H ελληνική μουσική δεν έχει μέλλον

Ladies & gentlemen, η ελληνική μουσική δεν έχει μέλλον. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Κάποιες δεκαετίες πριν, μέχρι και το '80, η προτεραιότητα, το βασικό κριτήριο διασκέδασης και κουλτούρας των γενιών εκείνων ήταν η μουσική. Σήμερα που οι νέοι έχουν έναν κουβά πολλών ενδιαφερόντων, είναι αδιάφοροι για την ποιότητα της μουσικής η οποία, δυστυχώς, δεν παρουσιάζει καμία εξέλιξη. Παραμένει στατική τα τελευταία 15 χρόνια από πλευράς δημιουργικότητας και ποιοτικού νεοτερισμού. Η επανάληψη και η ανακύκλωση της λαικοποπ μανιέρας αντικρούει τις συνθήκες των περασμένων χρόνων, όπου η μουσική αποτελούσε το Point της νυχτερινής εξόδου.

Επέλεγες ένα μαγαζί για την μουσική που θα άκουγες και όχι αν ήταν In ή out. Το 90% των θαμώνων διαφόρων καταστημάτων χάνονται στον μουσικό θόρυβο, ο dj είναι αόρατος και εκτός μόδας. Και το πιο σημαντικό: δεν παράγεται πλέον μουσική. Είμαστε μιμητές ξενόφερτων προϊόντων τα οποία αναπαράγουμε, με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία. Ακόμη και το λαικό έχει να δείξει μόνο ένα 20% αξιόλογων τραγουδιστών σε σύγκριση με την παλιά γενιά. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να γίνει Στράτος Διονυσίου, για παράδειγμα. Ακόμη και στο παραδοσιακό νησιώτικο δεν έχουμε καμία εξέλιξη πέραν των καθιερωμένων τραγουδοποιών και ερμηνευτών.

Η λαικοπόπ μουσική που μερικά σαίνια κατάφεραν και την καθιέρωσαν, έχει αρχίσει και αυτή να υποχωρεί αισθητά. Δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον και δεν έχει καμία αξία.

Αυτό που σώζει εν μέρει τους Έλληνες μουσικούς, συνθέτες και τραγουδιστές είναι η επαρχία και η Κύπρος. Σε αυτό το κοινό λείπει η επικοινωνία και η επαφή με αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες. Από την άλλη, φώς στο τούνελ του μουσικού ελληνικού αδιέξοδου ρίχνει η δημιουργία νέων συγκροτημάτων. Φρέσκα παιδιά που δημιουργούν ακούσματα πέραν του μουσικού κατεστημένου. Ορισμένοι θα σπεύσουν να πούν ότι η προώθηση είναι ικανή να σε καθιερώσει και να σου χαρίσει επιτυχία. Και εγώ θα απαντήσω ότι αυτή η θεωρεία είναι σκέτη απάτη. Ναι, υπάρχουν επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται το πάθος, τη ματαιοδοξία και το «ψώνιο» νέων ταλέντων και τραγουδιστών και τους παίρνουν τα λεφτά κάτω από το τραπέζι υποσχόμενοι προβολή σε κανάλια, σε ραδιόφωνα.

Kαι μιας που ανέφερα το παραδοσιακό ραδιόφωνο και αυτό πια είναι ντεμοντέ του κερατά. Η επικοινωνία νεανικού χαρακτήρα, το συναίσθημα, η αγωνία, η ανθρωπιά, η αίσθηση της παρέας και η αμεσότητα που είχε μέχρι το '80 έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στις μέρες μας έχουμε ένα τυποποιημένο ραδιόφωνο με ακροαματικότητες προστατευόμενες και τους εκφωνητές εξουδετερωμένους και με καθήκοντα διεκπεραιωτή. Κάποτε υπήρχαν πρόσωπα, τώρα υπάρχουν playlists. Όσο για την εμπορική αξία του ραδιοφώνου, παίρνει κόκκαλο από την διαφημιστική αγορά και δικαίως γιατί δεν το αξίζει. Το μέλλον του ραδιοφώνου είναι διαδικτυακό και θα το δούμε σε όλο το μεγαλείο σε μία πενταετία. Αυτή είναι η μόδα και θα την ακολουθήσει, αν θέλει να επιβιώσει.

Απο άρθρο του Γιώργου Πολυχρονίου που είχε δημοσιευτεί σε τεύχος του περιοδικού Momento για τον χειμώνα '09-'10

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 02-09-2010 23:46 ]

Ο αληθινός καλλιτέχνης δε θα πάψει ποτέ να εμπνέεται.

Ο αληθινός μουσικός δε θα πάψει ποτέ να γράφει και να παίζει μουσική.

Ο πολυχρονίου αναφέρεται στους μουσικάντιδες-επιχειρηματίες..

εκείνοι ναι,θα έχουν πρόβλημα.

Αυτοί που πραγματικά αγαπάν την  καλή μουσική θα σε βρουν,

Παρτε παράδειγμα τον ευατό σας, τις μουσικές που ακούτε και τους

καλλιτέχνες που την απαρτίζουν, πως τους γνωρίσατε;

Απο την tv;; Δε νομίζω...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Japan88gr

Όσο συμβαίνουν όμορφα πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή θα τα βρίσκει το κοινό

και όσο συνεχίζουν να βγαίνουν καλά τραγούδια

πάντα θα βρίσκουν και ανταπόκριση και κοινό.

Επίσης  συμφωνώ και με το σχόλιο του Πολυχρονίου για το ραδιόφωνο!!!

Ο τρόπος γραφής και το "ρηχό" του άρθρου του Πολυχρονίου, μου θυμίζει έντονα σχολική έκθεση ιδεών της 6ης Δημοτικού ή άντε της 1ης Γυμνασίου...

Τελικά, αυτός ο GeePoly δε θα ωριμάσει ποτέ του!

(μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι όμως...)

Ως παλιός μουσικόφιλος, βρίσκω ότι η σημερινή ποιότητα των συνθέσεων και ερμηνειών, υστερεί πολύ εκείνης πριν από π.χ. 30 - 100 χρόνια. Κατά την κρίση μου, δεν υπάρχουν πλέον ούτε εμπνευσμένοι συνθέτες, όπως Χατζιδάκις – Θεοδωράκης, ούτε φωνητικά προικισμένοι ερμηνευτές, όπως Δανάη – (παλιά) Μούσχουρη, αλλά ούτε και ενθουσιώδες κοινό που να εκτιμά την πραγματική ποιότητα.

Η "Ελληνικη μουσικη" πεθανε στις αρχες της δεκαετιας του '80, κουφη και μονη, σε καποιο σκυλαδικο της ιερας οδου, μαλλον απο θραυσμα φτηνου πιατου που την βρηκε στο δοξα-πατρι.

Ιστορικοι της εποχης αναφερουν σχετικα:

"Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
Να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
Σε αρτίστικα μπαρ στα Κολωνάκια

Μελέτησες τον μπαγλαμά
φοράς και γιλεκάκι
Και σταυροπόδι στάζεις τις πενιές
Προπάντων η παράδοση
στραβά το καβουράκι
Και μόρτικα τη βγαίνεις στις μικρές τις μάγκισσες

Σε μεθάει το παράπονο
Και με πρήζεις με νάιλον ντέφια
Με σκεπάζεις με σάβανο
Και τη νύχτα μου σπας
με ψόφια κέφια

Αγόρασες και τον λουλά
απ' το Μοναστηράκι
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τ' αυτί
Και τώρα που μας έγινες
μοντέρνο κουτσαβάκι
Δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή τη πονηρή

Κάποιο βράδυ μες στη σχολή
Είπες είμαι γιάνκης ατζέντης
Τα 'κανες κάτω απ' τη προτομή
Και ακόμα περνιέσαι λεβέντης"

Εκτοτε, οι καλιτεχνες που προσπαθησαν να την αναστησουν μετριονται στα δαχτυλα του ενος χεριου, οι δε υπολοιποι "σκυλοι" αλυχτουν πανω απο το κουφαρι της ραινοντας την με ροδοπεταλα και φαλτσες κωρωνες, χρεωνωντας κατοσταρικα τους παρευρισκομενους και την υποχτεωση κλεισειματος τραπεζιου μετα φιαλης.

Μετα την εμπλοκη και των media ομως, τα οποια με πουλμαν ξεφορτωνουν φουρνιες "νεων ταλεντων" στα τηλεοπτικα μνημοσυνα της, προερχομενων απο φανταχτερα, ξενοφερτα reality shows, με καταξιωμενους καλλιτεχνες στις αμεροβλητες κριτικες επιτροπες, η νεκρανασταση της "Ελληνικης μουσικης" θεωρειται πια δεδομενη.

Απόσπασμα απο συνέντευξη του Κώστα Τριπολίτη στη Γιούλη Επτακοίλη

Καθημερινή - 19 Νοεμβρίου 2006:

Αν σας ζητούσα να κρίνετε τη σύγχρονη παραγωγή πού θα στεκόσασταν περισσότερο;

Στο ότι το τραγούδι δεν ήταν ποτέ σε κρίση. Η δισκογραφία ονομάζει τις δικές της κρίσεις, κρίσεις του τραγουδιού. Τα καλά τραγούδια πάντα ήταν λίγα.

Σήμερα βρίσκω τραγούδια με ενδιαφέρον. Και μάλιστα είναι απορίας άξιο πώς μπορεί μέσα σ’ ένα χρόνο να υπάρχουν κάποια καλά τραγούδια, τη στιγμή που όλα συγκλίνουν στο να μην υπάρχει καθόλου αληθινή παραγωγή. Ναι, σίγουρα στο παρελθόν μπορεί να υπήρχαν περισσότερα, αλλά σε μια κοινωνία μη πολυδιασπασμένη, με λίγο πολύ αποσαφηνισμένες πεποιθήσεις και συγκεκριμένο καταμερισμό εργασίας, με ταυτότητα.

Σήμερα στην εποχή της απόλυτης σύγχυσης ζητάμε κάτι άλλο; Πάντως μ’ ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που δεν θα έπρεπε να γίνεται απ’ αυτό που θα επιθυμούσα να γίνεται. Τι εννοώ;

Στο σκυλοπόπ ή στο ελεκτρογάβ μπορεί να βρω περισσότερες αλήθειες απ’ ό,τι σε ένα τραγούδι που θέλει να υποδυθεί το έντεχνο. Κι αυτό θα πρέπει να προβληματίσει όλους όσοι γράφουν. Tο υλικό μου οι άνθρωποι.

Πολύ φιλοσοφημένη διαπίστωση...

Μπράβο japan που τη ξετρύπωσες! Μπορείς να δώσεις link της συνέντευξης του αυτής?

http://www.facebook.com/group.php?gid=47282686443&v=photos#!/group.php?gid=47282686443&v=app_2373072738

Για μένα, το γεγονός ότι αναδείχθηκε η Μόνικα με την αξία της στην ελληνική σκηνή, έστω και με αγγλικό στίχο, είναι σημάδι ότι η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα...Γιατί να μου το θυμηθείτε πως η Μόνικα είναι πολύ μπροστά για τα ελληνικά δεδομένα.

και όπως είπε ο πρωθυπουργός προχθές στη ΔΕΘ (αν και δεν τον πάω μία): "να σταματήσει ο ελληνικός λαός να λέει σε όλα δεν γίνεται και να τραβήξουμε μια γραμμή, όπου στη μία μεριά θα είναι η παρασιτική Ελλάδα και στην άλλη η δημιουργική Ελλάδα..."

δώστε τη σκυτάλη στους νέους δημιουργούς-καλλιτέχνες...βγείτε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και ανακαλύψτε πόσοι ταλαντούχοι τραγουδιστές υπάρχουν...μην λέτε όμως πάει τελείωσε, τίποτα πια δεν γίνεται...γιατί η μιζέρια είναι πραγματικό παράσιτο στην κοινωνικοπολιστιστική πλευρά της ζωής μας....

Είναι πια παγιωμένη τάση στην Ελλάδα, να εξιδανικεύουμε το παρελθόν και να το τοποθετούμε στο περίοπτο βάθρο της «αυθεντίας», εξετάζοντας βάσει αυτού τα εκ των υστέρων. Μια, κατά τη γνώμη μου, απλουστευτική τάση, που μπορεί εύκολα να εμπέσει σε λανθασμένες εκτιμήσεις.

Η μουσική, σαν ιδέα, είναι πράγματι ένα όλο, μια έννοια που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα παραγόντων: ήχων, δημιουργών, μουσικών οργάνων, και ούτω καθ' εξής. Είναι, όμως, κωμικό να τοποθετούμε στην ίδια γαβάθα μουσικούς και μουσικάντηδες, καταργώντας τις μεταξύ τους διαφορές και αντιθέσεις, λήγοντας, τελικά, στο αμφίβολης απόδειξης συμπέρασμα, ότι η μουσική στην Ελλάδα δεν έχει μέλλον. Σύνηθες φαινόμενο: ένας, με το χρίσμα του «σοφού γηραιού», που καταστροφολογεί αδιάλειπτα, εγκωμιάζει την προγονική δόξα, και φαντασιώνεται ένα δυσοίωνο αύριο.

Εκ των πραγμάτων: κανείς δε μπορεί να γίνει κάποιος άλλος, οπότε, σύμφωνοι, δε θα υπάρξει δεύτερος Στράτος Διονυσίου. Θα υπάρξει, όμως, ένας Τάδε Δείνας, ο οποίος κάτι διαφορετικό θα προσφέρει στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, πιθανώς το ίδιο διαχρονικό, μοναδικό και σπουδαίο. Είναι γεγονός πως μια μεγάλη δημιουργία θέτει έναν ορισμένο πήχη. Ωστόσο, πουθενά δεν ορίζεται ότι οι μετέπειτα δημιουργίες πρέπει να είναι μια αναπαραγωγή της προηγούμενης, μιμούμενες πιστά όσα την καθιέρωσαν ως «μεγάλη». Οι μετέπειτα δημιουργίες μπορούν και είναι απόρροια μιας φυσικής εξελικτικής πορείας και προσφέρουν κάτι άλλο, κάτι νέο, το ίδιο γνήσιο και αντιπροσωπευτικό των καιρών που διανύουμε.

Ο θόρυβος είναι ένα μέρος της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής. Οι αξιομνημόνευτες δημιουργίες είναι ένα άλλο, που -σκοπίμως, άραγε;- αποσιωπάται, και αντ' αυτού επαναλαμβάνονται αι ύψισται δημιουργίαι του χθαι, στο «ποιοτικό» ραδιόφωνο, στα «ποιοτικά» στέκια, στην «ποιοτική» καθημερινότητα. Οι νέοι και αξιόλογοι καλλιτέχνες βυθίζονται κάπου ανάμεσα σε ανώνυμες δισκογραφικές, σε ιστοσελίδες με μικρή επισκεψιμότητα στο MySpace, σε low budget συναυλίες στην αχανή Αθήνα, σε φθαρμένους δίσκους που διανέμονται από χέρι σε χέρι.

Για να δει κανείς το μέλλον της ελληνικής μουσικής, δεν έχει παρά να ανοίξει τα μάτια του. Πέρα από το μουσικό κατεστημένο και τα φθηνά ηχητικά προϊόντα, υπάρχουν παιδιά που παράγουν κάτι, για το οποίο όλα μοιάζουν, πως θα έχει διάρκεια. Για καλή μας τύχη, η λαϊκοπόπ δεν είναι η μοίρα αυτού του τόπου. Αντί να εσχατολογούμε, ας κάνουμε μια παραγωγική αναζήτηση στο διαδίκτυο, αφού μόνο μερικά κλικ μας χωρίζουν από αυτό που -τάχα- λείπει από τα υποδεκτικά όργανα της επιλεκτικής μας ακοής.

Α, ναι. Και δεν αναφέρομαι στην κορασίδα που ακούει στο όνομα Μόνικα.

Γιά να αποφανθούμε άν η Ελληνική μουσική έχη μέλλον,πρέπει πρώτα να ορίσουμε τί εννούμε ώς "μέλλον",δηλαδή ποιό είναι το "μέλλον" που θα θέλαμε να έχη η Ελληνική μουσική.

Οι μεγάλοι συνθέτες τού παρελθόνος όμως δέν έγραψαν τα έργα τους αποβλέποντας να προσδώσουν στην μουσική κάποιο συγκεκριμένο "μέλλον".Αλλωστε,το μέλλον είναι πάντοτε το παρόν που οραματιζόμασταν στο παρελθόν.Η-όπως έλεγε κάποιος-"το αύριο είναι το σήμερα που φανταζόμασταν χτές"...

Οπότε άς μήν ανησυχούμε.Και η Ελληνική μουσική-όπως και κάθε άλλη μουσική-έχει μέλλον,αλλά δέν θα το δούμε εμείς.Θα το δούν οι απόγονοί μας,γιά τους οποίους το δικό μας "μέλλον" θα είναι το παρόν...

ΥΓ.Δέν τα φάγαμε όλοι μαζί,διότι δέν παχύναμε όλοι-μόνο ο Πάγκαλος (και ο Βενιζέλος,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα....).

Το μέλλον θα έχει (όπως το παρελθόν είχε και το παρόν έχει) τη μουσική -και όχι μόνο- που του αξίζει. Και βέβαια εννοώ το μέλλον της μαζικής μουσικής παραγωγής (δισκογραφημένη, ραδιοπαιγμένη κλπ). Γιατί το "περιθώριο" θα υπάρχει πάντα να επαναστατεί underground (εν αγνοία μας τις περισσότερες φορές) αλλά και να είναι αυτό που πάντα θα βάζει τελικά τα θεμέλια για το ζητούμενο "νέο" στην τέχνη. Και  είναι απαραίτητο αυτό το "νέο" αφού ότι δεν αλλάζει πεθαίνει και ούτε μέλλον ούτε τίποτα.

Βέβαια να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν λέμε μουσική παραγωγή στην Ελλάδα εννοούμε τραγούδι. Τα υπόλοιπα...

Κι ενώ η μουσική φαίνεται να έχει, ο Πάγκαλος δεν έχει μέλλον. Έχει όμως γουότερμελλον. Το έχει καταπιεί κιόλας για να μην του το πάρουν. Εξ ου και η κοιλιά!