Φίλοι, φίλες, δεν μπορώ να μην γράψω δυο λόγια για το βιβλίο μου, που κάνει διεθνή εκδοτική επιτυχία, αφού έχει εκδοθεί από την τεράστια Αμερικάνικη Εταιρεία, την amazon.com. Είναι μια εντελώς ανέλπιστη τύχη το μυθιστόρημά μου να κάνει αυτή την πορεία. Σκέφθηκα να σας γρψω αυτή την είδηση γιατί ξέρω πως πολλοί, πολλές, φίλοι ,  φίλες θέλουν να μαθαίνουν για μένα. Τώρα πως το ξέρω αυτό; Απλά όταν γράφω κάτι με διαβάζετε και βέβαια διαβάζετε και τις παλιές δημοσιεύσεις μου. Μάλιστα σκέφτομαι να συγκεντρώσω όλες αυτές και με ιστορική προταιρεότητα να τα κάνω βιβλία διαδυκτιακά, αφού δεν χρειάζεται να δώσω ούτε ένα ευρώ για να τα δημοσιεύσω. Επ' ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω, κάποιους, κάποιες από τα 210000  μέλη του musicheaven.gr, που ενδεχομένως έχουν προμηθευτεί το βιβλίο μου.

https://www.amazon.com/Hlios-Greek.../dp/1723571385/?fbclid=IwAR06WB7WJnEph6B7tgRtvRey1u4vasNkbri6143nYVDqxUkzx8h7jCz7HJ4

Φίλες, φίλοι το κείμενο πο ακολουθεί το έγραψα προχθές στο facebook. Ήρθε ξαφνικά, σαν  νοσταλγική σκηνή. Μέσα σε λίγες λέξεις η δύναμη του νου, έδωσε το νόημα της πραγματικής φιλίας, πηγαίνοντάς με στην δεκατία του 70. Διαβάστε το μικρό μου κείμενο. Ίσως δείτε και τον εαυτό σας.

Αγαπημένοι μου Ρούλα, Γιάννη,

βλέποντας την φωτογραφία σας που κοσμεί την σελίδα σας,οι αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό, με την φιλία που μας έδενε να κυριαρχεί στο ντουλάπι των αναμνήσεων. Και αυτή η πολύ δυνατή φιλία μας, ξέφτισε. Αναλογίζομαι πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα της ζωής, Αλλάξαμε γειτονιές, τα χρόνια σιγά- σιγά μας φόρτωσαν υποχρεώσεις και προβλήματα, οι αποστάσεις έγιναν αναστολές και έτσι πια χαθήκαμε. Υπάρχει όμως κάτι το παρήγορο, η δύναμη που έχει ο άνθρωπος να ταξιδεύει στο παρελθόν με τον νου, και έτσι να κρατά ζωντανή την φιλία. Πόσες εκατοντάδες φορές αλήθεια συναντηθήκαμε νοερά; Έχουμε βέβαια και το facebook, που με τον τρόπο του συντηρεί την φιλία μας. Ωραία χρόνια Γιάννη και Ρούλα ζήσαμε.

Τι σκέπτομαι σήμερα πάλι φίλες , φίλοι;Την αγαπημένη μου Μανούλα, όμορφη, χαμογελαστή, να στέκεται απέναντί μου και να με κοιτά λάμποντας ολόκληρη από χαρά. Και εγώ μη λέγοντας λέξη να την αφήνω κάποια στιγμή να ξεκινήσει να μιλά μαζί μου.Κάθε τέτοια εποχή η Μάνα μου έρχεται στο μυαλό μου και ζω κάποιες όμορφες αναμνήσεις , αφού εδώ και μερικά χρόνια δεν βρίσκεται στη ζωή. Έρχεται ολοζώντανη μέσα από την ομορφιά ενός λουλουδιού, που είναι πια κειμήλιο. Το έχω και το συντηρώ αρκετά χρόνιαΦροντίζω ένα λουλούδι που πολύ το αγαπούσε η Μάνα μου και το είχε στην αυλή του σπιτιού μας στο Θέρμο και πριν πεθάνει το πήραμε κλωναράκι και το φυτέψαμε στην αυλή του σπιτιού μας εδώ, να κρατά μπροστά μου, σε ζωντανή μορφή, την σεπτή της παρουσία.Κάθε τέτοια εποχή το πανέμορφο αυτό λουλόύδι ανθίζει και μου φέρνει την Μάνα μου κοντά μου, έτσι που ανανεώνει την γλυκιά της εικόνα, στην καρδιά μου και στο μυαλό μου.Αιωνία η μνήμη σου Μανούλα μου, μεγάλη μου αγαπημένη. Πάντα θα σε θυμάμαι πάντα θα είσαι η λατρεμένη μου Μάνα.ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΙΑΚΩΒΙΝΑ.ΠΕΡΣΥ έκανα αυτή την ανάρτηση.Τα ίδια απαράλαχτα λόγια . Σήμερα άνθισε και πάλι το αγαπημένο λουλούδι της Μάνας μου, και ξαναδημοσιεύω το ίδιο κείμενο στην Μνήμη της.Όλες οι αντιδράσεις:21Georgia G. Markea, Ρούλα Σωτηρίου και 19 ακόμη

Ήρθαν οι μέρες που δεν περίμενα,

ήρθαν τα θλιμμένα δύσκολα χρόνια

στο κουρασμένο μυαλό μου.

Πίστεψα για λίγο,

πως δεν είναι νύχτα αυτή η ώρα,

πίστεψα πώς τα τραγούδια μου

μπορούν να σπάσουν

τα τζάμια των κοντινών σπιτιών.

Δέχτηκα με ανοιχτές αγκάλες,

τις λέξεις που ξεστόμισαν

τα ταλαιπωρημένα πουλιά

και τις έβαλα στην καρδιά μου.

Δάκρυσα και εγώ

όπως και τα δέντρα,

που ρίχνουν σταλαγματιές

την πρωινή  δροσιά τους

στο ξεραμένο χώμα.

Ναι, αυτό ήθελα,

αυτό ήρθε.

Με ποτίσατε νέκταρ ροδοφύλλων.

Με ζήσατε σε ιστορικές συμπαιγνίες.

Με αφήσατε να περιμένω

με μετέωρο βήμα,

στον προθάλαμο των αερίων.

Με στείλατε κρουαζιέρα

στην χώρα των αγγέλων,

μακάρια ευτυχισμένο.

Θα σας θυμάμαι.

Θ΄ αφήσω τις νότες μου

να τραγουδάνε,

πέραν των ορίων μου,

στον απέραντο Κόσμο.

Θ΄ αφήσω την σκέψη μου

ν΄αποζητά όλες τις ιστορίες της ζωής μου,

άναρχα και χωρίς πρόγραμμα,

στις ματωμένες εσχατιές

των επιθυμιών μου.

Και μ΄ένα νυχτερινό σφύριγμα

κάτω από τον έναστρο ουρανό,

θα μαζέψω όλες τις χαμένες ελπίδες μου,

να τις θωπεύσω,

σαν αγάπες αξέχαστες....

Κ΄ ύστερα.... κ΄ ύστερα θ΄αποκοιμηθώ.

ΕΦΕΤΟΣ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ..!

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα,

που δεν υπάρχει πια.

Υ.Γ. Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1996

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

δεν θα γελάσω,

δεν θα τραγουδήσω.

Θα καθήσω πάνω σε μια πέτρα

και θα ανοίξω τα μάτια διάπλατα,

προσπαθώντας να σε ζωγραφίσω

στο άπειρο του γαλάζιου ουρανού.

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

θα γράψω πέντ’ έξι λέξεις

στο χαρτί για σένα,

θα ψάξω στις τσέπες

του παλιού παντελονιού σου,

κι' ότι βρω θα το ακουμπήσω,

στο πρώτο ράφι της βιβλιοθήκης.

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

ένα καυτό δάκρυ

θα πέσει πάνω στην κιτρινισμένη φωτογραφία σου,

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

θα σε ψάχνω στους γύρω λόφους,

στην αγορά,

στα χωράφια,

μα δεν θα σε βρω,

δεν θα σε βρω. . .

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Φίλοι και φίλες,

ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος βγήκε από την συχνή παρακολούθηση στην τηλεόραση βίντεο, όπου πρωταγωνιστής είναι το ποντίκι. Βέβαια  θα μου πείτε: Ανδρεόπουλε παλάβωσες και βλέπεις τέτοια  βίντεο; Όχι δεν παλάβωσα, τα παρακολουθώ με τα δίδυμα εγγόνια μου, και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως μου αρέσουν πάρα πολύ. Δηλαδή... ανέκαθεν μου αρέσανε τα περιοδικά που διάβαζα μικρός, οι ταινίες που τύχαινε να βλέπω και με τα χρόνια υπήρχε πληθώρα πάσης  φύσεως έργων με πρωταγωνιστή το ποντίκι.

Με ειλικρίνεια το ποντίκι  σαν μικρό ζώο, το συμπαθούσα, όμως ένεκα των καταστροφών που έκανε, στο σπίτι μας στην Επαρχεία η φάκα δούλευε αρκετά. Όμως πολλοί ασυνείδητοι,  τα ζωάκια αυτά τα τυραννούσαν τα παλιά χρόνια. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι, ιδίως στην Επαρχεία, αν εξακολουθούν να διαπράττουν τέτοια εγκλήματα ακόμα.

Όμως γιατί ένα τόσο συμπαθητικό ζώο, που ο άνθρωπος το έκανε διασκεδαστή, και με τα κατορθώματά του μεγάλωσαν δισεκατομμύρια άνθρωποι τα τελευταία τουλάχιστον εκατό χρόνια, το καταδιώκει, το σκοτώνει και το βασανίζει, αντί να του χρωστά ευγνωμοσύνη;

Είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν έχει  απαντήσει μέχρι τώρα. Για σκεφθείτε καλά αυτό που λέω.

Καιρός και για αυτό το ζώο να υπάρξει τρόπος περιορισμού του αλλά και προστασίας. Δεν κάνει μόνο καταστροφές για να ζήσει, αλλά στην αλυσίδα της ζωής πολλά πιστεύω θα προσφέρει, που δεν είμαι ειδικός για να σχολιάσω.

Ξέρω θα υπάρξουν κάποιοι που θα σχολιάσουν αρνητικά τα όσα γράφω. Τους απαντώ ευθέως. Κάθε ον επί της γης έχει τον προορισμό του. Και γι΄αυτό πρέπει να προστατεύεται. Πολύ περισσό τερο το ποντίκι, που ο άνθρωπος το διάλεξε για πρωταγωνιστή στην διασκέδαση των  παιδιών του και όχι μόνο, προσφέροντας απέραντή χαρά, ακόμα και θεραπευτικές υπηρεσίες, -ξεχνούσαν το πρόβλημά τους, ηρεμούσαν, άλλαζε η ψυχολογία τους- σε δισεκατομμύρια ανθρώπων τον τελευταίο αιώνα.

Γεια σας 

Να είστε καλά.

Υ.Γ. Θυμήθηκα μια ιστορία, πραγματική: Πριν πολλά χρόνια, τότε που στην Σαλαμίνα στο εξοχικό μου δεν είχε έρθει το ρεύμα - ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΧΡΥΣΑ ΧΡΟΝΙΑ όπως λένε σήμερα οι νέοι- κάθε βράδυ σχεδόν, είχα έναν φιλόμουσο επισκέπτη ποντικό. Έμπαινε στο Πιάνο και έπαιζε την σκάλα  από τα μπάσα μέχρι τα πολύ ψηλά, ανεβοκατεβαίνοντας δυο τρεις φορές την άρπα του Πιάνου, που φρόντισα να είναι ελεύθερη για να παίζει σαν έρχνταν ο σπουδαίος μουσικός.

Μερικές φορές αυτό το έκανε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Τον είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ που του αφήναμε τροφή και νερό  σαν φεύγαμε για να τρώει. Κάποια στιγμή έκανε μια τρυπίτσα στην πόρτα και έφυγε. Τον θυμάμαι ακόμα με πολύ συγκίνηση. Ήταν ένα θαύμα της φύσης ο μικρός μας ποντικός. Το μέγεθός του , όσο ο αντίχειρας του χεριού μου, μα η μουσική του δεινότητα  ήταν πολύ μεγάλη. Τι να πει κανείς;

Όταν  ανάψει και εξελιχθεί μια φωτιά, και οι καιρικές συνθήκες  υποβοηθούν αυτή να γίνει λαίλαπα, νομίζω πως οι άνθρωποι ελάχιστα μπορούν να κάνουν για να την σβήσουν. ΑΡΑ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ;  Να μην συμβεί να υπάρξει φωτιά. Και πιστεύω πως προς αυτόν τον τομέα πρέπει να στραφεί η φροντίδα κάθε κράτους, αν θέλει να μην έχει τέτοιες καταστροφές. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ που έχουν πολλές παραμέτρους, για το περιβάλλον, την οικονομία, τούς ανθρώπους, το ζωικό βασίλειο, τα δάση, τις περιουσίες των ανθρώπων, που χάνουν τα πάντα και χίλια άλλα. 

Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά οι επιστήμονες, πρέπει να κάνουν κάτι , όταν πρόκειται  να σβήσουν την φωτιά αυτοί που εμπλέκονται σε αυτό,  να εργασθούν, να εφεύρουν μέσα ταχείας κατασβέσεως της φωτιάς. ΣΚΕΦΤΗΚΑ λοιπόν και παραδίδω την ιδέα σε οποιονδήποτε μπορεί να εργαστεί γι’ αυτήν, ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ βομβαρδισμού της φωτιάς, με κάποιο αέριο παράδειγμα, εγώ δεν ξέρω από αυτά, ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΠΝΙΓΕΙ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ και έτσι με κάποιες τέτοιες ΒΟΜΒΕΣ, να τελειώνει γρήγορα η καταστροφική μανία της φωτιάς. ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΟΙ, ΠΟΛΛΕΣ, μπορεί και να γελάσουν, όμως τους απαντώ πάρα πολλές εφευρέσεις, ιδέες, βγήκαν από πολλοί άσχετους προς  αυτές ανθρώπους και σήμερα μας εξυπηρετούν, και έγιναν εφαλτήριο εξελίξεως της ανθρωπότητας. Αυτά χωρίς ίχνος μαγκιάς. ΜΙΑ ΒΟΜΒΑ, ειδική , ακίνδυνη, θα μας σώσει και προς τα εκεί πρέπει να στραφούν οι ειδικοί. 

ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΝ ΠΗΡΑ Από την περίπτωση που πολλές φορές οι άνθρωποι σβήνουν κάτι που καίγεται, ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΕΠΑΩ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΑ!

Ο κυρ Νίκος ο Τραμουντάνας για πολλοστή φορά ξύπνησε -μήπως και κοιμότανε και καθόλου- στις πέντε το πρωί, όπως κάθε μέρα εδώ και δύο χρόνια.  Παλιότερα ξυπνούσε ακόμα πιο νωρίς, για να ετοιμάσει τα απαραίτητα για την κα­θημερινή του περιπέτεια στο πέλαγος, το ψάρεμα, που ήταν η εργασία του για τον επιούσιο και που  πότε γυρνούσε με το καΐκι γεμάτο με ψάρια και πότε δεν είχε ούτε λέπι πάνω σ’ αυτό. 

Συνήθιζε να λέει συχνά: του ψαρά το πιάτο δέκα φορές είναι άδειο και μια γεμάτο.  Αλλά καθώς έχασε τον μονάκριβο γιο του, τον Ηρακλή, που έκανε το ίδιο επάγγελμα με τον πατέρα του, αλλά και που ήταν εξίσου τολμηρός με τον ίδιο και αυτός με την θάλασσα,  ψιλοσάλεψε και έβγαινε πρωί, πρωί  κάθε μέρα στον μόλο, εκεί που έδενε, σαν ερχότανε , το καΐκι του ο Ηρακλής, να περιμένει μέχρι τις δέκα-έντεκα το πρωί μήπως και φανεί να ’ρχεται από το πέλαγος.  καμαρω­τός, καμαρωτός  και τραγουδώντας όπως πάντα,  είτε είχε πιάσει ψάρια, είτε όχι.

-Αχ βρε Ηρακλή, μου την έφτιαξες τη δουλειά.  Θα με φάει ο καημός σου, έλεγε κάθε μέρα που μάταια περίμενε στο μόλο να φανεί. 

-Εγώ σου είχα πει να σπουδάσεις.  Μπορούσα να σε βοηθήσω γι’ ­αυτό,  αλλά  εσύ τίποτα,  ερωτεύτηκες την ριμάδα τη θάλασσα και κάθε φορά που σου έκανα λόγο για σπουδές, γύριζαν ανάποδα τα μάτια σου  από τον θυμό σου, κι εγώ ο δόλιος, έκανα τουμπεκί, μήπως και  σε στενοχωρήσω. 

-Αν με άκουγες τότε,  θα ήσουνα τώρα ζω­ντανός Ηρακλή,  θα ήσουν ο δάσκαλος του χωριού.  ’ει ρε Ηρακλή τι μου έκανες, έλεγε και ξανάλεγε.

Έτσι και σήμερα έπιασε το γνωστό του στέκει στο μόλο και αγνάντευε την θάλασσα. Φλέρταρε η καρδιά του σαν έβλεπε μακριά στο πέλαγος να εμφανίζεται κάποιο καΐκι, μα σαν πλησίαζε καταλάβαινε πως δεν ήταν του Νικόλα του και έπεφτε σε μεγάλη θλίψη. Και σαν πέρασε η ώρα και πάλι έχοντας στυλωμένα τα μάτια στο πέλαγο, για άλλη μια φορά απογοητευμένος σηκώθηκε για να γυρίσει στο σπίτι του. Είναι μεγάλος ο Θεός ψιθύρισε. Καμιά φορά μπορεί και να μου κάνει την χάρη και να εμφανιστεί ξαφνικά ο Νικόλας μου. Δεν ήθελε να πιστέψει πως δεν θα ξανάβλεπε τον Νικόλα. Σιγόκαιγε μέσα του η ελπίδα, που μέχρι τώρα τον κράταγε ζωντανό, αυτόν και την κυρά του.

 Έσιαξε το ναυτικό καπελάκι του, το ίδιο για καμιά εικοσαριά χρόνια,  και σιγά, σιγά,  πήρε το δρόμο του γυρισμού.  Ένα χιλιόμετρο δρόμου που χώριζε τον μόλο από το σπίτι του, το έκανε κοντά μια ώρα για να το περπατήσει.  Είχε μια βαριά πάθηση στα πόδια και πονούσε φοβερά. 

Μόνο σαν ήταν  όρθιος σταματούσε κάπως ο πόνος.  Μα σαν έπαιρνε δρόμο, στα τριάντα μέτρα το πολύ, τα μάτια του πεταγόντουσαν έξω από τον πόνο. Ξάπλωνε όπου και να ήταν για πέντε, δέκα λεπτά μέχρι να καλμάρει λίγο και μετά ξανά άρχιζε να περπατά.

Έλεγε:  «αυτός δεν είναι πόνος,  είναι σαν να σε καίνε και να σε κόβουν και με κοφτερό μαχαίρι και να σου ρίχνουν κι’ αλάτι πάνω στην πληγή. Μια περιγραφή που οι γιατροί την άκουγαν και τρέμανε για τους ασθενείς τους που είχαν τέτοια πάθηση. Σπάνια βέβαια , αλλά άμα έπιανε κάποιον, ήταν για λύπηση. Και είχε βρει αυτό τον χαρακτη­ριστικό τρόπο για να περιγράφει τον πόνο που τράβαγε  από την πάθησή του.

Όμως ο Νικόλας, έσφιγγε τα δόντια και προχώραγε. Και αν δεν του είχε συμβεί ο τραγικός χαμός του παιδιού του, θα ήταν καλά, γιατί τον πόνο των ποδιών του τον άντεχε, του Ηρακλή όμως, όχι. 

Η κυρά  Στα­θούλα, η γυναίκα του, από τον καιρό που χάθηκε ο μοναχογιός της,  η ψυχή της όπως τον έλεγε,  ήταν πνιγμένη στα μαύρα. Σχεδόν μαύρο ήταν και το σώμα της. Και στο κεφάλι της είχε ένα τσεμπέρι κατάμαυρο και κάτω από αυτό τα μαλλιά της ήταν κάτασπρα, σαν το βαμβάκι. 

Πριν δύο χρόνια, είχε κατά­μαυρα μαλλιά,  μα ο καημός της για τον χαμό του Ηρακλή, της τα άσπρισε. Έχασε και τη λάμψη, και την αρχοντική εμφάνιση, που είχε μέχρι τότε  στο πρόσωπό της. Στα νιάτα της, ήταν μια πανέμορφη κοπέλα,  μα και στα πενήντα της όταν χάθηκε ο Ηρακλής, κράταγε πολλά στοιχεία της ομορφιάς της των νεανικών της χρόνων. 

Τώρα είχε γίνει σαν μούμια.  Και αυτό μέσα σε δυο χρόνια. Καθώς χά­θηκε ο γιος της δεν ξαναγέλασε  το χειλάκι  της, ούτε μια φορά.  Κυκλοφορούσε με σφιγμένα τα δόντια, έτσι που το πρόσωπό της και από αυτό το λόγο στραπατσαρίστηκε. Ξερό και κολλημένο το δέρμα πάνω στα κόκαλα, που λίγο ακόμα ήθελαν να απογυμνωθούν. Έτσι την κατάντησε η στενοχώρια της για τον Ηρακλή.

 Γύρω στις ένδεκα και κάτι κάθε μέρα, ξέροντας πως κάπου  εκεί θα γύριζε ο Νικόλας  στο σπίτι, την έστηνε στο  παράθυρο της τζαμαρίας και με υπομονή έβλεπε τον Νικόλα να έρχεται αργά,  αλλά και κουτσένοντας, προς το σπίτι. Τον λυπότανε περισσότερο και από τον εαυτό της, τον καημένο.  

-Αχ πως κατάντησες βρε Νικόλα, έλεγε και της έφευγε ένας αναστεναγμός.  Κι ένα δάκρυ καυτό κυλούσε από τα μάτια της. Σχεδόν κάθε μέρα επαναλαμβανότανε η ίδια σκηνή.  

Έτσι και σήμερα τον είδε να ’ρχεται.  Να σταματά, να κοιτάζει γύρω του,  ακουμπώντας στους φράχτες των λιγοστών σπιτιών του ερημικού δρομίσκου.  Καταλάβαινε το βάσανό του.  Την τυραννία του.

Και μετά από κάμποση ώρα σαν έφθασε:

-Ήρθες Νικόλα μου, του είπε.   Τίποτα ε!. Είχε βαθειά της μια ελπίδα, μάταιη βέβαια, μήπως και φανεί ο Ηρακλής.

-Τίποτα. Αλλά, δεν ξέρεις. Είπε εκείνος αφήνοντάς της ζωντανή την ελπίδα.  Εγώ κάθε μέρα, εκεί θαμαι. Να τον  περιμένω.

Ένα δάκρυ έπεσε από τα μάτια του. Σφίχτηκε μήπως και το σταματήσει, μα εκείνο κύλησε. Το σκούπισε με την ανάποδη του χεριού του. 

-Κι’ εκεί θα με βρει ο χάρος Σταθούλα.  Να πάω κοντά του.  Να τον φιλήσω,  να τον ακουμπήσω και να του πω: 

-Γιατί ρε Ηρακλή μου το έκανες αυτό;   Γιατί παιδί μου δεν άκουσες; 

Η κυρά Σταθούλα τον άκουγε και δεν έβγαζε μιλιά.  Ούτε και αυτό ήθελε να το πιστέψει,  δηλαδή πως αγναντεύοντας το πέλαγος θα φύγει η ψυχή του κάποια στιγμή.  Στη σκέψη αυτή κοκάλωνε. 

-Κι εγώ τι θα κάνω τότε Νικόλα;  του έλεγε.  Δεν μου φτάνει ο καημός του γιου μας; 

-Δεν είπα πως θα φύγω σήμερα.. Σταθούλα, είπε  ο Νικόλας για να την παρηγορήσει. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό.  Και κανείς δεν ξέρει το πότε…

-Όχι,  ποτέ δε θα σε αφήσω να πεθάνεις, έλεγε  η κυρά Σταθούλα,  φω­νάζοντας δυνατά, πολύ δυνατά.  Εγώ πρώτη θα πάω κοντά στο γιο μου.  Εγώ τον γέννησα κι εγώ το δικαιούμαι να πάω μαζί του. 

Μάλωναν λες και ήτανε στο χέρι τους να το κανονίσουν.

-Καλά,  καλά, ας μη μαλώνουμε  γι’ αυτό.  Ό,τι θέλει, ό,τι θέλει  ο Θεός θα γίνει.  Ο Θεός μας πήρε τον Ηρακλή, ο Θεός θα πάρει όποιον θέλει από μας πρώτο. 

Σακί φαρμάκι γίνανε  και οι δυο. Η ώρα έφτασε  δώδεκα  και βάλε, και  κάθισαν να φάνε μια χαψιά ψωμί με  λίγο τυρί  και μια ντομάτα. Τα είχε φέρει από πριν η κυρά Σταθούλα και τα είχε απιθώσει πάνω στο τραπεζάκι της τζαμαρίας.

Εκεί καθόντουσαν για να φάνε.

Το φαγητό τους δεν ήταν λιτό από ανέχεια, γιατί ο κυρ Νίκος έπαιρνε καλή σύνταξη. Απλά δεν είχανε καμιά όρεξη να φάνε κάτι καλύτερο.

 Που να κατεβεί όμως η μπουκιά; Με τα χίλια ζόρια  έφαγε ο Νικόλας την μισή ντομάτα, μα η κυρά Σταθούλα…  ούτε που τα ακούμπησε. Μόνο λίγο δροσερό νερό ήπιε να ξεκολλήσει λίγο η γλώσσα της, σταυροκοπήθηκε  και σηκώθηκε να πάει στο στρώμα της για να ακουμπήσει λίγο το βασανισμένο της κορμί.    

Ο Νικόλας έμεινε στον δερμάτινο καναπέ που ήταν στη τζαμαρία, με το χέρι του γροθιά να κρατά  το πιγούνι του,  κοιτώντας  με απλανές βλέμμα τη θάλασσα,  την κακούργα αγαπημένη του, όπως την έλεγε. Βυθίστηκε στις σκέψεις του. Και έτσι τον πήρε ο ύπνος. 

Σε δυο ώρες περίπου η κυρά Σταθούλα, τον βρήκε ακουμπισμένο στον δερμάτινο καναπέ με ανοιχτά τα μάτια κι ένα χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπό του,  σα να έζησε κάποιο ευτυχισμένο γεγονός.  Ήταν σαν να  κοιμότανε με ανοιχτά τα μάτια. Έτσι της φάνηκε.

Η κυρά Σταθούλα τον σκούντησε ελαφρά. Μετά  πιο δυνατά,  πιο δυνατά,  μα ο Νικόλας δεν αποκρινότανε. Κατάλαβε πως  είχε πεθάνει. Ευτυχισμένος και ήταν τόσο γελαστός;  Αντίκρισε την ώρα που έβγαινε η ψυχή του τον αγαπημένο του Ηρακλή; Ήταν χαρούμενος που πρώτος θα πήγαινε κοντά του; 

Κανείς  δεν το ξέρει μα  και κανείς ποτέ δεν θα το μάθει αυτό. 

Με το χαμόγελο στα χείλη που του έμεινε με τον θάνατό του, τον έθαψαν την άλλη μέρα οι συγ­χωριανοί του και είχαν να το λένε,  πως αυτός ο άνθρωπος που τα τελευταία  χρόνια του τα έφαγε με θλίψη και με πόνο,  έφυγε με το  γέλιο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.  Πέθανε  χαρούμενος, πέθανε ευτυχισμένος.    

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Ξέρω έναν άνθρωπο

που τραγουδά την νύχτα

με την βαριά του τη φωνή

πλοία αυτοκίνητα κινεί..

Και τ' ουρανού

και τ' ουρανού, 

τα άστρα κατεβάζει.

Ξέρω έναν άνθρωπο

που ακουμπά τα χέρια

πάνω στις αψηλές κορφές

και σβήνει με μιας  το χθες..

Μα πουθενά

μα πουθενά

η μοίρα  δεν αλλάζει.

ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

Ονειρεύομαι,

καμιά φορά …

τα άγουρα χρόνια της φθοράς μου, 

τα φτερά που έχασα

στο δρόμο προς την τελειότητα,

τις απύθμενες λέξεις,

που τραγουδούσαν χορεύοντας.. 

σαν χιονοψιχάλες,

σε παγωμένο καιρό. 

Ονειρεύομαι…

Πολλές φορές…

τις ξεχασμένες ιστορίες,

τις νύχτες των δακρύων μου,

τα χτυπήματα της πόρτας,

από τους ξέφρενους ανέμους,

τα δεντράκια της αυλής

που πηγαινοέρχονταν,

σταματώντας καμιά φορά,

να πάρουν μιαν ανάσα,

να με κοιτάξουν στα μάτια,

και να μου παραπονεθούν,

που δεν τους μίλησα. 

Ονειρεύομαι..

καμιά φορά,

τις νιότης μου τις ατέλειες,

τις ξακουστές πράξεις 

των κοντινών μου ανθρώπων,

τις τελετουργίες,

τις σκοτεινές νύχτες,

με τις σκιές να με γεμίζουν  φόβο.

Ονειρεύομαι..

τον «Δυνάστη» Ήλιο,

τις παγωμένες μέρες του Χειμώνα…

να μου πυρώνει το πρόσωπο,

να μου θαμπώνει τα μάτια,

σαν να με τυραννάει.

Ονειρεύομαι..

τις Θείες μορφές,

να ’ρχονται τις νύχτες εμπρός μου,

να μου δίνουν αισιόδοξα μηνύματα,

χαρούμενα χρώματα,

άπειρες εικόνες,

να μου βάζουν στη σειρά γεγονότα.

Ονειρεύομαι… Ονειρεύομαι..!

9 Μαΐου  Μπορείτε τώρα φίλοι- φίλες να αγοράσετε το βιβλίο μου σε ηλεκτρονική μορφή με το παρακάτω Link , αν προσθέσετε το κουπόνι έκπτωσης JLUYUCZX8W,έχετε έκπτωση 25% από ,3,10 ευρώ, με 2,32 ευρώ .PAYHIP.COM

Ο ΡΟΖ ΗΛΙΟΣ...

Αγαπητοί φίλοι,αγαπητές φίλες, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,με υγεία και χαρές. Χαρές για όλους μας, που είναι συναισθήματα σημαντικά γιατί δίνουν το έναυσμα για το ξεκίνημα, με στόχο μια καλύτερη ζωή. Δυστυχώς  το 2020, θα μείνει στην Ιστορία της Ανθρωπότητος, ως  έτος δύσμοιρο, στενόχωρο, ως έτος της αγωνίας και της θλίψης. Και αν η επιστήμη δεν κατορθώσει να βρει εμβόλιο και θεραπεία για τον κωρονοϊό, τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Αναλογίζομαι, πως έξω από τους χιλιάδες νεκρούς  ανά τον κόσμο, που με τον χαμό τους μας γέμισαν με θλίψη, ο δολοφονικός αυτός ιός, κατέστρεψε οικονομικά ολόκληρη την ανθρωπότητα... και δεν έχει τελειώσει ακόμα  το δράμα. Η ελπίδα μας είναι οι χιλιάδες ερευνητές ανά τον κόσμος να ανακαλύψουν  τον τρόπο καταπολέμησης του ιού. Για την Πατρίδα μας ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που προσπαθεί να βγει στο ξέφωτο, κάτι κακό θα συμβεί για να την πάει πίσω. Την σημερινή κατάσταση την παρομοιάζω, φίλες, φίλοι, με την κατάσταση που επικρατούσε στον κόσμο και την Πατρίδα μας, από τις καταστροφές ,  του αιματηρού Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου που είχε και εκατομμύρια νεκρούς βέβαια. Όμως οι γονείς μας, οι Παππούδες μας και Παππούδες σας, ανασκουμπώθηκαν και ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση , που έφερε την Χρυσή μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα, με στερήσεις και τεράστιες δυσκολίες τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, και μετά πιο καλά και πολύ καλύτερα για τους τότε νέους και σήμερα πολλών από εσάς γονέων σας.

Μπήκαν τότε οι βάσεις για μια καλύτερη Ελλάδα.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ που μας δόθηκε αυτούς τους δυο μήνες, που μας έκανε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, και  να αντιμετωπίσουμε τον τεράστιο κίνδυνο με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες ,  ενωμένοι και αγαπημένοι, ας γίνει απαρχή  για περισσότερη ανθρωπιά, για αλληλοβοήθεια, και να αφήσουμε όλοι μας να εκδηλωθούν όλα τα καλά  και οι αρετές της Φυλής μας, για να ξαναβάλουμε την Χώρα στο δρόμο της προόδου. Έτσι θα προχωρήσουμε πιο εύκολα, πιο ανθρώπινα προς το μέλλον. Όλοι είμαστε ίδιοι, όλοι μπορούμε να είμαστε μια γροθιά. 

adreo

Επικολλώντας το παρακάτω Link, μπορείτε να πάρετε σε ηλεκτρονική μορφή το βιβλίο μου O ROZ HLIOS, (Ο ΡΟΖ ΗΛΙΟΣ) με έκπτωση 25% ήτοι στην τιμή των 2,32  ευρώ. Διαβάστε το και προτείνετέ΄το  ΄στους φίλους σας, φίλες σας.

Ευχαριστώ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

https://payhip.com/b/ZmGv

Ξεχασμένη η φωτογραφία

στη μέση του παλιού βιβλίου,

μου θυμίζει μια ιστορία

απ’ την παιδική μου τη ζωή.

Αριστερά είναι η Μαρία,

λίγο πιο εδώ ο Νικολής,

στη μέση είμ’ εγώ

και δεξιά μου ο Παπαμελής.

Στην πίσω τη σειρά…

ο Φώτης, η Νίκη, ο Δημήτρης , ο Θαλής,

ο Νίκος, ο Τασούλης, ο Χρήστος, κι’ ο Ναρσής….

Και συμπληρώνεται το κάδρο

με μερικούς ακόμα από πάνω..

Όλοι μας χαμογελαστοί,

ντυμένοι με τα καλά μας ρούχα,

λίγο πριν απ’ την παρέλαση,

για την Εθνική Γιορτή!...

Χρόνια που περάσανε, χαρούμενα,

 φτωχά, μα ευτυχισμένα,

ανάμνηση ζωής…

μα και θλίψης…

γιατί μείναμε, δυο-τρεις.

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,

αιτία του σημερινού μου σημειώματος είναι ένα γεγονός που εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό και που όλοι γινόμαστε καθημερινοί μάρτυρες.

 Είναι η προκλητική ασέβεια, η αδιαφορία των νέων παιδιών, στο να παραχωρήσουν την θέση τους που έχουν κάποιες φορές στα μέσα μαζικής κυκλοφορίας, στους έχοντας την ανάγκη, λόγω ηλικίας, η κάποιας ασθένειας ή αναπηρίας και το συγκλονιστικότερο προκειμένου για γυναίκες  στις πολύ περισσότερο έχουσες ανάγκη, στις εγκύους, να έχουν μια θέση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, μετρό, ηλεκτρικό.  

Προκλητικά, παιδιά από πολύ μικρά μέχρι και πολύ μεγάλα, κάθονται  στις θέσεις τους και κοιτώντας αδιάφορα, τιμωρούν βάναυσα ανθρώπους που έχουν ανάγκη,  και προκειμένου για γυναίκες, εκτός του σεβασμού που τις οφείλουμε, αφού είναι η πηγή ζωής, για το Έθνος μας όπως και για ολόκληρη την ανθρωπότητα,,  που είναι έγκυες, ακόμα και στις μέρες τους, που κοντεύουν δηλαδή να γεννήσουν,  οι νεαροί και νεαρές δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία να παραχωρήσουν τις θέσεις τους.

Και η ευθύνη είναι τεράστια για αυτή την συμπεριφορά, για το Κράτος, τους γονείς , τους εκπαιδευτικούς, την Εκκλησία, όλους μας, που επιτρέψαμε, με την πάροδο των χρόνων και της παροδικής ευημερίας, να εκθρέψουμε, έναν τέτοιο "στρατό" νέων ανθρώπων, άσπλαχνων, άτεγκτων, σκληρών και ανελέητων.

Και τώρα  «θερίζουμε» αυτές τις συμπεριφορές. Για πολλά πράγματα είμαστε υπεύθυνοι ως Έλληνες και πρέπει άμεσα να θεσπισθούν κανόνες από την Πολιτεία, να υπάρχουν διδαχές στις οικογένειες, στα σχολεία, στις Εκκλησίες, στην τηλεόραση, που έχει τεράστια ευθύνη για τα πρότυπα που επιβάλλει, παντού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, να μην συμβαίνουν  τέτοια γεγονότα.

Νεαρή, νεαρέ,

δεν θα πάθεις τίποτα να παραχωρήσεις την θέση σου στον, στην έχοντα, έχουσα ανάγκη, την στιγμή μάλιστα που πηγαίνεις και γυμνάζεσαι και μάλιστα πολλές φορές σκληρά, που έχεις υγεία, θα πρέπει να αγαπάς, να συμπονάς, να βοηθάς όσους, όσες έχουν ανάγκη. 

Δεν πολυχρησιμοποιώ λεωφορεία, μετρό και λοιπά, αλλά μου έχει τύχη, λαθρομετανάστες, από τα βάθη της Ασίας, να δείχνουν σεβασμό και να παραχωρούν την θέση τους και ας έχουν πιθανόν ανάγκη να κάθονται, αφού ταλαιπωρούνται από την ανέχεια, και σίγουρα δεν είναι και τόσο γεροί, και μου έχει κάνει η συμπεριφορά τους κάλλιστη εντύπωση.

Σπάνια την βλέπω όμως από τα δικά μας παιδιά.

Κυβερνήτες τωρινοί και επόμενοι, κάνετε αυτό που οφείλετε στην κοινωνία. Δεν φταίνε τα παιδιά, φταίμε εμείς που τα αναθρέψαμε, που δώσαμε βάση στην υποτιθέμενη επιτυχία στη ζωή, με πτυχία, γλώσσες, καλές θέσεις εργασίας και παραβλέψαμε απαξάπαντες  τον χαρακτήρα τους, την συμπεριφορά τους, την ανθρωπιά που πρέπει να έχουν για τον πάσχοντα πλησίον τους.

ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, ας κάνουμε ότι καλύτερο , και σκηνές μιας εγκύου που στέκεται όρθια κρεμασμένη στην χειρολαβή στο λεωφορείο, με κίνδυνο να της συμβεί κάποιο κακό, του ηλικιωμένου που στηρίζεται στην μαγκούρα του, του πονεμένου, του εγχειρισμένου και των εχόντων ανάγκη, να έχουν μια θέση να καθονται, πρέπει να εκλείψουν,

ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ τον έχει η Υπουργός Παιδείας, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ,Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και ένα σωρό άλλοι παράγοντες και μη.

Κάποτε κάποιες αξίες πρέπει να γυρίσουν στην Πατρίδα μας.

Φίλοι, φίλες,

κατ' αρχάς να σας ευχαριστήσω που με διαβάζετε μπορώ να πω φανατικά και μου δίνετε το κίνητρο να γράφω από καιρού εις καιρόν. Θα έγραφα πιο συχνά τις σκέψεις μου, αλλά ο χρόνος δεν μου φτάνει. 

Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα των παιδιών, που διάλεξαν να παίξουν "μπάλα" με ένα άτυχο , τυφλό 

γατάκι,και όλοι είδαμε στο βίντεο το μίσος με το οποίο χτυπήθηκε το γατάκι, από το ένα παιδί; που έδειξε έναν χαρακτήρα χωρίς ιδανικά, χωρίς σωστή ανατροφή, με βάρβαρα ένστικτα , που όλα αυτά θα πρέπει να απασχολήσουν τους γονείς τους, τις κρατικές υπηρεσίες , τα Σχολεία, τις διάφορες οργανώσεις, τις τοπικές κοινωνίες, την  Εκκλησία, Όλους, μα όλους, γιατί τα παιδιά αυτά, και όχι μόνο αυτά, θα πρέπει να σωθούν, να βρουν τον σωστό δρόμο.

Τώρα ...

Τις πταίει, δηλαδή ποιος φταίει.... Πολλοί φταίνε.

Φταίνε οι γονείς που με τα προβλήματα που επισωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, το κυνήγι δηλαδή του χρήματος, που χωρίς αυτό τίποτα δεν γίνεται... παράτησαν τα παιδιά τους στην μοίρα τους, αντιμέτωπα με χίλιους δυο κινδύνους, να μεγαλώνουν, χωρίς νουθεσίες, διδάγματα, ιδανικά , φταίνε οι εκπαιδευτικοί, που δεν φροντίζουν να έρχονται κοντά με τα παιδιά, ιδίως αυτά που δείχνουν παραβατικές συμπεριφορές. Φταίει η Εκκλησία, που δεν έχει και αυτή τρόπους να είναι κοντά στα παιδιά, όχι επειδή δεν θέλει, αλλά γιατί λείπουν οι φωτισμένοι ηγήτορες, που πρέπει να βρουν τρόπους να προσφέρουν όλα τα καλά της θρησκείας μας στα παιδιά. Φταίει το κράτος που δεν έχει κάποιο σχέδιο για την ψυχική, πνευματική ανάταση των παιδιών, με επισκέψεις στα σχολεία ειδικών περί την διάπλαση των παιδιών με  επιστημονική  κατάρτιση επιστημόνων,  που θα κάνουν διαλέξεις και λοιπά.

Αλλά το μεγάλο φταίξιμο είναι στα ΜΜΕ, τηλεόραση κυρίως που δίδουν στα παιδιά πολύ κακές  εκπομπές και μια πλασματική εικόνα περί την πραγματική ζωή. Αλλά ότι και να γράψω εγώ εδώ λίγα θα είναι. Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες που μπορούν να σχεδιάσουν τα καλύτερα προγράμματα για τα παιδιά , από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο,και να τα προτείνουν στην κυβέρνηση.

Τα παιδιά πρέπει να σωθούν, να μάθουν, για ιδανικά, για το καλό, για την αγάπη προς την Πατρίδα, τους συνανθρώπους, για όλα τα ζωντανά της γης, το φυσικό περιβάλλον και χίλια άλλα δυο.  Η Δικαιοσύνη αυτή την φορά, τιμώρησε τον πατέρα του παιδιού, με πρόστιμο 30000 ευρώ. ’ντε να το πληρώσει αν παίρνει ο ταλαίπωρος 30-40 ευρώ μεροκάματο.Μήπως θα ήταν καλύτερα να τιμωρήσει η Δικαιοσύνη τον μικρό δράστη με κάποιο ήπιο τρόπο, ώστε να καταλάβει το λάθος του;

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ στο facebook

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΖΗΤΗΜΑ, περιμένει την λύση του. Κυβερνώντες κάνετε αυτό που επιτάσσει το καθήκον σας, το Σύνταγμα, η συνείδησή σας.

Καλημέρα και καλό μήνα.

Τι σκέπτομαι φίλες, φίλοι σήμερα; Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια.. Κυλάνε γρήγορα και ακόμα γρηγορότερα αν δεν χρησιμοποιεί ο καθένας, η κάθε μια το χρόνο δημιουργικά. 
Πόσο γρήγορα φτάσαμε στον Σεπτέμβρη και σε πολύ λίγες μέρες, θα γεμίσουν οι δρόμοι και οι αίθουσες των σχολείων με παιδιά, παρά το ότι οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά. Κάνουν όμως οι ξένοι και σε κάποια , όχι και τόσο μακρινά χρόνια οι Έλληνες θα είναι μειοψηφία. 
Γνωρίζω πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι σήμερα να ζήσει μια οικογένεια, γνωρίζω πως τα προβλήματα είναι πολύ μεγάλα, όμως; ας κάνουν σύγκριση οι σημερινοί Έλληνες και οι Ελληνίδες της σημερινής κατάστασης με την μεταπολεμική εποχή.... τότε που το ψωμί ήταν σπάνιο, οι ανέσεις ανύπαρκτες και η υπομονή και το πάθος των Ελλήνων για καλύτερη ζωή ήταν πολύ έντονο. 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ γράφω, όπως μας την καταλογίζουν οι νέοι και οι νέες σήμερα, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ και του σχεδόν τίποτα , λέω εγώ.
Ας τους μιμηθούν οι σημερινοί νέοι και οι νέες, να μην φοβούνται τον γάμο και να τολμούν να κάνουν παιδιά. Αυτά με πληροφόρησε Έλληνας που ζει στην Νορβηγία.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ συμβουλεύω τον νέο πρωθυπουργό, να κάνει ένα ταξίδι στην Νορβηγία, και να ζητήσει την ¨συνταγή", πως καταφέρνουν εκεί να φροντίζουν τον άνθρωπο από την στιγμή της σύλληψης μέχρι να τελειώσει το πανεπιστήμιο και να βρει μόνιμη δουλειά. Πλήρως φυσικά. Είναι η φροντίδα, σαν το παιδί να ανήκει στο Κράτος
Η στήριξη του κάθε παιδιού είναι τέτοια, που οι νέοι ευχάριστα γεννούν παιδιά, αφού όλα είναι εξασφαλισμένα, από άποψη χρημάτων και γενικής φροντίδας.

κ Μητσοτάκη, μια πρόταση σας έκανα, δείτε την, μάθετε τι κάνουν εκεί και αλλού, ώστε να σταματήσουν άμεσα τις δολοφονίες τα ζευγάρια εντός ή εκτός γάμου των ανυπεράσπιστων εμβρύων. 
Η Πολιτεία δε να θεσπίσει νόμους που να απαγορεύουν και στους γιατρούς, απορώ πως ζουν με τόσες δολοφονίες, να διαπράττουν σε συμφωνία με τους ανόητους, το λιγότερο, νέους αυτά τα εγκλήματα.

Φανταστείτε μια πόλη 100.000 κατοίκων εξαφανίζεται με τις αμβλώσεις κάθε χρόνο.

Υποχρέωση της πολιτείας είναι να σταματήσει αυτή η ιστορία, γιατί οι τούρκοι κοντεύουν 90 εκατομμύρια και εμείς ολοταχώς κατεβαίνουμε στα 10 εκατομμύρια.

Έχει κάποιος, κάποια , αντίρρηση; Δεν νομίζω. Ας την γράψει και να την δικαιολογήσει.

Φίλες, φίλοι

δείτε στην πρώτη σελίδα του musicheaven, την θλιβερή εικόνα, ένα "φαινόμενο", έτσι νομίζει ο μεγαλομανής αυτός άνθρωπος και οι 4-5 που του βάζουν like, για να βρίσκεται, και πάλι έτσι νομίζει, στην φανταστική του πραγματικότητα, μονοπωλεί την δημοφιλία.

Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, αλλά από τα γραφόμενά του έχω μορφώσει γνώμη, που φυσικά δεν ενδιαφέρει κανέναν. Όμως τι θλιβερή εικόνα, όλη σχεδόν η σελίδα να έχει ως δημοφιλή έναν άνθρωπο. Προκαλώ την ιδιοκτησία του site, στην οποία οφείλω πολλά ευχαριστώ , που μου επιτρέπει να έχω εδώ το blog μου, ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ το επιδκέπτονται4-5000 φίλοι , φίλες, ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΕΥΤΕΛΕΣ των likes και τα δημοφιλή να βγαίνουν από την επισκεψημότητα, που να μην μετρά βέβαια σε αυτήν παραπάνω από μια φορά του ίδιου ατόμου. ΤΟΤΕ ιντερνετικέ μου, κατά τα άλλα φίλε  sven, ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ θα πάει στον πάγκο του. Κατά τα άλλα εκφράζω  την λύπη μου για την ματαιόδοξη και ματαιόπονη συμπεριφορά σου, και θα περιμένω τις σεμνές σου δικαιολογίες. Τα μέλη της κοινότητας ξέρουν, αλλά κακώς δεν μιλούν. ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΜΙΛΩ. Φυσικά δεν πιστεύω να νομίζεις πως σε ζηλεύω. Απλά στηλιτεύω τα κακώς κείμενα. 

Και να ξέρεις κάτι sven, η γνώμη είναι ελεύθερη, η κατευθυνόμενη εξαναγκαστικά γνώμη, δεν είναι γνώμη, Είναι επιβεβλημένο γεγονός. Και το σημερινό μου σημείωμα καμιά σχέση δεν έχει με τις μικροαψιμαχίες που είχαμε κάποια στιγμή εδώ. Απλά γράφω για τα κακώς κείμενα. Και όλοι πρέπει να γραφουμε για τα κακώς κείμενα, αν θέλουμε να είμαστε σε μια καλύτερη κοινωνία.

Φίλες , φίλοι, ένα συγκινητικό ποίημα της Ασπασίας Θεοχαράτου-Ανδρεοπούλου, δημοσιεύω σήμερα. Στηρίζεται πάνω σε πραγματικό γεγονός. Η γάτα στην οποία αναφέρεται, ζει  στο σταθμό του Ν. Ηρακλείου και την συντηρούν οι υπάλληλοι του Ηλεκτρικού και πιθανόν και άλλοι φιλόζωοι. Είναι η μασκώτ του σταθμού.  Το δημοσιεύω γιατί η καθηγήτρια μουσικής, συγγραφέας αλλά κατ ποιήτρια, δίνει ποιητικά το στίγμα αυτής της γάτας, τόσο όμορφα που ο καθένας , η κάθε μια , νοερά είναι σαν να την γνωρίζει, αυτή την πανέξυπνη και ηρωϊκή γάτα, με την κομμένη ουρά, που έζησε και υπάρχει εκεί με την φροντίδα των κτηνιάτρων και των ανθρώπων του σταθμού, μετά από την περιπέτεια της. Μένει εκεί κοντά στους σωτήρες της για να τους ευγνωμονεί. Μην νομίζετε φίλοι, φίλες πως τα ζώα δεν ξέρουν να ανταποδίδουν την αγάπη.  Διαβάστε και βγάλετε, ποιητικά τα συμπεράσματά σας. Και έχω και ένα ερώτημα προς το Υπουργείο Παιδείας.  ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ θα πρέπει να μπει σε κάποι βιβλίο , κάποιας τάξης των Σχολείων;  ΧΡΟΝΙΑ τώρα δεν μπορώ να καταλάβω το πως και το γιατί κάποιο θέμα επιλέγεται για τα διδακτικά βιβλία των Σχολείων.

ΑΣΠΑΣΙΑΣ ΘΕΟΧΑΡΑΤΟΥ- ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

Στο σταθμό του «μένω»

Εδιάλεξες για σπίτι σου 
ετούτον τον Σταθμό 
να μένεις ανεξάρτητη 
σε υπέρτατο βαθμό!

Zεις πάνω στην πλατφόρμα
που πάει προς Πειραιά, 
χαζεύεις αδιάφορη 
κ’ ειν’ όλα μια χαρά!

Ποτέ δεν θέλησες να μπεις 
σε τρένο σταθμευμένο, 
είσ’ έξυπνη και διάλεξες 
τη σιγουριά του «μένω».

Μένεις εδώ, Βασίλισσα, 
σε τούτον τον Σταθμό 
που σε φροντίζουν άνθρωποι 
-νερό και φαγητό-.

Φοράς μια γούνα απαλή 
σε χρώματ’ άσπρο γάλα 
με σοκολά μαυριδερή, 
κανέλας, πιο μεγάλα!

Προσμένεις κάτι για να ‘ρθει 
που κάποτ’ είχες χάσει 
ίσως πιο ‘δώ, ίσως πιο κει, 
ίσως σ’ έχει ξεχάσει…

Όμως λαχτάρισες πολλούς, 
όταν σε είδαν χθες 
να κινδυνεύεις να χαθείς 
πηδώντας στις γραμμές!

Το τρένο εφάνη βιαστικό, 
κ’ ερχόταν καταπάνω… 
Μα ευτυχώς !!
σε είδε ο οδηγός!

Έκοψε την ταχύτητα 
κ’ εσύ έφυγες εμπρός!
Εγλίτωσες γατούλα μου, 
γιατί το ήθελ’ ο Θεός!!!!...

Φίλοι, φίλες, την περασμένη Δευτέρα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Τόλιου, Ο κύριος ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, που εξέδωσε ο Εκδοτικός Οίκος "ΑΠΑΡΣΙΣ",  στην Στοά Βιβλίου, μπροστά σε ένα πλήθος παρισταμένων, ανθρώπων του πνεύματος, της πολιτικής, εκπροσώπων του τύπου, και κάποιων επιζόντων της εποχής που αναφέρεται το βιβλίο, αλλά και  φίλων του Δικηγόρων, και πολλών άλλων που το βιβλίο το υποστηρίζουν σε κάθε περίπτωση και είναι παρόντες σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Ήμουν ένας από τους παρουσιαστές του Βιβλίου αυτού, αλλά και ο άνθρωπος που παρότρυνε τον ΧΡΗΣΤΟ ΤΟΛΙΟ να γράψει την βιωματική Ιστορία του, μια Ιστορίαπου δεν έχετε ξαναδιαβάσει μέχρι τώρα, και τον βοήθησα στο να μεταφερθεί το χειρόγραφό του στο κομπιούτερ και από εκεί στην Εκδότρια Εταιρεία. ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ που πρέπει να διαβαστεί από όλους, όλες.

 Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ.

Αγαπητοί φίλοι αγαπητές φίλες του Χρίστου,

αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,  

είμαστε εδώ στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Τόλιου, ο κύριος διαγώνιος (τίτλος καθόλου τυχαίος, που τον απέκτησε από την επιμονή του να του καρφώνουν τα έγγραφα διαγωνίως, ώστε να τα διαβάζει πιο εύκολα) και εγώ έχω το ευχάριστo έργο να πω δυο λόγια,  από την εμπειρία μου, που απεκόμισα κατά την διάρκεια  της συγγραφής αυτού του βιβλίου ή καλύτερα της μεταφοράς του στο χαρτί,  μετά από πολλές προσπάθειες που έκανα για να πείσω τον Χρήστο να το κάνει αυτό, όταν βρέθηκα μαζί του για μια εβδομάδα στην Δίβρη και μου διηγήθηκε κάποια από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί στο βιβλίο του που μου φάνηκαν απίστευτα, συγκλονιστικά, δηλαδή αυτά τα οποία έζησε στην πολύ δύσκολη και βασανισμένη ζωή του να τα γράψει σε βιβλίο και να τα διαβάσουν και όσοι επιζούν συνομήλικοι του και οι παρακάτω στην ηλικία από αυτόν, αλλά προπαντός οι νέες γενιές και αυτές που υπάρχουν και αυτές που θα έρθουν.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα δείγμα, του τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος εάν έχει μέσα του πείσμα και πάθος για τη ζωή, εάν έχει στόχους και μπορεί να σχεδιάζει τα καλύτερα για την παραπέρα πορεία του

Ο Χρήστος Τόλιος είναι ένας άνθρωπος, που  από τα πέντε του χρόνια μέχρι και που έλαβε την σύνταξή του ως δικηγόρος αγωνίστηκε, ναι από τα πέντε του αγωνίστηκε, θα το δείτε στο βιβλίο,  με αξιοπρέπεια, πάθος και δύναμη.

 Και περιγράφει,  με  έντιμη πάντα διάθεση στο να διηγείται τα αληθινά γεγονότα που έζησε και για τα οποία σήμερα καμαρώνει μπορώ να πω, και αισθάνεται όπως και όλοι μας εξάλλου  αισθανόμαστε, αισθάνεται μία παράξενη Νοσταλγία για αυτές τις καταστάσεις που έζησε και ας άφησαν δεινά πάνω του..

 Αυτό ακριβώς κάνει  ο Χρήστος. λες και δεν έζησε δύστυχα λες και δεν έζησε στην πλήρη ανέχεια λες και δεν καταλάβαινε πάνω στο κορμί του τις συνέπειες της ιδεολογίας του από την άρχουσα τάξη από το κράτος και το παρακράτος αν θέλετε

. Ο Χρήστος έζησε την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο ως παιδί και οι συνέπειες στην ζωή του έγιναν εντονότερες, από ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να είναι αν δεν συνέβεναν οι δύο πόλεμοι.

Όμως αυτές οι καταστάσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να οπλιστεί ο Χρήστος με πάθος και δύναμη για να αλλάξει την ζωή του.  Έτσι με μεγάλες ηλικιακές καθυστερήσεις έβγαλε το Δημοτικό Σχολείο στην Δίβρη της Ορεινής Ηλείας και ερχόμενος στην Αθήνα σε ηλικία 16 χρονών, συνέχισε στο νυχτερινό Γυμνάσιο,  υπό περιπετειώδεις συνθήκες, εργαζόμενος σκληρά και προσπάθησε και το πέτυχε να αλλάξει την ζωή του, συμπαρασύροντας και όλα του τα αδέλφια και τις αδελφές στην επιτυχία.

Ήταν δηλαδή ο Χρήστος, ως μεγαλύτερος ο άνθρωπος που ανέτρεψε το κάκιστο συμβόλαιο που από μικρό του επέβαλε η ίδια η ζωή. Δούλεψε ως μικροπωλητής, δούλεψε σε εργοστάσια, υπέστη την εκμετάλλευση στο έπακρον και είχε και τους πολιτικούς του στόχους να τους συντηρεί και να τους διαδίδει, κάτω από την μύτη της Αστυνομίας που συχνά τον συνελάμβανε για εξακρίβωση και λοιπά. Όμως ο Χρήστος κατάφερνε να τους ξεφεύγει. Χαρτί όμως Κοινωνικών  φρονημάτων ποτέ δεν απέκτησε.  Έτσι αυτό το χαρτί, και γι’ αυτόν και για τα υπόλοιπα αδέλφια του, έπαιξε το ρόλο του γιατί τους ανάγκασε όλους να πορευθούν στη ζωή από μόνοι τους και να επιτύχουν.

Σπούδασαν, σχεδόν όλοι τους και όλες, έκαναν οικογένειες, πετυχημένες εργασίες, έτσι που ο καθένας να μπορεί να λέει έχοντας την επιτυχία του, ως παράδειγμά:

 Ότι κανείς δεν πάει χαμένος εάν διακαώς επιθυμεί να αλλάξει την ζωή  του. Ο Χρήστος πρέπει να ξέρετε, πως με το πάθος που τον διέκρινε, δημιούργησε μαζί με άλλους το πρώτο Σούπερ Μάρκετ στην Ελλάδα,  το Αθηνά, όμως δεν άντεξε να δίνει προϊόντα και να μην πληρώνεται από τους ανθρώπους της Ασφάλειας και προκειμένου να θέσει σε κίνδυνο την Εταιρεία, απεχώρησε.  

Ολόκληρη οικογένεια προσπάθησε να επιβιώσει, να μορφωθεί και να μεγαλουργήσει μπορώ να πω στα μέτρα των δυνατοτήτων της, γιατί η συμπεριφορά των αρχών έκανε όχι μόνο αυτούς αλλά και πολλούς άλλους Έλληνες, να αγωνιστούν με περισσότερο πάθος για να αλλάξουν τη ζωή τους όπως και έγινε.

 Ο Χρήστος βέβαια από το  1973 πού παντρεύτηκε είχε αρωγό την αξιότιμη σύζυγό του, τη Λίτσα του όπως λέει, η οποία δεν ήξερε και πολλά πράγματα από την εξω οικογενειακή συμπεριφορά του Χρήστου αλλά και όταν έμαθε κάποια πράγματα συνετάχθη με αυτόν και μαζί πορεύτηκαν τις δύσκολες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί.

 Παρόλα αυτά, όπως μετά από μία θύελλα βγαίνει ο ήλιος και ηρεμεί η φύση, έτσι ακριβώς και ο Χρήστος, αφού κατάφερε να πάρει πτυχία και να μορφωθεί στην ηλεκτρολογία όπου δούλεψε αρκετά χρόνια επισκευάζοντας ραδιόφωνα παίρνοντας μάλιστα και  ένα καλό μεροκάματο από τον αείμνηστο όπως λέει Μιχόπουλο, στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία και νομική υπό συνθήκες λίγο παράξενες γιατί Ακόμα και στις εξετάσεις όταν πρώτοέδωσε και πέτυχε, βρέθηκε σε άλλη σχολή από αυτή που είχε δηλώσει. Είχε δηλώσει φιλολογία και βρέθηκε στη νομική. Τέλος πάντων όμως κατάφερε χωρίς να διοριστεί ποτέ στο Δημόσιο να ασκήσει το επάγγελμα του φιλολόγου στα φροντιστήρια υπό δύσκολες πράγματι συνθήκες και την συνεχή παρακολούθηση της ασφάλειας και αργότερα έγινε Νομικός, αναρριχήθηκε σε αυτό το λειτούργημα τάχιστα και έγινε ένας από τους καλύτερους δικηγόρους της Αθήνας.

Ο Χρήστος οτι απωθημένα είχε σαν παιδί προσπάθησε να τα πραγματοποιήσει στα μεγάλα του χρόνια. Ασχολήθηκε με την μουσική, με χορούς Ελληνικούς, ακόμα και  λατινοαμερκάνικους και ευρωπαϊκούς, και λοιπά όπου εκεί γνωρίστηκε με την σύζυγό μου που και αυτή έχει αυτό το πάθος και έτσι τον γνώρισα και εγώ και γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Ασχολήθηκε με χίλια δυο πράγματα, φυσικά δεν τον έπαιρνε ο χρόνος και ο καιρός να τα τελειώσει χωρίς όμως να εγκαταλείψει την αποστολή του ως οικογενειάρχης τη φροντίδα του για τα παιδιά, που  με αρωγό όπως είπαμε πάντα τη σύζυγό του,  έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και πολίτες. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω και για τα υπόλοιπα αδέρφια του αλλά σύμφωνα με την αντίληψη που εγώ αποκόμισα κατά την μεταφορά της αφηγήσεως του στο χάρτί, με την βοήθεια και την προτροπή του Χρήστου όλα τα αδέρφια του, πλην ενός  νομίζω  που έμεινε στο χωριό και ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία και τα κτήματα, και κάποιου ακόμα που δεν ήθελε τα γράμματα, έγιναν επιστήμονες, αποκαταστάθηκαν  με χίλιες δυο δυσκολίες, αλλά για όλους ήρθαν οι καλύτερες μέρες, τόσο καλύτερες που δεν θα μπορούσαν να τις φανταστούν , παίρνοντας τον δύσκολο δρόμο της ζωής.

 Ο Χριστός δηλαδή ήταν ο στυλοβάτης, ας πούμε ο   διευθυντής της οικογενειακής ορχήστρας, που με μαεστρία την διηύθηνε.

  Το βιβλίο αναφέρεται σε θέματα που προέκυψαν στη ζωή του Χριστού από τα πέντε του χρόνια δηλαδή το 1940 μέχρι το 1975 που ήταν πολλά και αλλεπάλληλα, όμως μόνο αγωνιστές σαν το Χριστό, έχουν την αντοχή να διέλθουν αυτά τα γεγονότα.

 Αφήνω τα υπόλοιπα να τα διαβάσετε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Χρήστου με την προτροπή επειδή είμαι σίγουρος ότι θα θαυμάσετε αυτά τα οποία έπραξε αλλά και δημιούργησε ο Χρήστος,  να το διαδώσετε στους φίλους σας, στους νεότερους που τόσο το έχουν ανάγκη, γιατί μέσα από αυτό ανεξάρτητα με τις ειδικές θέσεις του καθενός και της κάθε μιας, θα αποκομίσουν

Ότι κανείς για να επιτύχει στη ζωή χρειάζεται αγώνα και τότε τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.

 Θα μου πείτε ίσως πως ο Χρήστος ήταν Τυχερός, και γλίτωσε από άλλες καταστάσεις και περιπέτειες, ώστε σήμερα να είναι ανάμεσά μας και με καμάρι να αναπολεί την ζωή του, που με τους αγώνες του και την επιμονή του την έκανε απίστευτα Λαμπερή.,

Αγαπητέ Χρήστο χαίρω που είμαι φίλος σου, χαίρω που εγνώρισα εσένα και την οικογένειά σου.

 Η αγάπη μου και η εκτίμησή μου για σένα. είναι δεδομένη. Λίγοι άνθρωποι διαθέτουν τις δικές σου αρετές.

Φίλες, φίλοι,

Δυστυχώς το όνομα των Σκοπίων  θεωρείται δοσμένο. Βόρεια Μακεδονία λέμε εμείς και έτσι υπέγραψαν οι σκοπιανοί.  Όμως, ακούσατε να την αποκαλούν έτσι οι σκοπιανοί;  Μακεδονία την λένε.  Τους χαρίσαμε το όνομα και πέσαμε στον λάκκο που μας έφτιαξαν οι ξένοι φίλοι μας και οι πονηροί γείτονές μας.  Και η Βουλή των Ελλήνων θα βάλει την υπογραφή της. Και οι καρπαζιές  συνεχίζονται. Και η τουρκία επιχαίρει.

 Όπως βλέπετε υπάρχουν πρόθυμοι βουλευτές έτοιμοι να στηρίξουν τον Τσίπρα τώρα που του έφυγε υποτίθεται ο Καμένος. Η κοροϊδία συνεχίζεται. Μας παίζει μονότερμα ο πονηρός νεαρός Τσίπρας. Έτσι πιστεύει αλλά και εμείς το δεχόμαστε.

ΕΧΩ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ, στην Μακεδονία θα βρεθούν  Μακεδόνες, αλλά και Θρακιώτες, και  πολίτες από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να  ψηφίσουν τον Τσίπρα και τον Καμένο στις εκλογές που σύντομα έρχονται; Όλοι οι Έλληνες πρέπει να τιμωρήσουν τα κόμματα αυτά και  οποιοδήποτε κόμμα, που σκέπτεται να δώσει το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στους σκοπιανούς.

Γιατί σώνει και καλά οι σκοπιανοί θέλουν να λέγονται Μακεδόνες; (ψεύτικοι θα είναι πάντα αν γίνουν) . Είναι σε αυτά τα πατρογονικά εδάφη για πάνω από 2500 χρόνια; Γιατί είναι τόσο θρασείς; Με πιο δικαίωμα αυτοβαπτίζονται Μακεδόνες;

Όλος ο Ελληνικός Λαός θα πρέπει να μην αφήσει κανέναν καρπαζοεισπράκτορα πολιτικο να διαπράξει το έγκλημα εναντίον της Μακεδονίας. και να μην γίνει η προδοτική εκχώρηση του ονόματος και όλων όσων συνδέονται με αυτή την ενέργεια αποτελεσμάτων.

 Και μπορεί αν οργανωθεί ο Λαός τάχυστα ΕΙΡΗΝΙΚΑ, να το επιβάλει.

Όταν γίνουν εκλογές και τιμωρηθούν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, θα είναι πολύ αργά.ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Δημοκρατίας δυστυχώς φαντάζει λίγος, γιατί το Σύνταγμα άρθρο 44 παρ. 2 του επιτρέπει να κηρύξει Δημοψήφισμα και να εμποδίσει οριστικά το έγκλημα που πάει να γίνει. Μα  δεν το κάνει.

 Γιατί δεν το κάνει;

Θέλει και αυτός να γραφτεί στις μαύρες σελίδες της ΙΣΤΟΡΙΑΣ;

Όλοι, όλες το καταλαβαίνετε, γιατί εγώ δεν μπορώ να το πω τι σημαίνει αυτό.

Αυτοί που λένε πως τηρούν το Σύνταγμα;

Εισαγγελείς του Αρείου Πάγου παράδειγμα, περιμένουν να με μπαγλαρώσουν αν πω αυτές τις λέξεις και τους χαρακτηρισμούς που πάνε κουτί στους μετέχοντες σε αυτό το Εθνικό έγκλημα, αλλά αυτούς που πάνε να κάνουν το έγκλημα, δεν τολμούν να τους ακουμπήσουν. Πως λέγεται αυτό;

κ. Εισαγγελέα και Πρόεδρε του Αρείου Πάγου, κάνετε τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, να τηρήσει το Σύνταγμα και να κηρύξει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

Κάνετε το καθήκον σας. ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ κλείνετε τα μάτια; Γιατί αφήνετε την Μακεδονία  και το ένδοξο όνομά της στους σκοπιανούς; Τι να σκεφθεί για όλους σας ο Ελληνικός Λαός;

Οι Έλληνες του σήμερα και οι επερχόμενες γενιές των Ελλήνων, για αυτή την πράξη σας, θα σας αναθεματίζουν. Όλους, όσους μπορείτε, αλλά τίποτα δεν κάνετε.Το θέλετε αυτό; ΜΕ ΤΙ ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ (παραδίδετε) το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας στους σκοπιανούς;

Ο Σάκης Κουρουπός, είναι ο σεμνός   Συνθέτης και Διευθυντής ορχήστρας, με το πολύ σημαντικό έργο του, που διαφημίζει και τιμά την Ελλάδα στην Γερμανία και σε άλλες χώρες. Σεμνά και αθόρυβα, χωρίς να επιδιώκει καν την προβολή του...

Με τον Σάκη γνωρίστηκα μέσα από τις σελίδες  των  blogs μας που διαθέτουμε και οι δυο στον  ιντερνετικό χώρο του musicheaven.gr, με τα  200.000 και πλέον blogs, όπου βρίσκονται και τα δικά μας blogs.     

 Μου έκανε εντύπωση ο ήρεμος χαρακτήρας του, η καλή του καρδιά, ο καθαρός του λογος, η σεμνότητά του. Ο Σάκης έχει καταφέρει να κάνει στην Γερμανία μια αξιοζήλευτη καριέρα, σαν Συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας, αλλά και εδώ έχει να παρουσιάσει σημαντικό έργο.

Από το ιντερνέτ φίλες,φίλοι, συγκέντρωσα κάποιες πληροφορίες για τον Σάκη Κουρουπό και με χαρά τις μεταφέρω εδώ. Για να τον γνωρίσετε.

Ο Σάκης Κουρουπός Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών καθώς και σε άλλα Ελληνικά Ωδεία,  θεωρητικά  παίρνοντας ΅ε άριστα πα΅ψηφεί τα πτυχία ενοργανώσεως πνευστών οργάνων και διεύθυνσης ΅πάντας, καθώς και αρ΅ονίας, αντίστιξης, φυγής και σύνθεσης. 

Συνέχισε στην Γερ΅ανία στη σύνθεση, ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας.

Έχει συνθέσει ΅έχρι σή΅ερα δύο συ΅φωνικά έργα:

1. ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ , έργο επικό, θρησκευτικής έ΅πνευσης (1974).

με το οποίο πήρε συμμετέχοντας σε διεθνή διαγωνισμό το 2017, πήρε το Α΄ ∆ιεθνές Βραβείο Interartia 2017.

2. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1978), ε΅πνευσ΅ένο από την ο΅ώνυ΅η τρίπρακτη έ΅΅ετρη τραγωδία φιλοσοφικού περιεχο΅ένου του συγγραφέα ποιητή Σπύρου Κουρουπού. Και τα δύο έργα είναι γρα΅΅ένα για 100΅ελή ορχήστρα και 100΅ελή ΅ικτή χορωδία. Έχει συνθέσει επίσης ΅ουσικές για ντοκι΅αντέρ, για σήριαλ, για θεατρικά έργα, Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ύ΅νους, ε΅βατήρια και πλέον των 100 ελαφρών τραγουδιών.

Συνετέλεσε ως παραγωγός εκπο΅πών στην ΕΡΤ-2 (1978-1990).

∆ιετέλεσε ΅έλος του Συνδέσ΅ου Ελλήνων Μουσουργών καθώς επίσης και αντιπρόεδρος 1999 - 2004.

Είναι ΅έλος της ΕΜΣΕ από το 1984, και ο πρώτος ΅ουσικοσυνθέτης εθελοντής στους Ολυ΅πιακούς αγώνες του 2004 στην Αθήνα.(ΕΜΒΑΤΗΡΙΟΜΑΡΑΘΩΝΟ∆ΡΟΜΩΝ) Είναι αναγνωρισ΅ένος διεθνής συνθέτης . Βραβεύτηκε ΅ε 1ο Παγκόσ΅ιο βραβείο 5 φορές στη Μουσική Σύνθεση, στο ∆ιεθνή ∆ιαγωνισ΅ό Φεστιβάλ InterArtia  1/ 2/ 3/ 8/ και 12/2017.και έλαβε την τι΅ητική διάκριση Artist of the Year 2017.

Συ΅΅ετείχε στο International Composition Competition '' Maurice Ravel '', Italy/Spain κατηγορία '' Live Full Orchestra '' το 2017/2018, πρώτος διακριθείς και τι΅ώντας επαξίως την Ελλάδα ΅εταξύ 50 χωρών στους Finalist, απονέ΅οντάς του Special Mention Composer, στην κατηγορία The Winners.

Είναι επίσης αναγνωρισ΅ένο ΅έλος της ∆ιεθνούς Ακαδη΅ίας Τέχνης.

∆ισκογραφικές του εργασίες:

Το τρένο, Και την αγάπη σου θυ΅ήθηκα και Πράξεις των Αποστόλων.

'’λλες ΅ουσικές του δραστηριότητες:

1. Ε΅φανίσεις και συνεντεύξεις σε: ΕΤ-1 και ΕΤ-2 ( Αποσπάσ΅ατα από συναυλίες του συνθέτη - Επικαιρότητες - Ο κόσ΅ος του Πνεύ΅ατος και της Τέχνης), EPA-2, EPA-3 (Τρίτο πρόγρα΅΅α), ΕΡΑ-4, ΕΡΑ-5 (Φωνή της Ελλάδας), Περιφερειακοί σταθ΅οί της ΕΡΑ, LOVE RADIO, COOL FM, ΑΘΗΝΑ 9,84, MEGA CHANNEL,

SKY, TELE CITY TV. Radio Atlantis, Eν Λευκώ, Σιδηροδρο΅ικοί σταθ΅οί ΜΕΤΡΟ .

2. Ενορχήστρωση, διασκευή και προσαρ΅ογή για το θεατρικό έργο Κοντινό πλάνο στο Φεστιβάλ Ιθάκης.

3. Ενορχηστρω΅ένες συνθέσεις για ντοκι΅αντέρ στο εξωτερικό (Γερ΅ανία - Αυστρία)

4. Συνεντεύξεις και αποσπάσ΅ατα εκδηλώσεων του από τα δύο συ΅φωνικά του έργα Πράξεις των Αποστόλων και Ο ’νθρωπος, καθώς και άλλων ενορχηστρω΅ένων συνθέσεων του για ΅εγάλη ορχήστρα και χορωδία στην BAYERISCHERUNDFUNK MÜNCHEN DEUTSCHLAND και 1e Progr.TV.

5. Ε΅φανίσεις στην ΕΡΑ-4 ,ΕΡΑ-2, ΕΤ-1 και ΕΤ-2 ΅ε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια του και  διάφορα βιντεοκλίπ στο You Tube.

6. Σή΅ατα σταθ΅ών (Περιφερειακοί σταθ΅οί της ΕΡΑ).

Στο Youtube φίλοι, φίλες μπορείτε να βρείτε τα έργα του και να τα ακούσετε. 

Αγαπητές φίες, αγαπητοί φίλοι, χθες στην σελίδα μου στο facebook, ανήρτησα το παρακάτω αφιέρωμα. Διαβάστε το.

Χθες στις 8:30 π.μ. · 

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ και ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΗΣ 28ης Οκτωβρίου του 1940.

Αγαπημένε μου πατέρα,

σήμερα είναι η μέρα των ηρώων,ανάμεσα σε αυτούς και εσύ,

είναι η μέρα των πεσόντων στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας.

Είναι η μέρα που η μικρή Ελλάδα έδωσε το παράδειγμα πως πρέπει να να πολεμήσουν οι Λαοί, αυτούς που θέλησαν να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα.

Εσύ πατέρα μου ήσουν λίγο τυχερός, άφησες το αριστερό σου πόδι σε αυτό τον πόλεμο και υπερτυχερός όπως μου έλεγες, εκείνο το βράδυ που έχοντας στην σκηνή σας το καζάνι με την αραιή φασολάδα στην φωτιά, ο όλμος που έπεσε μέσα σε αυτό σκότωσε όλους τους συναδέλφους σου και εσένα σε άφησε ανέπαφο, να συνεχίσεις τον αγώνα, γεμίζοντάς σε με θλίψη για τον χαμό τους.

Παιδί 23 ετών, νέος πατέρας, με όνειρα και ελπίδες, άρχισες την περιπετιώδη ζωή σου, ως ανάπηρος αυτού του πολέμου.

Σε θυμάμαι, πόσο δύσκολα αγωνιζόσουν εργαζόμενος σκληρά ως ταλαντούχος-καλλιτέχνης επιπλοποιός και έχοντας και πολλές άλλες απασχολήσεις, πρωτοποριακός, φιλόμουσος, φιλότεχνος, αλτρουιστής, εξυπηρετικός, καλοκάγαθος, άδολος,

ΘΥΜΑΜΑΙ, ποτέ δεν αποχωρίστηκες το ΕΘΝΟΣΗΜΟ, που το είχες πάντα καρφιτσωμένο στο πέτο του σακακιού σου.

Η Πάμφτωχη τότε ΠΑΤΡΙΔΑ σου έδωσε μια μικρή Πολεμική Σύνταξη και στην τελευταία πράξη της ζωής σου σε ΣΚΕΠΑΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ, κάνοντάς μας όλους περήφανους για σένα.

Ήρωά μου Πατέρα, Αιωνία η μνήμη σου. 
Αιωνία η μνήμη και για όλους τους Πεσόντες, τους Αναπήρους, τους Μετέχοντας στον πόλεμο αυτό, τους από όλο τον κόσμο Έλληνες της διασποράς που ήρθαν και πολέμησαν, στις ηρωϊκές Ελληνίδες που μετέφεραν πολεμοφόδια και ρουχισμό στην πρώτη γραμμή.

Στους ελάχιστους που είναι στην ζωή, εύχομαι να ζουν όσο τους επιτρέπει η ζωή, να μας παραδειγματίζουν με όσα προσέφεραν στην ΠΑΤΡΙΔΑ.

Ολόκληρη η Ελλάδα σήμερα, θυμάται, τιμά, αυτή την μαύρη επέτειο, που οριοθετεί την έναρξη των δεινών της Ελλάδος και της Ανθρωπότητος.
Σας καλώ φίλες, φίλοι, αν δεν βάλατε την Σημαία μας στο μπαλκόνι σας, να την βάλετε τώρα και να μην ξεχάσετε ποτέ την τεράστια θυσία των Ελλήνων, των Παρέρων μας, των μητέρων μας, στον Βωμό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Ας αναφωνήσουμε όλοι, όλες μαζί, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΗΡΩΕΣ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΗΡΩΪΔΕΣ, ορκιζόμαστε πως θα σας θυμούμαστε, πως θα σας τιμούμε για πάντα,

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ.