Πορφυράδα

Ακροπατούσα, στα στενά ενός ονείρου

κι εσύ που χάιδευες, τα καστανά μαλλιά σου

ανέβαινες

ανέβαινες

ανέβαινες, τις σκάλες τ’ ουρανού

λίγο-λίγο, τα σκαλοπάτια από ευτυχία

κι εγώ ταξίδευα στα μάτια σου και μέθαγα

μαζί σου

δικός σου

η ζωή σου

κι έπιανα τους χτύπους, στο δικό σου το χορό

τακ-τακ

τακ-τακ

τακ-τακ, η μελωδία

με σφάζαν τα μαχαίρια σου, από έρωτα

κι είχες στα πόδια, τα φτερά αγγέλου

με χτύπαγαν

με πλήγωναν

φτερούγιζαν, στα σύνορα της φαντασίας

τικ-τακ

τικ-τακ

τικ-τακ, μια τόση δα ευκαιρία

δεν βρήκα, για ν’ αγγίξω τις παλάμες σου

για να διαβάσω, που κρύβεται η χαρά σου

κι αν δάκρυα

απ’ τα μάτια σου

κι αν στάξανε

φυλάξου, θα βρω στη δεύτερη ζωή μου γιατρειά

να σου χαρίσω, όλα τ’ αστέρια

να πλέξω γύρω απ’ το κορμί σου, ένα σύμπαν

να φλέγονται

να φλέγονται

να φλέγονται

τα δάκρυα της ψυχής, πριν να κυλήσουν

να κρύβονται, σαν όρνεα του θανάτου

κι απ’ το φιλί

κι απ’ το φιλί

κι απ’ το φιλί σου

να σκορπά η ευτυχία, σα ροδόσταμο

και ποιό το νόημα της ζωής, χωρίς τα χείλη σου;

σαν έρθει ο θάνατος, χωρίς την αγκαλιά σου

θα’ μαι μισός

θα’ μαι μισός

θα’ μαι μισός κι αμάθητος

ένα κοράλλι, δίχως θάλασσα

ένα παιδί, δίχως αγάπη

θα’ μαι λουλούδι, που μαράθηκε

προτού ο ήλιος το κοιτάξει

θα’ μαι ένα κόκκινο

ερυθρό

θα’ μαι ένα ρόδινο τριαντάφυλλο

που το ‘καμαν να κλάψει

θα είμαι κι έρημο ορφανό

θα’ μαι ένα τίποτα, στα πόδια σου

μα θα’ μαι όλη σου η ζωή.