...και τώρα ποιος και τί θα γράψει για το νέο δίσκο του Σωκράτη και της Μελίνας; 'Η μήπως... κάτι τρέχει στα γύφτικα; Είναι δυνατόν; Μήπως είναι μία λεπτομέρεια που πρέπει να "χτυπάει" κόκκινο και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι, γενικώς; Γιατί όταν απαξιώνεις τέτοια ζητήματα, δηλαδή δεν μπαίνεις καν σε διαδικασία αξιολόγησης -ως κοινωνία- τότε σε έχουν πάρει φαλάγγι, δικέ μου. Αλλά "έχει τους λόγους της αυτή η ιστορία κ.λπ". Σοβαρά, όμως αν το καλοσκεφτείς, έχουν ζωρήσει -πάρα- πολύ τα πράγματα. Διότι, έτσι οδηγούν πολύ απλά και τον κάθε νέο δημιουργό ή αυτόν που δνε έχει τα μέσα και τα φράγκα από πλάι, να φτάσει στη εξής απλούστατη σκέψη "και γιατί, αλλά και πως να βγάλω δίσκο;". Αστο, καλύτερα. Το διαδίκτυο, ναι είναι μία λύση, αλλά κι εκεί το χαοτικό δυσκολεύει πολύ το πράγμα. Και όχι μόνον αυτό. Έρχεται καινούργιος Θανάσης, καινούργιος Χαρούλης και εγώ δεν ξέρω τί άλλο. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής ξέρω, αλλά κι εγώ που θα τα πρωτογράψω; Στο musicheaven και στο musicpaper. Ναι, ευτυχώς. Αλλά το Δίφωνο ήταν το περιοδικό μας. Της παρέας που συναντιόμασταν στους Βράχους, στο Σταυρό, στο Μετρό... Στη χειρότερη συγκυρία βρισκόμαστε. Αλλά πιστεύω πως παρόλα αυτά αν δεν βρεθεί ένας "τρελός" να το συνεχίσει ή να εκμεταλευτεί το κενό και να ανοίξει ένα νέο, σε σωστές βάσεις περιοδικό, η μουσική μας αγορά θα γνωρίσει ημέρες μεγάλης φίμωσης και ολοκληρωτικής επικράτησης του μετρίου. Μάλλον, δυστυχώς, δεν κάνω λάθος...

Και για δες... Ο Σωκράτης τα είχε πει, για ακόμη μία φορά...

"Πάμε να φύγουμε"

στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.

Στιγμιότυπο 1ο:

Μουντό πρωινό, κλεισμένος πρώτος χρόνος στην Αθήνα, περπατάω στο υγρό πεζοδρόμιο της Αργυρούπολης. Κάνει κρύο, όμως οι σκέψεις μου δεν με αφήνουν να το αισθανθώ. Μου άρεσε πάντα να κάνω θελήματα και για ένα τέτοιο γυροβολούσα κι εκείνη την ώρα. Ανοίγω την βαριά, τζαμένια πόρτα του καινούργιου ψιλικατζίδικου. Ζητάω την παραγγελιά και βαριεστημένα κάνω μια βόλτα με το βλέμμα μου στα τριγύρω. Σαν κεραυνοβολημένος σταματάω πάνω σε ένα περιοδικό με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου. Να πω την αλήθεια, ούτε που κοίταξα τον τίτλο. Ωστόσο, μόλις έφτασα στο σπίτι διαπίστωσα πως είχα στα χέρια μου κάτι πολύ περισσότερο. Άκουγα επί ημέρες το cd με τον Τσιτσάνη και μου πήρε περίπου δύο εβδομάδες για να διαβάσω -και όχι να ξεφυλλίσω- ολόκληρο το περιοδικό. Δεν έχω ξαναδεθεί τόσο πολύ με άλλο έντυπο. Από τότε το περίμενα με αγωνία κάθε μήνα. Είτε στο ίδιο ψιλικατζίδικο, είτε οπουδήποτε αλλού. "Εχτισα" μια ολόκληρη βιβλιοθήκη.

Νεαρός δημοσιογράφος από το 1996 έκανα δειλά-δειλά την πρώτη μου απόπειρα να ενταχθώ στη συντακτική του ομάδα στα 1998, θυμάμαι. Δύσκολο-πολύ δύσκολο. Το περιοδικό απέκτησε θεσμικό ρόλο στην ελληνική μουσική και δικαίως διότι είχε πραγματική και ουσιαστική θέση για τα πράγματα. Δημιουργούσε διάλογο. Έθετε διλήμματα, έδινε -τις δικές του- απαντήσεις.

Στιγμιότυπο 2ο:

Ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου όταν ο Σ. μου έδωσε την ευκαιρία να κουβεντιάσω με τον Κώστα Μπαλαχούτη (Κύριος με "Κ" κεφαλαίο) το ενδεχόμενο ένταξής μου στη δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού. Ακόμη μεγαλύτερη χαρά όταν είδα δημοσιευμένο -ολόκληρο και χωρίς παρεμβάσεις- το πρώτο μου κείμενο. Τέλος 2007, αρχές 2008.

Στιγμιότυπο 3ο:

Δεν ξεχνάω ποτέ το συναίσθημα που ένιωσα, όταν έφτασα Πέμπτη βράδυ στην Ομόνοια, Οκρώβριο του 2009, για να διαβάσω δημοσιευμένο το πιο σημαντικό θέμα μου. Ένιωσα μια μαχαιριά να με διαπερνάει όταν το είδα πετσοκομένο και ακόμη περισσότερο όχι για τη δική μου δουλειά, όσο για τον πρωταγωνιστή του θέματος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τέτοια ανευθυνότητα, τέτοια αναιδή συμπεριφορά και αγνωμοσύνη. Ωστόσο, κάτι κατάλαβα... Δυστυχώς, η αρχή του τέλους.

Στιγμιότυπο 4ο:

Χριστούγεννα προς Πρωτοχρονιά του 2010-2011. Αγόρασα το "Δίφωνο" από συνήθεια. Αποκρουστικό εξώφυλλο (τουλάχιστον για τη δική μου αισθητική), από φωτογραφία... Δελτίου Τύπου! Παρένθεση: Το εξώφυλλο ενός περιοδικού είναι από μόνο του ένα concept. Η δημοσιογραφία έχει αρχές και κανόνες! Το αναφέρω με πάσα γνώση! Πετάω το περιοδικό στον δερμάτινο καναπέ αδιάφορα. Ούτε που το έχω ανοίξει από τότε.

Στιγμιότυπο 5ο:

Το "Δίφωνο" κλείνει από χέρι αστοιχείωτου. Δυστυχώς, ήταν αναμενόμενο σαν εξέλιξη, παρότι απαράδεκτο ως προς τις αιτίες του. Το "Δίφωνο" δεν ανήκει σε όποιον κατέχει τον τίτλο του. Τον "Δίφωνο" ανήκει σε όσους χάρισαν χωρίς σκέψη ό.τι αισθάνθηκαν σε μία βραδια ό,τι περιέχει το... Δωμάτιο. Του Χάρη και του Πάνου. Όποιος δεν καταλαβαίνει, λυπάμαι. Έχει πρόβλημα!

Όμορφη βραδιά, πολύ όμορφη...

Πριν από δύο ή τρία χρόνια (βρε, πως περνάει ο καιρός) είχαμε παρακολουθήσει μαζί με τον spiroos τον Παύλο Παυλίδη, μαζί με τους B-Movies, στον Σταυρό του Νότου. Η -αρνητική- έκπληξή μας ήταν μεγάλη (!), αφού το πρόγραμμα ήταν τρομερά υποτονικά και η μεταξύ τους χημεία -τουλάχιστον- προβληματική. Ε, λοιπόν, απόψε το βράδυ ο Παυλίδης με αποζημίωσε στο έπακρο. Το είχε ήδη κάνει -για να πω την αλήθεια- με τις πολύ καλές δουλειές του τελευταία και ειδικά με το καταπληκτικό live από τη Σύρο. όμως απόψε ήταν ολοκληρωτικά εκεί. Ο ποιητής, η ροκ εν ρολ πλευρά του, η Σπάθινη όψη του, ο λυρισμός και ο ηλεκτρισμός του, διαπλεκόμενα όλα αυτά με υπέροχη ψυχεδέλεια που δημιουργούν οι ατμόσφαιρες των B-Movies (ιδιαίτερα ο κιθαρίστας Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου).

Πρόγραμμα μεστό, αυτό που λέμε "γεμάτο", αλλά και γαμάτο! Κι εκεί κάπου στο β' μέρος... ανεβαίνει από τα σκαλοπάτια των αποδυτηρίων κι ο Αλκλινοος Ιωαννίδης. Τραγούδησαν μαζί με τον Παυλίδη ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι, που όλο για μέρη της επαρχίας έλεγε και κατέληγε "Ηρώ, μη φύγεις. Ο αστυνόμος από την Άμφισσα, πάλι ρωτούσε, άμα σε ξέρω. Δεν του απάντησα..." Υπέροχο...

Ήταν Παυλίδης...

Μόλις καταφέρω θα ξαναπάω... (κάθε Πέμπτη μέχρι 23 Δεκεμβρίου, νομίζω, στον Σταυρ΄΄ο του Νότου).

Ηταν Σεπτέμβριος του 2006. Ακόμη μου έχει μείνει -άθικτο- ενθύμιο το εισιτήριο της πρώτης ημέρας, οπότε και η συναυλία ματαιώθηκε γιατί το φθινόπωρο είχε αποφασίσει να στάξει τις πρώτες "γερές" ψιχάλες. Άκουσα τις περιγραφές, μα περίμενα το dvd για να "βρεθώ" κι εγώ για λίγο εκεί. Παρατήρησα πως στο κάτωθι, το λαούτο είναι που δίνει επιπλέον ομορφιά στη Νεράιδα. Ξέρω ότι μας "βλέπεις", ξέρω ότι το παρατήρησες κι εσύ... Επίσης, έχω να σου πω πως έπεσες μέσα στις προβλέψεις σου. Ήξερες εσύ. Και δεν τα 'κρυβες. Τα 'λεγες με το δικό σου τρόπο. Όπως πάντα.

Τους ιδιαίτερους ανθρώπους πρέπει να μάθεις να τους ακούς με καθαρή καρδιά και ανοιχτό μυαλό. Κι αυτοί, όλα θα σου τα πουν...

Κάθε μέρα περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, στην οθόνη του υπολογιστή, σε μία εφημερίδα ή ένα περιοδικό κ.λπ., χιλιάδες πληροφορίες. Τόσες, που μας έχουν κάνει να κλείνουμε κουρασμένα τα βλέφαρά μας ακόμη και για τις πραγματικά ενδιαφέρουσες. Μία από αυτές που πέρασαν μπροστά από τα δικά μου μάτια με ανάγκασε να κάνω και μία δεύτερη σκέψη. Αναφέρομαι στη συνεργασία της Γεωργίας Γραμματικού και του Γιάννη Μηλιώκα. Πριν από πολλά χρόνια είχα παρακολουθήσει μία τηλεοπτική παρουσία του δεύτερου σε ένα "πρωινάδικο" ευρείας κατανάλωσης, μετά από χρόνια απουσίας του από το "γυαλί" ή τη δημοσιότητα. Ο άνθρωπος εξηγούσε την κοσμοθεωρία που είχε ασπαστεί και συνδέεται με τα ιδανικά και τις αξίες της Αρχαίας Ελλάδας και η... Ωραία Ελένη (όχι, της Τροίας, δυστυχώς), ούτε λίγο ούτε πολύ τον περιγελούσε. Βέβαια, ο καιρός γαρ εγγύς και εσχάτως γίνεται όλο και πιο αντιληπτό πως -δυστυχώς- τα περισσότερα από τα σενάρια, που αναλύονταν ως ακραία και... γραφικά πριν από λίγα χρόνια, έχουν βάση και σίγουρα λένε πιο πολλές αλήθειες από τα κάθε... CNN ή Bloomberg. Εν πάσει περιπτώσει, στο δικό μου το μυαλό έχει σφηνωθεί η ιδέα να πάω να δω (βέβαια, δεν ξέρω τελικά αν θα τα καταφέρω, αλλά...) το συγκεκριμένο δίδυμο. Μόνο και μόνο για ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια -παραπομπή στο βίντεο του youtube- και το 'Γκρέκο Μασκαρά" του Μηλιώκα. Για το καλό μου...

Γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι γνώριζαν κι ανησυχούσαν. Διακριτικά, ωστόσο, όπως πάντα ήθελε ο Νικόλας και ζήτησε και τώρα, όλοι κρατούσαν στάση αναμονής, σεβασμού και χωρίς διαρροές προς δημοσιότητα. Το περασμένο Σάββατο, "έσκασε" το νέο στην Espresso (καθήκον δημοσιογραφικό είναι η δημοσίευση μιας είδησης, έχει σημασία αυτή να γίνεται με ήθος κι αξιοπρέπεια). Με σχετικό σεβασμό, οφείλω να ομολογήσω. 

Σιδερένιος εύχομαι, Νικόλα, όπως μας στέλνεις τα χαμπέρια πως συμβαίνει. Χίλια μακάρι. Και στο κάστρο απάνω ξανά να ανταμώσουμε τον Αύγουστο. Εκεί πάνω από τη Σπηλιανή. Να μας παίξεις και αυτό το τραγούδι...

"Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, μετά από πολλές συζητήσεις, αποφάσισε να πει «όχι» στην πρόταση συνεργασίας του Γιάννη Πάριου.
Μπορεί στην πρώτη κρούση να ήταν θετικός και να κάθισε να συζητήσει τις λεπτομέρειες, στο τέλος όμως αρνήθηκε ευγενικά, χωρίς να αποκλείει κάποια άλλη μελλοντική συνεργασία.
Ο λόγος της άρνησης ήταν πως ο Μαχαιρίτσας έχει αποφασίσει να απέχει από τις μεγάλες αθηναϊκές πίστες και προτιμά να εμφανίζεται σε πιο μικρά μαγαζιά."

από zougla.gr

Από τη μία, είναι η συνταγή "να βάλω λίγο έντεχνο να δέσει η μαγιά".

Από την άλλη, είναι η συνταγή "να δοκιμάσω κάτι πιο ελαφρό για να περάσω στον κόσμο".

Προσωπικά, χαίρομαι πάρα πολύ για την τελευταία φράση της είδησης  "προτιμά να εμφανίζεται σε πιο μικρά μαγαζιά". Πρώτον, διότι... όσοι δεν το έχουν καταλάβει από το συνάφι τοντραγουδιστάδων (τέτοιου τύπου) ο κόσμος δεν έχει να φάει, όχι να σκεφτεί να βγει σε... πίστα βράδυ Σαββάτου (πόσο μάλλον και Παρασκευής). Δεύτερον, enough is more than enough με όλη αυτή την ψεύτικη κατάσταση, που αποθέωση τον ψεύτικο νεοπλουτισμό του Νεοέλληνα. Τα τραπέζια να τα κλείνετε μόνοι σας κύριοι μανατζαρέοι, όπως κάνατε τόσα χρόνια με τα cd των... φιρμών, προκειμένου να δείχνουν πωλήσεις και να βραβεύονται με πλατινένιους, που προϋποθέυουν και φωτογραφίες με... πλατινέ μαλλιά.Τρίτον, ο Μαχαιρίτσας και αρκετοί άλλοι την έχουν δοκιμάσει πρόσφατα την πίστα. Το έκαναν το απωθημένο τους. Δεν είναι καιρό να επιστρέψουν σε μία προσωπική επαφή με το κοινό, που εν τέλει έχουν πιο αληθινή συναισθηματική επαφή και -βρε, αδρερφέ- ναι να επικοινωνήσουν και με μία κιθαρίτσα στο χέρι.

Από ό,τι ακούω σε αυτή τη λογική στρέφονται κι άλλοι αγαπημένοι καλλιτέχνες. Επιτέλους. Θα τους έχουμε -πάλι- πιο κοντά μας...

Υ.Γ. Και χωρίς... ελάχιστη κατανάλωση... 300 ευρώ (και γκαρνταρόμπα... 50).

Να πω την αλήθεια, αυτό θα ήθελα πολύ να το ζήσω από κοντά... Και Mothers Of The Disappeared και Zülfü Livaneli; Ωραία, πολύ ωραία στιγμή… :-)

Νομίζω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε επηρεαστεί με όλο αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία (καταρχάς) και αφορά την ύφεση στα οικονομικά μας. 

Όλοι τριγύρω μας διαπιστώνουμε καθημαρινά το πόσο έχει πληγεί η πραγματική οικονομία, δηλαδή αυτή της γειτονιάς (που μας αφορά κιόλας, δηλαδή). Αυτό, όμως που προσωπικά πρόσεξα ειδικά μετά και την περασμένη Άνοιξη είναι ότι υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες για τους μουσικόφιλους. Που; Μα, στα μικρά δισκοπωλεία, που δυστυχώς κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Αφήστε που ακόμη και τα μεγαθήρια κλείνουν (Μετρόπολις). Πάντως, δυστυχώς, μέσα από το λυπηρό για τους εμπορούς (δισκοπωλητές παλιότερα) γεγονός, μπορούμε να εκμεταλευτούμε αυτή τη συγκυρία και να βρούμε διαμάντια-cd (αυθεντικά) σε πολύ χαμηλές τιμές...

Συμβαίνει, δηλαδή, το δυσάρεστο, που συμβαίνει, ας μην αφήσουμε τουλάχιστον τη μουσική να πάει χαμένη. Πάντα, υπάρχει χώρος για ένα καλό cd. 

Εμένα, μου έτυχε προ καιρού κάτι ανάλογο. Το "ζωντανό" cd του Φλώρου Φλωρίδη από το θρυλικό τζαζ μπαρ του "Μπαράκου", με ηχογράφηση εν έτει 1979!

Για ρίξτε κι εσείς μια ματιά στη γειτονιά σας...

Τον καιρό τον ψεύτικων χρωμάτων, τον καιρό της μέρα-μεσημέρι-τσόντα-μπροστά-στα-παιδικά-μάτια, τον καιρό που… χάνεται η Μελωδία, τον καιρό που Δίφωνο μένει άφωνο, τον καιρό που το περίπου έχει την αίσθηση της κατάκτησης του όλου, τον καιρό των δανεικών, τον καιρό τον ειδικών, τον καιρό του έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη, αλλά δεν έχουμε κυβέρνηση ελληνική, τον καιρό του διωγμού των τσιγγάνων, τον καιρό του «που πήγε, τι έκανε, πως το έκανε ο τάδε», τον καιρό ειδικά των… τάδε.

Είναι καιρός να κλείσουμε το παράθυρο και να ησυχάσουμε…

Είναι καιρός για πραγματικά Τέχνη. Είναι ο καιρός. Θα δείτε που θα συμβεί… Τώρα όλα αλλάζουν. Οι σάπιες νόρμες, η σκόνη δεν μπορεί να κρυφτεί άλλο κάτω από το χαλάκι…

Καλησπέρα…