Έχω πολύ καιρό να διαβάσω ή να ακούσω κάτι τόσο δυνατό, που να κατονομάζει πρόσωπα και να συγκεκριμενοποιεί καταστάσεις από κάποιον καταξιωμένο καλλιτέχνη του λεγόμενου εντέχνου τραγουδιού, χωρίς υπεκφυγές και γενικότητες. Σύμφωνοι, ακούω όλους τους έντεχνους να μιλούν έξω από τα δόντια και να κατηγορούν τη Βανδή, τη Βίσση, το Φοίβο και το Μαζωνάκη. Εκεί είμαστε όλοι εναντίον και το δηλώνουμε ευθαρσώς. Τι γίνεται όμως με τους...ενδιάμεσους; Τι γίνεται με όσους ισορροπούν μεταξύ ποπ και έντεχνου; Ειδικότερα στην περίπτωση που οι τελευταίοι δαγκώνουν το χέρι που τους τάιζε μέχρι να σταθούν στα πόδια τους και να γίνουν...ποπ σταρ;
Ο λόγος για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ο νεαρός-
Pop idol της νεολαίας σε συνέντευξή του στο ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας "Επτά", με ύφος υπεροπτικό, απορρίπτει το έντεχνο τραγούδι, το οποίο "δεν τον καλύπτει αισθητικά" και το χαρακτηρίζει ως "εγκλωβισμό". Η απάντηση έρχεται -πληρωμένη- από τον Πάνο Κατσιμίχα, που διαβάζοντας την
συνέντευξη του
Pop star, εξοργίζεται με όσα διαβάζει και στέλνει επιστολή-απάντηση στο "Επτά", θέλοντας να προσγειώσει τον ποπ τραγουδιστή, θυμίζοντάς του ότι χωρίς το έντεχνο ο νεαρός αστέρας θα ήταν τώρα στην αφάνεια.
Παραθέτω την
συνέντευξη του Μ. Χατζηγιάννη και την επιστολή του Π. Κατσιμίχα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να αφιερώσετε λίγη ώρα για να τις διαβάσετε με προσοχή,
ειδικά εκείνη του Π. Κατσιμίχα. Δεν έχει σημασία αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Σημασία έχει πως είναι η πρώτη φορά που θα διαβάσετε κάτι τόσο "έξω από τα δόντια".
Συνέντευξη:
Μ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
«Η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε»
Διαψεύδοντας όσους με επιμονή προέβλεπαν ότι θα εκταμίευε την μέχρι τώρα επιτυχία του με έναν «λαϊκό» («λαϊκο-πόπ» ή «μοντέρνο λαϊκό», που θα έλεγαν και τα βραβεία Αρίων) δίσκο, ο Μ. Χατζηγιάννης απαντά με μια δουλειά σαφέστατα ποπ, πιο ηλεκτρική από τις προηγούμενες, με αγριεμένες κιθάρες και ήχο που επιβεβαιώνει απόλυτα την εικόνα του ως «Ρουβά του σκεπτόμενου ακροατή». Ο ίδιος γελάει μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς, και στην κουβέντα αποδεικνύει την αρχική εντύπωση του ανθρώπου-ορχήστρα, που στα 25 του πατά γερά στα πόδια του, είναι απολύτως σίγουρος για τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν χαρίζεται πια εύκολα σε κανέναν. «Δεν έχω καμία ανασφάλεια με τη δουλειά μου», τονίζει χαρακτηριστικά. «Δουλεύω μεθοδικά. Αν ξεκινήσω τώρα, ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε έξι μήνες. Υπάρχει μια εντελώς προσωπική στρατηγική που με βάση αυτή δουλεύω».
Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που επικρατεί για τον Μ. Χατζηγιάννη, ενός μικρού mastermind της μουσικής βιομηχανίας, που κινείται με σαφώς προδιαγεγραμμένη στρατηγική, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του τελικού προϊόντος -γι' αυτό και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ερμηνευτή, του συνθέτη και του παραγωγού: «Αυτό δεν είναι απαραίτητα ταλέντο», αντιτείνει. «Είναι διάθεση. Το κάνω επειδή είμαι δημιουργός. Κατ' αρχήν έχω μια αγάπη για το στούντιο, έχω τρέλα, θέλω να είμαι συνέχεια εκεί, μου αρέσει να ακούω τραγούδια, να φτιάχνω τραγούδια, να ακούω ξένα cd, να κοπιάρω ήχους... Πιστεύω ότι ο κόσμος πιστεύει στην καλαισθησία και στο γούστο μου και ευελπιστώ πως ό,τι αρέσει σε μένα αρέσει και στον ακροατή».
Ποια είναι λοιπόν η δική του μουσική ιδεολογία; «Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που παίζει σε όλα τα επίπεδα», παραδέχεται. «Οχι εκ του ασφαλούς, για να μη χάσω την εμπορικότητα, δεν θέλω να πάρω λίγο απ' όλα για να είμαι πάντα μέσα. Είμαι λαίμαργος σ' αυτό που κάνω, θέλω να είμαι για όλους. Δεν επιζητώ την επιβράβευση από όλους, αλλά μ' αρέσει να απευθύνομαι σε όλους».
Σε όλους; Οχι. Υπάρχει ένα μικρό χωριό ανυπότακτων οπαδών του εντέχνου, που απέρριψαν τον Μιχάλη, ειδικά μετά το «Κρυφό Φιλί», όταν το έντεχνο στοιχείο στη μουσική του υποχώρησε εμφανώς υπέρ του ποπ ήχου. Γι' αυτήν την πλευρά του τραγουδιού, ο Χατζηγιάννης είναι ένα σπαταλημένο ταλέντο, ένας παραδόπιστος καλλιτέχνης που σπαταλά το ταλέντο του σε ένα είδος που δεν έχει ουσία. «Δεν ήμουν ποτέ προστατευόμενος κανενός» διαμαρτύρεται, εμφανώς ενοχλημένος. «Στην Ελλάδα ή θα είσαι με τους μεν ή με τους δε. Δεν κομματικοποιούμαι στη μουσική, δεν ανήκω σε κανένα λόμπι, σε κανένα κύκλωμα, δεν προστατεύομαι από κανέναν και νιώθω τόσο ωραία και ελεύθερα που δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Οι του εμπορικού ρεπερτορίου είναι πιο αφελείς, αλλά καλόπιστοι. Οι του εντέχνου είναι πιο κλειστοί. Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της». Φωτεινή εξαίρεση σ' αυτήν την γλαφυρή περιγραφή θεωρεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που «έχει μια φρεσκάδα ως άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ακούνε πάρα πολλοί. Ο Αλκίνοος είναι απολύτως mainstream».
«Δεν είμαι δημιούργημα κανενός»
Η σύγκριση έχει ενδιαφέρον: αν μη τι άλλο, γιατί ο Μ. Χατζηγιάννης μοιάζει να είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με όλο το παιχνίδι της ποπ αισθητικής, που επιμένει ιδιαίτερα στο θέμα της εικόνας. Ακόμα και στις φωτογραφίσεις και τα video-clip του, φαίνεται να παίζει διάφορους ρόλους, πότε ενός unisex Μικρού Πρίγκιπα, πότε να προτείνει τη νεανική του αρρενωπότητα και να μεταμορφώνεται σε φαντασίωση για τα κοριτσάκια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν θέλουμε να εξοργίσουμε περισσότερο τον καλλιτέχνη: «Οσοι με κατηγορούν γι' αυτό το λόγο, είναι κομπλεξικοί και οι κομπλεξικοί άνθρωποι φαντασιώνονται, το μυαλό τους είναι γεμάτο μύθους και τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία στρατηγική, δεν υπάρχει τιμ που να δουλεύει για μένα. Κανένας. Δεν είμαι δημιούργημα κανενός στιλίστα και κανενός μακιγιέρ. Ντύνομαι μόνος μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου μόνος μου, κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να κουρεύομαι και μόνος μου», γελάει, πριν συμπληρώσει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. «Η εικόνα δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εγώ πιστεύω ότι κατ' αρχήν κάνω καλή μουσική. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα κάτι άλλο εκτός από μουσική. Επαιζα κιθάρα, πιάνο, τραγουδούσα, μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Η ζωή μου έγινε όμορφη μέσα από τα τραγούδια που άκουγα. Οταν άρχισα να ακούω μουσική, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, δεν έβλεπα εικόνα, άκουγα μόνο μουσική. Η εικόνα είναι μια επιπλέον ανάγκη που δημιουργείται λόγω εποχής και λόγω τηλεόρασης. Πήγαμε στην εικόνα γιατί χάσαμε την ουσία. Δεν υπάρχουν ερμηνευτές, δεν υπάρχουν συνθέτες και όλοι ασχολούνται με την εικόνα. Πού είναι ο Χατζιδάκις, πού είναι ο επόμενος Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος;»
Ολόκληρη η
συνέντευξη βρίσκεται
εδώ.
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Giorgos on 13-04-2004 14:22 ]
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Giorgos on 13-04-2004 14:29 ]