Οι Crimson Glory υπήρξαν μεγάλη αδυναμία στα φοιτητικά μου χρόνια. Τους άκουγα σαν μανιακός, μελετούσα τις κιθάρες τους, τη δομή, την πολυπλοκότητα του ήχου τους μέσα από τη φαινομενική -εκ πρώτης ακοής- απλότητα (χωρίς τις βαρετές ασκήσεις μουσικών ωδείων που λανθασμένα ονομάζουν progressive metal κάποιες άλλες μπάντες του είδους... γκούχου γκούχου...).
Χωρίς πολλά πολλά, κατέληξα να γίνω υπερήφανος κάτοχος των original αρχικών βυνιλιακών εκδόσεών των δύο άλμπουμ τους, τα οποία είναι τοποθετημένα ανάμεσα στα άλλα βυνίλια των Manilla Road, των Villain (στους οποίους τραγουδούσε ο άλλος μακαρίτης και φωνάρα, Carl Albert, πριν μεταπηδήσει στους Vicious Rumors), Damien Thorne, Metal Church, Jag Panzer, Heathens Rage, κ.α. κι αν ποτέ θελήσω να αγοράσω κάνα σπίτι, λέω να πουλήσω κανά δύο απ' αυτά... χεχ :p :p
Για ΤΗ ΦΩΝΗ δεν έχω λόγια να περιγράψω την επιρροή που άσκησε πάνω μου... ακόμα θυμάμαι στο παλιό Empire metal club να γινόμαστε -με φιλαράκια- ρεζίλι, προσπαθώντας να φτάσουμε τις νότες του Midnight.... χαχα... Rest in Vallhala Midnight...
Καθαρότατο U.S. Metal, ανόθευτο, χωρίς -ξένες προς το metal- προσμίξεις άλλων μουσικών ειδών, αυθεντικότητα, τελεία και παύλα
Hear no evil, See no evil, Speak no eviiiiiiiiiiiil
