λόγου. Γι' αυτό κρατώ τα άφθονα χαμόγελα, τα τραγούδια, την επικοινωνία, την συντροφιά. Έχουμε άπειρα πράγματα να μας ενώσουν, ας μείνουμε σε αυτά.

Δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες το νέο κείμενο των Σκέψεων, όπου εξερευνώ το μαγευτικό Μυστήριο των μουσών! Είναι ένα κείμενο που απευθύνεται στους λάτρεις της μουσικής, στους ανθρώπους εκείνους που η μουσική είναι ο κύριος τρόπος έκφρασής τους και δε μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους δίχως αυτήν.
Η στήλη μου, οι Σκέψεις, έγιναν ...20 δημοσιεύσεων! Είκοσι κείμενα που εκφράζουν την ψυχή μου τόσο πολύ που νομίζω ότι αν τα διαβάσει κανείς, μπορεί να με γνωρίσει σε απίστευτο βάθος. Γι' αυτό κάθε φορά που στέλνω ένα κείμενο νιώθω ...γυμνός. Δεν είναι εύκολο να εκφράσεις αυτά που χεις βαθιά μέσα στην καρδιά σου σε ένα άγνωστο κοινό. Όσοι γράφουν ποιήματα και λογοτεχνήματα και τα δημοσιεύουν το ξέρουν καλά. Και νομίζω ότι αυτό είναι απ' τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε καταφέρει εδώ. Άνθρωποι ευαίσθητοι εκφράζονται καθημερινά, εκφράζουν γυμνή την ψυχή τους, κόντρα σε μία κοινωνία που μας θέλει σκληρούς, ανέκφραστους και πεζούς.

Με αυτές τις σκέψεις σας αφήνω, και σας εύχομαι να έχετε ένα πανέμορφο καλοκαίρι, να ξεχαστείτε λιγάκι, να ξεκουραστείτε, να διασκεδάσετε και να 'ρθείτε σε επαφή με τον εαυτό σας όσο μπορείτε.

Φίλοι μου...
Καλό Καλοκαίρι!!!

Μαγική εποχή το καλοκαίρι. Από όταν ήμουν μικρό παιδί αυτή η εποχή με σαγήνευε. Και ακόμα και σήμερα όταν προσπαθώ να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, οι πρώτες ευχάριστες αναμνήσεις που 'ρχονται στο νου μου είναι πάντα καλοκαιρινές. Είχα και έχω μια μοναδική σύνδεση με αυτήν την εποχή. Όταν καλοκαιριάζει νιώθω ότι είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου, ο πραγματικός μου εαυτός. Όλα ταιριάζουν καλύτερα γύρω μου. Και μερικές φορές μου φαίνεται σαν όλες οι άλλες εποχές να είναι απλά μία προετοιμασία για την μέγιστη αυτή γιορτή!

Διαβάζω εδώ σε αυτό το blog το περσινό ποστ "καλοκαίρι γαλαζοκόκκινο" που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θλίψη μου για το περσινό καλοκαίρι και τις διακοπές που τελείωναν. Να 'μαστε όμως πάλι εδώ. Ξαναφτάσαμε στην μαγική εποχή. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα 'ρχοταν τόσο γρήγορα... Δε ξέρω γιατί, αλλά όσο μεγαλώνω οι μέρες μοιάζουν να περνούν ολοένα και πιο γοργά. Έτσι και το καλοκαίρι, μοιάζει να ξεγλιστράει γρήγορα μέρα με τη μέρα. Μα ενώ μοιάζει πάντα μικρό όταν το ζεις, φαντάζει ατέλειωτο και ονειρεμένο όταν το θυμάσαι. Είναι άλλωστε τόσες πολλές και σημαντικές οι εμπειρίες που έζησα τα καλοκαίρια... Το πρώτο γρατζούνισμα κιθάρας, το πρώτο φιλί, οι πρώτοι έρωτες, οι πρώτες φιλοσοφικές συζητήσεις, το πρώτο σινεμά, οι πρώτοι ...Κατσιμιχαίοι (Ρίτα-Ριτάκι 1986-1987), η πρώτη πτήση στο Internet, τα πρώτα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα και το δέος απέναντι στον έναστρο ουρανό...

Ο έρωτάς μου για το καλοκαίρι είχε αποτυπωθεί παλιότερα εδώ στη στήλη μου στο MusicHeaven. Νομίζω, αν είστε κι εσείς λάτρεις του καλοκαιριού, είναι ο καλύτερος τρόπος να σας ευχηθώ καλό καλοκαίρι με ένα κείμενο ..."Καλοκαιρινό"!

Υ.Γ.Αναχωρώ απ' την Αθήνα στις 19 Ιουλίου και με ενδιάμεσα πήγαινε-έλα θα επιστρέψω οριστικά πια κάπου στις 15 Αυγούστου. Ανυπομονώ για το beach party του MusicHeaven στις 12 Ιουλίου κι ελπίζω να δω αρκετούς από εσάς εκεί:)
Τέλος, τις επόμενες μέρες θα δημοσιευτεί εδώ στο MusicHeaven το νέο κείμενο των Σκέψεων, με τίτλο "Το μυστήριο των μουσών", που ασχολείται με τη ...μουσική!  

Οι επιστημονικές ειδήσεις του περασμένου μήνα ήταν εντυπωσιακές, και μου θύμισαν με τον καλύτερο τρόπο ότι βρισκόμαστε πια στον εικοστό πρώτο αιώνα. 
 
Νομίζω η σημαντικότερη είναι η εύρεση Ουρακίλης και Ξανθίνης σε μετεωρίτη που έπεσε απ' το διάστημα. Η ουρακίλη, είναι ένα οργανικό μόριο που είναι απ' τους δομικούς λίθους του RNA. Μία τέτοια ανακάλυψη δείχνει ότι οι δομικοί λίθοι της ζωής στη Γη ίσως να μην είναι τόσο σπάνιοι όσο νομίζουμε. Αντίθετα, φαίνεται να επιβεβαιώνεται σε μεγάλο βαθμό η ιδέα που είχε προταθεί απ' τον Carl Sagan το 1992 ότι οι μετεωρίτες και οι κομήτες φέρουν συστατικά που είναι αναγκαία και αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής. Εάν πράγματι πριν  4 δισεκατομμύρια χρόνια πέσαν τα πρώτα δομικά μόρια της ζωής στη Γη, μπορεί το ίδιο να έχει γίνει και σε εκατομμύρια άλλους πλανήτες, με τη βοήθεια των μετεωριτών και των κομητών. Οι νουκλεϊκές βάσεις σύμφωνα με αυτή τη θεωρία μπορεί να δημιουργήθηκαν στο διάστημα ή στο εσωτερικό των αστεροειδών, προστατευμένες απ' την υπεριώδη ακτινοβολία. Ένας τέτοιος μετεωρίτης ίσως έπεσε την κατάλληλη στιγμή πάνω στη Γη για να οδηγήσει στην εμφάνιση των πρωταρχικών μορφών ζωής. Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://news.nationalgeographic.com/news/2008/06/080618-meteor-earth.html 

Μια άλλη σημαντική ανακάλυψη είναι η εύρεση τριών γαιοειδών πλανητών γύρω από ένα άστρο που απέχει από εμάς 42 έτη φωτός. Πρόκειται δηλαδή για πλανήτες που μοιάζουν με τους εσωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και είναι πετρώδεις σε αντίθεση με τους εξωτερικούς πλανήτες που είναι γιγάντιοι και αέριοι (Δίας, Κρόνος, κλπ). Μέχρι τώρα, λόγω της τεράστιας δυσκολίας ανίχνευσης πλανητών εκτός του Ηλιακού Συστήματος, είχαμε καταφέρει να ανακαλύψουμε μόνο γίγαντες πλανήτες σε μεγέθη παρόμοια με του Δία και του Κρόνου ή και μεγαλύτερα. Η ανακάλυψη όμως μικρότερων πλανητών -αν και θεωρητικά ήταν αναμενόμενη- επιβεβαιώνει την ιδέα ότι οι πλανήτες κοντά στο μέγεθος και το είδος της Γης πρέπει να είναι άθφονοι στο σύμπαν. Το ζητούμενο είναι πλέον να ανακαλυφθούν πλανήτες γαιο-ειδείς που να βρίσκονται σε τέτοια "χρυσή" απόσταση απ' το άστρο τους ώστε να έχουν ήπιες συνθήκες, παρόμοιες με τις γήινες. Διαβάστε σχετικά εδώ: http://space.newscientist.com/article/dn14149-trio-of-superearths-found-around-milky-way-star.html?DCMP=ILC-hmts&nsref=news7_head_dn14149 και γενικά για την αναζήτηση "γαιοειδών" πλανητών εδώ: http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3370.html

Μία σημαντική αποστολή βρίσκεται αυτόν τον καιρό σε εξέλιξη στον Άρη. Το ρομπότ phoenix, προσεδαφίστηκε τον περασμένο Μάιο στον κόκκινο πλανήτη. Εντυπωσιακή είναι η πρόσφατη ανακάλυψή του ότι όχι μόνο υπάρχει πάγος στον Άρη, αλλά ότι το έδαφος είναι ιδιαίτερα φιλικό, και παρόμοιο με αυτό της Γης. Χαριτολογώντας ένας επιστήμονας της Nasa είπε ότι θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να καλλιεργήσει ...σπαράγγια στην επιφάνεια του Άρη. Υπήρχαν αμφιβολίες σχετικά με το αν το εύρημα του phoenix ήταν πάγος ή αλάτι, αλλά εμφανή σημάδια εξάτμισης δείχνουν ότι μάλλον πρόκειται για το πρώτο. Μέχρι στιγμής η αποστολή είναι πολύ επιτυχημένη, και πρόκειται να αποκαλύψει πολλά για το περιβάλλον και το υπέδαφος του γειτονικού μας πλανήτη. Περισσότερα εδώ: http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3368.html και εδώ: http://space.newscientist.com/channel/astronomy/astrobiology/dn14044-phoenix-digs-up-possible-ice-on-mars.html

Τέλος όπως ίσως γνωρίζετε, σύντομα στο Cern θα γίνει ένα απ' τα σημαντικότερα πειράματα όλων των εποχών όπου θα προσπαθήσουν να αναβιώσουν τεχνητά τις συνθήκες που υπήρχαν το 1/100.000 δευτερόλεπτο μετά τη μεγάλη έκρηξη. Είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά και τα βλέμματα της επιστημονικής κοινότητας είναι στραμμένα εκεί. Θα δοθούν απαντήσεις σε μεγάλα ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο δημιουργίας του σύμπαντος, την σκοτεινή ύλη και την σκοτεινή ενέργεια καθώς και για το περίφημο σωμάτιο Higgs. Διαβάστε σχετικά εδώ http://www.physics4u.gr/articles/2008/LHC-1.html ή επισκεφείτε την ιστοσελίδα του Cern: http://public.web.cern.ch/Public/Welcome.html

Κεντρική πλατεία σε νησί πριν από πολλά χρόνια. Ο πατέρας περπατά αργά με το μικρό παιδί του δίπλα να κλαίει απαρηγόρητα. Δεν προσπαθεί όμως να το παρηγορήσει. Στην πραγματικότητα αυτός είναι η αιτία που το παιδί κλαίει: Το χέρι του πατέρα είναι κολλημένο στο αυτί του παιδιού και το στρίβει κάθε τόσο για να του προξενήσει έντονο πόνο. Το αυτί παράλληλα χρησιμοποιείται και ως λουρί για να δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει το παιδί. Το θέαμα είναι σοκαριστικό. Η ψυχροεκτελεστική μορφή ενός τέτοιου πατέρα δεν μπόρεσε να σβηστεί απ' την παιδική ψυχή μου. Όταν ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτό, η απάντηση ήρθε φυσικότατα: μα κοίτα εδώ δαγκωνιά που μου έκανε το κακομαθημένο! Αυτό τα εξηγούσε όλα. Το παιδί τον είχε δαγκώσει και για αυτό άξιζε μία οδυνηρή δημόσια γελοιοποίηση επί ώρες.

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, τα λόγια των μεγάλων έμοιαζαν τόσο σοφά... Τα αποδεχόμασταν βουβά. Αυτοί ήξεραν. Ήταν νόμος. Οι πράξεις των γονέων πάντα είχαν κάποιο λόγο. Σοφός, ακατανόητος και τρομακτικός ήταν ο κόσμος των μεγάλων.
 
Μα τώρα πια που μεγάλωσα και πλησιάζω την ηλικία που θα γίνω πατέρας και μπορώ να τους κοιτάζω ίσια στα μάτια καταλαβαίνω πια καλά τί είναι όλοι αυτοί οι "μεγάλοι". Βάρβαροι αγύρτες, γονείς-φασίστες, άνθρωποι-κτήνη που ποτέ δεν έπρεπε να αποκτήσουν παιδιά. 

Από μικρός φαντασιωνόμουν τη στιγμή που θα αντιμετώπιζα μια τέτοια σκηνή όταν πια θα ήμουν "μεγάλος". Θα αντιδρούσα έντονα, λέει, και θα τον έβριζα, ή θα τον χτύπαγα, ή θα καλούσα την αστυνομία ή...ή...ή...  

Κι όμως, είδα κι άλλα παρόμοια πράγματα στη ζωή μου κι έμεινα βουβός. Βουβός θεατής μιας φρικαλέας πραγματικότητας: γονείς που δεν αγαπάν τα παιδιά τους, που τα βασανίζουν και βγάζουν όλη τη βιαιότητα που κρύβεται βαθιά στην καρδιά τους πάνω σε μία αγνή παιδική ψυχή.

Και κατάλαβα πια καλά ότι δεν είναι το παιδί που γελοιοποιείται ή που ταπεινώνεται σε μία τέτοια πράξη. Εμείς είμαστε. Όλοι εμείς οι αποχαυνωμένοι θεατές που κοιτάμε απ' την κλειδαρότρυπα της συνείδησής μας και κάνουμε τάχα πως δεν είδαμε και προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να κρυφτούμε πίσω από φθηνές δικαιολογίες και άπειρη δειλία.


Κανένας σεβασμός δεν αναλογεί εκ των προτέρων στους γονείς. Κανένας σεβασμός στους "μεγάλους".
Οι δέκα εντολές μπορούν με ασφάλεια να γίνουν εννέα.
Ο γονέας είναι τίτλος τιμής που θα πρέπει να αποκτάται στην πράξη.

Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά ο Gordon Smith, ο περίφημος medium (διάμεσος) που επικοινωνεί με τα πνεύματα "τιμά" και πάλι τη χώρα μας με την παρουσία του. Και τί δεν ακούσαμε στην τηλεόραση πάλι... Στο συνέδριο που έγινε, παρουσία 300 ατόμων ήρθαν λέει πνεύματα πεθαμένων ανθρώπων. Και ήξεραν σημαντικά πράγματα που ο Gordon Smith δεν θα μπορούσε να ξέρει αλλιώς(;) όπως ...αγορές βραχιολιών, θανατηφόρα ατυχήματα, τόπους κατοικίας κλπ

Αν ξεπεράσουμε για μία στιγμή την ανηθικότητα του να εξαπατάς ανθρώπους που θρηνούν για πεθαμένους φίλους και συγγενείς, ας σκεφτούμε το εξής:

Γιατί αυτά τα πνεύματα είναι τόσο πεζά και ρηχά ώστε να μιλάνε μόνο για πράγματα ασήμαντα όπως ένα κολιέ που αγόρασαν κάποτε στην αγαπημένη τους ή ένα ατύχημα που συνέβη όσο ζούσαν; Αναρωτιέμαι, εάν πράγματι έρχονται τα πνεύματα των πεθαμένων ανθρώπων απ' τον "άλλο κόσμο" γιατί δεν μας απαντούν σε κάποια απ' τα σημαντικότερα ερωτήματα που έχει ο άνθρωπος χιλιετίες τώρα;

-Πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν;
-Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;
-Υπάρχουν άλλα σύμπαντα;
-Υπάρχει Θεός; Εάν ναι, ποιος είναι; Είναι ο Αλλάχ; Είναι ο Γιαχβέ; Είναι ο Χριστός; Είναι πολυθεϊστικό το σύστημα;
-Τί είναι η σκοτεινή ύλη;
-Τί πρέπει να κάνουμε για να σωθεί ο πλανήτης απ' την οικολογική καταστροφή;
-Τί συμβαίνει ακριβώς όταν πεθαίνουμε;  
-Τί συμβαίνει στις μαύρες τρύπες;
-Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός; Μπορεί να γίνει ταξίδι στο χρόνο;

Όχι όχι... Τα πνεύματα δεν δίνουν δεκάρα για αυτά. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι να δώσουν ελάχιστες πληροφορίες που θα κάνουν τον καημένο συγγενή να έρχεται και να ξανάρχεται στα συνέδρια για να πληρώσει να δει τον Μέγα Τσαρλατάνο.
Το ότι αυτός ο άνθρωπος δεν συλλαμβάνεται για εκμετάλλευση ανθρωπίνου πόνου είναι απλά μία ένδειξη του πόσο βουτηγμένη στη βλακεία είναι η κοινωνία μας. Βέβαια όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι, οι σύχρονοι Rasputin όπως ο Gordon Smith και ο Uri Geller, έρχονται στην Ελλάδα όταν η καριέρα τους έχει πιάσει πια πάτο στο εξωτερικό. Και φυσικά εδώ υπάρχει ένα ένθερμο κοινό έτοιμο να δώσει και το τελευταίο του ευρώ για να ακούσει απ' τον πεθαμένο συγγενή τους ότι ..."ναι είμαι εγώ που σου είχα αγοράσει κάποτε ένα κολιέ στο Παρίσι".

Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για το θέμα των πανελληνίων εξετάσεων στην Έκθεση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το θέμα έκθεσης ήταν το εξής:

 «Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας, αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σε αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν.»

Όταν πρωτάκουσα το θέμα της έκθεσης χθες μου έκανε φοβερή εντύπωση. Πώς γίνεται να κατευθύνεται έτσι η απάντηση μίας κατα τ' άλλα ελεύθερης έκφρασης ιδεών; Θυμάμαι κάποτε ένα καταπληκτικό φιλόλογο που είχα στην 3η λυκείου που μας είχε βάλει ως θέμα έκθεσης να συγκρίνουμε την πρόοδο με τη συντήρηση τόσο ως προς τα θετικά τους αλλά και ως προς τα αρνητικά τους. Ένα θέμα που πραγματικά σε έκανε να στοχαστείς και να δεις ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απόλυτα.

Έρχεται τώρα το θέμα των πανελληνίων και σου λέει ουσιαστικά ότι η απομάκρυνση απ' την παράδοση είναι οπωσδήποτε κάτι ΜΟΝΟ αρνητικό και οφείλεις να εξηγήσεις όχι μόνο το γιατί αλλά και το πώς θα το ανατρέψεις αυτό. Πραγματικά σε ένα τέτοιο θέμα θα δυσκολευόμουν πολύ να γράψω, διότι πιστεύω ότι η παράδοση πρέπει να υφίσταται διαρκώς κριτική και πολλές φορές πρέπει να ξεπεραστεί.
Σίγουρα πολλά πράγματα που κληρονομούμε απ' την παράδοση είναι χρήσιμα, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι τυποποιημένες μορφές συμπεριφοράς που δυστυχώς αναπαράγονται χωρίς καμία ουσία. Και δυστυχώς πολλές φορές βλάπτουν.

Πάρε για παράδειγμα την παράδοση που υπάρχει ακόμα και σήμερα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας να θεωρείται η γυναίκα άνθρωπος β' κατηγορίας που πρέπει να μένει στο σπίτι ή να σκύβει υπομονετικά το κεφάλι μπροστά στον κυρίαρχο άνδρα. Ή την παράδοση που λέει ότι πρέπει να πνίξεις το μωρό σε μία κολυμπήθρα για να ξεπλυθεί από την ...αμαρτία! Ή την παράδοση που λέει ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης ενός ψυχικά άρρωστου ανθρώπου είναι ο εξορκισμός... Ή την παράδοση που λέει ότι "όποιος δε δαρθεί δε μαθαίνει". Ή την παράδοση που θέλει το ματωμένο σεντόνι να κρέμεται σε δημόσια θέα σε ένδειξη της παρθενιάς της νύφης την πρώτη νύχτα του γάμου. Ή την παράδοση που λέει ότι η χρήση προφυλακτικού ή άλλων αντισυλληπτικών μεθόδων είναι αμαρτία.

Σεβασμός στην παράδοση, ναι, με την έννοια της γνώσης της παράδοσης. Αλλά πάνω απ' όλα σεβασμός στον άνθρωπο. Παράδοση που δεν υφίσταται κριτική απ' τις αξίες της σύγχρονης κοινωνίας είναι απλά επικίνδυνη.    

Στην τεχνοφοβική Ελλάδα λοιπόν, αντί να εξηγούμε στoυς μαθητές πόσο επικίνδυνη είναι η τεχνολογία και το μέλλον και πόσο θερμή η ...στοργική και σίγουρη αγκαλιά της παράδοσης, ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να τους μάθουμε απλά να σκέφτονται ...μόνοι τους! 

Υ.Γ. Αν και υποψιάζομαι ότι αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται οι υπερσυντηρητικοί
κύκλοι.
Υ.Γ.2. Ρίξτε μια ματιά και στο ποστ του φίλου μου του Αντώνη για το ίδιο θέμα. 

Ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει η ενοχοποίηση της ηδονής στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πώς μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να στρεφόμαστε κατά της ίδιας της φύσης μας;

Φυσικά δεν πρόκειται περί ανοησίας. Πρόκειται περι μιας προσπάθειας χειραγώγησης και ελέγχου των ανθρώπων. Ιδιαίτερα απ' τα χριστιανικά χρόνια και μετά οι εξουσίες με νύχια και δόντια θέλησαν να αποστρέψουν το βλέμμα του ανθρώπου απ' την ηδονή. Γιατί το ήξεραν καλά, ότι η μέγιστη απόλαυση, η μέγιστη ηδονή ενυπάρχει ήδη στο σώμα μας και κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει ή να μας την δώσει. Γι' αυτό κατασκευάστηκε αυτή η πλαστή ηθική των απαγορεύσεων, των ενοχών, της ηδονής υπό προϋποθέσεις, ώστε να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να μαντρώνουμε τη φύση μας σε καλούπια και φυλακές... Κι έτσι ξεχάσαμε ότι την μέγιστη ευτυχία μπορούμε να τη δώσουμε μονάχα εμείς στον εαυτό μας. Αρκούν δύο γυμνά σώματα. Τίποτ' άλλο.

Μα τώρα πια που προχωρήσαμε και τα συνειδητοποιούμε αυτά, γιατί σωπαίνουμε; Δεν είναι ο έρωτας ό,τι ομορφότερο έχουμε βιώσει; Δεν είναι η στιγμή του οργασμού μια στιγμή απόλυτης συμπυκνωμένης ευτυχίας; Ποια ηθική θα τολμήσει να σταθεί ενάντια σε αυτή την γιορτή των αισθήσεων; Κάθε ενοχή, κάθε πλαστός κανόνας μοιάζει πια εντελώς περιττός.  

Αναρωτιέμαι λοιπόν, για αυτήν την μέγιστη αίσθηση του οργασμού, πώς και δεν γράφονται ποιήματα; Γιατί αντιμετωπίζεται ακόμα ως ταμπού η ίδια η αιτία της ύπαρξής μας; Σίγουρα χρειάζονται ποιητικές ικανότητες για να περιγράψει κανείς τον οργασμό. Αλλά δεν πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε; Σκεφτείτε το σαν ένα φόρο τιμής για αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Όποιος έχει θάρρος, ας προσπαθήσει. Ίσως κι εγώ το δοκιμάσω κάποια στιγμή σε αυτό εδώ το blog. Άλλωστε με τόσα πλαστά πράγματα που έχουν λατρευτεί και δοξαστεί κατά καιρούς, ίσως είναι πια καιρός να λατρέψουμε και να δοξάσουμε κάτι αληθινό.

(Από αυτόν τον προβληματισμό πρέπει βέβαια να εξαιρέσω τον Ανδρέα Εμπειρίκο και το έργο του "Μέγας Ανατολικός" όπου όχι μόνο εκφράζεται ελεύθερα η σεξουαλική ηδονή, αλλά ερευνάται σε βάθος, σε όλες τις εκφάνσεις της.)

---- 

Η ενοχοποίηση της ηδονής ειδικά σε σχέση με την ελεύθερη έκφραση της βίας και της δυστυχίας με οδήγησε το καλοκαίρι του 2005 στη συγγραφή του κειμένου "Μην ομιλείτε περί ενοχής" στην στήλη μου "Σκέψεις" εδώ στο MusicHeaven. Ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος από ένα κείμενο του Καβάφη που αξίζει να το διαβάσετε ολοκληρο εδώ, μιας και στο κείμενο δεν το παραθέτω ολόκληρο.

Το Σύνταγμα της Hδονής

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
      Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κ. Καβάφης

Τα λατρεύω τα Χριστούγεννα. Από αισθητική και πρακτική άποψη. Μου αρέσει πάρα πολύ ο χριστουγεννιάτικος στολισμός και γενικά η οικογενειακή, η παρεϊστικη χροιά αυτής της γιορτής. Πάντα μου άρεσε  το παραμύθι του Αϊ Βασίλη. Έμαθα όταν ήμουν αρκετά μικρός ότι δεν υπάρχει και ότι η ιστορία αυτή είναι στην πραγματικότητα ένα παραμύθι. Πρέπει να ήμουν 6 χρονών όταν το έμαθα απ' το μεγαλύτερό μου αδερφό. Δε θυμάμαι να με πείραξε. Περισσότερο ένιωθα περηφάνια που έμαθα την αλήθεια, και ίσως η αλήθεια να ήταν ακόμα πιο ευχάριστη: τα δώρα δε μου τα έφερνε αυτός ο άγνωστος χοντρούλης παππούς, αλλά οι γονείς μου που με αγαπούσανε. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στις ζωές όλων μας, κάποια στιγμή δηλαδή παύουμε να πιστεύουμε στον Αϊ Βασίλη που μπαίνει απ' την καμινάδα, στο μπαμπούλα που κρύβεται μέσα στη ντουλάπα, στις νεράιδες που έρχονται το βράδυ ενώ κοιμόμαστε κλπ  

Ξέρω, ξέρω... Μάλλον σκέφτεστε ότι αυτά που γράφω είναι αυτονόητα. Ε λοιπόν, κι όμως υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που σκέφτονται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Μόνο που αντί για τα δώρα κάτω απ' το δέντρο, αν είσαι "καλό παιδί" θα απολαύσεις μεταθανάτια δώρα: την αιώνια ζωή, τον παράδεισο ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο έχουν φανταστεί οι ιδρυτές των θρησκειών για να χειραγωγήσουν τους οπαδούς τους. Αυτός που σε παρακολουθεί και "ξέρει αν ήσουν καλός ή κακός" όπως λέει το Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, δηλαδή ο Big Brother στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο Αϊ Βασίλης αλλά ο ...Θεός. Αυτό το αιώνιο μάτι που ασχολείται μανιωδώς με κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια της ζωής σου για να δει αν το έκανες σωστά ή όχι. Η περίφημη "ελεύθερη βούληση" πάει κάπως έτσι: "Έχεις την ελευθερία να κάνεις το σωστό και το λάθος. Αν κάνεις το λάθος την έβαψες και θα τιμωρηθείς". Ελεύθερη βούληση είναι αυτό ή σκληρό διαγώνισμα που κρατάει μια ζωή; Είναι σαν να πρέπει να μαντέψουμε τί θα ήθελε κάθε φορά ο υποτιθέμενος Θεός και να πρέπει να το ακολουθήσουμε επειδή "έτσι πρέπει". Μα αυτό δεν είναι η μέγιστη σκλαβιά;

Αυτά βέβαια τα έχω ξεπεράσει προ πολλού. Ακριβώς όπως έπαψα να πιστεύω στο παραμύθι του Αϊ Βασίλη έτσι έπαψα να πιστεύω και στο παραμύθι του Θεού. Ήταν λίγο πιο δύσκολο όμως. Είναι γενικά πιο δύσκολο να πάψεις να πιστεύεις κάτι που το πιστεύουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου. Είναι σαν να βρίσκεσαι μονίμως εντός μιας ιδεολογικής προπαγάνδας. Όμως αν αρχίσεις να αμφισβητείς, να διαβάζεις και να ερευνάς σίγουρα θα πάψεις να πιστεύεις ή τουλάχιστον θα τροποποιήσεις αυτά τα οποία σε διδάσκουν.

---- 

Όσοι πιστεύουν στον χριστιανικό Θεό, ας κάνουν ένα μικρό πείραμα: Κάντε την υπόθεση ότι μιλάτε σε ένα μικρό παιδί που είναι πεπεισμένο για την ύπαρξη του Αϊ Βασίλη. Τί επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσατε για να του αποδείξετε ότι αυτό δεν ισχύει; Σκεφτείτε το...

Μήπως τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να πείσουν κάποιον ότι όλη η ιστορία περί Θεού και θαυμάτων είναι επίσης παραμύθι; Μήπως λοιπόν ο "Αι Βασίλης" των μεγάλων είναι ακριβώς ο ίδιος με τον Αϊ Βασίλη των μικρών; Όσα στοιχεία υπάρχουν για τον έναν, τόσα υπάρχουν για τον άλλον. Από εκεί και πέρα όλα είναι ευσεβείς πόθοι.

Πολλές φορές νιώθω ότι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Επικεντρωνόμαστε σε πράγματα ασήμαντα και περιστρεφόμαστε γύρω από αυτά σε έναν φαύλο κύκλο. Και πάντα προσπαθώ να βγαίνω έξω από αυτόν τον κύκλο, να τα βλέπω τα πράγματα όπως είναι στ'αλήθεια, να δω την ύπαρξή μου όσο γίνεται από πιο ψηλά. Μια τέτοια προσπάθεια είναι το τελευταίο κείμενο των Σκέψεων, με τίτλο Για μια νέα Φιλοσοφία.

Ποιοι είμαστε, τί είναι ο άνθρωπος και τί γυρεύει εδώ σε αυτόν τον πλανήτη; Οι εύκολες απαντήσεις που δίνονται απ' τις θρησκείες μου φαίνονται πολύ απλοϊκές και κατασκευασμένες. Η εικόνα που έχουμε πια για το σύμπαν έτσι όπως το γνωρίζουμε απ' σύγχρονες επιστήμες είναι πολύ πιο δελεαστική, πολύ πιο συναρπαστική από οτιδήποτε είχαμε φανταστεί στο παρελθόν. Στο κείμενο αυτό κάνω μια προσπάθεια να δω τον κόσμο και να νιώσω το δέος της ύπαρξής μας χωρίς να χρειαστεί να εφεύρω κάποιου είδους μεταφυσική ή κάποιο παραμύθι. Πρέπει να αναφέρω ότι ο Carl Sagan και ο Richard Dawkins με επηρέασαν πολύ και μου έδωσαν να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό την θέση του ανθρώπου στον κόσμο. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα τα βιβλία Pale Blue Dot και Demon-Haunted world του Sagan και τα The God Delusion, A Devil's Chaplain και Unweaving the Rainbow του Dawkins. Ίσως γράψω κάποια στιγμή κάτι αναλυτικότερα για αυτά τα βιβλία.

Μπορείτε να διαβάσετε το νέο κείμενο εδώ: Για μια νέα Φιλοσοφία

Πάντα ο Σεπτέμβρης μου δημιουργούσε μια γλυκιά νοσταλγική μελαγχολία. Νέα αρχή που σημαίνει πάντα κι ένα τέλος, και κυρίως το τέλος του καλοκαιριού και την έναρξη των υποχρεώσεων. Όμως θα ήμουν αχάριστος αν δεν έλεγα ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά εκείνα που φώτισαν τούτη την περίοδο με καλοκαιρινό φως. Στα παιδιά εκείνα που φώτισαν το θλιμμένο καλοκαίρι και άθελά τους μου 'δωσαν μια ζεστή υπόσχεση για έναν λαμπρό χειμώνα.

Παιδιά, σας ευχαριστώ για όλα, και στην νέα σεζόν σας εύχομαι κάθε ευτυχία και επιτυχία, μακάρι κάθε μέρα να σας φέρνει πιο κοντά σε εκείνα που επιθυμείτε και αγαπάτε. Σας στέλνω τις πιο θερμές ευχές και την αγάπη μου...

Υ.Γ. Και βέβαια να ευχηθώ καλό φθινόπωρο στο αγαπημένο μου MusicHeaven και τους εδώ φίλους μου. Να 'στε όλοι καλά και καλή δύναμη!