Ο ελέφαντας και ο ψύλλος
Ο δάσκαλος Ζεν Ρόσι Καπλώ δέχτηκε να διδάξει μια ομάδα ψυχαναλυτών για το Ζεν. Αφ ότου συστήθηκε στην ομάδα, από τον διευθυντή του ερευνητικού ινστιτούτου, ο Roshi κάθισε κάτω ήσυχα, πάνω σε ένα μαξιλάρι. Ένας μαθητής πήγε και κάθισε κάτω, δίπλα στον δάσκαλο και τον ρώτησε "τι είναι Ζεν;"
Ο Ρόσι έβγαλε μια μπανάνα, την ξεφλούδισε και άρχισε να την τρώει.
"Αυτό είναι όλο;" είπε ο μαθητής "δεν μπορείς να μου δείξεις κάτι άλλο;"
"Έλα πιο κοντά παρακαλώ" είπε ο δάσκαλος. Ο μαθητής υπάκουσε κι ο Ρόσι κούνησε την φλούδα της μπανάνας μπροστά του. Ο μαθητής απογοητευμένος, έφυγε.
Ένας άλλος μαθητής από το ακροατήριο, σηκώθηκε και είπε "καταλάβατε;". Κανείς δεν απάντησε. "Μόλις είδατε μια εξαιρετική εξήγηση του Ζεν. Έχετε άλλες ερωτήσεις;" πρόσθεσε.
Μετά από αρκετές στιγμές σιωπής, κάποιος είπε "Ρόσι,, δεν είμαι ικανοποιημένος από την εξήγησή σου. Μας έδειξες κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω. Σίγουρα μπορείς να μας ΠΕΙΣ κάτι για το Ζεν".
"Εάν επιμένετε στα λόγια" απάντησε ο Ρόσι "τότε το Ζεν είναι ένας ελέφαντας που ζευγαρώνει μ έναν ψύλλο".
Το δώρο των προσβολών
Κάποτε ζούσε ένας σπουδαίος πολεμιστής. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, μπορούσε να νικήσει οποιονδήποτε τον προκαλούσε. Η φήμη του έφτασε πολύ μακριά και πολλοί μαθητές έρχονταν για να μαθητεύσουν πλάι του.
Μια μέρα, ένας ασήμαντος πολεμιστής έφτασε στην πόλη, αποφασισμένος να γίνει αυτός που θα νικήσει τον σπουδαίο δάσκαλο. Μαζί με την δύναμή του, είχε το ταλέντο να εντοπίζει τις αδυναμίες του αντιπάλου του. Περίμενε πάντα τον αντίπαλο να κάνει την πρώτη κίνηση, αποκαλύπτοντας έτσι την αδυναμία του, και μετά του επιτεθότανε ανελέητα και με τρομερή ταχύτητα. Κανείς δεν είχε αντέξει μαζί του, πέραν του πρώτου γύρου της μάχης.
Παρά τις συμβουλές των μαθητών του, ο γέρος δάσκαλος δέχτηκε με χαρά την πρόκληση του νεαρού πολεμιστή. Καθώς λοιπόν είχαν λάβει τις θέσεις τους, ο νεαρός πολεμιστής άρχισε να προσβάλλει τον γέρο πολεμιστή, να του πετάει χώμα και να τον φτύνει στο πρόσωπο. Για πολλές ώρες συνέχισε να τον προσβάλλει, με κάθε γνωστή κατάρα και προσβολή. Μα ο γέρος πολεμιστής παρέμενε ατάραχος και ακίνητος, μέχρι που τελικά ο νεαρός πολεμιστής εξουθενώθηκε και αναγνωρίζοντας την ήττα του, έφυγε ντροπιασμένος.
Οι μαθητές του γέρου πολεμιστή, λίγο απογοητευμένοι που δεν έγινε μάχη, μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν "πως άντεξες τέτοιο εξευτελισμό; Πως κατάφερες να τον διώξεις;"
"Εάν κάποιος σου προσφέρει ένα δώρο, κι εσύ αρνηθείς να το δεχτείς" είπε ο δάσκαλος "σε ποιόν ανήκει το δώρο;"
Κάποτε Δάσκαλος και μαθητής έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι.
Στο δρόμο συνάντησαν μια γυμνή γυναίκα να κλαίει στις όχθες ενός ποταμού.
3 μέρες και 3 νύχτες προσπαθούσε να περάσει απέναντι χωρίς επιτυχία.
Ο Δάσκαλος προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Την πήρε στους ώμους του, και με τη βοήθεια του μαθητή του, την περασαν απέναντι και συνέχισαν το δρόμο τους.
Έπειτα από πολλές ώρες και ενώ πλησίαζαν στον προορισμό τους, ο μαθητής ρώτησε:
-Μα Δάσκαλε, ήταν σωστό να μεταφέρεις μια γυμνή γυναίκα στους ώμους σου?
Και ο Δάσκαλος:
-Έγω την πέρασα απέναντι και την άφησα στις όχθες του ποταμού,
μα φαίνεται πως εσύ την κουβαλάς ακόμα...
Το φεγγάρι δεν κλέβεται
Ένας δάσκαλος Ζεν ζούσε μια απλή ζωή σε μια καλύβα, στους πρόποδες ενός βουνού.
Ένα βράδυ, καθώς ήταν έξω από την καλύβα, ένας κλέφτης μπήκε μέσα αλλά είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα εκεί για να κλέψει. Εκείνη τη στιγμή γύρισε ο δάσκαλος και τον είδε.
"Ήρθες από μακριά για να με επισκεφτείς" του είπε "και δεν είναι σωστό να φύγεις με άδεια χέρια. Σε παρακαλώ, πάρε τα ρούχα μου ως δώρο".
Ο κλέφτης ξαφνιάστηκε, αλλά άρπαξε τα ρούχα και άρχισε να τρέχει.
Ο δάσκαλος απέμεινες γυμνός, να κοιτά το φεγγάρι.
"Τον φουκαρά" σκέφτηκε "μακάρι να μπορούσα να του δώσω αυτό το πανέμορφο φεγγάρι".
Ο κλέφτης που έγινε μαθητής
Μια βραδιά, όταν ο γνωστός δάσκαλος του ζεν, Σιτίρο Κοντζιούν έκανε διαλογισμό στο σπίτι του, μπήκε ένα κλέφτης με σπαθί και είπε:
- Τα λεφτά ή τη ζωή σου!
Ο Σιτίρο είπε:
- Μη με ενοχλείς, τα λεφτά είναι μέσα στο συρτάρι του τραπεζιού. Και συνέχισε τον διαλογισμό.
Ο κλεφτής πήρε τα λεφτά και ήταν έτοιμος να φύγει, όμως ο Σιτίρο τον σταμάτησε:
- Μην πάρεις όλα τα λεφτά, πρέπει αύριο να πληρώσω τον φοροεισπράκτορα.
Ο απρόσκλητος επισκέπτης άφησε τα λεφτά του φόρου και ετοιμάστηκε να φύγει.
- Όταν σου κάνουν δώρο πρέπει να ευχαριστήσεις, του είπε ο Σιτίρο.
- Ευχαριστώ, απάντησε ο κλέφτης και έφυγε.
Ύστερα από μερικές μέρες έπιασαν τον κλέφτη και μαζί με άλλα εγκλήματα ομολόγησε ότι λήστεψε και τον Σιτίρο.
Όταν φώναξαν τον Σιτίρο για μάρτυρα εκείνος είπε:
- Αυτός ο άνθρωπος δεν μ' έκλεψε. Εγώ του έδωσα τα λεφτά κι εκείνος μ' ευχαρίστησε γι' αυτό.
Μετά από τη φυλακή, αυτός ο άνθρωπος πήγε στον Σιτίρο και έγινε μαθητής του.
Ο μοναχός Μπρούνο στην όχθη μιας μικρής λίμνης έκανε την νυχτερινή του προσευχή, αλλά τον ενοχλούσαν οι βάτραχοι με τους κοασμούς τους.
– Ησυχία! φώναξε ο μοναχός και οι κοασμοί σταμάτησαν, γιατί ο Μπρούνο ήταν ένας άγιος άνθρωπος και όλοι άκουγαν τον λόγο του.
Και ξαφνικά ο μοναχός άκουσε την εσωτερική του φωνή η οποία έλεγε: «Μήπως στον Θεό οι κοασμοί αρέσουν περισσότερο από τις προσευχές σου; Μα, είναι ένα απλό κόασμα βατράχων; Τότε γιατί ο Θεός τους έπλασε, εάν δεν ήθελε να τους ακούσει;»
– Συνεχίστε, είπε ο μοναχός στους βατράχους και ο αέρας γέμισε με τον ρυθμικό κοασμό τους και ο μοναχός κατάλαβε την ομορφιά του κοασμού, κατάλαβε πως είναι μια μελωδία που γεμίζει την νύχτα.
Η φύση των πραγμάτων
Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη.
Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε "αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;"
"Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω" απάντησε ο μοναχός.
Ένας καλός άνθρωπος κάθε μέρα ερχόταν στον προφήτη Μωάμεθ. Μια φορά ο προφήτης του είπε:
– Μην έρχεσαι κάθε μέρα και τότε θα δεις πως περισσότερο θα εκτιμάμε ο ένας τον άλλον.
Και μετά του είπε μια μικρή ιστορία.
Μια φορά ρώτησαν έναν επιστήμονα: "Ο ήλιος είναι ωραίος και μεγαλοπρεπής, όμως γιατί δεν μπορούμε να τον αγαπάμε πάντα, μερικές φορές είναι βαρετός.".
Ο επιστήμονας απάντησε: "Ο ήλιος φωτίζει τη γη κάθε μέρα και μερικές φορές γίνετε μπελάς. Ενώ το χειμώνα όταν συχνά κρύβεται πίσω από τα σύννεφα τον επιθυμούμε και τότε αρχίζουμε να τον εκτιμάμε".
Μια φορά ο Λάο Τσε με τους μαθητές του περνούσε μέσα από το δάσος όπου οι υλοτόμοι έκοβαν δέντρα. Εκατό υλοτόμοι χτυπούσαν τα δέντρα με τσεκούρια και το δάσος ήταν γεμάτο με πεσμένα δέντρα.
Εδώ ο Λάο Τσε αντιλήφθηκε ένα δέντρο που δεν το έκοψαν οι υλοτόμοι. Το δέντρο είχε λοξό, καμπύλο κορμό με πολλά κλαδιά.
Ο Δάσκαλος έστειλε τους μαθητές να ρωτήσουν, γιατί δεν έκοψαν αυτό το δέντρο.
- Είναι άχρηστο, απάντησε ο παλιότερος υλοτόμος, απ' αυτό το δέντρο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε καυσόξυλα.
Όταν την απάντηση μετέφεραν στον Λάο Τσε εκείνος είπε στους μαθητές του:
- Να είστε σαν αυτό το δέντρο, να μάθετε να είστε άχρηστοι, τότε κανένας δε θα σας πειράζει.
Αυτό το δέντρο είναι σοφό.
Κοιτάξτε γύρω του τα πεσμένα δέντρα, ήταν ίσια, λυγερά και ψηλά.
Φαίνεται πως αυτά τα ψηλά δέντρα ήταν υπερήφανα για τον εαυτό τους και έγιναν για κάποιους χρήσιμα.
Να είστε ανώφελοι και άχρηστοι, δηλαδή μην γίνεστε εμπόρευμα, πράμα το οποίο μπορεί κανείς να το πουλήσει και να το αγοράσει.
Είπε πάλι ο Λάο Τσε:
"Ο συνετός έχει ελεύθερο μυαλό, όμως δεν παραβλέπει τις ανάγκες των ανθρώπων.
Φέρεται καλά και στους καλούς και στους κακούς, έτσι γεννιέται η καλωσύνη.
Προσφέρει ευκαιρία τόσο στον ειλικρινή όσο και στον ψεύτη, έτσι καλλιεργείται η εμπιστοσύνη.
Κάνει σαν παιδί κι όλοι θεωρούν παράξενο, μα και στους άλλους φέρεται σα να ήτανε παιδιά.
και
"Χωρίς να βγεις από το σπίτι σου μπορείς τον κόσμο να γνωρίσεις.
Χωρίς να δεις απ' το παράθυρο μπορείς να ξέρεις τ' ουρανού το μυστικό.
Όσο μακρύτερα πηγαίνεις, τόσο λιγότερα γνωρίζεις.
Ο συνετός μαθαίνει χωρίς να ταξιδεύει, αναγνωρίζει δίχως να κοιτά , εργάζεται χωρίς να παρεμβαίνει."
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : prosilios στις 12-11-2006 13:03 ]
Να τι λέει σε έναν έμπορο ο Σιντάρτα,που εγκατέλειψε προσωρινά όλα του τα υπάρχοντα,προκειμένου να γνωρίσει την απόλυτη φτώχεια από κοντά.
<...-Έτσι φαίνεται πως κυλούν τα πράγματα.Ο καθένας παίρνει,ο καθένας δίνει,η ζωή είναι έτσι,έιπε ο Σιντάρτα.
-Α,αλλά αν δεν έχεις τίποτα,τι μπορείς να δώσεις?
-Ο καθένας δίνει αυτό που έχει.Ο στρατιώτης δίνει δύναμη,ο έμπορος αγαθά,ο δάσκαλος διδαχές,ο γεωργός ρύζι,ο ψαράς ψάρια.
-Ωραία,αλλά εσύ τι μπορείς να δώσεις?ρώτησε ο έμπορος τον Σιντάρτα.
-Ξέρω να σκέφτομαι,ξέρω να περιμένω,ξέρω να νηστεύω.
-Αυτό είναι όλο?
-Νομίζω ότι αυτό είναι όλο.
-Και σε τι χρησιμεύουν όλα αυτά?Για παράδειγμα σε τι χρησιμεύει η νηστεία?
-Έχει πολύ μεγάλη αξία κύριε.
Όταν δεν έχει κανείς τίποτα να φάει,η νηστεία είναι το πιό έξυπνο πράγμα που μπορεί να κάνει.Αν,για παράδειγμα,ο Σιντάρτα δεν είχε μάθει να νηστεύει,θα ήταν υποχρεωμένος να ψάξει για κάποια δουλειά,ή μαζί με σένα ή κάπου αλλού,γιατί εκεί θα τον οδηγούσε η πείνα.
Τώρα όμως,ο Σιντάρτα μπορεί να περιμένει ήρεμα.
Δεν ανυπομονεί,δεν σπρώχνεται από ανάγκη,μπορεί να απομακρύνει την πείνα,για μεγάλο διάστημα και να την ξεγελάσει.Επομένως η νηστεία είναι χρήσιμη κύριε.>
Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.
Κάποτε ένας ταξιδιώτης κάθισε κάτω από ένα δέντρο. Ένοιωθε πολύ κουρασμένος και ήθελε να πιει κάτι. Έτσι, σκέφτηκε ένα καθαρό ρυάκι, κι αμέσως άκουσε το κελάρυσμα του νερού δίπλα του. Αφού ήπιε νερό, σκέφτηκε ότι θα ήθελε να έχει λίγο φαγητό για να ικανοποιήσει την πείνα του, κι αυτό εμφανίστηκε επίσης δίπλα του. Μετά, καθώς ένοιωθε κουρασμένος και σκέφτηκε ότι θα ήθελε να ξεκουραστεί, εμφανίστηκε εκεί μπροστά του ένα ωραίο κρεβάτι, κι έτσι πήγε για ύπνο.
Ο ανόητος άνθρωπος δεν ήξερε ότι έχει πάει να αναπαυθεί κάτω από το Δέντρο της Εκπλήρωσης των Επιθυμιών. Όταν ξύπνησε, ο ήλιος είχε κιόλας δύσει και είχε πέσει η νύχτα. Σηκώθηκε και ήλθε στο νου του η σκέψη: "Ω, τι τρομερό σκοτάδι, μπορεί να έλθουν οι τίγρεις και να με φάνε".
Κι έτσι έγινε…
Παραμχάμσα Σατυανάντα
Ο μεγάλος Πατισάχ φώναξε τους σοφούς του και τους διέταξε:
- Επινοήστε για μένα μια ρήση οι οποία θα με γαληνέψει.
Όταν θα είμαι θλιμμένος θα μου φέρει χαρά, ενώ τις στιγμές ευτυχίας θα μου προξενεί λύπη.
Δεν πρέπει να είναι μεγάλο, γιατί θέλω πάντα να είναι μαζί μου.
Μετά από τρεις μέρες οι σοφοί προσέφεραν στον Πατισάχ ένα δαχτυλίδι στο οποίο ήταν χαραγμένες αυτές οι λέξεις:
"Κι αυτό θα περάσει".
Πολύ όμορφες ιστορίες για να "χαθούν" μετά από καιρό μέσα στο Forum...
Θα σου πρότεινα λοιπόν να τις βάλεις στο blog σου ή σε κάποιο κείμενο στο e-Περιοδικό.
υπαρχει υλικο για πολυ καιρο ακόμα...
προτιμώ να μεινουν εδω προς το παρόν,αν δεν ενοχλειται καποιος από την παρουσία τους..
διαφορετικά ,πάρτε οι διαχειριστές τη γομολάστιχα και ...πουφ...διαλυονται ως σκόνη στον διαδικτυακό αέρα...
εξάλλου είναι βαθιά υπαρξιακή αίσθηση μου πως:
"
Nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away
And all your money won't another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind
Everything is dust in the wind"
Το Forum το έχουμε φτιάξει για συζητήσεις. Άλλωστε ήδη έχεις ανοίξει το topic στην κατηγορία "Φιλοσοφικές Συζητήσεις", όμως δε βλέπω να υπάρχει κάποιο θέμα συζήτησης. Είναι άσχημο σε ένα μουσικό site να υπάρχει διαρκώς στην πρώτη σελίδα ένα topic με ιστορίες και μάλιστα χωρίς μουσικό περιεχόμενο. Οι ιστορίες είναι πραγματικά πανέμορφες, όμως φαντάσου ο καθένας να άνοιγε topics του στυλ "Όλα τα Ποιήματα του Καβάφη" ή "Αισώπου Μύθοι" κλπ. Όλα τα "τελευταία θέματα" του Forum δε θα προσφέρονταν για συζήτηση και έτσι ο κόσμος που μπαίνει εδώ κυρίως για να έχει μουσική πληροφόρηση, θα έμενε απογοητευμένος.
ΛΥΣΗ: Θα σου πρότεινα λοιπόν να μαζέψεις αυτές τις ιστορίες σε 3-4 ομάδες και να τις στείλεις στο e-Περιοδικό και στη στήλη "Παράθυρο στο Παραμύθι", όπου τοποθετούμε τέτοιες ιστορίες.
Προς-ήλιε :Ασε τα "dust in the wind" και συνέχισε εδώ να καταθέτεις ότι έχεις.
Θα προσπαθήσουμε και εμείς να συνεισφέρουμε σε αυτήν την πολύτιμη φωτεινή συλλογή.Να μην την φάει κανενός είδους σκοτάδι.
Ηδη το έκανε πρώτη η Μαργαρίτα μας(margo).
Τα πολλά λόγια ,οι φλυαρίες εν μέσω αντιδικιών (βλ.και πρόσφατα topics)
και τα αναμασήματα "δήθεν" δικών μας "αριστουργηματικών βαθυστόχαστων ποστ" καταποντίζονται,"χάνονται" και δικαίως χάνονται.
Οι λαικές παραδόσεις,τα παραμύθια ,που περιέχουν σοφία αιώνων λαών
(όχι μόνο του δικού μας) δεν χάνονται.Ας γίνουν εύκολα προσβάσιμες στην
καθημερινότητα μας και ας κατηγορηθούμε (ναι και για αυτό)για διδακτισμό.
Ναι ...φυσικά όλα αυτά εάν συμφωνεί ο κ.Διαχειριστής.
Εννοείται αυτό,εννοείται.
