Βλέπω ν' αναφέρονται ονόματα και σχήματα που μου αρέσουν και δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος. Πιστέυω ότι το όλο θέμα παραγωγής/ήχου πρέπει να το αντιμετωπίζουμε πιο σφαιρικά.
Κάποιες σκέψεις: Τι σήμαινε για τον καθένα μας ο δίσκος όταν τον πρωτακούσαμε. Ήμουν πιτσιρίκος όταν πρωτάκουσα Led Zeppelin και το μοναδικό πράγμα που δεν είπα, ήταν: "ναι, καλή μπάντα, αλλά αν είχαν το πιο ταμπούρο πιο μέσα και λιγότερο reverb στη φωνή, θα μου άρεσαν πιο πολύ". Η ροκ απευθύνεται κυρίως στην εφηβεία. Ο έφηβος λειτουργεί ενστικτωδώς, κι αν το ένστικο του υπαγορεύει ότι αυτό το γκρουπ έχει κάτι να πει, αυτό αρκεί. Όταν οι Zeppelin εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, κανείς δεν είχε ακούσει κάτι παρόμοιο. Από τότε, πόσα είναι τα γκρουπ που δηλώνουν "επηρεαστήκαμε από τους Zeppelin?". Άπειρα. Ακόμα κι ο ήχος τους δεν ήταν τυχαίος. Ο Jimmy Page και ο John Paul Jones είχαν ανακατευτεί στη μισή βρετανική δισκογραφία των 60's, είτε σαν μουσικοί, είτε σαν παραγωγοί. Αν ο ήχος άρεσε στον Page, αυτό μου αρκεί...
Βέβαια, στην πορεία διαμορφώνουμε κριτήρια, ακούμε με πιο έμπειρο αυτί, το τρικ είναι να μη χάσουμε την εφηβικό μας ενθουσιασμό και ν' αρχίσουμε να τα βάζουμε όλα κάτω από το μικροσκόπιο. Μπορεί να αγόρασα τα Remasters, ακούω όμως και τους δίσκους βινυλίου με την ίδια ευχαρίστηση. Αλλιώς, ποτέ δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι, διότι θα λέμε, "καλό είναι αλλά σε 10 χρόνια που θα έχουν βγάλει το επόμενο ψηφιακό format, θα είναι ακόμα καλύτερο"... Ε, τότε, θα σταματήσω ν' ακούω μουσική, κι ας μου ταχυδρομήσει κάποιος ένα πακέτο με μουσική σε 2000 χρόνια, υπόψιν Άγιο Πέτρο... ή Βελζεβούλ...
Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο ότι αγαπήσαμε τους δίσκους που αγαπήσαμε. Ήταν η σωστή χημεία/τραγούδια/μουσικοί/στούντιο/πνεύμα των καιρών... Από τον ήχο που φτάνει στα αυτιά μας, αναδύονται και οι εποχές - τα 60's, τα 70's, τα 80's... Κάποια από τα αγαπημένα μου άλμπουμ των Rolling Stones έχουν λασπωμένο ήχο. Ακούω όμως το Exile On Main Street και σχεδόν βλέπω μπροστά μου πέντα ματσωμένους αλήτες, με τις κόκες τους και τις αμαρτίες τους. Ακούω το Seargent Pepper's των Beatles και μυρίζομαι το LSD. Αλλά και τον ευφυέστατο παραγωγό, George Martin, να τους κατευθύνει βήμα-βήμα και να ενώνει δύο 4κάναλα για να χωρέσει όλα τα όργανα και τις φωνές. Και, ναι, ο ήχος του Ringo Starr ίσως να μην αποτελεί πρότυπο, όμως δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ήχο ή διαφορετικό παίξιμο στο άλμπουμ. Σίγουρα o Ian Paice ή ο Ginger Baker θα μπορούσαν να κάνουν πιο εντυπωσιακά πράγματα, όμως ο Ringo ήταν τέλειος για τα Σκαθάρια. Είναι το κισμέτ που φέρνει κάποιους μουσικούς μαζί... Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο Σύμπαν...