Τρεις ιστορίες έχω να σας πω. Μία από το παρελθόν, και δύο πρόσφατες. Όλες αφορούν ανθρώπους που είχαν ή έχουν την τάση να κλέβουν. Σε όλους μας έχει συμβεί, κάποιος γνωστός μας, να κλέψει ασυναίσθητα ή επίτηδες κάτι δικό μας, έναν αναπτήρα, κάτι αγαπημένο μας, ένα βιβλίο, κάτι που να μην το αντιληφθούμε σχετικά γρήγορα..

Η πρώτη ιστορία έχει πρωταγωνιστή έναν θείο μου και τον παππού μου που δυστυχώς τον έζησα λίγο, αλλά έχει μείνει ζωντανός μέσα από τις αφηγήσεις στο πρόσωπό του. Ο θείος μου λοιπόν είχε κλέψει ένα σαλάμι. Μιλάμε για μέσα της δεκαετίας του 50. Ο παππούς μου, τίμιος άνθρωπος πάνω από όλα, τον πήρε, τον έβαλε να το επιστρέψει, να ζητήσει συγγνώμη και .. να φιλήσει τα πόδια του χασάπη. Ο τελευταίος δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Φυσικά από τότε δεν ξαναέκλεψε ποτέ του.

Η δεύτερη ιστορία είναι πιο πρόσφατη. Ο γιος ενός φίλου, είχε την συνήθεια να "δανείζεται" παιχνιδάκια από τον παιδικό σταθμό. Όταν ο πατέρας του, τον ρωτούσε που τα βρήκε τα εκάστοτε παιχνιδάκια, του έλεγε "μου τα έδωσε ένα παιδί" ή "το πήρα από τον παιδικό σταθμό". Ο φίλος μου, το έψαξε, είδε ότι τα παιχνίδια τα "δανείστηκε" χωρίς να το γνωρίζουν οι προκάτοχοί του με αποτέλεσμα να τον επιπλήξει σοβαρά.
-Την επόμενη φορά θα σε πάω στην αστυνομία.

Και η επόμενη φορά ήρθε. Και όπως ήταν από το σχολείο, τον έντυσε και τον πήγε στην αστυνομία. Είχε κυριολεκτικά χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Στην αστυνομία συνάντησε τρεις αστυνόμους και πάλι καλά ο ένας κατάλαβε αμέσως τι είχε παιχτεί.
-Κυρ Αστυνόμε, ο μικρός εδώ κλέβει παιχνίδια. Σας τον έφερα όπως μου είχατε πει. Θα τον κρατήσετε;
Ο μικρός τσιμουδιά και τα μάτια χαμηλωμένα.
-Δεν ξέρω, είναι και γεμάτα τα κρατητήρια. Καλύτερα πάρτε τον και αν το ξανακάνει τον φέρνετε πάλι..

Περιττό να σας πω, πως ο μικρός δεν ξαναέκλεψε.

Όσοι λοιπόν είστε γονείς, να ξέρετε πως όταν λέτε στο παιδί σας "μην κάνεις αυτό γιατί θα σε τιμωρήσω", η τιμωρία πρέπει να είναι υπαρκτή.. ώστε το παιδί να ξέρει ότι σοβαρολογείτε. Μην λέτε θα σε κλείσω στο υπόγειο ή στο πατάρι, γιατί δεν θα το κάνετε. Πέστε του δεν έχει τηλεόραση για το βράδυ, δεν έχει γλυκό, δεν θα παίξεις στο δρόμο, φέρε το κινητό σου, δεν έχει internet.. κάτι που το ευχαριστεί και μπορεί να καταλάβει την έλλειψη του.

Η τρίτη ιστορία έρχεται από ένα ενήλικο άνθρωπο. Κάποια με οικογένεια και παιδί. Η ιστορία μου μεταδόθηκε από την μεριά του θύματος. Ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια του "ελαφροχέρη" και όταν εκμυστηρεύτηκε στην γυναίκα του ότι κάποιος του πήρε λεφτά μέσα από το σπίτι την ώρα που βρισκόταν μόνο συγγενείς μαζί τους, του είπε χωρίς δεύτερη σκέψη, "η αδελφή μου είναι". Δεν ξέρω σε ένα ενήλικο άτομο που έχει επίγνωση των πράξεων του, πως λειτουργεί η κακή αυτή συνήθεια, καλό όμως είναι ένα παιδί να μαθαίνει το σωστό, από μικρή ηλικία, ώστε με κατάλληλο χειρισμό να κόβει νωρίς τις κακές συνήθειες.

Όταν ήμουν παιδί, προσευχόμουν στο Θεό για ένα ποδήλατο. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός δεν δουλεύει έτσι, γι’ αυτό έκλεψα ένα ποδήλατο και προσευχήθηκα στο Θεό για να με συγχωρέσει. Emo Philips

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο... Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα του για να μην κάνει κανένα λάθος...
Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς... Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή.
Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- "Τι θέλεις"; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος.
-"Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω"..
Τότε η μικρή του είπε:
- "Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα"!!!

-"Συγνώμη", της απάντησε αυτός, "αλλά δεν πουλάμε θαύματα" !!

- "Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα"....

Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.

-"Δεν ξέρω", του απάντησε με μάτια βουρκωμένα.
-"Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα".

Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα χρήματα έχει, η μικρή του απάντησε: "Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω".

-"Τι σύμπτωση", χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος.
"Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό. Ένα δολάριο και 11 σεντς"!!!!!

Πήρε τα χρήματα, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε: "Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα"...

Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ένας γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
-"Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα", ψιθύρισε η μαμά.
"Απορώ πόσο θα κόστισε"...

Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…». 

Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι.
Antoin de Saint-Exupéry

Πηγή: Σε διάφορα Sites, όπως στο http://www.snopes.com/glurge/price.asp 

Η ιστορία είναι ανώνυμη και μάλλον δεν έχει συμβεί στα αλήθεια.. Όμως και αυτές οι ιστορίες, κρύβουν βαθύτερα νοήματα για την δύναμη της αλληλεγγύης. Το πιο σημαντικό είναι γιατί προσφέρουμε βοήθεια. Η πιο όμορφη απάντηση, είναι γιατί μπορούμε.

Μετά το ρήμα «αγαπώ», το «βοηθώ» είναι το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο. Bertha von Suttner

Έχουν περάσει 26 ολόκληρα χρόνια, όταν μετά την λήψη μίας τροφής που ήμουν αλλεργικός, πρήστηκα στο πρόσωπο και διακομίστηκα επειγόντως στο νοσοκομείο. Μία ένεση ήταν ικανή να με επαναφέρει στην φυσιολογική μου λειτουργία, ωστόσο η παραμόρφωση του προσώπου μου, που θύμιζε τον Vincent στην σειρά The Beauty and the Beast, παρέμεινε για αρκετή ώρα. Όλη εκείνη την ώρα παρέμεινα στον χώρο του νοσοκομείου για προληπτικούς λόγους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία οικογένεια αθίγγανων με το μικρότερο παιδί τους να με περιεργάζεται. Με κοίταγε, με πλησίαζε και ύστερα έκανε κάτι που δεν το περίμενα. Πρώτα με έφτυσε από απόσταση χωρίς πάλι καλά να με πετύχει και ύστερα με κλώτσησε στο πόδι. Η αντίδραση μου, ήταν άμεση. Δεν ήθελα να τον χτυπήσω, αλλά με ενοχλούσε με την στάση του και έκανα αυτό που σκέφτηκα λόγω της σειράς που προανέφερα. Έβγαλα έναν βρυχηθμό προκαλώντας του τα κλάμματα.

Στην συνέχεια πήγε στην μητέρα του κλαίγοντας υστερικά και αυτή μου ζήτησε τον λόγο. Χωρίς να έχω κάνει τίποτα στην ουσία, χωρίς να το έχω χτυπήσει ή βρίσει αυτή με ρώτησε γιατί πειράζω το παιδί της, δίχως να ελέγξει το λόγο ή την αιτία. 

Όλη αυτήν την εισαγωγή την έκανα, γιατί διάβασα ένα άρθρο, για τους παραμορφωμένους ανθρώπους και πως τους αντιμετωπίζει ο κόσμος, για την διαφορετικότητα τους. Θα το παραθέσω όπως το διάβασα και τα σχόλια τα αφήνω για εσάς.  

Η Penny Locker έγινε γνωστή στον κόσμο, με την αποστολή μίας επιστολής της προς το ειδησεογραφικό δίκτυο CNN, διαμαρτυρόμενη για ένα ρεπορτάζ στο οποίο παρουσιάζονταν...

παραμορφωμένα παιδιά.

Η ίδια εξέφρασε τη δυσαρέσκεια της, για το γεγονός ότι το CNN, προέβαλε σήμα καταλληλότητας πριν από την έναρξη του ρεπορτάζ, προειδοποιώντας ότι οι εικόνες που θα ακολουθούσαν μπορεί να ενοχλήσουν.

Γεννήθηκε με μία ασθένεια που παραμόρφωσε το πρόσωπο της και αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει εκ μέρους όλων των παιδιών που γεννήθηκαν με «διαφορετική εμφάνιση». 

«Πώς μπορώ να μην μιλήσω γι 'αυτό;» διερωτήθηκε. «Αν δεν είμαι εγώ, αυτή η οποία θα μιλήσεις για λογαριασμό αυτών των παιδιών, ποιος θα το κάνει;» 

Ως μικρό κορίτσι, δεν πήρε ποτέ πρόσκληση για τα σχολικά πάρτι. Ως έφηβος, δεν είχε ποτέ ένα καλύτερο φίλο, η φίλη. 

Ως γυναίκα, ποτέ δεν δημιούργησε μια σχέση.

Το όνειρό της να γίνει μια μέρα σύζυγος και μητέρα ξεθωριάζει, καθώς αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να έχει μία τέτοια φυσιολογική ζωή. 

Η Penny Locker, 31 ετών σήμερα, γεννήθηκε με ημιπροσωπική μικροσωμία και σύνδρομο Goldenhar, δύο γενετικές ανωμαλίες που της παραμόρφωσαν το πρόσωπο της. Η ημιπροσωπική μικροσωμία προκαλεί δυσμορφία των αυτιών και της δομής της κάτω γνάθου.

Το σύνδρομο Goldenhar, είναι μια εκ γενετής διαταραχή που προκαλεί ανωμαλίες στο κεφάλι και τα οστά της σπονδυλικής στήλης. Συνήθως επηρεάζει την εμφάνιση των ματιών, των αυτιών, των οστών του προσώπου και του στόματος. Και οι δύο ασθένειες είναι πολύπλοκες, όπως ακριβώς και το όνομα τους.

Αλλά, για ένα κοριτσάκι που βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κόσμο, τα επίθετα ήταν πιο απλά: τέρας, άσχημη, φρικιό.

Η Penny, μεγάλωσε στο Οντάριο του Καναδά, σε ένα σπίτι όπου η αγάπη και η αποδοχή δόθηκαν απλόχερα.

Ο πατέρας της πέθανε αμέσως μετά τα πρώτα της γενέθλια. Η μητέρα της, ήταν μία δυναμική γυναίκα, η οποία επιχείρησε να φτιάξει το πρόσωπο της κόρης της, με πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις.

Στο σπίτι, οι αδελφές της συμπεριφέρονταν στην Penny, σαν να ήταν απόλυτα φυσιολογική, χωρίς να της δίνουν την εντύπωση, ότι διέφερε. Όταν όμως ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το σχολείο, ανακάλυψε πόσο διαφορετικά, ήταν στην πραγματικότητα τα πράγματα. Πέρασε την παιδική της ηλικία ως ένα μοναχικό παιδί, που εξαιρείτο σχεδόν από τα πάντα. 

Δεν είχε φίλους και αποδέχθηκε σιγά, σιγά το γεγονός, ότι το κλάμα δεν θα καλυτερεύσει τη ζωή της. Ετσι έμαθε να αγωνίζεται ήσυχα.

Θυμάται τον πόνο και την ταπείνωση καλά. «Ως ενήλικας, είναι δύσκολο να παραμείνεις σιωπηλή, όταν ξέρεις τι περνάνε αυτά τα παιδιά» αναφέρει η Penny. «Αλλά είναι εξίσου δύσκολο να μιλήσεις».

Καθώς μεγάλωνε, δεχόταν τα πειράγματα και τις προσβολές των άλλων παιδιών, ενώ όπως αναφέρει, μέχρι τη στιγμή που πήγε στο γυμνάσιο, είχε καταλάβει ότι δεν πρόκειται να κάνει φίλους, ούτε ότι θα υπάρξουν σημαντικές ημέρες και ημερομηνίες για μια κοπέλα που έμοιαζε με ένα τέρας.

«Είναι κακό, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω για να το αλλάξω», λέει.

Μέρα με τη μέρα, οι συναντήσεις με αγνώστους έφεραν τα ίδια επιζήμια και επίμονα σχόλια.

«Στην αποφοίτηση μου η αδελφή μου, μου έκανε δώρο μία περιποίηση μανικιούρ και πεντικιούρ. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Έφυγα από το spa, νιώθοντας πραγματικά όμορφη, για πρώτη φορά στη ζωή μου». Στο δρόμο της για το σπίτι, μία ομάδα αγοριών, άρχισε να γελάει και να την βρίζει.
Η Penny περπατούσε γρήγορα για να ξεφύγει, σκεφτόμενη ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να νιώσει όμορφη.

«Τα όμορφα νύχια δεν έκαναν καμία διαφορά. Ένιωθα ντροπή και ταπείνωση, συνειδητοποίησα ότι ήμουνα το ίδιο κορίτσι, που άρεσε σε όλους να κοροϊδεύουν. Ήταν μία από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου»

Αλλά ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο, ενώ το πνεύμα της, την βοήθησε να διακρίνει το καλό γύρω της.

Έχει μια βασική ομάδα φίλων και συγγενών που την αγαπάνε όπως είναι.

Σήμερα εργάζεται σε μία μεγάλη εταιρεία που προσφέρει υπηρεσίες, με την ίδια να απασχολείται στο τμήμα διεκπεραίωσης αιτήσεων των πελατών της.

Ποτέ στη ζωή της δεν πήγε διακοπές, αφού όπως ομολογεί η σκέψη και μόνο την τρόμαζε. 
Ωστόσο, αυτό είναι ένα κατόρθωμα που είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει. Αυτή είναι η εξοικονόμηση χρόνου, για ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια για να επισκεφθεί τα BlizzCon ή Comic-con.



Αυτό που επιθυμεί περισσότερο τώρα, είναι να ξεκινήσει ένα διάλογο για τα άτομα με δυσμορφίες στην εμφάνιση, επιχειρώντας να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά, των οποίων η φυσική περιέργεια μπορεί τελικά να γίνει σκληρότητα αν αφεθεί χωρίς αντιμετώπιση.

«Εκπαιδεύοντας τους νωρίς, θα τους βοηθήσεις να μάθουν να είναι πιο ανεκτικοί προς τους άλλους που είναι διαφορετικοί. Πραγματική ομορφιά, είναι η ικανότητα να αγαπάς, να μοιράζεσαι πράγματα που φέρνουν ευτυχία», λέει.

"Έχω τόση αγάπη να δώσω και να την μοιράσω στην δικιά μου οικογένεια. Καταλαβαίνω ότι μάλλον αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, και το έχω δεχθεί. Αλλά λυπάμαι γι' αυτό," λέει. "Νιώθω ότι θα είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή μου."

«Η εξωτερική ομορφιά, δεν αντικατοπτρίζει κατ 'ανάγκη την ομορφιά που έχεις μέσα σου και όταν οι άνθρωποι ξεχνάνε αυτή την πραγματικότητα, μπορεί να χάσουν την αγάπη και τη φιλία ενός πραγματικά ξεχωριστού προσώπου».

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν, 
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Πηγές: http://edition.cnn.com/2013/04/14/health/loker-profile
http://www.eirinika.gr/gr/blog/itsnews1/diethnh/penny-locker.asp

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης, από το τραγούδι Ο Καθρέφτης

Αυτή η εκπληκτική φωτογραφία σήμανε το τέλος της καριέρας του ταυρομάχου Alvaro Mounera. Ο Mounera, ξέσπασε σε κλάματα στη μέση της ταυρομαχίας, όταν συνειδητοποίησε, πως εξανάγκαζε ένα κατά τα άλλα ευγενικό ζώο, να πολεμήσει για τη ζωή του. Ο ίδιος, πλέον τάσσεται δημόσια ενάντια στις ταυρομαχίες. Ο Mounera, αργότερα δήλωσε για τη στιγμή εκείνη:

"Και ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο. Είχε στα μάτια του μια αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο, και με κοίταξε με αυτή, σα να με ικέτευε να σταματήσουμε. Ήταν, μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη που διαπέρασε όλο μου το είναι. Το περιγράφω σα μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί. Ένιωσα, σαν το χειρότερο πλάσμα πάνω στη γη."

Πρώτα ανακάλυψε τον άνθρωπο μέσα σου, αν θες να διδάξεις ανθρωπιά στους άλλους.
Amos Bronson Alcott

Χρειάζεται πολλές πρόβες ένας άνθρωπος για να είναι ο εαυτός του.
William Saroyan

Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερες λέξεις που ξεκινούν με ΑΠ με στοιχειώνουν.

Νιώθω ΑΠογοήτευση, ατενίζοντας το ΑΠειρο, ΑΠογυμνωμένος από όλους και όλα, αντικρίζοντας την ΑΠοτυχία. Βλέπω έναν ΑΠοπροσανατολισμένο ΑΠάνθρωπο κόσμο, που στέκεται ΑΠαθής στους διπλανούς του, την ΑΠαισιοδοξία σύμμαχο, την ΑΠόλυση καθημερινότητα συνοδευόμενη από μία ανύπαρκτη ΑΠοζημίωση. Και όμως, ποτέ δεν ΑΠολύθηκα, ούτε παραιτήθηκα, απλά πίστεψα σε ΑΠατεώνες, όπου η ΑΠληστία τους, ήταν ΑΠέναντι μου. Συνάντησα την ΑΠόρριψη, στο όνομα μου και στην υπόληψή μου, όταν δέχτηκαν να ΑΠοποιηθούν τους όρους εργασίας μου, και να με κάνουν να νιώθω τύψεις που δεν έπεσα στο επίπεδο τους. Χωρίς παιδεία δεν υπάρχει μέλλον. Και όμως, όλοι οι ΑΠαιδευτοι έχουν την εξουσία.

Η Απόγνωση μου, κάθε μέρα κλιμακώνεται, καθώς ΆΠραγος στέκομαι στο περιθώριο. Δεν αρνήθηκα να δουλέψω οπουδήποτε, όμως οι στενοί μου άνθρωποι, ΑΠοδίδουν την νωχελικότητα μου, στην ΑΠραγία μου, καθώς θεωρούν ότι ΑΠοζητώ κάτι ΑΠοκλειστικά στον τομέα μου, ΑΠοδοκιμάζοντας τη στασιμότητα μου. Ποτέ δεν υπήρξα ΑΠρόθυμος, και η ΑΠοχή από την εργασία δεν είναι ΑΠόφαση μου, αλλά ΑΠοτέλεσμα μίας ΑΠελπιστικής οικονομικής ύφεσης, τόσο του τόπου, όσο και της ζωής μου.

Μέσα από την κατάσταση που βιώνω, θυμήθηκα και βιώσα ξανά την ΑΠλότητα της φύσης μας, την ΑΠόλαυση στα καθημερινά και ανέξοδα πράγματα, και γνωρίζω πως βαθιά μέσα μου, ο ΑΠώτερος σκοπός είναι η ΑΠελευθέρωση μου. Προσπαθώ να ΑΠοβάλλω τα άσχημα συναισθήματα και συνεχίζω Απτόητος, να πιστεύω σε εμένα.

Η ΑΠομόνωση δεν μου κάνει καλό, και πιστεύω πως θα πάρω τις δικές μου ΑΠοφάσεις, ΑΠέναντι, από κάθε ΑΠειλή που με πλαισιώνει.

Πότε μία συνέντευξη θεωρείται επιτυχημένη;

Μάλλον όταν ακολουθεί μία ακόμα.. και επιτέλους αισθάνεσαι ένα βήμα, πριν την ένταξη σου στο εργατικό δυναμικό του τόπου..

Έτσι ακριβώς ήταν η προτελευταία συνέντευξη που έδωσα. Περίμενα στον χώρο αναμονής και ένιωσα ιδιαίτερα αγχωμένος, κάτι που δεν είχα συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Βλέποντας τους υποψήφιους πριν από εμένα και μετά από μένα, δεν φοβήθηκα τίποτα. Ίσως γιατί ήταν πολύ μικροί σε ηλικία και σίγουρα δεν είχαν τις γνώσεις μου, γνώσεις που δεν αποκτάς απλά διαβάζοντας βιβλία ή έχοντας δέκα master και μεταπτυχιακά, γιατί αυτές οι γνώσεις αποκτήθηκαν μετά από κόπο αποκλειστικά σε χώρους εργασίας.

Αφού ήρθε η σειρά μου και είπαμε τα πρώτα κλασικά που λέγονται σε κάθε συνέντευξη, ήρθαμε στο ζουμι:

-Το βιογραφικό σου είναι το εντυπωσιακό. Είναι το καλύτερο από όσα έχω στα χέρια μου και θεωρώ ότι 50% και παραπάνω το έχεις για αυτήν την θέση. Υπάρχει ένα μόνο πρόβλημα. Πόσα λεφτά θέλεις;

Ακριβώς επειδή κατάλαβα την παγίδα, του είπα ότι τα χρήματα είναι κάτι που θα τα βρούμε. Όταν είσαι έξι μήνες χωρίς δουλειά, το μόνο που δεν σε νοιάζει είναι το πόσο ακριβώς θα παίρνεις. Τελικά η επιμονή του να πω ένα νούμερο, ήταν συνεχής.

-Πες ένα ποσό;

-Ας πούμε ότι ξεκινάμε με 1000 και στην πορεία το συζητάμε για επανεξέταση.

-Κοίτα να δεις. Εγώ ένας υπάλληλος είμαι. Ο διευθυντής μου είπε μόλις εχτές πως για ηλικίες κάτω από 25 ετών, η πληρωμή είναι μόλις 500 ευρώ. Για ποιον λόγο λοιπόν να πάρει εσένα που θέλεις τα διπλάσια. Εγώ θα πω 800 ευρώ, γιατί πραγματικά δεν θέλω να σε χάσω.

Στην δεύτερη συνέντευξη που ήταν μόλις τρεις μέρες μετά, ένιωσα αυτό που μου είπε ο πρώτος που έδωσα συνέντευξη. Τότε μίλησα με τον διευθυντή.

-Είναι πολλά τα λεφτά. Δύσκολοι καιροί και δεν υπάρχει δουλειά. Πόσα λεφτά θέλεις;

-Ας ξεκινήσουμε με 800 ευρώ.

-Γιατί να μην πάρω δύο πιτσιρίκια με 500 τον έναν;

-Ότι πληρώνετε παίρνετε. Τα πιτσιρίκια, όσα διαπιστευτήρια και αν έχουν, για να φτάσουν στο επίπεδο μου θα χρειαστούν δέκα χρόνια. Αυτό προσφέρω. Άμεση εξυπηρέτηση, χωρίς χρόνο προσαρμογής.

Ίσως να μην του άρεσε η απάντηση μου. Τρίτη συνέντευξη δεν ήρθε ποτέ. Τηλέφωνο από αυτούς δεν ξαναχτύπησε.

Για κάθε γεγονός υπάρχει μία αλήθεια. Σημασία έχει όμως πως την βλέπει καθένας ξεχωριστά. Αφορμή για αυτή την αναφορά έχει να κάνει ο τσακωμός δύο παιδικών φίλων, που η φιλία τους κράτησε τουλάχιστον 30 χρόνια. Όταν το έμαθα, σαν κοινός φίλος και των δύο, τους έπιασα ξεχωριστά και προσπάθησα να βρω μία χρυσή τομή. Είναι κρίμα να διαλύεται μία φιλία, όποια και αν είναι η αιτία.

Ο πρώτος μου είπε πως τσαντίστηκε για έναν χαρακτηρισμό που το απέδωσε. Τον έλεγε έτσι από μικρό και ξαφνικά στα 36 του είπε να μην το ξαναπεί έτσι. Έτσι ξεκίνησε, και από εκεί που μίλαγαν καθημερινά, τώρα επικοινωνούσαν μόνο με μηνύματα και αυτά τυπικά. Όταν το άκουσα, αντέδρασα και είπα στον πρώτο, ότι δεν είναι σοβαρός λόγος αυτός. Μήπως φταίει τίποτα άλλο; Ο πρώτος ήταν ανένδοτος.

"Η φιλία μας, έχει λάβει τέλος. Εγώ τον έπιασα, αυτός όμως δεν ήθελε να διατηρήσουμε την φιλία μας".

Μετά από διάστημα δύο εβδομάδων, αφορμή του αγώνα της Εθνικής συναντήθηκα με τον δεύτερο. Τον άφησα να μου πει την δική του εκδοχή και έπεσα από τα σύννεφα.

"Ο πρώτος μου χρωστάει λεφτά. πολλά λεφτά και εδώ και ένα διάστημα δεν το συζητάει καθόλου".

Άμεσα μου ήρθε η κουβέντα του πατέρα μου, που του την είχε μάθει ο παππούς μου:

Αν θες να μαλώσεις με φίλο, δάνεισε του λεφτά.

Τα λεφτά ήταν παρά πολλά δεδομένου της εποχής και ο δεύτερος μου ανέφερε πως το προσωνύμιο που τον πρόσβαλε, ήταν απλά η αφορμή.

"Όταν κάποιος χρωστάει λεφτά και τα έχει "ξεχάσει", δείχνει πως δεν με υπολογίζει. Είναι απατεώνας και εγώ τέτοιους φίλους δεν τους θέλω".

Αποφάσισα να κάνω πέρα. Όταν μπλέκονται λεφτά, δεν μπορεί να βρεθεί χρυσή τομή. Η φιλία τους έχει γκρεμιστεί. Το λυπηρό είναι ότι ο πρώτος, έχει προϊστορία στις κακές οικονομικές συναναστροφές. Κάποτε θυμάμαι, όταν εγώ πληρωνόμουν στην ώρα μου, έπαιρνα σχεδόν τα διπλάσια από αυτόν, μόνο που με τις υποχρεώσεις μου, ζούσα απλά υποφερτά, χωρίς ακρότητες. Αυτός θυμάμαι, είχε συνέχεια καινούρια κινητά, τις μεγαλύτερες ανέσεις και μία ζωή που δεν στηριζόταν στις δικές του πλάτες.

Κλείνοντας θα παραθέσω μία συζήτηση που είχα με άλλον φίλο, αναφερόμενος για άλλο γεγονός, που δυστυχώς δένει απόλυτα.
-Σκέψου μία αλήθεια μοιρασμένη στα δύο. Κάθε ένας έχει πάρει ένα κομμάτι της, έχει προσθέσει όσα αυτός κρίνει απαραίτητα και στο τέλος έχουμε δύο διαφορετικές ιστορίες, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Καθένας υποστηρίζει πως έχει δίκιο, όμως κανένας δεν λέει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μία και δεν μπορεί να τεμαχίζεται.

Έχω κάνει ήδη δέκα μετακομίσεις. Τις περισσότερες δεν τις θυμάμαι, καθώς ήμουν πολύ μικρός. Οι πρώτες οχτώ βαραίνουν τους γονείς μου. Παντρεύτηκαν νωρίς, έκαναν δύο παιδιά νωρίς νωρίς, και μέχρι να εδραιωθούν οικονομικά, γινόντουσταν έρμαιο κακών ιδιοκτητών. Έμπαιναν σε ένα σπίτι, έκλειναν συμβόλαιο ενός έτους και δύο μήνες μετά τους έδιωχναν για ιδιοκατοίκηση. Ο νόμος τότε ήταν ελαστικός.

Όταν ο αδελφός μου έφτασε σε ηλικία να δώσει πανελλήνιες και εγώ βρισκόμουν σχολικά μόλις έναν χρόνο πίσω, στην οικογένεια προστέθηκε το στερνοπούλι μας, η μικρή μας αδελφούλα. Σε άλλες περιπτώσεις ίσως να υπήρχε ζήλεια, αλλά με τέτοια διαφορά ηλικίας, ήταν καταλυτικός ο ρόλος της, στο να μας φτιάχνει την διάθεση καθημερινά, να μας ψυχαγωγεί με τα τερτίπια της, να ομορφαίνει τον κόσμο μας με τις εξυπνάδες της και τα γέλια της.

Αφού γεννήθηκε η μικρή κάναμε μόλις δύο μετακομίσεις ακόμα. Στην πρώτη μεταφερθήκαμε στο εξοχικό μέχρι να χτιστεί το σπίτι μας και ταυτόχρονα νοικιάζαμε μία γκαρσονιέρα, για τους φοιτητές της οικογένειας, εμένα και του αδελφού μου. Όταν μετακομίσαμε στην τελευταία κατοικία των γονιών μου, η μικρή ήταν ήδη τεσσάρων ετών, και εμείς είχαμε ένα με δύο χρόνια ακόμα ξέγνοιαστης φοιτητικής ζωής.

Λίγα χρόνια μετά, και αφού είχαμε τελειώσει και τον στρατό, μας επισκέφτηκε ένας θείος μας, πρώτη φορά στο νέο σπίτι. Μην γνωρίζοντας που ακριβώς μένουμε ρώτησε γείτονες που ήταν σε ένα μπαλκόνι, μήπως γνωρίζουν την νέα οικογένεια, που ζούσε λίγα χρόνια στην γειτονιά τους. Αρκετά σαστισμένος, έγινε μάρτυρας μίας πρωτοφανούς δήλωσης σιγουριάς, από μία γειτόνισσα που είχαμε ανταλλάξει μερικές καλημέρες.

-Λέτε για την γυναίκα με το μικρό κοριτσάκι, που έχει παντρευτεί έναν άντρα που έχει και δύο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο;
-Όχι, η ξαδέλφη μου, έχει τρία παιδιά, απλά έχουν διαφορά ηλικίας μεγάλη μεταξύ τους.
-Όχι, την ίδια λέμε, το μικρό είναι μόνο δικό της, τα άλλα είναι του άντρα της, αλλά τα αγαπάει σαν δικά της..
-Μα δεν ξέρω την ξαδέλφη μου;

Το αντιμετωπίσαμε όλοι σαν αστείο. Πως θα μπορούσε η επιμονή, μίας γυναίκας που μένει δύο με τρία σπίτια μακριά μας, να κρίνει και να αποφασίζει για την οικογενειακή μας κατάσταση και το χειρότερο, όταν της λένε την αλήθεια, που θρυμματίζει την δική της, να επιμένει, ότι έχει δίκιο.

Τα χρόνια πέρασαν, τα αδέλφια μετακομίσαμε ο καθένας στο δικό του σπίτι, η μικρή πέρασε φοιτήτρια και πρόσφατα, η ιστορία επαναλήφθηκε. Ένας γείτονας αυτήν την φορά, χρειάστηκε τις γνώσεις του αδελφού μου. Αυτήν την φορά, ήταν η σειρά του να πέσει από τα σύννεφα, όταν άκουσε για δεύτερη φορά να επαναλαμβάνονται τα λόγια της γειτόνισσας, "η γυναίκα του πατέρα σας, που σας έχει σαν μάνα σας. Μπράβο της"

Φυσικά για δεύτερη φορά διαψεύστηκε, όμως ο κόσμος δεν θέλει πολύ για να αμφιβάλλει. Ο λαός μας λέει, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, αλλά εγώ θα απαντήσω, κάτι που είχα δει στην ταινία
Αμφιβολία (http://www.imdb.com/title/tt0918927/), την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα και αφορά το κουτσομπολιό:

Πάρε ένα πουπουλένιο μαξιλάρι, ανέβα στην ταράτσα του σπιτιού σου και άσε το περιεχόμενο να χυθεί και να το πάρει ο άνεμος.
Τώρα πήγαινε να μαζέψεις τα πούπουλα. Όλα.

Αυτή είναι η συκοφαντία. Απλώνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μετά δεν μαζεύεται.

Στην εποχή μας, η φήμη γίνεται είδηση. Εύκολα τρέχουμε όλοι να ακούσουμε τις συκοφαντίες για τον διπλανό μας. Τον γνωστό ηθοποιό, τον πολιτικό, τον γείτονα.

Συνήθως το κουτσομπολιό δεν είναι απλά η περιγραφή ενεργειών ή καταστάσεων που αφορούν άλλους. Είναι μια συνειδητή προσπάθεια σχολιασμού ή διάδοσης πληροφοριών σχετικά με κάποιο άτομο που συνοδεύεται από κακόβουλη πρόθεση. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κάποιοι κουτσομπολεύουν πολύ, ενώ άλλοι σε λιγότερο βαθμό, άλλοι δριμύτατα, και μερικοί πιο ήπια. Μπορεί να υπάρχει υπερβολή, παρερμηνεία και παραποίηση της πραγματικότητας, αλλά ο στόχος παραμένει πάντα ίδιος: η δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων στο άτομο που είναι το θύμα της εν λόγω αρνητικής συμπεριφοράς.

Οι μικροί ασχολούνται με τους άλλους. Οι μέτριοι με τα γεγονότα. Οι μεγάλοι με τις ιδέες.

Βλέποντας μία ταινία, ακούσα το under pressure των Queen..

Τι όμορφο τραγούδι.. και τόσο επίκαιρο..

Pressure pushing down on me
Pressing down on you no man ask for
Under pressure - that burns a building down
Splits a family in two
Puts people on streets

It's the terror of knowing
What the world is about
Watching some good friends
Screaming 'Let me out'
Pray tomorrow - gets me higher
Pressure on people - people on streets

Chippin' around - kick my brains around the floor
These are the days it never rains but it pours

...είναι όλη η κατάσταση που βιώνουμε και μας ρίχνει...
...αλλά στην ουσία είναι κάτι βαθύτερο...
...έχουμε χάσει την πίστη μας... στους εαυτούς μας...
...στην ελπίδα...
...στην ΖΩΗ...

-Είστε κάποιο είδος καλλιτέχνης;

-Όχι

-Έχετε κάποιο ταλέντο;

-Όχι κάτι αξιοπρόσεχτο.

-Τότε γιατί θέλετε να δώσετε συνέντευξη;

-Γιατί ψάχνω για δουλειά..

Αυτός θα μπορούσε να ήταν ένας διάλογος.. Θα μπορούσε λέω, γιατί από όσα βιογραφικά έχω στείλει μου έχουν απαντήσει ελάχιστοι τηλεφωνικά, δηλαδή μόλις ένας. Σε όλες τις άλλες απαντήσεις, τα μηνύματα είναι τυποποιημένα, όλα μέσα από ηλεκτρονική αλληλογραφία και πιθανόν να βγαίνουν από κάποιο πρόγραμμα αυτόματα:
"Ευχαριστούμε για την αποστολή του βιογραφικού σας. Δυστυχώς τα προσόντα σας, δεν ταιριάζουν με την θέση που έχουμε διαθέσιμη. Θα κρατηθεί μέσα στην βάση δεδομένων μας για ένα διάστημα έξι μηνών..."

Πριν έντεκα χρόνια που ξεκίνησα να μπω στον χώρο πληροφορικής έδωσα 9 συνεντεύξεις. Και τότε οι αρνητικές απαντήσεις ήταν περισσότερες από τις θετικές, αλλά στο τέλος είχα βρεθεί μεταξύ τριών εταιρειών να επιλέξω. Στην τρίτη μόλις συνέντευξη μου απάντησαν θετικά. Την ίδια μέρα με κάλεσαν για να μου πουν να μην ταλαιπωριέμαι άλλο και επιπλέον να με δεσμεύσουν.

Εφτά χρόνια πριν, όταν έκλεισε ξαφνικά η εταιρεία στην οποία δούλευα, υπήρξα ακόμα πιο τυχερός.
Από γνωστό που άκουσε για την κατάσταση της τότε εταιρείας, πήγα σε μία άλλη εταιρεία. Ήταν η πρώτη μου συνέντευξη, αλλά και τότε με μία άλφα προϋπηρεσία, είχα στα χέρια μου δύο συνεντεύξεις να δώσω.. πριν καλά καλά αποχωρήσω από την προηγούμενη.

Εδώ και έναν μήνα έχω κάνει επίσχεση εργασίας, λόγω ΠΟΛΛΩΝ μηνών απλήρωτος. Ψάχνω δουλειά όμως αισίως τέσσερις μήνες, τότε δηλαδή που αντιλήφθηκα πως δεν πρόκειται να πάρω μία. Μία μόλις συνέντευξη τηλεφωνική και σε μία άλλη απαντήσεις μέσω e-mail.. Έφτασα σε σημείο όπου πηγαίνω να έχω ένα  βιογραφικό πρόχειρο, ώστε αν δω καμία ευκαιρία να την αρπάξω..

Και πως περνάει ο χρόνος;; Ε, λίγο διάβασμα, λίγο πλέξιμο.. Πέρα από την πλάκα προσπαθώ να επεκτείνω τις γνώσεις μου. Όμως αφενός δεν έχω την διάθεση να διαβάσω, αφετέρου οι γνώσεις που ζητούνται στις περισσότερες αγγελίες, είναι πολύ πέρα από τις δικές μου. Όχι τόσο σε επίπεδο, αλλά σε αντικείμενο. Έτσι λοιπόν και προσπαθώντας να γίνω ανταγωνιστικός, άρχισα μαθήματα για sites και προγράμματα για smart phones. Μαθήματα που βρίσκω μόνος μου από το διαδίκτυο, από βιβλία φίλων και γνωστών, από το youtube και από ότι πηγή μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι και σε κάποιους γνωστούς ζήτησα να εργαστώ χωρίς χρήματα, ώστε να φτάσω σε ένα απαιτητικό επίπεδο να αποδώσω.. Δίνω κόπο, παίρνω γνώση, δίκαιη ανταλλαγή, όμως δεν το δέχτηκαν.. Τουλάχιστον δέχτηκαν να με κατευθύνουν όποτε το χρειαστώ..

Πριν λίγες μέρες βρήκα πάλι στο διαδίκτυο, ένα πρότυπο φροντιστήριο, για μαθήματα σε Android. Ενδιαφέρον φάνηκε και το επισκέφθηκα για μία ενημέρωση. Μίλαγε μία κοπελίτσα, μίλαγε, μίλαγε και όσο μίλαγε έλεγα ότι θα είναι πέρα από το ποσό που θα δεχόμουν να δώσω. Αυτό είναι χαρακτηριστικό κάθε πωλητή, που το αντικείμενο που προωθεί είναι ακριβό. Όσο πιο ακριβό είναι τόσο πιο πολύ μιλάει.. Τελικά μου έδωσε μία τιμή που έφτανε τα 2500 ευρώ..

Εκτός από την αρνητική απάντηση είδε και το πρόσωπό μου.. Απογοήτευση. Προσπάθησε μάταια να με μεταπείσει, κάνοντας μου ευκολίες, αλλά ήταν πλέον αργά. Αυτή έχασε έναν πελάτη και εγώ δύο ώρες από τη ζωή μου.

Και μέσα σε όλα, βλέπω όλα αυτά τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα...

την τσέπη μου απελπιστικά άδεια, τον κάθε γνωστό και φίλο απεγνωσμένο.. για κάποιο προσωπικό δράμα που βιώνει αυτήν την εποχή.. και όλους μα όλους να αναρωτιούνται για το αύριο..

Την κοίταξα για τελευταία φορά και κρατήθηκα να μην δακρύσω.
Νομίζω τα κατάφερα. Τούλαχιστον εξωτερικά δεν έδειξα την συγκίνησή μου.
Ήθελα ο χωρισμός να είναι απλός και γρήγορος.
Ούτε εναγκαλισμούς ήθελα, ούτε δεσίματα.
Βγήκα με έναν φίλο και στάθηκα και την κοίταγα.
Πρώτη φορά έκανα επίσχεση εργασίας, ύστερα από 7,5 μήνες απλήρωτος.

Δεν με είπαν αχάριστο, αλλά μου το έδειξαν.
Ξέρω ότι δεν θα πάρω τίποτα, όμως δεν έφυγα σαν φταίχτης. Μου χρωστάνε, δεν τους χρωστάω. Έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και γύρισα σελίδα. Είμαι δειλός στο να προχωράω μπροστά. Όμως όποιος με ξέρει, γνωρίζει καλά, πως άμα το αποφασίσω δεν γυρίζω πίσω.

Δύο κουβέντες είπα μόνο με τον πρώην συνάδελφο και νυν συν-υποψήφιο άνεργο.

-Νιώθω ότι είναι σαν χωρισμός.

-Μα είναι χωρισμός. Εδώ περνάγαμε το ένα τρίτο τουλάχιστον της ημέρας μας, τα τελευταία 7 χρόνια.

Πολλοί μου μίλησαν πριν κάνω την κίνηση. Οι φίλοι την επικροτήσαν, οι δικοί μου στάθηκαν πλάι μου, οι γνωστοί μου είπαν να προσέχω.

-Τι να προσέχω;

-Μην το μετανιώσεις.

-Ο προδότης μετανιώνει. Ο προδομένος ωριμάζει. Και εγώ δεν είμαι προδότης. Ούτε νιώθω.

Τρεις μήνες ψάχνω δουλειά και το μόνο που βρήκα είναι μία part time για έναν μόλις μήνα, καμία σχέση με το αντικείμενο μου. Από τον νέο χρόνο, είμαι ένας ζωντανός άνεργος. Έχω δουλειά - τουλάχιστον στα χαρτιά - αλλά δεν πληρώνομαι.

Η ευχή μου για τον νέο χρόνο προς όλους, εκτός από την Υγεία, είναι όχι να έχουμε δουλειά, αλλά να πληρωνόμαστε, με σεβασμό και αξιοπρέπεια για τη ζωή μας.

Υπομονή αδέλφια.. Τουλάχιστον να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.

Γράφει ο Μάριος Πλωρίτης στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης, 9 Μαΐου 1995:

Β’ Παγκόσμιος, 50 χρόνια μετά. Και μεις ανατρέχουμε 50 χρόνια πριν. Συγκεκριμένα σε ένα άρθρο της εποχής εκείνης, που αναδημοσιεύονταν στην εφημερίδα «Ελευθερία».

Μόλις έχει λήξει ο πόλεμος και ένας Ελβετός δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από έναν ανώτατο αξιωματούχο της Καγκελαρίας, ρωτώντας τον χαρακτηριστικά: "Και τώρα τι σκοπεύετε να κάνετε; Νικηθήκατε. Ο κόσμος σας μισεί. Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε. Πως θα ορθοποδήσετε ξανά ως έθνος;"

Και ο Γερμανός του απαντά με ψύχραιμη ειρωνεία, με λόγια που όταν τα διαβάσουμε ξανακοιτάμε πολλές φορές την ημερομηνία του κιτρινισμένου τόμου που διαβάζαμε, μήπως και λαθέψαμε, μήπως και το φύλλο ήταν σημερινό… Όμως η ημερομηνία δεν άφηνε περιθώρια. Ήταν όντως 50 χρόνια πριν!

"Οι λαοί -απάντησε ο Γερμανός ναζί- ξεχνούν γρήγορα. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά τους από ένα έθνος που θυμάται, όπως η ανώτερη φυλή των Γερμανών. Τα χρήματα που θα δοθούν για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας θα είναι πολλά, θα έρθουν να δουλέψουν για μας και αυτοί που μέχρι τώρα πολέμησαν εναντίον μας (!). Είμαστε μια φυλή εργατική, που θα ξαναδημιουργήσει την ισχυρή, ενωμένη Γερμανία. Θα δείτε ότι θα γίνουμε η ισχυρότερη οικονομικά χώρα. Και τότε ο Γκέμπελς θα μπορέσει να σηκωθεί από τον τάφο του και να αναφωνήσει: "Και όμως νικήσαμε"!!!

Πηγή: Ελευροτυπία
Εικόνα: Δανεισμένη από το http://www.pressgr.com/

Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει:

-Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;

Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε:

-Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.

Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:

-Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;

Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.

- Και αν κάνω αυτό;

Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα - βρώμικο και τσαλακωμένο.
Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.

-Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο καθηγητής. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ.

Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο!!

Έφυγε ο Steve Jobs από τη ζωή, αλλά άφησε μεγαλεπήβολα σχέδια και αρκετή γνώση σε όλους μας. Άφησε ρήσεις και έγινε παράδειγμα προς μίμηση, αλλά και προς αποφυγή για τον υπερβολικό του ζήλο. Η πιο γνωστή του ομιλία, ήταν στους απόφοιτους του Stanford College, με τίτλο:

Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου!

Μία ακόμα αγαπημένη φράση του, είναι: ΘΥΜΗΣΟΥ: ΟΙ «ΤΡΕΛΟΙ» ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. «Αυτοί που αποκαλείτε «τρελούς», «απροσάρμοστους» και «επαναστάτες» πάνε μπροστά στο ανθρώπινο γένος. Αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας με την καινοτόμο σκέψη και τις ριζοσπαστικές τους αποφάσεις

Ο δικός μας "ηγέτης" πήγε να τον αντιγράψει, αλλά μπερδεύτηκε στην μετάφραση και πέρασε διαφορετικά μηνύματα. Το πρώτο μήνυμα που έκανε σύνθημα της νέας εποχής, είναι το:

Μείνε πεινασμένος.

Με μισθούς πείνας, την ανεργία να σαρώνει, τις τρελές δηλώσεις περί έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια, μισθοί των 500 ευρώ και επιστροφή στο 2004 (ίσως επειδή έβαλε πάλι γκολ ο Χαριστέας), την έκτακτη εισφορά και φόρους ακινήτων (αρχικά για δύο έτη, μετά για 4 και τέλος εφόρου ζωής), τα χαράτσια πάσης φύσεως, για τους μη έχοντες..

Η συνέχεια της μετάφρασης είναι:

Κάνε την τρέλα σου. Ψήφισε πάλι τους ίδιους.

Όχι ότι θα αλλάξει κάτι αν ψηφίσεις άλλους, αλλά ο τόπος βρώμισε. Δεν πάει άλλο. Ακόμα και οι βουλευτές έκοψαν το χαμάμ.. Καλά έκαναν και το έκοψαν, αλλά μετά το χαμάμ κατάλαβα πως ότι χρώμα και να έχουν, είναι το ίδιο ποταποί με τους άλλους. Τόσα χρόνια δεν είχε ακουστεί το παραμικρό. Βγήκε κάποιος κόκκινος για παράδειγμα να καταγγείλει το χαμάμ; Βγήκε να καταψηφίσει την ασυδοσία σε κόστος ζωής και πολυτέλειας..

Και μέσα σε όλα πήξαμε στα σκουπίδια.
Και δεν εννοώ μόνο αυτά που βρίσκονται στον δρόμο.

Σε μία εκπομπή ραδιοφωνική στο flash άκουσα πρόσφατα κάτι που μου άρεσε πολύ. Όποιος ψηφίσει ξανά πράσινους ή γαλάζιους, τότε είναι προδότης. Αν και η προδοσία δεν έχει χρώματα.. αλλά πιστεύω.

Εγώ θα προσθέσω κάτι για την εξουσία. Για να κρίνεις έναν άνθρωπο, πόσο καλός είναι, τότε δώστου εξουσία.

Το τελευταίο μήνυμα που άκουσα από στόμα του κυβερνώντος κόμματος, είναι ότι άλλο είναι να αγωνίζεται κανείς και άλλο να εκβιάζει. Χαίρομαι που η πολιτική τους τελικά απόκτησε νόημα.

Εκεί γεννήθηκα..

Πάντα θεωρούσα ότι τα ζώα δεν είναι για διαμέρισμα. Δεν είχα ποτέ δικό μου και ποτέ δεν ήθελα. Ένας γείτονας είχε δύο και μάλιστα και τα δύο στο σπίτι μέσα. Όταν φιλοξένησα πρώτη φορά τον Αρκέλ, ένα Jack Russell 1,5 ετών, αρχές Ιουλίου είχα αποφασίσει να τον κοιμίζω έξω. Ήταν όμως πολύ μικρός και πολύ παιχνιδιάρης. Χωρίς να κάνει την παραμικρή ζημιά, καθώς πολύ νωρίς είχε εκπαιδευτεί και την ανάγκη του την έκανε αποκλειστικά έξω, έπαιζε όλη μέρα με ένα μπαλάκι και ζήταγε μόνο τη συντροφιά μας και τα χάδια μας. Καθόμουν θυμάμαι στο μπαλκόνι και είχα τα πόδια κάτω από ένα τραπέζι, άρα και ελάχιστη πρόσβαση προς εμένα, όταν ο μικρός με μηχανορραφία βρήκε και τρύπωσε την μουσούδα του και περίμενε να παίξω μαζί του. Απίστευτα χαδιάρης δεν μας άφησε δευτερόλεπτο χωρίς την παρουσία του δίπλα μας. Όταν έκλαιγε, ήταν γιατί είχε χάσει το μπαλάκι του. Η ουρά του ήταν μία γυριστή - σαν τα γουρούνια - αλλά με τρίχες και την κουνούσε διαρκώς.

Δεν θα ξεχάσω την χαρά που έκανε όταν έμπαινα στο σπίτι και την λύπη του όταν έφευγα για δουλειά.. Πήγαινε στο πίσω μπαλκόνι που το είχα μόνιμα ανοιχτό για να παίρνει αέρα και γαβγιζε φωνάζοντας με. Επιπλέον έμαθα και πολλά πράγματα για τα σκυλιά που ούτε κατά διάνοια υποψιαζόμουν ποτέ.

-Οι ανάγκες τους είναι όπως σε ένα μικρό παιδί. Σε χρειάζονται και για το φαγητό τους και για το παιχνίδι τους, αλλά σε ανταμοίβουν με την χαρά τους ανά πάσα στιγμή.

-Όταν κάνουν την ανάγκη τους, αφήνουν το στίγμα τους σχεδόν σε κάθε σημείο που έχει περάσει σκύλος. Έτσι είναι σαν αρχηγοί της γειτονιάς. Την πρώτη φορά που τον έβγαλε, κυριολεκτικά κατούρησε όλο τον Βύρωνα, αν και τις τελευταίες απόπειρες απλά σήκωνε το πόδι του, ενστικτωδώς.

-Το φαγητό τους είναι κατά προτίμηση ξερά τροφή και οι κονσέρβες το αγαπημένο τους, απαγορεύονται ρητά τα γλυκά, αλλά όταν τρως σε κοιτούν μέσα στο στόμα με λαχτάρα. Αν πάλι κάνεις το λάθος και τους βάλεις μία μυρωδιά από το φαγητό σου, γίνονται τσιμπούρι για να τους βάλεις και άλλο. Μα πιο φαγητό συγκρίνεται με την ξηρά τροφή! Στο στρατό θυμάμαι είχαμε την "ροζαλία" που ότι περίσσευε σε κρεατικό της το δίναμε απλόχερα. Μία φορά ένας δόκιμος την λυπήθηκε και της έφερε ένα τσουβάλι ξερά τροφή. Ε, ούτε την μύρισε ποτέ της.

-Γαβγίζουν σπάνια, αν έχουν μάθει σε ηρεμία. Ο μόνος λόγος που το κάνουν είναι για να υψώσουν τη φωνή τους απέναντι σε άλλους σκύλους. Ο "δικός μας" μόνο στην παρουσία άλλων, έδινε το δικό του παρών. Κατά τ' άλλα ήταν πιο ήρεμος ακόμα και από μένα.

-Η όσφρηση τους είναι απίστευτη. Δεν ξέρω και εγώ πόσους αισθητήρες παρά πάνω από τον άνθρωπο έχουν. Αν σε μυρίσουν μία φορά σε θυμούνται. Δεύτερη φορά τον φιλοξένησα πριν μία εβδομάδα. Κατευθείαν βρήκε τις γωνιές του και συμπεριφέρθηκε σαν να είχε μεγαλώσει μέσα στο σπίτι.

-Τα σκυλάκια μιμούνται συμπεριφορές. Αν είσαι καλός είναι καλά. Δεν υπάρχουν σκυλιά κακά, υπάρχουν κακά αφεντικά. Ο Αρκέλ μισούσε τη βία. Όταν το αφεντικό του μου ζήτησε να τον χτυπήσω φιλικά, δίστασα και δεν το έκανα. Όταν το έκανε αυτός, του γαβγισε με τσαντίλα και νεύρο. Δεν λογάριασε ούτε φιλίες, ούτε δεσίματα. Δεν του άρεσε η βία και αντέδρασε άμεσα.

-Είναι πολύ φιλικά με τα παιδάκια. Κάποιος μου είχε πει κάποτε, ότι ένας σκύλος γαβγίζει σε έναν άνθρωπο, γιατί τον βλέπει σαν εχθρό, λόγω διαφοράς ύψους. Αν σκύψεις στο ύψος του σκύλου, αυτός άμεσα ηρεμεί. Αυτό με τα παιδιά όμως ισχύει, όχι μόνο λόγω ύψους.. Ένας εκπαιδευτής σκύλων, κάποτε μου είχε πει μία ιστορία. Εκπαίδευε έναν σκύλο που όταν του έδινε εντολή "πάρ'τον", αυτός ορμούσε με δύναμη και δάγκωνε τα χέρια, τα πόδια και σπάνια τον αυχένα. Έτσι τον είχαν μάθει. Όταν ένα μωράκι βρέθηκε στον χώρο εκπαίδευσης, ο εκπαιδευτής έδωσε εντολή:
-Παρ'το.
Ο σκύλος έσκυψε κλαίγοντας και δεν αντέδρασε από την θέση του. Χαμήλωσε το βλέμμα του και δεν υπάκουσε.

-Τα ζωάκια δεν ζουν για πάντα. Συνήθως τα μικρόσωμα ζουν περισσότερο, αλλά και πάλι όχι παραπάνω από δεκαπέντε χρόνια. Όταν φεύγει, η οικογένεια που έχει ζήσει μαζί του, θρηνεί όπως όταν έχει χάσει ένα κανονικό μέλος.

-Τα σκυλάκια δεν κατουρούν ποτέ στη θάλασσα. Αυτό που όλοι σιχαίνονται όταν βλέπουν σκύλο στη θάλασσα. Τα σκυλιά κάνουν εμβόλια για τα πάντα και πρέπει να καθαρίζονται τακτικά. Αυτό που δεν αντέχουν είναι το νερό πάνω τους, για αυτό τινάζονται άμεσα μετά την επαφή τους με το νερό.

Πολλά Ελληνικά ονόματα έχουν μία αναμενόμενη ερμηνεία, ωστόσο καμία Ελληνική λέξη, όπου και να χρησιμοποιείται δεν είναι τυχαία. Εκτός από τα ονόματα που χρησιμοποιούμε συχνά, μου έκαναν εντύπωση μερικά που δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ την πραγματική τους έννοια.



Αγαθοκλής = αγαθός + κλέος (ο έχων καλή φήμη)
Αλέξανδρος-α = αλέξω: απομακρύνω + ανήρ, ο απωθών τους άνδρες, ο ανδρείος, σημαίνει ετυμολογικά «σπρώχνω τους ανθρώπους (εχθρούς)
Αριάδνη = άρι: πολύ + αγνή
Αγλαΐα = αγλαός: φωτεινός, λαμπερός
Αλκμήνη = αλκή: αποκρούω + μήνη: σελήνη
Αναστάσιος = ανα + ίστημι: στέκομαι
Γεώργιος = εκ του γεωργώ (γη + έργον)
Δημήτριος = Δη (δωρικός τύπος του Γη) και μήτηρ
Δημοσθένης =  δήμος + σθένος (η δύναμη του λαού)
Διογένης = Ζευς + γένος (ο Θεογέννητος)
Ελένη = ελέ: κυριεύω, κατακτώ (λαμπάδα)
Ειρήνη = είρω (λέγω ) + νους
Επαμεινώνδας = επί + άμεινον, ο προοδευτικός
Ερατώ = ερώ: αγαπώ (η αξιολάτρευτη)
Ετεοκλής = ετεός:αληθής + κλέος, (ο έχων αληθινή δόξα).
Ευάγγελος = ευ + αγγέλω (ο φέρων καλά μηνύματα)
Ευδοκία = ευ + δοκώ:έχω άποψη
Ευδοξία = ευ + δόξα, (η έχουσα καλή φήμη)
Ευτύχιος = ευ + τύχη
Ευφημία = ευ + φημί
Ηλέκτρα = ηλέκτωρ: ο ακτινοβολών ήλιος, (η ακτινοβολούσα από χάρη)
Θάλλεια = εκ του θάλλω (ειμαι πλήρης)
Θουκυδίδης = Θεού + κύδος: δόξα (ο δοξάζων τον θεό)
Ιάσων = ίασις: θεραπεία, (ο θεραπευτής)
Ιοκάστη = ίον + κάζω:στολίζω
Ιφιγένεια = ίφι:ισχυρά + γίγνομαι
Καλλιόπη = κάλλος + ωψ:οφθαλμός
Κλεοπάτρα = κλέος + πάτρη, (η δόξα της πατρίδος)
Λαέρτης = λαός + αιρώ: εκλέγω
Λεωνίδας = λαός + οίδα: γνωρίζω
Λητώ = λανθάνω
Λυσιστράτη = λύω + στρατός
Νεφέλη = νέφω: χύνω ύδωρ
Ξενοφών = ξένος + φωνέω
Οδυσσέας = οδύσσομαι: διώκομαι
Οιδίπους = ύδης + πους (ο έχων πρησμένα πόδια)
Όλυμπος = εκ του λάμπω
Παυσανίας = εκ του παύω
Περικλής = περί + κλέος (ο ένδοξος)
Πηνελόπη = πήνη:υφάδι + λέπω:εκτυλίσσω
Ποσειδών = πόσις: ποταμός + είδω: είμαι αρμόδιος
Προμηθέας = προ + μήθος: μέριμνα (ο προνοητικός)
Ρέα = εκ του ράος (έτοιμος)
Σωκράτης = σώζω + κράτος
Τηλέμαχος = τήλε: μακριά + μάχομαι
Φοίβος = φάος: φωτεινός
Χριστόφορος = Χριστός + φέρω

Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και διάφορες ονομασίες τόπων.
Ασία = άση: κόρος (πλούσια χώρα) ή απο άτος (μεγάλη έκταση)
Αττική = αττα: ατταική (παλαιότατη)
Αχαιός = α(επιτ.) +γαία = γηγενής
Ευρώπη = ευρύς + ωψ
Ευρώτας = ευ + ροος
Θεσσαλία = θέσις + αλς:θάλασσα
Θράκη = θράσσω: καταστρέφω
Καλλιρρόη = καλώς + ρέω
Λάκων = λα (επιτ.) + ακέων (ολιγομίλητος)
Μακεδών = μακεδνός: υψηλός, μακρός
Σαλαμίνα = αλς (σαλ) + μίνυς: μικρός (βρίσκεται κοντα στην ξηρά)
Σλάβος = σάλος + βάω (βαίνω)
Σπάρτη = σπείρω
Ωρωπός = η ώρ-ο: η φροντίδα + το ουσιασ. οπός: γαλακτώδης χυμός φυτών (αυτός που έχει τη φροντίδα της συγκομιδής του χυμού των φυτών).

Υ.Γ. Τώρα τι σχέση έχει ο Ευάγγελος που φέρνει "καλά μηνύματα" με τον συνονόματο βουλευτή ή ο Γιωργάκης, με τον γεωργό, δεν μπορώ να γνωρίζω..

Επιτέλους φέτος έκανα διακοπές..
όχι πως τα άλλα χρόνια δεν έκανα, φέτος όμως δεν με ένοιαζε ούτε το ψαράκι που θα έτρωγα, ούτε αν θα έπινα ποτάκια, ούτε γλυκά εδέσματα ή βόλτες μεταμεσονύχτιες, ούτε τίποτα.

Ξύπναγα με την άνεση μου, κοιμόμουν δίχως κλιματισμό, γιατί στην Κέρκυρα το βράδυ, η υγρασία ποτίζει το δέρμα σου και έχεις ανάγκη από ζεστασιά και όχι από δροσιά. Οδήγηση, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, απλά με λίγους "επιστήμονες" που λέει και μία ψυχή, από αυτούς που δεν λείπουν πουθενά από την Ελλάδα και δεν γνωρίζουν τι σημαίνει οδική παιδεία, παραλία με λίγους λουόμενους, ελάχιστους ρακετάνθρωπους και λίγα παιδιά. Και τα παιδιά καλά είναι, αλλά γιατί όταν πηγαίνει μία οικογένεια στην παραλία, τα παρατάει μπροστά στις άλλες ομπρέλες και εξαφανίζεται.

Και θάλασσα. Υπέροχη, απέραντη θάλασσα.

Με μικρά κυματάκια να παίρνει τις σκέψεις μας και να τις απλώνει. Να τις παγώνει και να αποταμιεύει μόνο τις καλές έννοιες.

Και άμμος. Παχιά, όχι σαν την παραλία του Σίμου, στην Ελαφόνησσο, αλλά αρκετά απάτητη, να βυθίζεται μέσα το πόδι σου. Που και που έβλεπες καμία γόπα (υπάρχει άραγε μεγαλύτερο τασάκι από την παραλία), αλλά όσες μέρες πέρασαν μόνο δύο άτομα είδα να μαζεύουν τις γόπες τους.. Μακάρι να το έκαναν και άλλοι, και ας μην το πρόσεξα.

Σελίδες, βιβλία, λέξεις που αποστήθισα και μου έμειναν χαραγμένες στο νου..
σταυρόλεξα που περίμεναν να λυθούν από πέρσι, και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες.

Και κάπου στο βάθος λίγο από πολιτισμό, αλλά χωρίς το διαδίκτυο.

Μία εβδομάδα προσαρμογής πριν επιστρέψω στην καθημερινότητά μου ήταν υποχρεωτική. Μία εβδομάδα, χωρίς να κάνω τίποτα, χωρίς να θέλω τίποτα, απλά να ξεκουράζομαι. Θα μου πεις από τι κουράστηκες; Από όλα.

Μοναδικές παρατυπίες η άδεια τσέπη, εδώ και πολύ καιρό. Είναι άσχημο να μην έχεις δουλειά, αλλά και όταν έχεις και είσαι καιρό απλήρωτος, το ίδιο άσχημο είναι, δεν μπορείς πλέον να ακούς: τουλάχιστον έχεις δουλειά.. γιατί στην ουσία νιώθεις, το ίδιο άσχημα, απλά ολίγον πιο μαλάκας.

Καλό Χειμώνα λοιπόν σε όλους..
φέτος δεν μυρίζω φθινόπωρο, μυρίζω επανάσταση..

Αλλά τουλάχιστον - ΕΛΠΙΖΩ - ότι θα είμαστε περισσότερο στο στοιχείο μας. Άνθρωποι.

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία, "δανεισμένη" από τον ιστότοπο http://www.corfuland.gr, είναι η παραλία που έχω αγαπήσει περίσσοτερο από την Κέρκυρα. Λέγεται Αγιος Γέωργιος των Πάγων. Με παγωμένα νερά, όχι όπως η Παλαιοκαστρίτσα, αλλά εξίσου κρυστάλλινα, υπέροχη αμμουδιά και πανέμορφες μικρές πέτρες, θαμμένες από κάτω της.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το Αλωνάκι Πρεβέζης. Μία μικρή παραλία, για όσους την γνωρίζουν μόνο. Λίγος κόσμος, μία μικρή καντίνα για έναν καφέ και πολλά ψαράκια να κολυμπούν ανάμεσά μας. Το νησάκι βρίσκεται σε κοντινή σχετικά απόσταση και ένας καλός κολυμβητής, μπορεί άνετα να φτάσει μέχρι εκεί.

Πολλές ληστείες έχουν καταγραφεί, αλλες για την πρωτοτυπία τους, άλλες για το θράσος του, άλλες για την παραξενιά τους. μα μερικές είναι όντως πανέξυπνες. Μία αντίστοιχη διάβασα πριν καιρό σε ένα βιβλιαράκι τσέπης, που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα αυτήν την στιγμή. Ωστόσο θυμάμαι αρκετά στοιχεία της. Μία ομάδα απατεώνων ρωσικής καταγωγής το 1992 - στην Αμερική φυσικά, που αλλού;;- είχε την εξής πρωτότυπη ιδέα: Επισκέφτονταν διάφορες εταιρείες επώνυμες ή μη, ντυμένοι ως courier. Οι courier ζήταγαν ένα δέμα για παραλαβή. Αρνούμενοι οι υπεύθυνοι πως ζήτησαν μεταφορική, ζήταγαν οι couriers να τηλεφωνήσουν για να ξεδιαλύνουν το θέμα. Αντί να καλέσουν σε κάποια μεταφορική, καλούσαν σε δύο ροζ γραμμές, που είχαν μισθώσει ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Μιλώντας κατά κύριο λόγο στα Ρωσικά, αποσπούσαν με αυτόν τον τρόπο, χρόνο υπερμισθωμένο.

Μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, πριν αποκαλυφθεί η απάτη, η μαϊμού εταιρεία courier απόσπασε ένα ποσό της τάξεως των 240.000 $. Ο μόνος που συνελήφθηκε ήταν μόλις ένας courier.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα υφίστανται στην Ελλάδα. Τώρα είναι στις περισσότερες εταιρείες κλειδωμένες οι ροζ γραμμές, αλλά αν γινόταν αυτό το 92, πολλοί θα έκλαιγαν ακόμα..

Κάποτε ήταν ένας Βασιλιάς που κύριο του μέλημα ήταν να πίνει το αίμα των πολιτών. Έβαζε λοιπόν απανωτούς φόρους και έστελνε μετά τους δικούς του να τους μαζέψουν. Όταν επέστρεφαν τους ρώταγε, τι έλεγε ο λαός.

-Γκρίνια, μουρμούρα, αλλά τα λεφτά τα δίνουν.

Ο Βασιλιάς όμως αχόρταγος, καμία σχέση με τους δικούς μας ταπεινούς πολιτικούς, έβαζε καινούριους φόρους, για το οτιδήποτε και ξανά έστελνε τους δικούς του. Ο λαός γκρίνιαζε ξανά, αλλά τα χρήματα τα έδινε.

Μετά από καιρό και ενώ μετά τους φόρους, έμπαιναν πάντα νέοι, οι φοροεισπράκτορες επέστρεψαν χαρούμενοι.

-Βασιλιά μου, αυτήν την φορά δεν γκρινιάξαν καθόλου. Τα έδωσαν όλα αδιαμαρτύρητα, χωρίς γκρίνια και μουρμούρα.

-Αποσύρετε τους φόρους. Ετοιμάζουν επανάσταση, ήταν η απάντηση του Βασιλιά.

Όταν η κυβέρνηση οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή απ’ όλους τους δρόμους, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον.(και όμως αυτή η δήλωση ανήκει στον Αδόλφο Χίτλερ)

Γιατί ένας και όχι όλοι.
Είμαι απλήρωτος εδώ και ενάμιση μήνα. Μισθολογικά κοντεύω τρεις μήνες πίσω. Είμαι τυχερός όμως γιατί έχω δουλειά. Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν, άλλοι που μόλις την έχασαν, άλλοι που έχουν προλάβει την κρίση και ψάχνουν εδώ και τρία χρόνια δουλειά.

Γιατί κάποιοι και όχι όλοι.
Το ψυγείο έχει σχεδόν αδειάσει και ζητάω άλλη μία φορά δανεικά για να μπορέσω να πάρω τα βασικά είδη για ζήσω. Είμαι από τους τυχερούς, γιατί έχω κάποιον να ζητήσω δανεικά. Ο συνάδελφος στην δουλειά δεν έχει και χρωστάει τρεις δόσεις στεγαστικού. Έχει ζητήσει όταν και Αν πληρωθεί, να λάβει τα χρήματα μετρητοίς, γιατί αν μπουν στον προσωπικό του λογαριασμό, θα απορροφηθούν αυτόματα, από τις "υποχρεώσεις" του.
Γιατί κάποιοι και όχι όλοι.

Βαρέθηκα τους πολιτικούς και χαίρομαι όταν πλέον φοβούνται να κυκλοφορήσουν. Δεν είμαι υπέρ της βίας, αλλά όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Αν είσαι έντιμος δεν είσαι πολιτικός. Αν είσαι έντιμος παραιτήσου από την ασυλία σου και την βολή σου. Κόρακος κοράκι μάτι δεν βγάζει και ζητάμε δικαιοσύνη, από αυτούς που προσθέσαν καινούριες λέξεις στο λεξιλογιό μας: λαμόγια.
Όχι λοιπόν λεφτά δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν και όταν υπήρχαν να είσαι σίγουρος ότι δεν τα φάγαμε μαζί.

Γιατί ένας και όχι όλοι. Κάθομαι στο σπίτι ή πάω κάπου με τα πόδια. Η βενζίνη κοστίζει και είναι πλέον είδος πολυτελείας. Η τιμή της έχει εκτοξευθεί όπως τα spread. Όλα έχουν πάρει τα πάνω τους, εκτός από την συμπόνοια. Πρώτη φορά μετά από χρόνια, ακούω καλημέρα από τη γειτονιά, βλέπω πρόσωπα και εκφράσεις στον δρόμο, που όλοι με κάποιον τρόπο συμπάσχουν μαζί μου. Δεν με ξέρουν και όμως μοιάζουμε τόσο. Άλλα προβλήματα, άλλες σκέψεις και όμως τόσο συναδελφικές.

Τέρμα τα λεφτά στα φανάρια. Σκεφτείτε πόσο δύσκολα τελευταία είχατε λεφτά, σκεφτείτε πολύ καλά πριν δώσετε 10 λεπτά μόλις στον άτυχο, αλλοδαπό, ανάπηρο που ζητάει ελεημοσύνη. Και στατιστικά να το δούμε, είναι πλέον από τις πιο σταθερές και καλά αμοιβόμενες εργασίες. Πόσα φανάρια κρατούν περίπου ένα λεπτό. Είναι αρκετά πιστέψτε με. Αν μόνο ένας οδηγός, δώσει μόλις 10 λεπτά, σε ένα φανάρι, τότε σε μία ώρα έχουν μαζευτεί 6 ευρώ. Σε ένα οχτάωρο 48 και αν δουλέψει κάποιος και υπερωρίες, χτυπάει άνετα ένα 60αρι. Τώρα αν αυτά σας φαίνονται υπερβολή, σκεφτείτε πριν δώσετε το 10λεπτό σε κάποιον που εκλιπαρεί με το βλέμμα του να του το δώσεις και αν του το αρνηθείς δέχεσαι άθελα σου την ειρωνεία του, και δώστε το στον γείτονα, στον φίλο ή βάλτε το σε έναν κουμπαρά.

Θα έλεγα κι άλλα, but I'm too old, I'm too tired, I'm too fuckin' blind.
Καιρός λοιπόν να ανοίξω τα μάτια μου και να διεκδικήσω τουλάχιστον αυτά που αξίζω. Αυτά που αξίζουμε.

Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει

Το «δίλημμα του φυλακισμένου» είναι ένα απλό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεωρίας παιγνίων, του κλάδου των μαθηματικών που εξετάζει τις στρατηγικές επιλογές λογικά σκεπτόμενων παικτών που εμπλέκονται σε ανταγωνιστικές καταστάσεις.

Δύο άτομα συλλαμβάνονται από την αστυνομία σαν ύποπτοι διάπραξης κάποιων εγκλημάτων. H αστυνομία δεν έχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για να τους κατηγορήσει, οπότε τους βάζει σε χωριστά δωμάτια, εμποδίζοντάς τους να έχουν οποιαδήποτε επικοινωνία. O εισαγγελέας επισκέπτεται και τους δύο, τον καθένα χωριστά, και κάνει στον καθένα την εξής πρόταση:

• αν καταθέσει εναντίον του άλλου (και ο άλλος δεν μιλήσει) τότε η συνεργασία αμοίβεται με άμεση απελευθέρωση, ενώ ο «άλλος» θα φάει 12 χρόνια
• αν δε μιλήσει ούτε αυτός ούτε ο άλλος θα φάνε και οι δύο από 1 χρόνο φυλακή για ήσσονος σημασίας αδικήματα για τα οποία η αστυνομία έχει αποδείξεις
• αν καρφώσουν και οι δύο ο ένας τον άλλον τότε θα φάνε 4 χρόνια ο καθένας.

Ποιά είναι η αναμενόμενη ορθολογικά καλύτερη στάση του καθενός απ’ τους κρατούμενους;

Κάθε κρατούμενους, ας πούμε ο Α και ο Β, έχει τις πιο κάτω επιλογές:

Eπειδή ο Α δεν μπορεί να εμπιστευτεί «λογικά σκεπτόμενος» τον Β ότι θα κρατήσει το στόμα του κλειστό (οπότε, κρατώντας κι αυτός το δικό του, «κερδίζει» την μικρότερη ποινή), καρφώνει. Eπειδή και ο Β απ’ την μεριά του κάνει τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους υπολογισμούς, καρφώνει επίσης. Kατά την θεωρία παιγνίων η ευτυχής (και πλήρως ορθολογική κατάληξη) του διλήμματος είναι οτι γίνονται ο ένας ρουφιάνος του άλλου και τρώνε από 4 χρόνια φυλακή.

Πρέπει να πούμε ότι σε αυτό το παράδειγμα, όπως και σε κάθε κατάσταση (παίγνιο) της θεωρίας παιγνίων (Game Theory), υποθέτουμε ότι οι εμπλεκόμενοι (οι παίκτες) είναι απόλυτα λογικοί και έχουν ως αποκλειστικό γνώμονα τη μεγιστοποίηση του κέρδους ή την ελαχιστοποίηση του κόστους. Θα περίμενε ίσως κάποιος ότι δύο λογικοί άνθρωποι θα επέλεγαν το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα που θα συνέφερε και τους δύο περισσότερο από αυτό που τελικά κατάφεραν, δηλαδή, να κρατήσουν και οι δύο τη σιωπή τους και να πάνε στη φυλακή με μια ποινή μόνο ενός έτους. Πώς κατέληξαν λοιπόν εδώ τα πράγματα; Η απάντηση βρίσκεται στην εμπιστοσύνη που δείχνει ο ένας στην απόφαση του άλλου. Με άλλα λόγια, με δεδομένη κάθε επιλογή του αντίπαλου παίκτη, το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού επικρατεί έναντι του αποτελέσματος της συνεργασίας.

Το παραπάνω παράδειγμα καταδεικνύει ότι το «κοινό συμφέρον» δεν είναι πάντα η επιλογή απόλυτα λογικά σκεπτόμενων ατόμων και πολλές φορές απόλυτα λογικά επιλογές μπορούν να οδηγήσουν σε ζημία για όλους τους εμπλεκόμενους. Η κατάσταση αλλάζει αν το παιχνίδι επαναλαμβάνεται, οπότε κάθε παίκτης έχει τη δυνατότητα να «τιμωρήσει» μέσω της επιλογής του τον άλλο παίκτη για την προηγούμενη παρασπονδία του. Σε αυτή την περίπτωση, όταν οι επαναλήψεις του παιγνίου τείνουν στο άπειρο, η επιλογή της συνεργασίας (να κρατήσουν και οι δύο τη σιωπή τους) τείνει στο να επικρατήσει.

Μεταφέροντας το παράδειγμα στην καθημερινή ζωή μπορούμε να βγάλουμε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για πράγματα που φαίνονται λογικό να γίνουν αλλά τελικά επιλέγεται κάτι διαφορετικό που οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα.

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία, έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγνώμη που ζητώ πρώτα –πρώτα από τον εαυτό μου.

Αυτή ήταν η εισαγωγή, από τον λόγο που έδωσε ο Γ. Σεφέρης κατά την απονομή του νόμπελ λογοτεχνίας το 1963. Δυστυχώς αυτήν την γλώσσα την πληγώνουμε συστηματικά, με την πένιχρη χρήση της. Κάπου είχα διαβάσει, πως η Ελληνική γλώσσα έχει παραπάνω από 6 εκατομμύρια λεκτικούς τύπους, την στιγμή που η Αγγλική έχει 500 χιλ. λέξεις και 300 χιλ τεχνικούς όρους. Και όμως μία μελέτη, έδειξε πως οι νέοι στην Ελλάδα χρησιμοποιούν μόλις 200 ρίζες λέξεων στο λεξιλογίο τους. 

Ωστόσο κάποια συνηθισμένα λάθη που επαναλαμβάνουμε καθημερινά είναι τα παρακάτω:

-Εξ απ’ ανέκαθεν
Συχνά θέλουμε να τονίσουμε την διάρκεια μιας κατάστασης και χρησιμοποιούμε την φράση «από ανέκαθεν», η οποία είναι προφανώς λανθασμένη, αφού η κατάληξη –θεν σημαίνει στην ουσία «από» και γι’ αυτό το σωστό είναι σκέτο «ανέκαθεν». Το ίδιο ισχύει για την φράση «εκ του μακρόθεν» στην οποία οι δύο πρώτες λέξεις είναι περιττές.

-Ο πιο καλύτερος
Ίσως από τα συχνότερα λάθη που χτυπούν άσχημα στα αφτιά μας, η χρήση του «πιο» μαζί με την συγκριτική επιθέτου πρόκειται για άλλη μία αχρείαστη επανάληψη της σύγκρισης. Το σωστό είναι είτε «ο καλύτερος» ή «ο πιο καλός».

-Κατ’ αρχάς ή κατ’ αρχήν;
Και οι δύο φράσεις χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την έννοια του «αρχικά». Σωστά; Όχι, αφού αυτή η έννοια εκφράζεται μόνο από το «κατ’ αρχάς». Η φράση «κατ’ αρχήν» σημαίνει κατά κανόνα, ως θέμα αρχής.

-Τα «άχρηστα» γραμματάκια
Πολλές φορές η δύναμη της ευκολίας και της συνήθειας μας ωθούν να κάνουμε μικρές προσθήκες σε λέξεις που όμως δεν είναι σωστές. Τέτοιες περιπτώσεις είναι ο «κλασικός» Οκτώμβριος, που έλκει λανθασμένα το μι επειδή το έχουν οι υπόλοιποι μήνες, καθώς και το ρήμα «μεγενθύνω» το οποία μάλλον υπερμεγεθύνεται με το επιπλέον νι, αφού το σωστό είναι «μεγεθύνω και μεγέθυνση αντί μεγένθυση. Άλλο σύνηθες λάθος με περιττή προσθήκη είναι η λέξη «ξαναεπαναλαμβάνω», που έχει τέσσερα… αχρείαστα γράμματα.

-Πτώσεις και παραπτώματα
Βρισκόμαστε στο έτος 2011 μ.Χ. Φυσικά, τα τελευταία δύο γράμματα σημαίνουν «μετά Χριστόν», παρότι πολλοί συνηθίζουν να το παραλλάσσουν λέγοντας «μετά Χριστού», παρασυρόμενοι από το «προ Χριστού». Στην λανθασμένη περίπτωση, αυτό που στην ουσία λέμε με την γενική πτώση είναι ότι βρισκόμαστε στο 2011… μαζί με τον Χριστό.
Μια άλλη περίπτωση λάθους που σχετίζεται με τις πτώσεις είναι το περίφημο «επικεφαλής», το οποίο αρκετοί κλίνουν (ο επικεφαλής – του επικεφαλή). Η συγκεκριμένη λέξη παραμένει ίδια σε όλες τις πτώσεις, αφού αποτελείται από το επί+γενική της κεφαλής. Προκειμένου να αποφεύγεται το λάθος, είναι ορθότερο να γράφεται ως δύο λέξεις (επί κεφαλής), ωστόσο, χάριν «δημοτικισμού», έχει επικρατήσει να γράφεται ως μία.

-Τέως και πρώην
Υπάρχει διαφορά; Κι όμως. Τέως είναι ο αμέσως προηγούμενος και μόνο αυτός, ενώ η λέξη πρώην μπορεί να αναφέρεται σε οποιονδήποτε προηγήθηκε παλιότερα.

-Ο ψήφος
Στα αρχαία χρόνια, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τις ψηφίδες για να μετρούν. Στα σύγχρονα χρόνια οι ψηφίδες έγιναν ψήφοι αλλά δεν άλλαξαν… φύλο. Είναι ακόμη γένους θηλυκού και η χρήση του αρσενικού άρθρου λανθασμένη.

-Λάθος προσταγές
Στην Προστακτική, η εσωτερική αύξηση του ρήματος δεν διατηρείται. Με άλλα λόγια, το σωστό είναι «Απόφυγέ το» και όχι «Απέφυγέ το».

- Τραίνο ή τρένο;
Η γραφή με «αι» έλκεται από την ξένη ρίζα της λέξης train. Ωστόσο, στα ελληνικά, απλοποιείται και γράφεται πλέον με έψιλον.

- Αυγό ή αβγό;
Ο νικητής είναι το «αβγό». Η γραφή αυγό, σύμφωνα με το λεξικό του κ. Μπαμπινιώτη, παρότι συνηθιζόταν επί πολλά χρόνια, δεν είναι σωστή αφού δεν δικαιολογείται επιστημονικά δίφθογγος αυ- στη λέξη.

- Κτήριο ή κτίριο;
Κι όμως, γράφεται με ήτα. Η λέξη δεν προέρχεται από το ρήμα κτίζω, όπως οι λέξεις κτίσμα και κτίστης, καθώς δεν δικαιολογείται κατάληξη σε –ριο. Επομένως, ορθότερη είναι η γραφή κτήριο, παρότι έχουμε συνηθίσει λόγω απλοποίησης να τείνουμε στο γιώτα.

- Ξίδι ή ξύδι;
Την γραφή με ύψιλον μπορούμε να την ξεγράψουμε κατευθείαν, καθώς είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Παλιότερα, γραφόταν ως «ξείδι» λόγω συγγένειας με το οξείδιο, αλλά πλέον γράφεται με την απλή μορφή «ξίδι».

- Κόκκαλα ή κόκαλα;
Προερχόμενη από την αρχαία λέξη «κόκκος», η ορθότερη γραφή είναι με δύο κάπα. Ωστόσο, για άλλη μια φορά η απλοποίηση επικράτησε και η επικρατέστερη γραφή σήμερα είναι με ένα κάπα.

- Αφτί ή αυτί;
Μολονότι διδασκόταν επί χρόνια ως αυτί, η σωστή εκδοχή σύμφωνα με την επιστήμη της γλωσσολογίας είναι αυτή του αφτιού.

Πηγή: in2life.gr

Υ.Γ.1. Μία εκπομπή που τουλάχιστον μας μάθαινε κάποια από τα γλωσσικά λάθη μας, ήταν η εκπομπή: Ομιλείτε Ελληνικά. Προβλήθηκε από την ΝΕΤ, σε δύο διαφορετικές περιόδους, την πρώτη το 1986 μέχρι το 1989 με παρουσιάστρια την Λιάνα Κανέλλη και την δεύτερη, το 2002 με 2003 με την Μαρία Χούκλη.

Υ.Γ.2. Μπράβο στους "Ράδιο Αρβύλα", για την διαφήμιση κατά των greeklish, και ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, που για να είναι αρεστή στην νεολαία, παρουσίασε το προϊόν της, με greeklish. Για όσους δεν γνωρίζουν τα greeklish, είναι Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά υπεραπλουστευμένα.

Τον τελευταίο καιρό, όσες φορές βάζω βενζίνη, τα μόνα που μειώνονται είναι τα χιλιόμετρα. Σε συζήτηση με φίλους αναφέραμε διάφορα ευτράπελα από γνωστούς και φίλους μας και κάποια θα τα μοιραστώ μαζί σας.

Σε ένα από αυτά ένας που είχε ξεμείνει από βενζίνη, πήρε ένα πεντόλιτρο μπετόνι και πήγε και έβαλε στο πιο κοντινό βενζινάδικο. Ο ξένης προελεύσεως υπάλληλος το γέμισε και του ζήτησε 11 €.

-Πόσο έχεις το λίτρο;
-1,699
-Και γιατί μου ζητάς 11 €.
-Γιατί τόσο έγραψε η αντλία, είπε ο υπάλληλος δείχνοντας το μηχάνημα που έγραφε 6,5 λίτρα.
-Εγώ θα σου δώσω τα παραπάνω λεφτά, αν εσύ μου εξηγήσεις, πως σε μπετόνι 5 λίτρων, χώρεσες 6,5..

Φυσικά και δεν πλήρωσε παραπάνω.

Ένας άλλος γνωστός ήταν που ήταν καρμίρης, ήρθε και η κρίση και εκεί που έδινε είκοσι ευρώ την εβδομάδα για βενζίνη, βάζει την απολύτως απαραίτητη. Μία φορά έβαλε 9,82 €, και δικαιολογήθηκε πως είχε κάτι ψιλά στην τσέπη του και ήταν κρίμα να τα φάει κάπου αλλού. Το αποκορύφομα φυσικά ήταν τότε με τις απεργίες των τελωνειακών, όταν ύστερα από δύο ώρες αναμονής στην ουρά, έβαλε μόλις 8,5 €.

Ωστόσο καταλαβαίνω απόλυτα κάποιους που βάζουν 2 και 3 ευρώ. Πλέον σε συμφέρει περισσότερο το αυτοκίνητο από τα λεωφορεία.

Αν ποτέ γυρίσουμε τις δραχμές, τότε οι περισσότεροι βενζινάδες θα κλείσουν. Δεν μπορείς κύριε να έχεις την τιμή 1,697 και να υπάρχουν άλλοι με 1,579, δηλαδή με 12 λεπτά διαφορά, με 41 ολόκληρες δραχμές. Φυσικα στην επαρχία οι τιμές έχουν απογειωθεί!

Το μόνο καλό σημείο είναι το πολύ απλό της αναγνώρισης. Όσοι φίλοι έρχονται μαζί μου, εκτιμούν πλέον το γεγονός ότι τους μεταφέρω. Πολλές φορές μάλιστα προτείνουν να βάλουν και βενζίνη ή να κεράσουν κάποιον καφέ. Προ κρίσης, αυτό δεν συνέβαινε ποτέ.

Δεν είχα κλείσει καλά καλά τα δεκατρία, όταν ήρθαν οι Pink Floyd στην Ελλάδα. Θυμάμαι τον Σταμάτη έναν φίλο από το σχολείο, που μίλαγε για την μεγαλειώδη εμφάνισή τους με τα καλύτερα λόγια. Ο Γιάννης, ένας θείος μου με τα ίδια ακούσματα με εμένα, έλεγε τους Rolling Stones το 1998 ερασιτέχνες μπροστά στους Pink Floyd.

-Σχεδόν 70000 κόσμος είναι του είχα πει, καθώς κοίταγα γύρω μου στο κατάμεστο ΟΑΚΑ.

-Στους Pink Floyd είχε πάνω από 100000 κόσμο, 15χρονους και 60ρηδες σε μία παρέα και ένα show που ποτέ δεν είχε παιχτεί στην Ελλάδα. Ούτε πρόκειται.

Πριν έναν χρόνο έμαθα πως ο Roger Waters, μπορεί και να ερχόταν στην Ελλάδα σε ένα tour το οποίο έχει δεχτεί πολύ καλές κριτικές. Άλλος ένας που κολλάει τα τελευταία του ένσημα, σκέφτηκα. Ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος για πολλά ονόματα κλασικά να έρχονται απλά στην δύση της καριέρα τους, στην χώρα μας. Μόλις το ανέφερα στον θείο, μου είπε πως μία τέτοια συναυλία, απλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ.

Την Τρίτη 10 Μαΐου 2011 βγήκαν τα εισιτήρια και μέχρι να πάω το Σάββατο στο κέντρο, είχαν εξανεμιστεί. Βρήκα με τα χίλια ζόρια στο άνω διάζωμα και την δεύτερη μέρα της συναυλίας. Αρχικά είχε προβλεφθεί μία μόλις μέρα, αλλά δεδομένου ότι θα γίνει στο γήπεδο καλαθοσφαίρισης του ΟΑΚΑ, οπότε τα εισιτήρια θα είναι πολύ πιο λίγα, οι διοργανωτές έγκαιρα ενημέρωσαν για ακόμα μία μέρα. Μέσα σε όλα, η παράσταση θα βιντεοσκοπηθεί, με αποτέλεσμα να απαγορεύεται ρητά η χρήση οποιοδήποτε κινητού.

Πληροφορίες: http://www.outsidethewall.net/rogerwaters2006.html
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=24429&start=0
http://www.tickethouse.gr/home/

Ώρα έναρξης 2130. Ώρα προσέλευσης 1800. Το μόνο κακό είναι ότι τα εισιτήρια δεν είναι αριθμημένα, που σημαίνει πως μία καλή θέση, έχει και το κόστος στην ώρα προσέλευσης..

"...Τους έβλεπα απόμακρους εδώ και καιρό. Σαν φοιτητής έλειπα από το σπίτι και επέστρεφα μόνο σε γιορτές και σπάνια σε Σαββατοκύριακα. Μία φορά είχα δει τον πατέρα μου να ξημερώνει στον καναπέ. Μου είχε κάνει απίστευτη εντύπωση, γιατί τριάντα χρόνια, δεν τους είχα δει ποτέ να κοιμούνται χώρια.

-Έχω την μέση μου, παιδί μου, είχε δικαιολογηθεί ο πατέρας.

Μία μέρα ψάχνοντας τα μηνύματα της κοπέλας μου, είδα ότι τα πρώτα μας μηνύματα, δεν υπήρχαν στο κινητό μου. Μα, ναι, το είχα αλλάξει και είχα δώσει το παλιό στον πατέρα μου. Το πήρα λοιπόν με άνεση και ... έντρομος ανακάλυψα πως όλες οι αναμνήσεις είχαν σβηστεί.

-Πατέρα, για ποιον λόγο έσβησες τα μηνυματά μου.

-Ποια μηνύματά σου;

-Μέσα στο κινητό που σου είχα δώσει, είχα όλα τα μηνύματα με την Μαρία, από τότε που γνωριστήκαμε.

-Αυτό, είπε με στόμφο, θα ήθελα να το επαναλάβεις μπροστά στην μάνα σου.

Έναν χρόνο μετά, όλα έγιναν πάλι όπως πρώτα. Ίσως τώρα να είναι και πιο αγαπημένοι μάλιστα. Πάλι πηγαίνουν βόλτες, βγαίνουν με φίλους, κοιμούνται αγκαλιασμένοι..."

σημ. Απόσπασμα από την ίδια τη ζωή, μεταφέρθηκε από στόμα φίλου και δεν αλλοιώθηκε καθόλου το νόημα και το αποτέλεσμα του.