Μπήκε ο Απρίλης.

Ψεύτης μήνας, δήθεν προάγγελος Άνοιξης – Αναγέννησης. Κι η μάνα μου (καλή «γυναικούλα»), επέλεξε αυτό το μήνα να με φέρει στον κόσμο σας. Τυχαίο?

Μάλλον όχι, τελικά. Αλλά δεν το επέλεξε εκείνη.

Εγώ, βιάστηκα να βγω, πριν λήξει ο μήνας… Βουτηγμένος ως το λαιμό από μικρός, σε ψεύτικα ινδάλματα, ψεύτικους προσανατολισμούς και όνειρα που μόνο προφητικά δεν ήταν.

Σχέδια ζωής που έπλαθα και η Αλήθεια μου τα γκρέμιζε, θυμίζοντάς μου πως είναι ΟΝΕΙΡΑ…

Μπήκε ο Απρίλης.

Κατά τους Χριστιανούς, τοποθετείται και το Πάσχα. Η αναγέννηση του Ανθρώπου, η Σταύρωση και η Ανάσταση του είδους που βιάζει και σοδομεί σε βάρος του σύμπαντος, που το θρέφει, το στεγάζει και «αγκαλιάζει» τα παιδιά που θα διαιωνίσουν το Είδος…

Και μέσα σε όλο αυτό το αχαλίνωτο Ψέμα… και οι λάθος επιλογές μου. Τα όνειρα που είχα και δεν κατάφερα να τα περάσω στην απέναντι όχθη. Σημάδια ανεξίτηλα που σφράγισαν ΜΙΑ για ΠΑΝΤΑ τη ζωή μου. Που κάνουν τους άλλους επιφυλακτικούς απέναντί μου. (Λες και οι λάθος επιλογές, είχαν και λάθος αποτελέσματα)… Το βλέπω στο βλέμμα τους (των περισσοτέρων), «καλό παιδί», «τίμιος άνθρωπος» και άλλα… καλοπροαίρετα σχολιάκια.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μετά έρχεται η πουτάνα η αλήθεια. Αυτό που με κάνει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, αυτό που λατρεύω πάνω κι από την ίδια τη ζωή μου… το παιδί μου (που πρόλαβε, τουλάχιστον εκείνο να βγάλει τον Απρίλη, δύσκολα αλλά τελικά γεννήθηκε μόλις τρεις μέρες μετά), προκαλεί τόσο φόβο, δημιουργεί τέτοια ανασφάλεια, που κάνει τους χειροκροτητές μου να τρέχουν μακριά, πολύ μακριά ή χειρότερα ακόμα… να στέκουν τόσο επιφυλακτικοί, που απορώ… ΓΙΑΤΙ?

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μέσα σε όλα…. κι εσύ. Περιμένω καιρό τώρα να πάρω την ΕΥΚΑΙΡΙΑ που ζητώ. Χρόνια τώρα, οι κινήσεις μου ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεθοδικές, να ελεγχω ΚΑΘΕ τι που κάνω ή λέω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Θέλω ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι εγώ να έχω το δικαίωμα της ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ. Να κάνω λάθος και να γυρίσω να το διορθώσω. ΝΑ ΝΤΡΑΠΩ να πω πόσο "σε θέλω" και να επιστρέψω την άλλη μέρα να στο φωνάξω. Να σου εξηγήσω (γιατί δικαίως δεν καταλαβαίνεις) τι είναι αυτό που με κάνει ΣΙΓΟΥΡΟ, ότι μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να γίνω ΘΕΟΣ, μέσα από το χαμόγελο που θα σου χαρίσω. Να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου, όταν θα αντιλαμβάνομαι, πόσο καλά περνάς. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ…. Μάγισσα καλή. Άγγελε μου και φονιά κάθε κακής μου στιγμής. ΝΑΙ… σε σκέφτομαι καθημερινά. Σχεδιάζω και ζωγραφίζω όμορφα πράγματα, μόνο και μόνο όταν προφέρω το όνομά σου. Φοβάμαι, όμως… φοβάμαι τώρα.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μπορεί να είναι ψέμα… Πως, όμως να αντέξω άλλον ένα μήνα…? Ας το πεις ΚΑΙ ΤΩΡΑ… και υπόσχομαι το «ψέμα» να κάνω αλήθεια. Το δάκρυ χαρά. Τον πόνο ευχαρίστηση. Το χθες σου παρελθόν… Ακόμα και τώρα… αυτόν τον Ψεύτη μήνα…

ΑΣΧΕΤΟ (1): Τρεις μήνες πάλεψα, τρεις μήνες σκέφτηκα και τελικά, η απόφαση είναι ΟΡΙΣΤΙΚΗ.

ΑΠΟΧΩΡΩ....

Ο λόγος είναι καθαρά προσωπικός. Διαφωνώ με "καθεστωτικές" τακτικές τύπου "έτσι γουστάρω", "ότι κατεβάσει η γκλάβα μου" κι άλλα παρόμοια. Δεν ζητάω τα ρέστα. Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα "διοικεί το Σπίτι του. ΕΓΩ όμως, αρνούμαι να συμμετέχω με οποιαδήποτε ιδιότητα. Μου λείπετε και θα μου λείψετε κι άλλο, αλλά... όποιος θέλει... κρατάει επαφή. Στο κάτω κάτω, μπορώ να περνάω "απέξω", να ρίχνω μια κλεφτή ματιά. Και το τηλέφωνο, επίσης... σε λειτουργία είναι... ;-)

ΑΣΧΕΤΟ (2): Για όσους ενδιαφέρονται, μεταφερθήκαμε σε άλλη διεύθυνση (βλ. website). Σας περιμένω εκεί, για καφέ και τσιγάρο. Και ποτάκι, αν η περίσταση απαιτεί!

ΑΣΧΕΤΟ (3): (όχι και τόσο) Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να καταλάβεις ΠΟΣΟ μου λείπεις. Δεν εξηγείτε με λόγια. Είναι συναίσθημα ή... προαίσθημα, δεν ξέρω. ΞΕΡΩ καλά όμως πως ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ... πρέπει να έχω κι εγώ μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ...

ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ..... να προσέχετε τον εαυτό σας!!!

Στο χθες:

Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν…

Η ώρα πήγε δώδεκα και ένα και το όμορφο αμάξι με δυο άλογα, έγινε σάπια κολοκύθα που τη σέρνουν στη φωλιά λιγδιάρηδες ποντικοί. Το όμορφο και χρυσοστόλιστο φόρεμά σου, έγινε κουρελού μανταρισμένη να χωρά τα βρώμικα από τη στάχτη χέρια σου.

Ο «κόσμος σου» σε άφησε και επέστρεψε στη μητέρα Θεά κάπου έξω από αυτόν τον πλανήτη. Και… για φαντάσου! Μετά από μεγάλη απουσία άκουσες κλειδί στην πόρτα. Άνοιξε και με αργά βήματα να μη σε ξυπνήσει ήρθε και πλάγιασε δίπλα σου. Σε πήρε αγκαλιά και αποκοιμήθηκε στη ζεστασιά των χνώτων σου. Το πρωί, άνοιξες τα μάτια, δεν ήξερες ακόμα αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τέλειωσε ή είδες εφιάλτη.

Νιώθοντας όμως την κρύα αγκαλιά της κατάλαβες. Τα χείλη σου, όσο κι αν προσπάθησες να το αποτρέψεις… ψιθύρισαν:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ αγαπημένη μου Μοναξιά…..

Στο σήμερα:

Χθες… έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ένας φίλος, ήθελε παρέα να πιει το μπουκάλι με το αλκοόλ, αλλά δεν μπορούσε μονάχος. Η κοπελιά τον είχε αφήσει για άλλον (καθόλου πρωτότυπο).

Το λυπηρό (γι’ αυτόν) ήταν οι βολές που εκτόξευε εναντίον της, αλλά περισσότερο εναντίον του Νέου αμόρε… ΚΑΤΑΝΤΙΑ…

Αφού αναλωθήκαμε στα πεπραγμένα, αφήνωντάς τον να ξεσπάσει, ήρθε η ώρα να τον ταρακουνήσω…

Ναι ρε φίλε, είναι κακάσχημος, έχει καμπούρα και μισόκλειστα μάτια. Είναι μόλις ένα δάχτυλο ψιλότερος από το σκαμνάκι σου και ίσως ποτέ του να μην έχει δει γυναικείο αιδοίο. Να συμφωνήσω (αφού το λες) ότι δεν την αγαπάει και ότι σκοπός του ήταν μόνο να σας χαλάσει το «όμορφο» που είχατε… Σκέψου όμως λίγο… ΑΝ αυτός είναι όλα αυτά (που τα περισσότερα δε λέγονται και δε γράφονται), δεν νομίζεις πως το μόνο που κάνεις είναι να ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΙΣ τον εαυτό σου… αφού για εκείνον σε παράτησε η Μ.?

Με κοίταξε απορημένος, σαν να μην είχε σκεφτεί ποτέ αυτό το ενδεχόμενο.

- Τι λες ρε Πάνο?

- Λέω να σκεφτείς λίγο πιο καθαρά αυτά που λες.

- Δηλαδή, εγώ φταίω?

- Ναι ρε Λ. μου, εσύ φταις. Πρώτον, που υποβιβάζεις τόσο πολύ τον εαυτό σου. Είναι κατάντια ρε φίλε. Είναι ξεπεσμός να καταφέρεσαι έτσι για έναν άνθρωπο, που το μόνο που έκανε είναι να δώσει κάτι παραπάνω από σένα… Και θες και τη γνώμη μου για τη Μ.? Αν είναι π$#%να, κακομαθημένη και ιδιοτελής ή αχάριστη, εσύ τι είσαι που ήσουν τόσο καιρό μαζί της?

Κάπου εκεί σταμάτησε η κουβέντα, πίναμε σιωπηλοί και αραιά και που τον έπιανα από τον ώμο, δηλώνοντας: ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…

Στο αύριο:

Ποιος το ξέρει? Εγώ πάντως ΟΧΙ…

ΑΣΧΕΤΟ: Μετά από πολύχρονη έρευνα και απανωτές ήττες, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, βρήκα τρόπο να αυξήσω λίγο τα έσοδά μου, μειώνοντας το ρίσκο και να καταφέρω να αποκτήσω και εγώ λίγο από τον λεγόμενο προσωπικό χρόνο. Προσεχώς, θα υπάρξουν λεπτομέρειες. Ψάχνω ΤΡΕΙΣ που έχουν τη διάθεση να «επενδύσουν» ένα ποσό (όχι μεγάλο σε σχέση με το τι κερδίζουν)…

ΩΩΩΩ…. τι όμορφο σκυλάκι!!!!

Άχου το μωρέ, το έβγαλες βολτούλα να κάνει πιπί του? Αααα, θα σε μαλώσω. Το αφήνεις μόνο του να τρώει? Όχι καλέ. Να το ταΐζεις στο στοματάκι του. Μην παίρνει κι πολλές πρωτοβουλίες. Δεν είν’ σωστό!

Έτσι μπράβο. Τίναξε και το πουλάκι του τώρα, γιατί μόνο του δεν σκαμπάζει. Ρε τι αφεντικό είσαι εσύ. Έτσι, μπράβο! Να ελέγχεις και που κρύβει τα κοκκαλάκια του το χρυσό μου.

Τι στέρηση ελευθερίας και αηδίες καλέ. Αυτά είναι για βαρβάτους και κυρίως για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Τα σκυλάκια… πρέπει να τα πιάνεις από το λουράκι και να τα σέρνεις.

Α, και κοίτα.. μην είναι αδέσποτα, γιατί κι αυτά έχουν βούληση. Τα άλλα λέω εγώ. Αυτά του σαλονιού!

ΑΣΧΕΤΟ (1): ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΜΑΝΔΡΑΓΩΡΑ!!!

ΑΣΧΕΤΟ (2): Άντε να δούμε πότε θα καταφέρω να περάσω να σε δω. Μου έλειψες και φαίνεται…

ΑΣΧΕΤΟ (3): Για να αποφύγω τυχών παρεξηγήσεις… ότι γράφω είναι ή ξένο ή σχόλιο με αφορμή ένα γεγονός. Όπως έχει πει και μια φίλη… «Τα προσωπικά μου, είναι πολύτιμα για να τα βγάλω σε δημοπρασία»… Εκτός αν φέρουν την παρακάτω σήμανση

ΆγΡια νύχτα σε προσμένει

με χαρά η εργατιά

και με πίστη αντηχούμε,

τον αγώνα μας υμνούμαι

μ' ένα στόμα μια φωνή,

ναι, με μια φωνή

Η ψυχή μας φτερουγίζει

μες τους δρόμους τριγυρίζει

όπου λάβαρα και βάσανα

Σωματίων όλοι μέλη

στο λαό μας "Ωσαννά, ναι, Ωσαννά"

Οικουμένη, δείτε όλοι,

τα παιδιά τα ζωντανά

και μ' ευλάβεια μεγάλη

'κει που σοσιαλισμός προβάλλει

(Συγνώμη για την παράκρουση, αλλά είχα έμπνευση)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

και

ΕΙΡΗΝΗ, ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

Μαζί το νέο έτος πάλι!

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να το πετύχεις.

(Πάολο Κοέλιο)

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να στο γ$%ει.

(Νόμος του Μέρφυ)

Πάλευα απεγνωσμένα, από κάπου να πιαστώ, να κρατηθώ. Ήταν βλέπεις νωπά τα σημάδια της απογοήτευσης. Όμως, η όποια σκέψη και κάθε κίνηση, έπεφτε στο κενό.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα, απογοήτευση ήταν μάλλον. Είπα, ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΣΕΙ, και περίμενα πότε θα κάτσει. Τίποτα, όμως, δεν σου χτυπάει την πόρτα έτσι απλά, λέγοντας: «Γεια σου, ήρθα». Δεν είχα όμως τα ψυχικά αποθέματα να το κυνηγήσω. Έτσι, πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες… ζώντας στο κενό της απραξίας, περνώντας νύχτες σε αγκαλιές που το πρωί δεν γνώριζα ή βράδια απολογούμενος στον εαυτό μου για τη μοναξιά που του χάριζα.

Μέχρι εκείνο το βράδυ…

Ξαφνικά, θυμήθηκα πως χτυπάει η καρδιά όταν νοιώθει. Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει σχέδια (ξανά). Να ονειρεύεται και να αυτοσχεδιάζει.

Από τότε έχει περάσει καιρός. όμως αντί να καταλαγιάζει, φουντώνει ολοένα η επιθυμία μου να βρεθώ κοντά σου, να σου μιλήσω, να σε ακούσω, να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Ξέρεις, έχω φυλακίσει τη φωνή σου στο μυαλό μου. Πατάω το play κάθε τρεις και λίγο και σε ακούω να μου λες τα ανομολόγητα. Είναι η παρηγοριά μου, όσο είσαι μακρυά και μου λείπεις… μου λείπεις πολύ, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.

Θέλω να πάμε οι δυο μας στο πάρκο. Να κάτσουμε στην κούνια και να προσπαθούμε να φτάσουμε τα αστέρια. Θυμάσαι…? Ήμασταν μικροί και ήσουν στη διπλανή κούνια. Σε κορόιδευα, σε χλεύαζα στους φίλους μου και δεν σε έκανα παρέα. Θυμάσαι…? Το βράδυ όμως που έπεφτα να κοιμηθώ σε σκεφτόμουν. Έκλαιγα που δεν ήσουν δική μου και ευχόμουν να ξανακάνουμε κούνια και να σου πω, πόσο σε θέλω. Ήσουν πάντα εκεί…

Τώρα, πια, δεν ντρέπομαι να κλαίω για σένα. Ντροπή δεν είναι να αγαπάς, ντροπή είναι να το κρύβεις. Από τότε σε περίμενα… καθισμένος στην κούνια, ζαλιζόμουν για να μην σκέφτομαι, μα…

Τώρα λοιπόν, αφού αυτό που θέλεις, έρχεται όταν πάψεις να το κυνηγάς… φοβάμαι. Φοβάμαι μην επαλειφθεί ΞΑΝΑ ο νόμος του Μέρφυ. Γιατί αυτός ο νόμος λέει πως όταν κυνηγάς κάτι, δεν το πετυχαίνεις. Όταν πάψεις να τρέχεις πίσω του, το πιάνεις. Όταν όμως πάψεις να τρέχεις πίσω του, για να το πιάσεις… τότε χάνεται…

Φοβάμαι πως το όνειρο που ζω, θα τερματιστεί όταν μια ύποπτη κραυγή με ξυπνήσει….

Θέλω όμως πολύ να το γευτώ. Θέλω να πάμε στο πάρκο, να κάνουμε κούνια και να σου πω, τι νοιώθω για σένα, χωρίς ενοχές για τα δάκρυα της προηγούμενης νύχτας.

Θέλω να βρω το παραθυράκι, που σε κάθε νόμο υπάρχει. Να χωρέσω να μπω κι εκεί να βρω την καρδιά σου. Να τη ζεστάνω από την παγωνιά του χειμώνα που πέρασες και να πιάσω τα άστρα μέσα από τα υγρά μάτια σου…

Θέλω να σπάσω το νόμο του Μέρφυ, αλλά τον φοβάμαι….

ΑΣΧΕΤΟ: (λίγο) Θες να με καταλάβεις? Είναι πολύ εύκολο. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, χωρίς δύσκολες λέξεις και με πολλές εικόνες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ΘΕΣ να με διαβάσεις. Μόνο, πρόσεξε. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις.... Ο αποκρυφισμός ήταν το ταλέντο μου από μικρός. Κάτι σαν ευχή και κατάρα μαζί. Μη βιαστείς, λοιπόν, να με ξεφυλλίσεις. Διάβαζε προσεκτικά και ΜΟΝΟ όταν έχεις όρεξη...

Κι αν περάσαν τόσα χρόνια

κι ήρθαν άλλες Κυριακές.

Η αγάπη ταπεινώνει,

τις ανέραστες ψυχές.

Σαν την ώρα μπρος στον δείκτη

σαν στο κρίμα η ενοχή,

η αγάπη πήγε κρύφτει

στης καρδιάς μου εσοχή.

Στου μυαλού μου το θρονάκι,

είσ’ εικόνα ζωντανή.

Τ’ όνομά σου κοριτσάκι,

σαν το φως θε να φανεί.

Μες την αγκαλιά μου σ’ έχω

και τα μάτια σου κοιτώ.

Θα πεθάνω δεν αντέχω,

μη μ’ αφήσεις σου ζητώ.

Ημέρα μνήμης η σημερινή. Η ταυτότητα ενός ανθρώπου, ακόμα και ολόκληρου έθνους χάνεται, όταν ξεχνιέται η Ιστορία του.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, δεν ξεχνώ. Σε αγάπησα, σε εμπιστεύτηκα. Ήθελα να χτίσω ένα κάστρο γύρω από την αγάπη μας, ώστε τίποτα να μην μπορέσει να ταράξει τη ζωή που σχεδιάζαμε....Παραμέρισα ακόμα και προσωπικές πεποιθήσεις και ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας, ως ελάχιστο δείγμα ψήγματος αγάπης...

Δεν υπολόγισα όμως τους Δούρειους Ίππους που μόνοι μας ανοίξαμε τις πύλες να μπουν και νά 'μαστε δώδεκα χρόνια μετά, να μην υπάρχει τίποτα αναμεσά μας που να θυμίζει εκείνη τη μέρα, αλλά το χειρότερο... σε έχω ξεπεράσει τόσο που με ξενερώνει η ιδέα πως κάποτε θα πέθαινα για σένα.

- Ήθελες η 16η Δεκέμβρη να είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (σου)?

χαχα χα χα χαχαχα χαχαχαχα

χα χα χα χα χα χα χα

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Καραγκιόζη... σε ένα ερείπιο μένεις, μια καλύβα ξεχαρβαλωμένη. Πότε επιτέλους θα πάψεις να ονειρεύεσαι παλάτια?

ΑΣΧΕΤΟ: δεν υπάρχει σήμερα άσχετο

(το παραλίγο ποίημα, γράφτηκε 16/12/'96 και αποτελούσε το περιτύλιγμα του επετειακού δώρου)

Σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων

Τη φρίκη ζούσε μέσα στο οικογενειακό της περιβάλλον μια 11χρονη, στην οποία είχαν ασκήσει σεξουαλική κακοποίηση ένας 83χρονος, ένας 60χρονος ιερέας και ο φίλος της μητέρας της. Την 11χρονη εξέδιδε η ίδια η μητέρα της, ενώ το περιστατικό αποκαλύφτηκε, όταν η μικρή το κατήγγειλε στην Αστυνομία.

Χτες, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα η 33χρονη μητέρα, ο 42χρονος σύντροφός της, ένας ιερέας και ένας 83χρονος, οι οποίοι φέρονται να εμπλέκονται σε υπόθεση παιδεραστίας, με θύματα, εκτός από το 11χρονο κορίτσι, ένα 8χρονο κορίτσι και ένα 9χρονο αγόρι. Όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, η μητέρα και ο 42χρονος εξέδιδαν τα παιδιά, υποβάλλοντάς τα σε βασανιστήρια. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., στην υπόθεση εμπλέκεται και ο 60χρονος ιερέας, ο οποίος φέρεται να είχε βιάσει το κοριτσάκι στο παρεκκλήσι ιερού ναού στο Ίλιον.

Η υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης ανατέθηκε στον 4ο ειδικό ανακριτή. Οι κατηγορούμενοι πήραν προθεσμία για να απολογηθούν την Τρίτη.

Όταν το διάβασα (Ριζοσπάστης 15/12/07), τσαντίστηκα τόσο πολύ που για μια στιγμή ντράπηκα που λέγομαι «άνθρωπος». Τόση σαπίλα, τέτοια κατάντια… η ξεφτίλα στο μέγιστο βαθμό της.

ΜΑΝΑ… με φίλτρο, με ανθρωποειδή γνωρίσματα. Η αηδία μου χτύπησε κόκκινο, τόσο γι’ αυτήν, όσο και για τους υπόλοιπους εμπλεκόμενα εμετικούς.

Έφυγα από τη δουλειά το βράδυ και στο δρόμο, μια εικόνα περνούσε καρέ καρέ από το μυαλό μου. Ήθελα να ξεφύγω, να σκεφτώ κάτι άλλο. Μάταια… ξανά και ξανά… μπρος στα μάτια μου τα δυο αθώα μάτια, γεμάτα απόγνωση, φόβο και αγωνία. Μια ψυχούλα που ήθελε να κρυφτεί στην αγκαλιά της «μαμάς», για να ξεφύγει από τα δόντια του δράκου. Αλλά… σε ποια αγκαλιά…? Της «μάνας» που συναινούσε? Που χρηματιζόταν εκμεταλλευόμενη τα παιδικά κορμιά τους…? ΣΕ ΠΟΙΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΜΑΝΑ…?

Και ξημέρωσε…

Πέρασα από το σπίτι των δικών μου, για καφέ. Η τηλεόραση έπαιζε, το πρωινό δελτίο ήταν σε εξέλιξη και το θέμα… ποιο άλλο?

Εκεί η αηδία μου κορυφώθηκε… παρακολουθώντας το παπαδαριό να «βλασφημεί» σε βάρος του κοριτσιού που το αποκάλυψε υπερασπίζοντας το άμεμπτο του παπατράγου που δεν σεβάστηκε ούτε το αξίωμα, ούτε καν αυτό που ο ίδιος πρέσβευε…

Από την άλλη… ηθικολόγοι και ψυχαναλυτές, να απορούν, να αναλύουν και να «υπερασπίζονται» τις ψυχούλες, κρύα ψυχρά και με τέτοια κυνικότητα, που νόμιζες ότι παρακολουθείς προσπάθεια μεγαλοδικηγόρου, να αποδείξει την ανύπαρκτη αθωότητα κατηγορουμένου για έγκλημα πάθους…

Και ρωτώ… τους θεοσεβούμενους και θεολάτρες, όποιον κι αν θεωρούν Θεό:

Που είναι ο Θεός σας τώρα?

Αυτά τα κτήνη, στη χειρότερη θα πάνε φυλακή κι εκεί… θα πάρουν αυτό που τους αξίζει, ειδικά αυτή η «μάνα»… (πολύ θα το χαιρόμουν να κοιτάζω την ώρα που συγκρατούμενες θα της ανταποδίδουν την αγάπη που έδειξε για τα σπλάχνα της). Θα πάνε στην κόλαση κι εκεί ο Βελζεβούλης θα τους το ξεπληρώσει…

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ αυτά τι φταίνε ρε ΘΕΕ…? Τι χρωστάνε να ζήσουν μια στοιχειωμένη ζωή? Τι έκαναν αυτά τα αγγελούδια, για να αξίζουν τέτοια ταπείνωση? Πως θα κλείσουν οι πληγές τους, ώστε να καταφέρουν να έχουν μια ζωή σαν όλες τις άλλες? Ποιος Παράδεισος θα χωρέσει τόσο πόνο και θλίψη? Και τι να τον κάνουν όταν από τα πέντε τους γνώρισαν την κτηνωδία από την ίδια τους τη μάνα? ΠΩΣ????….

Αλλά και οι άλλοι… οι ηθικοί και πονεσιάρηδες πολίτες…? ΩΡΑΙΟ θέαμα, ευκαιρία για να εκδηλώσουν την οδύνη τους. Να σταθούν πάνω από το κεφαλάκι αυτών των λουλουδιών και να χαϊδέψουν τα απαλά μαλλάκια τους… ΟΣΟ Η ΚΑΜΕΡΑ τραβάει βίντεο την «καλοσύνη» τους….

Κι οι άλλοι, αυτοί που η κάμερα δεν τους αγγίζει. Σιχαίνονται, απορούν, επαναστατούν φωνάζοντας και βρίζοντας από τον καναπέ… άντε να κάνουν κι ένα σχόλιο στο προσωπικό τους ημερολόγιο….

Κι αύριο… όλα μέλι γάλα. Έχει και ντέρμπι, βλέπεις. Στο κάτω κάτω το δικό τους το παιδί… είναι μακριά από τέτοια δυστυχία… Το πρωί της Κυριακής, δεν θα θυμίζει σε τίποτα το βράδυ της Παρασκευής……

ΜΠΡΑΒΟ, ΕΥΓΕ…. Κατ’ εικόνα κι ομοίωση… σαρκοβόρο και σιχαμερό σκουλήκι που τολμάς να αποκαλείσαι… ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

ΑΣΧΕΤΟ: (καθόλου) σήμερα δεν θα ανάψω το κριαράκι, σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας... Έτσι, για να δείξω ότι συμπονώ, ότι μοιάζω κι εγώ "άνθρωπος". Από αύριο πάλι...

Αναστατώθηκα γλυκειά μου...

Ένα απρόσμενο γεγονός, δημιούργησε τόση φασαρία που πόνεσε το κεφάλι μου. ΕΣΥ με ξέρεις όμως, έτσι δεν είναι? Μόλις αρχίσαμε μια ομορφη σχέση και να... τα πρώτα σύννεφα. Τα διώξαμε μαζί όμως .... κι αυτό λέει πολλά. Χθες... ένοιωσα κάτι στον έρωτά σου. Σε πείραξε, το ξέρω. Αλλά είσαι δυνατός χαρακτήρας. Δεν μίλησες. Δεν είπες τίποτα κι ας ήξερα πως κάτι ήθελες. Ηθελες να με βρίσεις, να με χτυπήσεις ίσως. Όμως δεν έκανες τίποτα. Ξέρεις την αλήθεια και αυτό με γεμίζει υπερηφάνεια που βρέθηκες στο δρόμο μου...

Δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Δεν με απασχολεί πόσοι με πιστεύουν. ΦΤΑΝΕΙ που με πιστεύεις εσύ. Φτάνει που είσαι δίπλα μου, μου κάνεις έρωτα, μου κρατάς το χέρι και μου λες... ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Κοιμήσου αγγελέ μου. Θα σε κρατώ αγκαλιά εγώ. Δεν θα κρυώνεις πάλι... κοιμήσου.

ΑΣΧΕΤΟ (1): Ίσως, τελικά υπάρχει δικαιοσύνη

ΑΣΧΕΤΟ (2): Δεν θέλω μόνο τις καλημέρες σας. Δεν επιζητώ το χειροκρότημα. Οποιαδήποτε διαφωνία είναι δεκτή και σεβαστή, καθώς και η αντίρρηση.

ΑΣΧΕΤΟ (3): (αλλά τελείως άσχετο) Δύο μητέρες των μαχών σε τρεις μόνο ημέρες...? ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ? Πόσα ηρεμηστικά πρέπει να πάρουμε...?

Είναι φορές που η βλακεία είναι ανίκητη!

Μία από αυτές είναι να κάνεις τον πονηρό για να αποδείξεις το ευφυές του χαρακτήρα σου. Εμείς, οι άλλοι είμαστε ηλίθιοι, δεν καταλαβαίνουμε. ΕΣΥ Θεά μόνο γνωρίζεις και ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ από βάθος καρδίας που μας το αποκάλυψες…

ΒΕΒΑΙΑ, δεν μπήκες στον κόπο να αναρωτηθείς:

ΓΙΑΤΙ κάποιος να πρέπει να κρύβει την ταυτότητά του σκόπιμα?

ΓΙΑΤΙ αναγκάζεται να παρατυπεί, προκειμένου να εκφράζει τις απόψεις του?

ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που θέλει να αποφύγει και ΓΙΑΤΙ…?

Εσένα σου είναι αδιάφορο όμως… ΕΣΥ μεγαλοφυές, αστυνομικό δαιμόνιο… προκάλεσες προβλήματα, (που μπρος στη ΔΟΞΑ που πήρες αποκαλύπτοντας την «άγνωστη» ταυτότητα… πήρες τα ΕΥΣΗΜΑ) αδιαφορώντας .

Τολμάς να ΚΡΙΝΕΙΣ κιόλας, και να μιλάς περί «επίδοξων συγγραφέων», τη στιγμή που ΟΥΤΕ γράφεις κάτι καλύτερο, ΟΥΤΕ καν διατυπώνεις σωστά τα σχόλιά σου…

ΝΑΙ σε σένα το λέω.. και μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις… για να κρίνουμε τους άλλους ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ πρώτον να έχουμε να αντιτάξουμε κάτι τουλάχιστον ισάξιο και δεύτερον να κοιτάμε λίγο τον εαυτό μας και να αφήσουμε τους άλλους…

Το τρίτο, το χειρότερο. Τι θα έλεγες να αναλογιστούμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια απερισκεψία μας?

ΤΑ ΧΩΝΩ ΜΕΡΟΣ Βου…

Αδελφάκι, λυπάμαι. Δεν μπορείς να γίνεις μέλος. ΠΡΕΠΕΙ πρώτα να σκάσεις 700 ευρώπουλα για PC, να δώσεις νταβατζιλίκι πάγιο για σύνδεση ώστε να έχεις άλλο IP και μετά να γίνεις μέλος. Γιατί, αν απλά εκφράζεσαι, θα σε περάσουν για μένα και θα χάσω τη θέση μου. Κατάλαβες?

ΤΙ??? Δεν κάνεις σχολιασμούς σε άλλους? ΔΕΝ γράφεις στο περιοδικό? Δεν κυνηγάς μανιωδώς «νότες» όπως άλλοι? ΔΕΝ θες να πάρεις αστεράκι γράφοντας τι χρώμα είχε το γάλα σου ή τι έγινε το πρωί στο σχολείο? ΚΑΙ μένα τι με νοιάζει… ρε μπράδα… είπαμε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…

Εδώ γράφουμε για το πρωινό που φάγαμε… τι μουσική παίξαμε χθες, τι μουσική θα ακούσουμε αύριο… άντε να κάνουμε και κάνα σχόλιο για το καλαμπόκι και τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Εσύ θα κάτσεις να γράψεις Λογοτεχνία? Α πα πα πα…. όχι δεν γίνεται…

Υ.Γ. Η Red9 ήταν καλή φίλη, υπέροχος άνθρωπος και τα κείμενά της ήταν τόοοσο δυνατά και ακραία. Από σήμερα δεν υπάρχει πια. Κάποιοι θα συνεχίσουμε να τη διαβάζουμε και να τη θαυμάζουμε…

Κρίμα … για όλους τους άλλους!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Επειδή δεν γουστάρω τα κοινότυπα, είπα να σουβλίσω δέντρο, αλλά ποιος θα το έτρωγε... Έτσι αποφάσισα να στολίσω αρνί, που τρώγεται και το χαίρεσαι κιόλας με γιρλάντες και λαμπιόνια...

ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!! 

ΑΣΧΕΤΟ(2): Αν υποψιαστώ ότι για να είμαστε «μαζί» πρέπει να μένουμε «χώρια»… πολύ βαρέως το παίρνω συννεφούλα… πολύ βαρέως λέμε! Το βράδυ… θα σε περιμένω, μην αργήσεις να χαρείς ότι αγαπάς. ;-)

ΑΣΧΕΤΟ (1) ΚΑΙ ΚΑΛΟΟΟΟΟ!!!!!!!!

Μπαρμπα Μπίλιω... θα μου τη φέρεις την Πρωτοχρονιά...?

ΑΣΧΕΤΟ (1): Επειδή δεν γουστάρω τα κοινότυπα, είπα να σουβλίσω ΄δέντρο, αλλά ποιος θα το έτρωγε... Έτσι αποφάσισα να στολίσω αρνί, που τρώγεται και το χαίρεσαι κιόλας με γιρλάντες και λαμπιόνια...

ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

ΑΣΧΕΤΟ (2): ΠΡΟΣΕΧΩΣ... ευχές και ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ στο "παιδί του Κόκκαλη"...

ΑΣΧΕΤΟ (3): Αυτοί οι "Βάρβαροι" γιατί απεργούν αύριο...? Αφού έτσι κι αλλιώς... ΟΛΟΙ θα πεθάνουμε μια μέρα. Τι να πεθάνεις στο κρεβάτι ή στο νοσοκομείο, τι να πεθάνεις ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ.... τσ τσ τσ... κάτι απαιτήσεις που έχει ο κόσμος...!!!

ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕΕΕΕεεεεε, θα μας κλέβουν και τα ψίχουλα και θα χρωστάμε κιόλας...

Με έχεις συνεπάρει.

Χθες... δική μου. Κολυμπούσα στον ιδρώτα σου, με έκαιγε το κορμί σου.

Δυο σκιές, πολλά χρώματα. Η φλόγα μου έκαιγε τα απόκρυφά σου, η φωνή σου σαγίνευε τις αισθήσεις μου. Ζούσα στη βαθειά σου ανάσα, περίμενα....

Κι όταν το αλαβάστρινο κορμί σου τρίκλιζε... τότε που τα χείλη μου ανοίχτηκαν διάπλατα και από την ψυχή μου ξεβράστηκε κραυγή απόλαυσης, σε κοίταξα στα μάτια τα θολά... τα δακρυσμένα. Ήξερα πως σε λίγο θα χανόσουν ξανά στο σκοτάδι της ανυπαρξίας μας... θα πνιγόσουν στο πέλαγος της αποξένωσής μας... ΓΙΑΤΙ....?

Σήμερα σε ζητώ, αύριο θα σε προσμένω, μεθαύριο.....................................

Κι ενώ το Κουτάκι (αυτό δεν είναι κουτάκι, η τσάντα του Σπορτ-Μπίλυ είναι) της Πανδώρας, σιγά σιγά φαίνεται να εξαντλείται (βλέπε σχετικό ποστ), ήρθαν και οι «αστάθμητοι παράγοντες»…

Οδηγώ πρωί, ανέμελα και χαρωπά προς τη δουλειά…

Π. Ράλλη και Αγ. Άννης ένας κοπριτάκος έχει όρεξη για παιχνίδι. Σκέφτεται από δω, κοιτάζει από κεί, κανένας δεν του δίνει σημασία. Ε, τι να κάνει κι αυτός, αρχίζει να κυνηγάει ότι μηχανοκίνητο, έτσι για τσαμπουκά.

Ξαφνικά η κίνηση πυκνώνει και αυτοκίνητα, φορτηγά και μοτοσικλέτες συνωστίζονται στον «παιδότοπο». Είναι η ώρα που περνάω κι εγώ από εκείνο το σημείο. Το σκυλάκι… καταμεσής του δρόμου και φρικαρισμένο, ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να επιστρέψει στο πεζοδρόμιο.

Στάκα, λέω, να κόψω ταχύτητα, γιατί το μ#$%μένο, θα συναντηθεί με τους προγόνους του… Κι ενώ είμαι 20 μέτρα (δεν παίρνω όρκο για την απόσταση) μακρυά του, ξαφνικά ξεχνάει ότι κινδυνεύει και έρχεται κατά πάνω μου, γαυγίζοντας λες και του έφαγα το κόκαλο…

Φρενάρω για να μην το εκνευρίσω περισσότερο και θελήσει να «φάει» κανένα από τα φορτηγά που κινούνταν μαζί μου και του κάτσουν στο στομάχι.

Αυτό ήταν…

Από τον πρωινό πάγο, η μηχανή αρχίζει με επιδεξιότητα να κάνει πατινάζ στον πάγο, σλάλομ με διπλή πιρουέτα υπό τη μουσική υπόκρουση του «Road to hell». Προσπαθώ να την επαναφέρω στην τάξη, τίποτα. Ξεκινάει ως άλλη γυνή εν εκδιδώση να κουνάει τα οπίσθιά της βάρκα γυαλό… 350 κιλά αυτή, μόλις και μετά των υποδημάτων 63 εγώ… γέρνουμε αισθησιακά και αγγίζουμε το παγωμένο οδόστρωμα (αφού ξέρω, οι υπέρβαρες με πειράζουν στη μέση, τι τα θέλω τα τσαλίμια?).

Κι εκεί που οδηγοί και καταστηματάρχες έρχονται να με σηκώσουν, το κοπρόσκυλο… άφαντο. Με εγκατέλειψε αφού πρώτα είχε κάνει τη μαγκιά του…

ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ για ασυνειδησία, εγκατάλειψη θύματος τροχαίου καθώς και για κατοχή εκρηκτικών και ινδικής κάνναβης (τα τελευταία τα προσθέτει η δοξασμένη ΕΛΑΣ, μια και είχε κάτι ανοιχτά αρχεία εκεί στη ΓΑΔΑ, να τα κλείσουμε)…

Ο απολογισμός: Εγώ εκτός από ένα ελαφρύ πόνο στο πόδι λόγω της προσπάθειας κυρίως να κρατήσω τη μηχανή «Κυρία». Η… Κυρία, έπαθε τη ζημιά. Φλας, δεξί ποδοστήριο, τα δύο έξτρα φανάρια και το πιο ανησυχητικό… τρέχει λάδι.

ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΒΑΡΚΑΡΗ….

Το κατά τα άλλα συμπαθές τετράποδο, δε φορούσε κολάρο, είχε λασπωμένα τα διακριτικά του, ενώ αμφίβολη παραμένει η ράτσα του. Όποιος το βρει και το παραδώσει, αμείβεται!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Τρέχω σαν τον Βέγγο δυο βδομάδες τώρα. Για κατούρημα πάω κατόπιν σχετικής αιτήσεως, ενώ για να διαβάσω (η αγαπημένη μου ασχολία) κανένα blog… ούτε συζήτηση…

ΑΣΧΕΤΟ (2): Υπόσχομαι να επανέλθω δριμύτερος

Έλειψα πολύ...

Όχι γιατί δεν είχα κάτι να γράψω, αλλά γιατί δεν έβρισκα χρόνο να το κάνω. Μπλεγμένος στον ιστό της αδηφάγου αράχνης.

Στρώνει χαλί, υπόσχεται οργασμό και θεοποίηση. Είναι τεράστια, μέχρι και ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές μεγαλύτερη, λουσάτη και με μυρωδιά που μαγεύει. Τα πλούσια πλεκτά της, σπινθηρίζουν στον ήλιο, με αναλαμπές που σαγηνεύουν.

Κι εσύ, μικρέ κι ανόητε, τσιμπάς. Νομίζεις πως είσαι άξιος να της χαρίσεις οργασμό με αντάλλαγμα, κομμάτι από την αίγλη της, συνέταιρος στον πλούτο της.

Είσαι όμως πολύ μικρός ανόητε…

Την πηδάς, της χαρίζεις τον εαυτό σου. Σου κάνει κόλπα που σου θολώνουν το μυαλό και ξεχνάς πως ότι έχει, το απέκτησε ληστεύοντας την τσέπη σου, κλέβοντας από το σπέρμα σου, για να χτίσει την αυτοκρατορία της. Σου δανείζει με τοκογλυφία, αξίες και ύλη που είναι ΔΙΚΑ ΣΟΥ…

Κι αφού, τελειώσεις… κι αφού τινάξει τα ποδάρια της από ηδονή και φτάσει σε οργασμό…

ΣΕ ΤΡΩΕΙ…. ηλίθιε!

Μεταξύ ποτού και καπνού (όπως συνήθως)…

Ακουμπισμένος στην μπάρα… αναπτύσσεται συζήτηση «σοφών».

Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει
κι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά,
εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη
κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.

(Δεν θα σε αφήσω να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό, όσο μπορώ θα σε κρατώ, θα λούζω τα μαλλιά σου μα θα κρατώ στεγνά τα μάτια σου)

- Τι έγινε ρε Πάνο, παίζει κανένα αίσθημα?

- Εξαρτάται πως το εννοείς…

Σ' ένα μπαράκι με προκάει ένας πιωμένος,
μου λέει πως ψάχνει από κάπου να πιαστεί
κι εγώ ξεκάρφωτος μαζί και καρφωμένος
του λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή

- Ρε φίλες πως έχουν γίνει έτσι οι γυναίκες…?

- Ωραίες, ε?

- Με δουλεύεις…? Έχουν πάρει φόρα και ισοπεδώνουν τα πάντα γύρω τους

- (τραβάω τζούρα, κουνάω αρνητικά το κεφάλι) Όχι άρχοντα, μόνα τους ισοπεδώνονται…

- Άντε γεια μας

- Βίβα (ανάθεμα αν κατάλαβε)

Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο μα πουλάει τη φωτιά.
Ο αστυφύλακας ταυτότητα ζητάει,
μα εγώ την ψάχνω απ' τα δεκαεννιά.

- Καλώς την. Πως και μας θυμήθηκες?

- Δουλειές ρε Πανούλη, δουλειές. Εσύ, ακόμα ψάχνεις τη MIS PERFECT?

- (χαμογελάω) Όχι ρε «Ν» μου… κάτι αξιόλογο ψάχνω.

- Μην απελπίζεσαι ρε… Θα βρεθεί

- Εγώ θα ζω…?

Γέλια…

- Ακόμα έτσι στη γύρα είσαι?

- Στη θέση μου «Ν». Στη φαντασίωση… (Άμα της πω «το ταξίδι ξεκίνησε», θα πρέπει να εξηγήσω κιόλας)…

- Καλό παιδί είσαι, τη δουλίτσα σου την έχεις, ευαίσθητος… Να μου το θυμηθείς, θα βρεθεί και θα είναι η δικαίωσή σου.

- Εσύ θα με έπαιρνες…?

- Έλα ρε τώρα…

Μοιάζεις ψευδαίσθηση μα είσαι αληθινή
θυμίζεις όνειρο που όμως το πιστεύω
φεύγεις δειλά σαν οπτασία το πρωί
γυρνάς τις νύχτες είσαι εδώ και σε λατρεύω

- (Μονόλογος, μετά το τρίτο ποτήρι και δεκαφεύγα τσιγάρο)

Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ… και σήμερα και χθες. Δεν ήρθες… Πέρασες μια στιγμή από μπροστά μου. Αισθάνθηκα μες τη βροχή μια λιακάδα. Το φως σου τύφλωσε το μυαλό μου… και χάθηκες πριν καλά καλά πιστέψω πως είσαι εδώ.

Το ταξίδι ξεκίνησε. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, σημασία έχει το ταξίδι. Όσο πιο πολύ κρατήσει τόσο πιο όμορφο θα είναι.

Μη ρωτήσεις σε ποιο δρόμο προχωράμαι…

μονάχα πιάσε το χέρι μου και πάμε.

Το ταξίδι ξεκίνησε μα… εσύ, χάθηκες… Έβαλα τα χέρια στις τσέπες, κατέβασα το βλέμμα στο δρόμο και έφτασα στο άδειο σπίτι. Έριξα μια κλεφτή ματιά… κούρνιασα στα παγωμένα σεντόνια και αποκοιμήθηκα στην "αγκαλιά" σου… και σήμερα!

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, που 'θελε να 'ναι θάλασσα
Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα, που 'θελε βράχος να γενεί
Κάποτε αγάπησα μια κόρη, μάτια μου, μαύρα μάτια μου
Και κάθε που χαράζει, με τρώει το μαράζι
Και κάθε που χαράζει, με τρώει το μαράζι

ΑΣΧΕΤΟ (1):

Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night
What were the chances we'd be sharing love
Before the night was through

ΑΣΧΕΤΟ (2): Όλα τα προηγούμενα... ή μήπως όχι?

και ΤΟ(!!!) άσχετο:

ΚΛΙΚ ΕΔΩ!!!