Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Πάνου διάλεξα με μεγάλη δυσκολία πέντε από τα εκατοντάδες τραγούδια που αποτελούν το σάουντρακ (ή το πατατράκ) της ζωής μου. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Το 1985 (ή το 1986 -δεν θυμάμαι ακριβώς) ο πατέρας μου έφερε μια μέρα ένα στερεοφωνικό FISHER. Τεράστια αλλαγή για το φτωχικό μας η μετάβαση από ένα παλιό ραδιόφωνο PHILIPS σε ένα ηχοσύνολο της εποχής με ενισχυτή, ραδιόφωνο, κασετόφωνο, πικάπ και δύο μεγάλα ξύλινα ηχεία. Μαζί με το μηχάνημα προμηθεύτηκε και μερικούς δίσκους και κασέτες (Νταλάρας, Αλεξίου, Διονυσίου, Λοϊζος, Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Βίσση κ.α.). Όντας σε σπίτι που ποτέ δεν έλειπε η μουσική -ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε σε κάθε οικογενειακή μάζωξη και ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο- εξοικειώθηκα γρήγορα με τα βινύλια και τις κασέτες και συχνά κλεινόμουν στο σαλόνι βάζοντάς τα το ένα μετά το άλλο. Η κασέτα όμως που μου είχε κάνει αληθινά τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αυτή που είχε στη μία πλευρά τη "Διαίρεση" του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στην άλλη τα "Τραπεζάκια Έξω" του Σαββόπουλου -κουτσουρεμένοι φυσικά και οι δύο δίσκοι για να χωρέσουν σε μια 60άρα κασέτα (είχα μάθει μάλιστα τόσο καλά τις αλλαγές από το ένα τραγούδι στο άλλο στην κασέτα που ακόμα και σήμερα όταν ακούω ολόκληρους πια τους δίσκους αυτούς παραξενεύομαι που παρεμβάλλονται τα άλλα, τα "κομμένα"). Το κουφό δεν ήταν μόνο ότι αυτά τα τραγούδια άρεσαν σε έναν εννιάχρονο αλλά και το ότι είχα κολλήσει και με τα πιο σκοτεινά των δύο δίσκων, ιδίως με ένα από "Τραπεζάκια Έξω". Ήταν το Μυστικό Τοπίο, ένα τραγούδι που οι στίχοι του ακόμα και σήμερα αντιστέκονται σε εύκολες αναλύσεις και πλησιάζουν την καθαρή ποίηση. Φανταστείτε τώρα ένα παιδάκι, αδύνατο και με κάτι τεράστια γυαλιά (σα μάσκα αεροπόρου ήταν), να μην καταλαβαίνει μεν Χριστό, αλλά παρ' όλ' αυτά να τραγουδάει " Κι όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος/ έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος" ή " Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο/ της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο". Σουρεαλισμός! Η πρώτη μου λοιπόν επαφή με τον Σαββό μου έγινε λίγο ανορθόδοξα, μιας και ξεκίνησε από τη μέση και βάλε του έργου του (για κάποιους μάλιστα από το τέλος).
2. Παραμονές Χριστουγέννων του 1991, εγώ γ΄ Γυμνασίου πλέον, ο πατέρας μου σε μια από τις σπάνιες πράξεις γενναιοδωρίας του, με παίρνει στα γειτονικά Γιαννιτσά για να αγοράσουμε -επιτέλους!- δίσκους. Εγώ επιλέγω το Live στο Αττικόν των Νταλάρα-Παπακωνσταντίνου, ο πατέρας μου το Live + Studio των Χατζή-Αλεξίου, και επιμένει ιδιαίτερα να πάρουμε άλλους δύο δίσκους: το "Συγγνώμη για την Άμυνα" (Μικρούτσικος-Τριπολίτης-Νταλάρας) και τις "Γραμμές των Οριζόντων" (Μικρούτσικος-Καββαδίας-Νταλάρας-Παπακωνσταντίνου-Κατσιμιχαίοι). Επειδή διακατεχόμουν από ενοχές, αφού η λυπητερή θα γινόταν ακόμα πιο θλιμμένη με αυτές τις επιπλέον αγορές, και επειδή δεν γνώριζα καθόλου (καλά, μη βαράτε!) τα ήδη μελοποιημένα ποιήματα του Καββαδία, αρχικά δεν πολυήθελα τον δίσκο. Ο πατέρας μου είπε: "Παρ' τον και θα με θυμηθείς!" και τελικά προστέθηκε κι αυτός στα ψώνια μας. Τις επόμενες ημέρες ομολογώ ότι τον είχα ψιλοαφήσει στην άκρη, αφού επανστατημένο νιάτο τότε, έλιωνα το εκρηκτικό "Αττικόν" και το "πολιτικό" "Συγγνώμη για την Άμυνα". Ώσπου ένα πρωινό με ξύπνησε ένα πιάνο στη διαπασών και η φωνή του Μικρούτσικου να τραγουδά για κάτι περίεργα ονόματα που κάποια μου θύμιζαν τη Βίβλο (Σημ, Εσθήρ, Ρουθ, κα.). Ακούγοντας τους Εφτά Νάνους στο S/S Cyrenia για πρώτη φορά, ένιωθα να με πλημμυρίζει αρμύρα και να ταξιδεύω στις εξωτικές ιστορίες του ναυτικού θείου μου. Ο Μικρούτσικος εδώ είναι συγκλονιστικός και στο πιάνο και στη φωνή. Από εκείνη τη μέρα και για μήνες έλιωσα το βινύλιο αυτό στο πικάπ και κάπου εκεί ξεκίνησε η αγάπη μου για τον Καββαδία και τη μελοποιημένη ποίηση.
3. Η Άνοιξη του '96 με βρίσκει πρωτοετή φοιτητή στα Γιάννενα και πολύ ερωτευμένο. Έμενα στην παλιά φοιτητική εστία στην άκρη της πόλης και θυμάμαι κάποια βράδια που φεύγαμε με τη Μαρία (τι να κάνει άραγε σήμερα;) από το σπίτι της στη Σουλίου για να πάμε στο δωμάτιό μου. Στο δρόμο μου ζητούσε συχνά να της τραγουδήσω ένα τραγούδι που το ήξερα καλά αφού ήταν σε εκείνη την κασέτα που λέγαμε, με τη "Διαίρεση" και τα "Τραπεζάκια Έξω". Ήταν το Πριν το Τέλος κι εγώ με μια ψιθυριστή, ακατέργαστη φωνή της τραγουδούσα μέσα στην ησυχία της διαδρομής και στα μαγιάτικα αρώματα στίχους όπως το "Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν/χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν" και "σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι"... Καμιά φορά η ευτυχία είναι απλή όσο και εύθραυστη...
4. Κάποια στιγμή ήρθε και ο απαραίτητος χωρισμός και το ακόμα πιο απαραίτητο χάλασμα μετά τον χωρισμό. Σχεδόν βρυκόλακας ή κατσαρίδα, για ένα διάστημα γύρω στα μέσα του γ΄ έτους δεν έβλεπα καθόλου το φως της μέρας και τα ελάχιστα λεφτά που μου έστελναν τα ξόδευα σε ένα μερακλίδικο κουτουκάκι κοντά στο Κάστρο, τις "Επάλξεις". Πάντα με έναν ή δύο φίλους, μέναμε μέχρι το τέλος και όταν ο κόσμος αραίωνε ζητούσα πάντα να χορέψω το Μάγισσες (φέρτε βότανα), ένα ζεϊμπέκικο όχι και πολύ γνωστό και σίγουρα όχι πολύ παιγμένο. Μιλάμε για πολύ καψούρα και πόνο! Με το τραγούδι αυτό είχα τη γνωστή αυταπάτη που έχουμε συχνά -ιδίως όταν είμαστε βαριά ερωτευμένοι- ότι είχε γραφτεί ακριβώς για την περίπτωσή μου...
5. Με την ξένη μουσική δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις: κλασικό rock και hard rock από τα '60s και τα '70s και κατά τα άλλα σκόρπιες επιτυχίες σε διάφορα είδη μέχρι τα '90s. Με μια σημαντικότατη εξαίρεση: τους Beatles. Ουσιαστικά είναι το μοναδικό ξένο συγκρότημα που ακούω συστηματικά και πολλά τραγούδια τους με έχουν συντροφέψει σε κάθε είδους στιγμές. Όταν θέλω όμως να ξεσπάσω, να ξεδώσω, να μουτζώσω το σύμπαν και μένα μαζί, βάζω με τέρμα την ένταση το Helter Skelter από το White Album. Δέκα και βάλε χρόνια πριν από την εμφάνιση της punk, το τραγούδι αυτό με τον βρώμικο ήχο του, τα οργισμένα φωνητικά και εκείνη την κραυγή στο τέλος (I 've got blisters on my fingers), είναι πάντα ό,τι πρέπει για να χτυπηθώ μέσα κι έξω...
   

Μήπως παραπήρα στα σοβαρά τα τραγούδια που αγαπάω;

...τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί:

"Μειώθηκε ο πληθυσμός του πλανήτη που ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα
Περίπου 1 δισ. άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, παρά την συνεχιζόμενη πτώση του ποσοστού φτώχιας τα τελευταία χρόνια


ΣΥΜΦΩΝΑ με νέες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, στα τέσσερα πρώτα έτη του 21ου αιώνα, το παγκόσμιο συνολικό ποσοστό φτώχιας συνεχίζει να μειώνεται. Το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα έπεσε στο 18,4% το 2004, κάτι που σημαίνει ότι περίπου 985 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε έσχατη ένδεια. Συγκριτικά, ο αντίστοιχος αριθμός το1990 άξιζε τους 1,25 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τα ποσοστά των δύο-δολαρίων-ανά ημέρα μειώνονται επίσης, αλλά με 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, σχεδόν ο μισός πληθυσμός του αναπτυσσόμενου κόσμου, να ζουν κάτω από αυτό το επίπεδο το 2004.

Οι αναπτυσσόμενες χώρες είχαν 3,9% μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το 2000 και έπειτα, το οποίο συνέβαλλε σε ταχεία πτώση των ποσοστών φτώχειας σε όλες τις αναπτυσσόμενες περιφέρειες τα τελευταία χρόνια. Ένας ακόμη λόγος που ο συνολικός εξαθλιωμένος πληθυσμός μειώθηκε κατά 260 εκατομμύρια από το 1990 μέχρι το 2004 οφείλεται στην τεράστια πτώση του ποσοστού φτώχειας που σημειώθηκε στην Κίνα. Συγκεκριμένα, τα ποσοστά της έσχατης ένδειας στην ανατολική Ασία μειώθηκαν στο 9% του συνολικού πληθυσμού της.

www.kathimerini.gr 15-04-2007"

Ζήτω!!! Ζήτω!!! Τις σαμπάνιες ρε παιδιά!!!

Αχ ν' αρπάξω τη μαγκούρα και να δέρνω μια βδομάδα...Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!

ΥΓ. Αφήνω σχεδόν ασχολίαστη την κάκιστη μετάφραση της είδησης στα ελληνικά, που μοιάζει με μετάφραση του Systran ή κάποιου άλλου ανάλογου προγράμματος... Ψιλοπράγματα μπροστά στη χαρμόσυνη είδηση!

Έχοντας πια έρθει στα ίσα μου μετά από μια σειρά θεατρικών παραστάσεων και μια πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο, απαντώ στην πρόσκληση του Κώστα (lemonc) να φτιάξω μια ιστορία με 13 λέξεις. Επειδή την περίοδο αυτή είμαι στη φάση του κολλάζ (ή του κολλάς -όπως το πάρει κανείς), δοκίμασα κάτι παρόμοιο εδώ χρησιμοποιώντας στίχους από τραγούδια. Ορίστε τα αποτελέσματα:

"Παντοτινά δικός σου, μικρή μου Θεά," σου ψιθύριζε κι εσύ του έλεγες "Δεν είναι από αγάπη που γέρνω πάνω σου -νυστάζω απλώς..." Κι όταν κοιμήθηκες, έγινε μόνος δυο φορές, να περιμένει μια ζωή που χάθηκε στη σκόνη, ξημέρωμα Σαββάτου.

Κι ύστερα πάλι, με το σώμα σου στις αγκαλιές του αρχαίου θεού που πάντα ζηλεύει τον αδερφό του, η φωνή του σου χάιδευε τα βλέφαρα: "όσα κι αν ήξερα τα ξέχασα κοντά σου," σαν μια πτήση στον αιθέρα με φώτα σβηστά από τη λήθη...

Στο όνειρό σου εσύ, τραγούδι τρύπιο και στιχάκι μπαλωμένο, χάνεσαι σε ένα καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες, ακούγοντας τις ακτίνες του ήλιου σαν να έπαιζε μπροστά σου η καλύτερη ορχήστρα -κι ένα τζιτζίκι ο μαέστρος της.

Εκείνος αποκοιμήθηκε επιτέλους δίπλα σου και οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν τον άνθρωπο που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου. Ο ύπνος σου δεν αντέχει άλλο και καθώς σηκώνεσαι ιδρωμένη από τον άλλο, φωνάζεις με τα μάτια σου "Ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ!"

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.
Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone, gazakas Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας. tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

<a href="http://www.sync.gr/claim/vqOZDPHpxcEd" rel="sync"></a>

Ξύπνησα πριν μισή ώρα από τις καμτσικιές της βροχής πάνω στους τσίγκους του πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Και παρά την ευχάριστη σύμπτωση να παίζει την ώρα εκείνη ο υπολογιστής την Ανοιξιάτικη Βροχούλα αυτή έμοιαζε περισσότερο με φθινοπωρινό πρωτοβρόχι ή καλοκαιρινή μπόρα.

Ακόμα βρέχει. Κι εγώ εθισμένος στην αναζήτηση συμβόλων και στη δημιουργία μεταφορών, δεν μπορώ να αντιληφθώ μονάχα ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται σε μια διψασμένη γη, που θα γεμίσει τους μισοάδειους ταμιευτήρες, που θα ξεπλύνει απ' τους δρόμους την σκόνη που νόμισε ότι την είχε καλέσει ένας βιαστικός Ιούλης. Να, το κάνω ήδη...

Ακούω τη βροχή, τη βλέπω, ανοίγω το παράθυρο να τη μυρίσω, να την αγγίξω και να τη γευτώ και πλάθω μικρές ιστορίες με υλικά τις σταγόνες της και στίχους από τραγούδια. Τραγούδια που την πήραν στα χέρια τους για να φτιάξουν υγρές βαρκούλες για τα αυτιά μας. Πέφτει μια βροχή, και κάποιες στιγμές σκέφτομαι πώς είναι αρρωστιάρα και κίτρινη σαν κάτι φόβους κι ενοχές που κρύβω στις δίπλες της ψυχής μου, ενώ άλλες φορές αναρωτιέμαι μαζί με μια βελούδινη ανάμνηση μήπως τούτη η βροχή έπεφτε όλη νύχτα παρέα με την πίκρα όσων περιμένουν στο σκοτάδι.

Πάλι βρέχει. Κι η βροχή στροβιλίζει στο νου μου φέρνοντας διαρκώς νέες εικόνες, νέους νερόλακκους, νέες ιστορίες. Η βροχή σαν λύτρωση, η βροχή σαν κάτι που ξεπλένει και φανερώνει την αλήθεια, η βροχή που κρύβει τον ήλιο, η βροχή σαν θεϊκά δάκρυα που ξέφυγαν από ουράνια μάτια. Ψάχνω μέσα σ' αυτές τις βρόχινες εικόνες που μου στέλνουν τα τραγούδια στο νου για να βρω μια που να μου κάνει και να τη βάλω συνοδεία στις σκέψεις μου. Ακόμα τίποτα: άλλες είναι στο περίπου, άλλες με ταξιδεύουν τελείως αλλού. Ίσως πάλι χρησιμοποιώ μια λάθος λέξη-κλειδί ή η σύνδεσή μου να είναι αργή...

Για να δούμε...Βρέχει πάλι απόψε στα σοκάκια...με τίποτα -πολύ ρετρό...Κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει...όχι, πολύ ανασφάλεια βγάζει αυτή η βεβαιότητα...Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει...Καλό, ιδίως αν έρχεται κιόλας ο άλλος...Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου...εντάξει το δεύτερο, αλλά το πρώτο μας τελείωσε...Απόψε μύρισε βροχή, χειμώνας μπαίνει στην ψυχή...μπα, ούτε βράδυ είναι τώρα ούτε χειμωνιάζει η ψυχή μου...

Το βρήκα! Μα ήταν ολοφάνερο γιατί δεν μπορούσα να βρω κάτι που να ταιριάζει στη βροχή: την έβλεπα ως τώρα σαν κάτι ξένο, σαν κάτι έξω από μένα, απέναντί μου. Αυτό το "μου" δεν έπρεπε να είναι απέναντί της αλλά δίπλα της. Βροχή μου...Αυτό είναι! Να με πνίγει και να την πίνω, να με δροσίζει και να με λασπώνει, να με σκεπάζει με τις σταγόνες κι εγώ να τυλίγομαι με φύλλα -όχι δέντρων, αλλά χαρτιού- για να τη νιώσω μέσα μου...

Μερικοί άνθρωποι μοιάζουν με ήλιους, άλλοι με φεγγάρια, κάποιοι με αέρηδες και ελάχιστοι με χιόνι. Είμαι τυχερός που έχω τη δική μου, προσωπική βροχή -απρόβλεπτη, υγρή, βουρκωμένη, ανοιξιάτική ή φθινοπωρινή, άλλες φορές να με δροσίζει και άλλες να με πνίγει, την βροχή μου.

Σ' ευχαριστώ που με βρέχεις...

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄Λυκείου - Υπερρεαλισμός! Πώς να τον καταλάβουν 16χρονα που δεν διαβάζουν λογοτεχνία παρά ελάχιστα; Το παίδεψα λίγο στο μυαλό μου και σκέφτηκα να τους βάλω να παίξουν με 8 λέξεις και τη φαντασία τους. Μοναδική οδηγία: "Αφήστε ελεύθερο το νου σας". Τα αποτελέσματα με εξέπληξαν! Ορίστε τι ψάρια έπιασα (τα κείμενα των παιδιών είναι στρογγυλεμένα και χτενισμένα από μένα, αλλά φρόντισα να μείνω όσο πιο κοντά μπορούσα σ' αυτό που είχαν γράψει αρχικά):

Δύσβατος ο δρόμος για το νερό

Κι ο ήλιος μαύρος κι άραχνος θαρρείς πως είναι

Μα τα λουλούδια τρέφονται απ’ αυτόν

σαν τα μωρά απ’ τη μάνα

που με αγάπη μεγαλώνουν,

μεγαλώνουν μέχρι κάποιος να τα φυτέψει

αιώνια στη μάνα γη.

Όμως η βάρκα παραμένει πάντα εκεί,

σα χέρι βοηθείας,

σαν το ποτήρι της λύτρωσης

γι’ αυτούς που μόνο φθαρμένους πίνακες

θυμούνται στη ζωή τους.

Κάποτε θα γευτούν και τούτοι το νερό.

Οι ακτίνες του ήλιου με σκεπάζουν με αγάπη

Βλέπω τον πίνακα

και νιώθω να ταξιδεύω σε μια βάρκα

Περπατώ στο δρόμο

πίνοντας λουλούδια

και βλέποντας το όμορφο νερό.

Χωρίς αγάπη δεν ξημερώνει

Στου ήλιου το φανέρωμα όμως

όλα ταιριάζουν με αρμονία

Οι βιαστικοί δρόμοι γεμίζουν με ανθρώπους

πυκνοί σαν κάμποι με λουλούδια

Σαν κοπάδι κυνηγημένο από κάτι

Οι εικόνες σμίγουν όμοια με βάρκα

που παλεύει να ανέβει στην επιφάνεια ενός πίνακα

Και όταν όλα τελειώσουν

αρκεί ένα ποτήρι νερό

για να πλυθούν ο πόνος και η θλίψη.

Ένα λουλούδι στο χειμώνα

Λίγο νερό στην έρημο

Ο ήλιος πάνω απ’ τη βροχή.

Η καρδιά μου βάρκα καταμεσής του πέλαγου

Το μυαλό μπρος σε δρόμους

κι η ζωή μου σε έναν πίνακα.

Το ποτήρι μου άδειασε.

Αδέσποτο σκυλί η αγάπη.

Όπως το νερό ξεχειλίζει το ποτήρι

Όπως η βάρκα χαράζει το δρόμο της

στολίζοντας χρυσό φως τα κύματα

Όπως το λουλούδι ανθίζει αβοήθητο

-φταίει η τόση αγάπη-

έτσι κι εγώ, ήλιε μου,

γίνομαι πινέλο

του πίνακά σου.

Ο ήλιος με σκεπάζει σαν ζεστή αγάπη

ταξιδεύοντας με βάρκα στον πίνακα της αίθουσας

Ζητούσα ένα ποτήρι νερό

κρύο σαν ξημέρωμα

σε ξένο δρόμο

γεμάτο πέτρινα λουλούδια.

Ο πίνακας καθαρός και διαυγής

κάτω από τον λάμποντα ήλιο

Ο δρόμος μακρύς

ακόμα και για ένα ποτήρι νερό

Η βάρκα άστατη

σα γυναικείο χαμόγελο

Όμως η αγάπη περίσσευε

από τα ανθισμένα λουλούδια.

Λίγο νερό κι ένα ποτήρι ήλιος

και το λουλούδι ανθίζει

Έτσι κι ο άνθρωπος

χαράζει το δρόμο του

με μια βάρκα που επιπλέει

πάνω στους πίνακές του.

Ο ήλιος λάμπει στα δόντια

μιας γριάς

κι ένα ποτήρι νερό κρύβεται μέσα της

Ένα λουλούδι σε έναν πίνακα

λουσμένο με αγάπη

όπως τα ανοιξιάτικα τραγούδια

Ψάρια στη βάρκα

δώρο στα χείλια των ψαράδων

Κυλάει ο δρόμος

ξεχνώντας πίσω να κοιτάξει.

Ο ήλιος της ζωής είναι η αγάπη

που σβήνει κάθε μέρα στο νερό

Ο δρόμος της ζωής

είναι γεμάτος πίνακες

Είμαστε βάρκες που ταξιδεύουν

σε ένα ποτήρι

με λουλούδια στον πάτο.

Κάθε πρωί ξυπνάς με τις αχτίδες του ήλιου

Νιώθεις πως μεγαλώνεις

λουλούδι που δεν το χωρά πια το νερό στο ποτήρι του

Θα δεις μπροστά ένα από τα επόμενα αύριο

μια βάρκα σταθμευμένη στη μέση του δρόμου

ωραία σαν πίνακας που τον ζωγράφισε η αγάπη.

Σαν τον ήλιο η αγάπη μου για σένα

θα σου φέγγει το δρόμο σαν πας στα ξένα

Σαν το λουλούδι ο έρωτάς μας

τον ζωγραφίζω στον πίνακά μου κοιτάζοντάς μας

Φεύγεις τώρα μακριά από μένα

σαν τη βάρκα στ’ ανοιχτά

Το νερό κυλάει στα χαμένα

το ποτήρι σπάζει μ’ ουρλιαχτά.

Μια βάρκα δεμένη στο ποτάμι

Κρύσταλλο ο ήλιος πάνω στα νερά

Ακριβώς δίπλα οι οσμές των λουλουδιών

Μήπως μια παλιά μου αγάπη

είχε φτιάξει ετούτο τον πίνακα;

Η αγάπη κλειδωμένη

δεν είναι σχοινί που σώζει ορειβάτη

δεν είναι ποτήρι νερό σε διψασμένο διαβάτη

δεν είναι λουλούδι να το μυρίσεις

ούτε βαλσαμοβότανο να πας να το πουλήσεις

Ο ήλιος που φυλάς κρυφά

δεν είναι κλειδί για καρδιές

δεν είναι βάρκα για πυρωμένες ελπίδες

δεν είναι δρόμος δεν είναι μάχη

μονάχα μύρο ν’ αλειφτείς.

Μια ζωγραφιά κι ένα τοπίο

μια βάρκα με αγκαλιασμένα χέρια

κοιτά τον δύοντα ήλιο

βάφοντας με το χρώμα της το νερό

Χιλιάδες λουλούδια κυκλώνουν τη λίμνη

και νομίζεις πώς το άρωμά τους ρέει προς εσένα

Ήταν η αγάπη

όμορφη σαν ένα ποτήρι κρασί

και ο μόνος δρόμος να την δεις περνάει από μέσα σου

Ο ήλιος φωτίζει το δρόμο και πάλι

Η βάρκα σχίζει ξανά τα νερά

Ο πίνακας ζωγραφίζει λουλούδια

Η αγάπη νερό σε ποτήρι

γεμίζει τον κόσμο

Βάρκα η ζωή σε ποτήρι νερό

Μικρός ο δρόμος της

Όπως τα λουλούδια διψούν για φως

κι αυτή ζητά αγάπη

Πίνακας η ζωή

άδειος χωρίς αγάπη

Πυρκαγιά η λάμψη του ήλιου

για όλα τα λουλούδια

Το νερό αφήνει βαριεστημένα τα χείλη

του ποτηριού

Κατεστραμμένη βάρκα ο πίνακας

η αγάπη τριγυρνά μονάχη στους δρόμους

Λάμπει λουλούδι ήλιος

σαν αγάπη πετάει στους δρόμους

Το ποτήρι μισόάδειο με νερό

θυμίζει θάλασσα σε άδειο πίνακα

Βάρκα που σβήνει πίσω της

τη ζωή.

Δε θα ζητήσω συγγνώμη που γεννήθηκα. Είναι καλό να το επαναλαμβάνω μέχρι να το πιστέψω. Δεν μπορώ να τα ξέρω όλα. Το σίγουρο είναι ότι θα πληρώσω όσο κι αν κοστίσει. Αυτά τα πράγματα βέβαια πρέπει να τα βάζει κανείς στη ναφθαλίνη. Αλλά δε μου αρέσει να ανακατεύομαι στη ζωή των άλλων. Προχώρα μπροστά. Ακόμα κι αν τρικλίζεις. Είναι ευθύνη, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Άμα κάνουμε υπομονή, δεν μπορεί να μας νικήσει κανείς.

Το έχω δει κάπου αυτό το πρόσωπο, ξέρετε. Στους ανθρώπους αρέσει να αλλάζουν. Αλλά αυτό δεν ήταν τελείως σωστό. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως γίνουν θύματα ενός μέτριου ταξιδιού από τη φτώχεια στο τίποτα. Η άλλη όψη της σελήνης. Ο Νότος δεν υπάρχει. Μην παίρνεις αυτή την έκφραση. Α, βέβαια, δε σας σύστησα: αυτός εδώ καίει βιβλία. Πρέπει να ζει και να κοιμάται μπροστά στον καθρέφτη.

Εκείνη ήταν πολύ όμορφη. Και όμως... Εξακολουθούσε να έχει ένα ξανθό χαμόγελο στα χείλη της, που ήταν φτιαγμένα στο μέγεθος του μπιμπερό. Έβρεχε, κι έτσι έψαξε το ράντισμα των λέξεων. Βγήκε στο δρόμο. Δεν ήταν αυτή. Είναι επικίνδυνη; Είναι ερώτηση αυτό ή κατάφαση; Δε θα αργήσει πολύ. Έμεινε γυμνή, σαν να ξεπρόβαλε από τη θάλασσα της νύχτας. -Έχεις ανθρώπινα μάτια σαν τα δικά του. Μη με αφήσεις να πνιγώ, του είπε.

Ένας άνθρωπος άμα θέλει να εξαφανιστεί, εξαφανίζεται. Δεν υποφέρω για τους απογόνους μου. Φρίττω στην πιθανότητα να μη μπορείς πια να απολαύσεις τη ζωή. Σας παρατηρώ. Δεν μπορείς να είσαι κάθε μέρα μεθυσμένος. Η μεγάλη κούραση προαναγγέλει το μεγάλο ενθουσιασμό. Αφήστε τον να κοιμηθεί. Εγώ ξέρω πού ήταν. Κανείς δε θα με πάει πια στο Νότο.

Πριν αναρωτηθείτε αν έγραψα το παραπάνω κείμενο υπό την επήρεια ουσιών ή με χειροκροτήσετε για όσα γράφω, οφείλω να πω ότι ολόκληρο το κείμενο είναι ένα κολάζ φράσεων που προέρχονται από μια ανάποδη (από τη σελίδα 192 και προς την αρχή) ανάγνωση του βιβλίου του Manuel Vazquez Montalban (Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν), "Οι Θάλασσες του Νότου".

"Κύριε, δηλαδή θα μείνω;" μου είπε με βουρκωμένα μάτια.

Τι να της πω; Τρίτη Λυκείου, 160 απουσίες μέχρι τώρα, μέσος όρος τετραμήνου 12,5, οικογένεια ό,τι να 'ναι (εν διαστάσει οι γονείς, η μάνα με ψυχολογικά), μένει με τον παππού και έχει χάσει παραπάνω από τις μισές πρώτες ώρες της χρονιάς.

"Κύριε, έμεινα; Να μην έρχομαι;" Να έρχεσαι μάτια μου, να έρχεσαι. Δεν έχεις και πολλά άλλα να κάνεις εξάλλου. Εδώ υπάρχουν και κάποιοι που σε αγαπάνε.

"Κύριε, πώς θα το πω στον πατέρα μου;"

"..."

Και μετά σου λέει ο άλλος για δημοσιοϋπαλληλίκι, για λούφα, για βάσεις πανελληνίων, για συντακτικό, για την γ΄κλίση των επιθέτων, για ολοκληρώματα και για γνώση. Τα ξέρεις όλα αυτά. Τι θα της πεις δεν έμαθες ποτέ και αυτοσχεδιάζεις κοιτάζοντας τα παιδικά ακόμα μάτια της.

Σήμερα το πρωινό ψιχάλιζε έξω, μα έβρεχε μέσα μου...

Άρπαξα λίγο πριν το μπαλάκι από το Kerato (είδες, σέβομαι το δεύτερο προσωπικό σου στοιχείο), και ένιωσα λίγο αμήχανα, μέχρι που με έβγαλαν από τη δυσκολία και πάλι τα τραγούδια. Πέντε τραγούδια για μένα λοιπόν, απ' αυτά που λες ότι γράφτηκαν για σένα, πέντε στιχάκια που με προδίδουν με ένα υπέροχο φιλί:

α ) "Ποιος αλήθεια είμ' εγώ και πού πάω;" Διαρκής απορία μου με έμφαση στην παρένθετη (πάντα) αλήθεια.

β) "Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων." Αυτός ο στίχος του Καββαδία με εκφράζει και εξαιτίας του ότι οι περισσότεροι στέκονται στο πρώτο μισό χωρίς να δίνουν δεκάρα σε τι είδους εραστή αναφέρεται (δες με ρε φίλε ολόκληρο και μη μένεις σε ό,τι βολεύει εσένα!) και επειδή πάντα ήμουν σαν τον ήρωα αυτού του ποιήματος: κάποιος που θα ήθελε να ταξιδέψει (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αλλά δεν είχε ποτέ το κουράγιο.

γ) "Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω,/ έλεγα περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ." Χωρίς περαιτέρω σχόλια, πέραν του ότι ολόκληρη η "Πριγκηπέσσα" του Μάλαμα μιλά για μένα με χειρουργική ακρίβεια.

δ) "Ήρθα στη ζωή μου αργά, αργά και να την αρνηθώ."

ε)"Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις/ δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις/ στα είπα όλα, φίλα με τώρα." Έτσι, γιατί άλλο θα πει "καταλαβαίνω" και άλλο "νιώθω"...

Το μπαλάκι -μαζί με τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς- στους:

kinezes_trexoun_gimnes

gate (πού χάθηκες εσύ;)

Angelito

deyteri-skepsi

Αν-αστασία

Από χθες, για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια, βρίσκομαι στα γυάλινα και μαλαματένια Γιάννενα, την αγαπημένη πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, ψάχνοντας βήματα που είχαν ξεχαστεί στα λειασμένα πλακόστρωτα, ιδιωτικά αστεία με φίλους που με ενώνουν με τη μνήμη, χαμόγελα και δάκρυα κρεμασμένα σε ταμπέλες και κολόνες. Όλα είναι εδώ, σε κάθε στροφή και σε κάθε μου βλέμμα...

Όλα, εκτός από το πιο σημαντικό. Καλά το είπε χτες ο Αργύρης: "Ήρθαμε σε ένα γνωστό μας μέρος γεμάτο αγνώστους"...

ΥΓ. Μακάρι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις να καούν στις αυριανές φωτιές αφήνοντας ένα γλυκόπικρο άρωμα...

Ξαπλωμένος στο άχρηστα ημίδιπλο κρεβάτι μου, έπαιζα λίγο πριν με λέξεις που ακροβατούσαν στα χείλη μου. Άλλαζα ήχους και συλλαβές, έφτιαχνα ομοιοκαταληξίες από άγραφους στίχους, έσπαζα τις έννοιες στα δυό ψάχνοντας να βρω την εύγευστη ψίχα τους. Άσκοπα και στα χαμένα όλα αυτά μέχρι που σκάλωσα σε μια βολική σύμπτωση: ο μόνος κάνει ρίμα -εκτός των άλλων- με τον χρόνο και τον πόνο. Μόνος-Χρόνος-Πόνος...

Δεν αποδίδω μεταφυσικές ιδιότητες ούτε στις συμπτώσεις και την τύχη ούτε στις ομοιότητες και τις αναλογίες. Όμως, καμιά φορά με βοηθούν να δω καλύτερα τα πράγματα γύρω μου, σαν κινηματογραφικές λήψεις από περίεργες γωνίες, σαν φακοί που χώνονται κάτω ή πίσω από πολυκαιρισμένα έπιπλα φωτίζοντας ξεχασμένους συνειρμούς και τεμπέλικες αναμνήσεις.

Παίρνω τους δρόμους λοιπόν του νου και φτιάχνω κομπολόγια από λέξεις και εικόνες, όπως οι άλλοι από μαργαριτάρια, κεχριμπάρια ή μίση, για να δώσω νόημα σε έναν κόσμο που απλά υπάρχει, α-νόητος και α-σήμαντος. Σαν να μην κοίταξα ποτέ έξω από μένα, τον διαβάζω ξανά σε πολυφορεμένους ήχους, σε χαμόγελα που είχαν κρυφτεί στο αύριο, σε κινήσεις που τις σκούπιζα μέχρι σήμερα από τα χέρια μου σαν νυχτερινά σκουπίδια ή σαν νερό από την λεκάνη των τύψεών μου...

Θα ξαναξαπλώσω τώρα. Με περιμένουν κι άλλα περίεργα γαϊτανάκια, κι άλλα σπασμένα τηλέφωνα. Να, μόλις τώρα μου ήρθε και ένα άλλο ζευγαράκι στο νου μαζί με τον μόνιμο ηδονοβλεψία του: Φιλί-Φυγή-Σιγή...

Χθες πήγα στο Σαββόπουλο. Ναι, σ' αυτόν τον εξηντάρη καράφλα που μαζί με το Νταλάρα διεκδικούν χρόνια τώρα επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου πτυελοδέκτη στο ελληνικό τραγούδι (ο Μίκης έρχεται άνετα τρίτος και καταϊδρωμένος). Μπορεί να ήμουν εξαντλημένος από την ίωση που με ταλαιπώρησε όλη τη βδομάδα, μπορεί να ήμουν κουρασμένος από τα μαζικά ψώνια που είχα κάνει νωρίτερα, αλλά ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο Μύλο για να δω τον "Πυρήνα" (Σαββόπουλος, Λάντσιας, Κιουρτσόγλου). Όχι μόνο γιατί επρόκειτο για εμφάνιση του "δικού μου" ούτε επειδή θα τον πλαισίωναν δύο τρομεροί μουσικοί, αλλά γιατί είχα μάθει πώς το πρόγραμμα απευθυνόταν σε ακραιφνείς σαββοπουλικούς, με τραγούδια δύσκολα ή λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό, πράγμα που σήμαινε ότι και το ακροατήριο θα ήταν ανάλογο.

Τώρα βέβαια μπορεί ο καθένας να έχει αρχίσει ήδη τα γνωστά: "Εχ, μωρέ, με το Σαββόπουλο! Νισάφι! Γέρασε, έγινε σύστημα, καθεστώς, τα άρπαξε και τα αρπάζει, δεν δίνει τίποτα καινούριο, ξεπουλήθηκε, είναι συντηρητικούρα, νεοορθόδοξος, ζει στην κοσμάρα του, δεν πήγε φαντάρος, φταίει για τη Χούντα, είναι υπεύθυνος για τις κλιματικές αλλαγές και στην τελική δεν τον γουστάρουμε!" Δικαίωμά σας. Δεν θα απολογηθώ για τους λόγους που με έχει κερδίσει αυτός ο μπαγάσας και κυρίως το έργο του όλες αυτές τις δεκαετίες από το "Φορτηγό" μέχρι σήμερα. Μπορεί κανείς να απολογηθεί για ένα κομμάτι του εαυτού του; Όποιος θέλει πολεμική γύρω από το Σαββόπουλο, ας διαβάσει εδώ ή εδώ .

Κοιτώντας και ακούγοντας χθες συνειδητοποίησα, ίσως για πρώτη φορά με τόση ενάργεια, γιατί με τραβάει αυτός ο άνθρωπος. Φωτίζει καλύτερα από κάθε άλλον καλλιτέχνη τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις απ' τις οποίες είμαι φτιαγμένος εγώ αλλά και ο κόσμος γύρω μου. Και το κοινό του είναι ο καλύτερος καθρέφτης αυτού του πράγματος: είδα νεαρούς που δε φαίνονταν να έχουν τελειώσει το σχολείο ακόμα, φοιτητές που ψάχνονται γενικώς,  τριαντάρηδες βέβαιους στην αβεβαιότητά τους, ήρεμους σαραντάρηδες, κουρασμένους πενηντάρηδες και γαλήνιους εξηντάρηδες. Άλλοι να παίρνουν τα μπουκάλια κάθε τόσο και άλλοι να μένουν με την ίδια μπύρα στο χέρι για το μισό πρόγραμμα. Άλλοι να κάθονται στο πάτωμα μισό μέτρο από τον ίδιο και άλλες να κάνουν παρατήρηση στη διπλανή τους επειδή στηρίχτηκε στο παλτό τους. Κάποιοι να ξέρουν όλα τα τραγούδια και να τα τραγουδούν και κάποιοι να ρωτούν από ποιο δίσκο είναι.

Α, τα τραγούδια του. Οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις. Εγώ. Έρωτας και γάμος. Συντήρηση κι επανάσταση. Χαμηλόφωνα και γκαζιάρικα. Δικά του και διασκευασμένα. Τραγουδίσιμα και δύσκολα. Μικρά και μεγάλα. Παλιά και καινούρια. Όλα όμως αγαπημένα, γιατί όλα έχουν μια αλήθεια, τη δική τους αλήθεια, που μπόρεσε να γίνει και αλήθεια κάποιων άλλων.

Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για καθένα τους. Δεν είχα την πρόθεση αυτή. Θα ξέφευγα και θα φλυαρούσα άσκοπα. Θα κλείσω αυτό το κείμενο που μπάζει από παντού, που ούτε τα μισά από όσα ήθελα να πω δεν έχει, με κάτι στίχους του που τους τραγουδούσα 9-10 χρονών χωρίς να τους καταλαβαίνω καλά-καλά και που ταιριάζουν απόλυτα τόσο στη χθεσινή βραδιά όσο και στις σκέψεις μου εδώ: "Ο έρωτας μας είναι σαν τη συναυλία που είναι ανίκανη να τελειώσει και να το ευχαριστηθεί"...

"Αχ, τι τέλειο!", "Δεν είναι τέλειο αυτό το τραγούδι;", "Τέλεια ταινία!", "Η τέλεια γυναίκα..." κοκ. Όλα τελείως τέλεια και όλο και πιο συχνά. Κάθως φορά που χαρακτηρίζουμε κάτι έτσι μοιάζει λες και βάζουμε μια τελεία στα πράγματα, μια κόκκινη γραμμή που τίποτα δεν μπορεί να την υπερβεί πια. Ο ανυποψίαστος μπορεί να νομίσει ότι επιτέλους η αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου έφτασε στο τέρμα της, ότι η χίμαιρα της τελειότητας και της ολοκλήρωσης πιάστηκε στα δίχτυα μας. Κάθε άλλο όμως... Το τέλος αυτό, το όριο που χαράζει όποιος αναφωνεί το επίθετο "τέλειος" σε όλα τα πρόσωπα και σε όλες τις πτώσεις είναι πιο εφήμερο κι από όρκο ερωτευμένων. Κάθε φορά που κάτι μας κάνει εντύπωση, του απλώνουμε το χέρι χρίζοντάς το "τέλειο" και δια μιας το επιβιβάζουμε στην ατέλειωτη αμαξοστοιχία της τελειότητας που έχουμε δέσει στην ζώνη μας...

Θα μου πείτε: "Πώς κάνεις έτσι, σαν σχολαστικός φιλόλογος;" Ένα επίθετο είναι κι αυτό που σήμερα χρησιμοποιείται -έστω καταχρηστικά- για να δηλώσει το πολύ ωραίο, το θαυμάσιο, κάτι που μας άρεσε πολύ. Μπορεί να προσθέσετε κιόλας ότι κανείς δεν το εννοεί -τουλάχιστον όχι σε απόλυτο βαθμό. Σύμφωνοι. Μια λέξη είναι. Μόνο όμως; Γιατί αυτό το επίθετο και όχι κάποιο άλλο και γιατί στις μέρες μας και όχι παλιότερα; Η χρήση της γλώσσας μπορεί πολύ συχνά να μας αποκαλύψει πολλά για τους χρήστες της...

Οι σκέψεις αυτές δεν είναι καινούριες για μένα. Η χρήση του συγκεκριμένου επιθέτου με εκνεύρισε σχεδόν από την πρώτη στιγμή που αντιλήφθηκα τη γενικευμένη πλέον χρήση του σε κάθε περίσταση. Ένιωθα αφενός μια προθυμία -ακόμα και εκ μέρους ανθρώπων που ήταν ικανοί να διακρίνουν λάθη και παραλείψεις- για εύκολο ενθουσιασμό και αφετέρου δαιμονιζόμουν με την ιεροσυλία του να θεωρείται στη μουσική, στη λογοτεχνία ή στο σινεμά τέλειο κάτι που δεν έφτανε ούτε στο μικρό δαχτυλάκι καλλιτεχνικά επιτεύγματα που είχαν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν στους τομείς αυτούς και κανείς δεν είχε τολμήσει να τα χαρακτηρίσει "τέλεια". Όμως, αυτές οι ανακλαστικές σκέψεις μπήκαν σε μια τάξη όταν άρχισα να παρατηρώ πιο προσεκτικά ανάλογες αντιδράσεις σε Αμερικανούς και σε, μικρότερο βαθμό, Δυτικοευρωπαίους με τους οποίους είχα έρθει άμεσα ή έμμεσα σε επαφή.

Βέβαια, το δικό τους σήμα κατατεθέν είναι το "ουάου!" (wow!), σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που φτάνω να χαρακτηρίσω την σύγχρονη κουλτούρα τους -ιδίως των Αμερικανών- ως έναν "πολιτισμό του ουάου". Με το παραμικρό πράγμα που θα τους εντυπωσιάσει -είτε πρόκειται για ένα τοπίο εκπάγλου καλλονής ή για το τελευταίο τσιχλοτραγουδάκι- ξεσηκώνουν ένα πολυφωνικό ρεφραίν από "ουάου" κάθε τονικότητας σαν κάργιες που σκυλεύουν το πτώμα του μέτρου και της αυτοσυγκράτησης και ξεμπερδεύουν. Το νόημα όμως είναι το ίδιο. Ευτυχώς για αυτούς μένουν στον παιδικό σχεδόν ενθουσιασμό που εκφράζεται με ένα απλό επιφώνημα (άντε και στο "awesome!") ενώ οι δικοί μας "ουαουιστές" προσέφεραν στην κουλτούρα μας και τη χρήση ενός επιθέτου που θα πρέπει να το φυλάμε στο ψηλό ράφι της κουζίνας αφήνοντας κάθε καλλιτέχνη να προσπαθεί να κλέψει το γλυκό μέσα απ' το βάζο (χωρίς ποτέ να τα καταφέρνει).

Γιατί όμως σήμερα τόσα "ουάου" και "αχ, τι τέλειο!"; Μα, και στις δυο περιπτώσεις αυτός που εκφράζεται έτσι δεν χρειάζεται να προχωρήσει παραπέρα, δε χρειάζεται να δει κριτικά το αντικείμενο του θαυμασμού του, καθώς το μόνο σχόλιο που κάνει είναι άναρθρο, άλογο, στην πρώτη περίπτωση, ενώ στη δεύτερη είναι οριστικό και κλείνει κάθε περαιτέρω συζήτηση. Όλοι αυτοί έχουν απίστευτη ανάγκη να ενθουσιαστούν και δεν θέλουν τίποτα να τους χαλάσει τη γιορτή. Και φυσικά, όλοι αυτοί δεν είναι ποτέ δημιουργοί, είναι "καταναλωτές" εμπειριών και "δέκτες" ερεθισμάτων, που χωρίζονται για αυτούς σε δύο κατηγορίες: στα θετικά που είναι πάντα "τέλεια" και στα αρνητικά που στέλνονται στο πυρ το εξώτερον. Αποχρώσεις, αποκλίσεις, ταλαντεύσεις και όλα τα συναφή δεν έχουν θέση σε αυτή τη νεομανιχαϊστική σκέψη που μας κατακλύζει όλο και πιο πολύ.

Αν δεν έχετε πειστεί ότι η τελειότητα δεν έχει θέση στην τέχνη, παρά μόνον ως διαρκώς άπιαστη χίμαιρα, προσπαθείστε να θυμηθείτε σε πόσα και τι είδους τραγούδια έχετε ακούσει το επίθετο αυτό. Αναρωτηθείτε πώς χρησιμοποιείται το "τέλειος" στους τίτλους βιβλίων ή ταινιών (π.χ. "Ένας τέλειος φόνος"). Θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες το αποφεύγουν όπως οι βρυκόλακες ή οι ερωτευμένοι το σκόρδο. Αντίθετα το επίθετο "μισός-ή-ό", ισοδύναμο στην τρέχουσα ομιλία με το "ατελής", έχει την τιμητική του- ιδιαίτερα στα τραγούδια...

Πάντα αντιλαμβάνομαι την τέχνη ως κάτι το ατελές, το ανολοκλήρωτο. Όσο ωραίο και να είναι ένα τραγούδι ή ένα βιβλίο δεν είναι ποτέ τέλειο, και μάλιστα θα έλεγα ότι η ομορφιά σε ένα έργο τέχνης είναι ευθέως ανάλογη αυτής της αίσθησης ότι μας δημιούργησε περισσότερα ερωτήματα από όσες απαντήσεις μας έδωσε. Η τέχνη ποτέ δεν είναι τέλεια. Απλά μας υπενθυμίζει πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ατέλεια η δική μας, των άλλων και του κόσμου γύρω μας...

Μνήμη και λήθη. Αναπολώ και λησμονώ. Από προνομιούχο μέχρι ψυχοφθόρο το πρώτο, από θλιβερό ως λυτρωτικό το δεύτερο, ανάλογα πάντα με την ποιότητα του παρελθόντος υπό συζήτηση. Όπως όμως τα συναισθήματα ποικίλλουν από ανάμνηση σε ανάμνηση (ή από λήθη σε λήθη) και τοποθετούνται σε διάφορα σημεία ενός πολύχρωμου αλλά κυρίως χαοτικού φάσματος, έτσι και η ίδια η μνήμη και η λησμονιά αποτελούν απλά τις δύο διαμετρικά αντίθετες άκρες ενός συνεχούς πάνω στο οποίο τοποθετούνται μισές, "σχεδόν", απωθημένες αναμνήσεις και ανολοκλήρωτες, οδυνηρές, ατελείς λησμονιές.

Αυτός ο χώρος, και όχι τα δύο άκρα, είναι ίσως ο πιο πυκνοκατοικημένος. Δεν υπάρχει καθαρή μνήμη. Από τη στιγμή που μας έχει συμβεί, που έχουμε ζήσει κάτι, αυτό περνά από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, με την έννοια ότι δεν υπάρχει πια. Υπήρξε. Το μυαλό μας παίζει ακριβώς αυτό το ρόλο προσπαθώντας να ανακαλέσει μπρος μας μια ανάμνηση: να ξανακάνει ον το μη ον, υπαρκτό το ανύπαρκτο. Άρα η μνήμη είναι η αφετηρία μιας κατάστασης διαρκούς εκφυλισμού, ξεφτίσματος, αφού είναι μια απεγνωσμένη νοητική απεικόνιση της απουσίας, μια απέλπιδα προσπάθεια να επιμηκύνουμε την ζωή ευχάριστων για μας πραγμάτων που χάθηκαν ή ένα επίμονο κακέκτυπο δυσάρεστων εμπειριών.

Δεν υπάρχει όμως ούτε απόλυτη λήθη. Ακόμα κι αν ξεχάσουμε κάτι τελείως, επειδή το απωθήσαμε, επειδή μεσολάβησε πολύς καιρός από τότε που συνέβη, επειδή έχουμε ασθενή ή αφηρημένη μνήμη, αυτό δε σημαίνει πως έχει χαθεί πλήρως. Ό,τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει. Ακόμα και το πιο μικρό ή ασήμαντο φαινομενικά γεγονός στη ζωή μας μας έχει επηρεάσει, μας έχει αλλάξει, μας έχει συνδιαμορφώσει, αφήνοντας έτσι ένα σημάδι ή σημαδάκι επάνω μας, μια χαρακιά. Εξάλλου, πόσα πράγματα τα μισοθυμόμαστε ή τα θυμόμαστε περιστασιακά ή εκεί που νομίζουμε ότι τα έχουμε ξεχάσει συμβαίνει κάτι και όλα ξανάρχονται μπρος μας...

Μα απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει δεν είναι ούτε οι επώδυνες μνήμες ούτε η λησμονιά ωραίων στιγμών. Το πιο φαρμακερό είναι το σημείο εκείνο που θυμάσαι μόνο τι ήταν αυτό που έχεις ξεχάσει. Ξέρεις τι υπήρξε, αλλά αυτό δε σου λέει πια (σχεδόν;) τίποτε. Οι περιπτώσεις που θυμάσαι χωρίς να νιώθεις. Το ενδιάμεσο λοιπόν. Το σημείο μηδέν που ταυτόχρονα είναι και το σημείο χωρίς επιστροφή, αφού το μόνο που μένει έπειτα είναι ο δρόμος προς την α-μνησία.

Πολλοί παρομοιάζουν μια ανάμνηση με μια φωτογραφία. Κάνουν λάθος. Μια ανάμνηση είναι περισσότερο ένα αποτύπωμα, μια μελανιά από ένα τυχαίο χτύπημα, το τριαντάφυλλο που μας μένει στα χέρια μετά από μια πολλά υποσχόμενη συνάντηση. Την ανάμνηση μπορείς ακόμα να την ψηλαφήσεις, να την γευτείς με τη γλώσσα σου, να την μυρίσεις, να περιπλανηθείς με όλες σου τις αισθήσεις επάνω της. Το σημείο που περιγράφω είναι η φωτογραφία του αποτυπώματος, της μελανιάς, του τριαντάφυλλου. Έχεις μπρος σου το παρελθόν, το κοιτάς, αλλά κακιωμένο, μουγγό, δεν σου μιλά. Μια νεκρή φωτογραφία που σου θυμίζει αυτό που ήταν, αλλά όχι αυτό που ένιωθες. Οι στιγμές που αντί να μυρίζεις λέξεις ή να γεύεσαι δάχτυλα, βλέπεις γύρω μόνο ακατάληπτα γράμματα μιας άγνωστης γλώσσας. Οι ώρες που πίσω σου κλείνουν τοίχοι χωρίς να ανοίγονται μπροστά σου δρόμοι. Το κενό.