κόνξα η (συνήθως πληθ.) : (προφορικό) 1. νάζια, πείσματα. 2. υπαναχώρηση σε κάτι το οποίο είχα υποσχεθεί τελευταία ή το οποίο είχα συμφωνήσει

ανθίζομαι : υποπτεύομαι, καταλαβαίνω [ανθ(ός) -ίζομαι κατά το μυρίζομαι]

πασατέμπος : 1. ο ψημένος κολοκυθόσπορος.  2. (φράση) έχω κάτι για πασατέμπο, για απασχόληση, συνήθως ευχάριστη. [ιταλικό passatempo (αρχική σημασία: διασκέδαση για να περνά η ώρα)]

Ο πασατέμπος

μουσική   Μανώλη Χιώτη

στίχοι       Γ. Γιαννακόπουλου

ερμηνεία  Ιωάννα Γεωργακοπούλου

Τι θα κάνω Θεέ μου!! Τι!! Κρίση, χρέη, λεφτά, καταστρεφόμαστε! Καταστρεφόμαστε! μελαγχολία! Άγχος! Δεν υπάρχει αύριο!!!

> θα μάθεις τις βασικές σου ανάγκες. θα τις ζυγίσεις ξανά και ξανά. θα γνωριστείς με αυτές. το φαγητό, τη στέγη, τους ανθρώπους, την επαφή. θα εκτιμήσεις αυτά που έχεις. θα μάθεις να κάνεις και όχι να αγοράζεις. να ζεις κι όχι να εξαρτάσαι. να μετράς τα πάντα με τη μεζούρα της ζωής κι όχι με το ταμπελάκι της τιμής.

θα φτιάξεις μόνος το χαλασμένο παράθυρο, θα μαθαίνεις τα νέα από τη γειτονιά, θα προσέχεις τις ντομάτες που έχεις βάλει και τις λίγες πιπεριές δίπλα, να τις κόψεις όταν πρέπει, να τις καθαρίσεις, να τις φας, θα συνεχίζεις το βιβλίο το απόγευμα, θα μαζέψεις δυο τρεις φίλους να ακούσετε μουσική, να παίξετε, να γελάσετε, να συνομωτήσετε για την κατάκτηση του κόσμου. θα αφήσεις τα ψεύτικα πρότυπα, θα διαβάζεις τη ζωή του Καζαντάκη κι όχι τη ζωή του Bill Gates γιατί δε θα σε ενδιαφέρει.

Θα αφιερώσεις χρόνο στην κοπέλα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου. ίσως κάπου εκεί βρεις και τον εαυτό σου που έχασες ανάμεσα σε δουλειά και ύπνο. θα ανακαλύψεις ξανά κι αυτή τη φορά από μέσα σου κι όχι να σου πουν τι είναι αγάπη, τι είναι ο έρωτας, η γυναίκα, ο άντρας. θα βρεις χρόνο να σκεφτείς απελευθερωμένος από εφημερίδες, τηλεοράσεις, περιοδικά, blogs, ειδήμονες και επιστήμονες, ελεύθερος από όσα σε σκλαβώνουν μέσα στα τεχνολογικά λούσα και κατασκευασμένα αρώματα. Μακριά από προϊόντα και προσφορές, διαφημίσεις και show. Τι θέλεις, τι έχεις, τι αξίζει, τι αξίζεις. τι πρέπει να κρατάμε, τι είναι υπερβολή, τι είναι πρόοδος  και τι είναι απλά εμπόρευμα.

θα σε ρωτάνε πόσα παίρνεις από τη δουλειά και δε θα θυμάσαι ακριβώς. Πάνω κάτω όσα χρειάστηκες για να αγοράσεις ψωμί, λίγα τρόφιμα, σπόρους να φυτέψεις, να φτιάξεις το ψυγείο, να πάρεις δυο τρία βιβλία, να πληρώσεις το ρεύμα, να βάλεις κάτι στην άκρη για ένα ταξίδι φέτος του χρόνου όταν μαζευτούν. Κι ως τότε θα κάνεις εκδρομές με φίλους, με ποδήλατα, στο βουνό. Θα βρίσκεις το δρόμο εσύ, δε θα στο λέει μια φωνή από ένα μηχάνημα. θα βρεις την ομορφιά μιας παραλίας, τη μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος, μιας ζωής βγαλμένη από άλλες εποχές.

θα αφήσεις την άσχημη τερατώδη πόλη και θα εκτιμήσεις και πάλι τα αγαθά της ζωής στη φύση. θα βγαίνεις στην αυλή και θα βλέπεις άλλους δέκα, να ψήνουν καφέ να φωνάζουν τα παιδιά τους, θα μάθεις κιθάρα και θα την κουβαλάς μαζί σου και με λίγο τσίπουρο που θα φτιάξεις από το μικρό αμπέλι σου θα τους καλείς για γιορτή. θα βγαίνεις βόλτες χωρίς κινητό, θα δεις ότι υπάρχει ζωή χωρίς αμάξι, χωρίς 40GB memory, υπάρχει μουσική χωρίς itunes και γραφή χωρίς word.

θα δεις ότι τα chat rooms παλιά λεγόντουσαν bar, θα μάθεις ότι nicknames έλεγαν τα ονόματα, θα γνωρίσεις κόσμο μέσα από τα μάτια του, θα μαλώσεις και θα τα ξαναβρείς, θα απογοητευτείς και θα κλάψεις, θα κλάψεις για πράγματα σημαντικά, θα αγχωθείς για πράγματα σημαντικά, θα μισήσεις για πράγματα σημαντικά.

και εν πάση περιπτώση θα θυμηθείς τον τρόπο ζωής που έκανε ευτυχισμένο έναν άνθρωπο, έναν Έλληνα και θα αφήσεις τον american way που προσπαθούν να σου επιβάλλουν και ποτέ δεν θέλησες πραγματικά, ποτέ δεν ένιωσες ούτε αποζήτησες μέσα σου, ποτέ δε μπόρεσες να τον κάνεις αυτοσκοπό. Δεν ζεις για να δουλεύεις, δε ζεις για να καταναλώνεις, να εντυπωσιάζεσαι από πυροτεχνήματα και λαμπερά κουμπιά.

Ζωή δεν είναι μόνο η οικονομία, τα λεφτά, το ηλίθιο glamour της κενότητας. Ζωή είναι οι σχέσεις, οι αναζητήσεις, ο εαυτός μας, οι άλλοι, η λογοτεχνία, η μουσική, ο πόνος, η πίκρα, τα δύσκολα και τα εύκολα, τα μεθύσια, τα πρωινά με ήλιο, οι βροχές. Κι αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα απο μισθούς, ομόλογα και ηλίθιες αγορές. για δες καλύτερα και σταμάτα τον πανικό που τεχνικά σου εμποτίζουν στο μυαλό.

Αν δεν πιάσει, έλα πες μου… Θα σου δανείσω όσα κογχύλια θέλεις.

Η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη χώρα. Το πολίτευμά της είναι Δημοκρατία. Ο Έλληνας είναι ανώτερος από τους κουτόφραγκους. Οι κουτόφραγκοι μας δίνουν λεφτά γιατί μας αγαπάνε. Οι δημοκρατικοί μονάρχες μας δεν φταίνε σε τίποτα. Ούτε οι μαλάκες που τους κουνάνε τα σημαιάκια. Ο Άγιος βασίλης υπάρχει και o βασιλιάς Αλέξανδρος ζει.

κ. Οδυσσέα τα έμαθες τα νέα; Της δικαιοσύνης ο ήλιος και η δοξαστική μυρσίνη τελικά λησμονήσαν τη χώρα σου.

Καλημέρα.

Έφυγε νωρίτερα από τη δουλειά. Το είχε σχεδιάσει να τελειώνει με τα project από νωρίς για να μπορέσει να γλυτώσει μια δυο ωρίτσες. Είχε προλάβει πάντως να κάνει τους πάντες στο γραφείο να απορούν για τα αποτυχημένα αστεία του και την περιέργως για Δευτέρα καλή διάθεσή του. Έφτασε σπίτι χωρίς να το καταλάβει, έσβησε τη μηχανή κι έκανε μηχανικά την κίνηση να κλείσει το cd player στο αυτοκίνητο αλλά είδε ότι για πρώτη φορά δεν το είχε καν ανοίξει. Χαιρέτησε το διαχειριστή που έκανε τα γνωστά του μαστορέματα στη σκάλα και με ένα ηλίθιο χαμόγελο κι ακόμη πιο χαμένο βλέμμα μπήκε στο σπίτι. Πέταξε βιαστικά το μπουφάν που δε βρήκε στόχο και κατέληξε στο πάτωμα. Έβγαλε παπούτσια και ρούχα και μπήκε κατ’ ευθείαν στο μπάνιο. Μισή ώρα μετά, με τα βρεγμένα μαλλιά στο μέτωπο αντάλλαζε κολακευτικά λόγια με τον εαυτό του στον καθρέφτη καθώς ξυριζόταν ύστερα από κοντά έναν μήνα. Το χαμόγελο είχε γίνει ακόμη πιο χαζό και το βλέμμα είχε ξεφύγει εντελώς από αυτό τον κόσμο. Αφού μύρισε και τα εφτά μπουκαλάκια με κολόνια, έριξε πέντε δόσεις από ένα και συνέχισε σκορπώντας νερά για το δωμάτιο. Ξαφνικά άρχισε να ακούγεται james brown και sex machine…

«Πες το γρήγορα…μπάλα;…τι σου’ λεγα χθες ρε…ναι σήμερα…σε καμιά ωρίτσα…έβαλα…πήρα… ναι οκ έχω αλλά δεν νομίζω…ναι…δε θυμάμαι το όνομα, μια με τον Ντεπ…το ξέρω τι να κάνω εκεί ήθελε…ε, ελπίζω γιατί αλλιώς…άσε ρε αρχιμπάκουρο θα μας δώσεις και συμβουλές…ναι αλλά οι μισές δεν το ξέρουν…ναι ναι…πω τέτοια τις λες ρε μαλάκα, γι’αυτό τρομάζουν;… τέλος πάντων δεν έχω χρόνο, κλείνω πάω να ντυθώ…τα λέμε»

Άνοιξε τη ντουλάπα και άρχισε να ψάχνει. Σε τρία λεπτά είχε ντυθεί. Πήγε προς την κουζίνα μαζί με ένα κύμα αρώματος από την κολόνια που τον ακολουθούσε. Ίσως το παράκανα σκέφτηκε ενώ αποτελείωνε ένα πιάτο με μακαρόνια από χθες. Ξαναμπήκε στο μπάνιο, έπλυνε τα δόντια του καλά και δοκίμασε την αναπνοή του για επιβεβαίωση. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη όπου συνειδητοποίησε για πρώτη φορά το κολλημένο χαζό χαμόγελο που είχε και αμέσως σοβάρεψε το ύφος του. Μετά από πέντε λεπτά προβάροντας ατάκες και εκφράσεις για κάθε πιθανή εκδοχή άρχισε να φτιάχνει τα μαλλιά του. Δεν του πήρε πολύ ώρα αφού τα μαλλιά του υπακούουν σαν στρατιώτες στα κιλά τζελ που τους μοίρασε. Είχε προχωρήσει τη βραδιά στο μυαλό του και προσπαθούσε να βγάλει σχέδια όταν άρχισε πάλι να ακούγεται το sex machine…

«Έέέλα…καλά είμαι, εσύ;…να, μόλις τώρα γύρισα, θα βάλω κάτι και θα έρθω…α…τι έγινε;…σήμερα;…αα κρίμα…ναι καταλαβαίνω…όχι όχι…πότε να το κάνουμε…οκ θα σε πάρω…ναι κι αν θελ…όχι βρε αφού σου είπα…δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μόλις γύρισα από δουλειά και είμαι και λίγο ψόφιος…ε ναι θα κάνω ένα μπανάκι και θα την πέσω…οκ, αν θέλεις βοήθεια πες μου…φιλιά».

Έβγαλε το παντελόνι, πέταξε το πουκάμισο δίπλα στο καλόγερο και πάνω στο μπουφάν και κάθισε στον καναπέ. Ακούμπησε τα πόδια στο τραπεζάκι και με το γνωστό χαμόγελο που είχε επανέλθει στο πρόσωπό του, αυτή τη φορά όχι ως προσμονή αλλά ως ειρωνεία σήκωσε το τηλέφωνο.

«Σε ποιο θα παίξουμε;...ναι θα έρθω τελικά…σταμάτα να γελάς ρε βλάκα και πες μου…»

Μια μικρή απογοήτευση την είχε, μπαίνοντας στο αμάξι με τις φόρμες και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Αλλά από την άλλη, σκέφτηκε πως όλη η μέρα σήμερα πέρασε με μια ευχάριστη αίσθηση προσδοκίας. Ότι κι αν έκανε, το έκανε με χαμόγελο χαζό μεν, αλλά αληθινό. Μπορεί το βράδυ να μην ήταν αυτό που περίμενε, αλλά η σκέψη του και μόνο του έφτιαξε την μέρα. Θα την έβλεπε άλλωστε αύριο…

Γλυκιά η προσμονή…

Την αγαπητή κυρία την πείραξε το Πανεπιστημιακό άσυλο, καθώς όπως λέει πληρώνει από την τσέπη της εκατοντάδες ευρώ για τα σπασμένα των «ταραξιών» που το εκμεταλλεύονται. Βέβαια την αξιολάτρευτη κυρία δεν την πείραξε και δεν θα αντιτεθεί ποτέ στο βουλευτικό και κυβερνητικό άσυλο, για το οποίο πληρώνει αυτή, τα παιδιά της και τα εγγόνια της, δισεκατομμύρια ευρώ για την κατεστραμμένη οικονομία και τα άδεια ταμεία χωρίς ποτέ κανείς να συλλαμβάνεται. Ότι πει η tv, αυτή ξέρει.

Τον αξιότιμο κύριο τον ανησυχεί υπερβολικά η εικόνα της οικονομίας έτσι όπως διαβάζει, γιατί κάτι πιστοληπτική και κάτι ικανότητα και κάτι χρέη και κάτι τέτοια δεν πάνε καλά λέει η εφημερίδα. Δεν τρέχει κανένας λόγος ανησυχίας φυσικά στο μυαλό του συμπαθητικού κυρίου για το γεγονός ότι η γυναίκα του τον κερατώνει επί 20 χρόνια και ο γιός του προσπαθεί ακόμη να βγάλει άκρη με τον ψυχολόγο του καθώς μέχρι τα 22 του τον είχε υιοθετήσει η τηλεόραση και από κει και πέρα την κηδεμονία την έχουν αναλάβει νεολαίες κομμάτων. Πρέφα και ουίσκι κι όλα λύθηκαν.

Τον σεβαστό αστυνομικό της περιπολίας του κίνησε τις υποψίες και υπό απειλή προσαγωγής κράτησε στην άκρη και εξέταζε τα στοιχεία ενός νεαρού με μακριά μαλλιά και τσάντα στον ώμο, υπό το αυταπόδεικτο αξίωμα: μαλλιά+μούσια->μάλλον φοιτητής->μάλλον  ταραξίας->πιθανός τρομοκράτης. Τον ευυπόληπτο αστυνομικό δεν του κίνησε φυσικά την υποψία ο κουστουμαρισμένος πενηντάρης που βγήκε από τη λιμουζίνα, υπό συνοδεία άλλων συναδέλφων του οι οποίοι είχαν διακόψει την κυκλοφορία για να μην ταλαιπωρηθεί ο άνθρωπος στην κίνηση, πάρα τα δύο ασθενοφόρα με ανοιχτές τις σειρήνες που έμειναν ακινητοποιημένα πίσω στην ουρά να περιμένουν. Ας μην αρρώσταιναν.

η photo από http://72dpi.cn/

Πάρε μια λέξη(1) στη μάπα. Τρομοκρατία(2). Κι άσε με(3) να κάνω τη δουλειά(4) μου. Έχω να (5)χρησιμοποιήσω όπλα, να βγάλω κέρδη(6) μετρημένα σε μονάδες (7)που δεν χωράνε στο (8)μυαλό σου, να κερδίσω (9)έδαφος(10), να σφάξω παιδιά, να αφανίσω κάτι τύπους(11), να πετάξω λίγο σανό(12) στα ζώα να μην παραπονιούνται(13).

Πάρε κι άλλη μια λέξη (14)στη μάπα. Ελπίδα. Και (15)βούλωστο ντε. Θα έρθουν πιο κ(16)αλές μέρες. Ω τι(17) ωραία θα είναι τα λαγουδάκια(18) που θα χοροπηδούν στους κοκκινοοπράσι(19)νους κάμπους με τις παπαρούνες και τα (20)τριφύλλια. Στον παράδεισο. Μόλις σε σκοτώσω και γίνεις το νο21 παιδάκι μέσα σε ένα λεπτό.

ΥΣ. Παραμύθι μπόνους: "ΟΗΕ"

ΥΣ2. 2ο παραμύθι μπόνους: "Διεθνής καταδίκη" Αχ καλε..

Έχω να κάνω μια πρόταση. Να κάνουμε ένα πείραμα.

Όλα τα κανάλια, ταυτόχρονα να διακόψουν το πρόγραμμα τους και με έκτακτα δελτία να ενημερώνουν για το πρωτόγνωρο δήθεν γεγονός ότι ο ουρανός σήμερα είναι κίτρινος! Να φωνάζουν οι τηλε-αστέρες-δημοσιογράφοι-εκπρόσωποι κομμάτων πως είναι και καλά μοναδικό αυτό που ζούμε, οι επιστήμονες δεν μπορούν να το εξηγήσουν και τέτοια! Όλοι μαζί να μιλάνε για τον ουρανό που έγινε κίτρινος! Και την άλλη μέρα πρωτοσέλιδα, ρεπορτάζ, δηλώσεις, ζωντανές συνδέσεις και καλεσμένους...

Και να δούμε αντιδράσεις.

Γιατί είμαι σίγουρος ότι 9 στους 10 θα βγουν στο μπαλκόνι, θα δουν τον ουρανό γαλάζιο όπως πάντα και θα αναφωνήσουν: "Ωχ αλήθεια λένε, κίτρινος είναι!"  ??

Γιατί είμαι σίγουρος ότι 9 στους 10 Έλληνες εμπιστεύονται περισσότερο το Χατζηνικολάου από το ίδιο το μυαλό τους ??

Θα ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα πάντως... 

«Οι δάσκαλοι που σου προσφέρουν τις υπέρτατες απαντήσεις δεν κατέχουν τις υπέρτατες απαντήσεις, γιατί αν τις κατείχαν, θα ήξεραν ότι οι υπέρτατες απαντήσεις δε δίνονται. Προσλαμβάνονται μονάχα.»

Tom Robins “Jitterbug Perfume” 1984

Πω πω.. Σεπτέμβρης λέει στο προηγούμενο. Πέρασαν 3 μήνες. Ποστ κανένα. Γιατί άλλωστε; Σιγά σιγά κατάλαβα ότι η ζωή είναι το blog και οι στιγμές τα ποστ μας. Κι έτσι δεν έβρισκα ενδιαφέρον.

Έξω ο αέρας τώρα διαδηλώνει. Αγανάκτησε κι αυτός. Βλέπει τόση υποκρισία, τόση, μα τόση ηλιθιότητα (και) σ’ αυτήν τη χώρα και δε μπορεί να αντισταθεί. Δε βάζει όμως φωτιές ο αέρας, δεν είναι δούλος κανενός, δε βάζει λάθος στόχους εκτελώντας εντολές και δίνοντας τη νίκη στον απέναντι. Ούτε εξοστρακίζει σφαίρες, ψέματα και σκέψη γαντζωμένος από τη βλακεία του κόσμου. Έχει τα στοιχειώδη ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε αντίθεση με όλα τα σακάκια στα ακριβά γραφεία. Όχι, δεν εννοώ δυό χέρια και δυό πόδια. Δεν είναι αυτά που κάνουν τον άνθρωπο.

Απίστευτο απίστευτο θράσος. Κι εμείς το ανεχόμαστε. Ρε μήπως μας ψεκάζουν; 

Μαζί του και η βροχή. Δυνατή και εξαγνιστική. Αλλού. Γιατί εδώ δεν καθαρίζει, απλά διώχνει σπίθες που γεννιούνται από την συνεχόμενη τριβή ψέματος και αλήθειας. Του ψέματος που διαισθάνεται θέλοντας και μη ο κάθε ένας από μας και της «αλήθειας» που τρώει μόλις του τη σερβίρουν. Ζαλίζεται ο εγκέφαλος. Αλλά πάντα προτιμά την ψεύτικη αλήθεια. Την έχει μπροστά του. Έτοιμη. Υπάρχουν λύσεις για το μυαλό. Φταίνε οι πράσινοι, φταίνε οι μπλέ, οι κόκκινοι, οι ροζ. Φταίνει οι μπαμπάδες, φταίνε οι μαμάδες, φταίνε τα παιδιά. Λύσεις-τσουβάλια με φταίχτες-ομάδες. Ποτέ πρόσωπα. Η γενίκευση είναι άλλωστε η φίλη των ενόχων. Και πάνω από όλους και όλα: το δελτίο των 8. Η πανελλήνια προβολή του πολύχρωμου θίασου με το ίδιο σενάριο, τον ίδιο σκηνοθέτη.

Να δεις λέει που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες. Τι κάποτε; Πλάκα κάνεις; Μας το λένε εδώ και χρόνια!

Τι να πεις όμως και τι να σχολιάσεις σε ένα blog. Τόσες ατέλειωτες ώρες συζήτησης με παρέες αρκούν. Ίσως κουράζουν κιόλας. Όταν ο υπήκοος αυτού του τόπου (γιατί πολίτες δεν έχουμε πια), δεν μπορεί να ξεχωρίσει το στημένο από το αυθόρμητο, το αληθινό από το ψεύτικο, τη ροχάλα από τη ψιχάλα, το αστείο από το γελοίο, την προπαγάνδα από την ενημέρωση τότε δε διαφωνώ. Βαρέθηκα! Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Μη σου πω σε δικαιολογώ κι όλας. Γίνε κομματόσκυλο. Σ’ αυτή τη χώρα, με αυτά τα μυαλά, προσπάθησε τουλάχιστον να είσαι από τα πρώτα ζώα στη φάρμα. Δεν θα στεναχωριέμαι άλλο ούτε θα εκνευρίζομαι για σενα και τα αφεντικά σας. Στο διάολο θα πάνε και θα τους διώξει κι αυτός.

Μένω μονάχος στο παρόν μου, συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε. Να πω κι εγώ το στίχο μου, είναι της μόδας. H αλλαγή θα έρθει όμως όταν αρχίσουμε να μιλάμε με δικά μας λόγια. Εκτός facebook.

Δεν είναι παράδοση αυτό. Τα όπλα μου τα έχω. Μέσα στο κεφάλι μου. Και δεν τα δίνω σε κανέναν. Είναι όμως ένα μεγάλο συμπέρασμα: ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο από μέσα μας. Κι εγώ αυτό προσπαθώ. Να κάνω εμένα καλύτερο. Δε συμμετέχω στη φάρμα σας και ζω αυτά που η ζωή μου προσφέρει. Δε θέλω παραπάνω. Κατάλαβα ότι το πρώτο βήμα για την επανάσταση είναι η παιδεία. Κι αυτό το πολεμοφόδιο δεν υπάρχει στις αποθήκες μας ως κράτος, ούτε θα μας το προσφέρουν όλα τα ονόματα που προσκυνάτε χωρίς να ξέρετε το γιατί. Πρέπει να προσπαθήσουμε να τα αποκτήσουμε μόνοι μας. Καθόλου εύκολο, καθόλου απραγματοποίητο. Γιατί πάντα, ότι κι αν ακούσουμε, ότι και να μας πει ακόμη κι ο σοφότερος των σοφών, εμείς θα κρατήσουμε στο σφουγγαράκι μέσα στο κρανίο μας μόνο αυτά που μπορούμε. Το πρώτο βήμα, τόσο ουτοπικό και τόσο πραγματικό.

"24 μετάλλια; τι λες ρε; Αφού ούτε η Φανή πήγε Πεκίνο, η Κατερίνα ήταν τιμωρημένη και ο Κώστας κάνει βόλτες με την Πόρσε στην παραλιακή. Ποιος ρε, με δουλεύεις;"

Πασχάλης Σταθελάκος,  Χρυσό  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο  

Χρήστος Ταμπαξής,  Χρυσό  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 100μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο

Ανθή Καραγιάννη,  Ασημένιο  Στίβος - Αλμα εις μήκος  

Γρηγόρης Πολυχρονίδης,  Ασημένιο  Μπότσια - Μεικτό Ατομικό

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Ασημένιο  Στίβος - 400μ  

Παύλος Μάμαλος,  Ασημένιο  Αρση βαρών σε πάγκο - -82,5 κιλά

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 100μ πεταλούδα  

Γιώργος Καπελλάκης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο  

Ανδρέας Κατσαρός,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 200μ. μικτή ατομική  

Μαρία Σταματούλα,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιάννης Πρώτος,  Χάλκινο  Στίβος - 400μ  

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Χάλκινο  Στίβος - 100μ  

Θανάσης Μπαράκας,  Χάλκινο  Στίβος - Αλμα εις μήκος  

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Χάλκινο  Στίβος - 200μ  

Τσε Τζον Φερνάντες,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Τάσος Τσίου,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 200μ ελεύθερο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 400μ ελεύθερο  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο

H καλύτερη ομάδα της Ελλάδας! Μακριά από τη δημοσιότητα, σχεδόν στην αφάνεια. Χωρίς πρωτοσέλιδα, χωρίς αφιερώματα. Έξω από τη γκλάμουρ πανοπλία και την σοβαροφανή ηλιθιότητα της. Καλύτερα.

Μόνο κάτι μονόστηλα της υποχρέωσης έχουν αυτά τα παιδιά. Και κάτι ηλίθια «μπράβο» φτιαγμένα από ένα μίγμα ανακούφισης και λύπησης, έτσι για να δείξουμε το κοινωνικό μας προσωπείο. Σκατά στα μούτρα μας που νομίζουμε ότι είμαστε υπεράνω!

Κανονικοί άνθρωποι είναι σαν κι εσένα κι εμένα που έτυχε να έχουν μια κακή στιγμή στη ζωή τους. Στιγμή που τους στέρησε τα εφόδια που έχουμε εμείς για να τη ζήσουμε. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι συνάνθρωποί μας, διαφορετικοί, όπως άλλωστε είμαστε όλοι. Δεν έχουν ανάγκη από ελεημοσύνες. Ίση αντιμετώπιση θέλουν από την κοινωνία. Όχι περισσότερη, ούτε καλύτερη. Ίση. Αλλά δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα έχουν ένα μονόστηλο στην πίσω σελίδα και ένα ηλίθιο χαμόγελο λύπησης. Σε τούτη τη χώρα που δεν ξέρω πως κατάντησε να ζει μόνο με ντόπες και ενέσεις. Παντού. Σε κάθε τομέα.

> Λαμπρό παράδειγμα αυτά τα παιδιά. Δεν κάνουν όμως στο σύστημα των ΜΜΕ της χώρας μας. Είναι πράγματα αυτά τώρα; Να προσπαθείς; Να βγάζεις τη γλώσσα στο διάβολο; Να ζεις κι ας σε παίζει η ζωή πικρά; Να μη μένεις σκυφτός μπροστά σε μια τηλεόραση, βρίζοντας την κακούργα τύχη/κοινωνία/ζωή σου; Ε ποτέ!

> Τον έναν από αυτούς τον ξέρω προσωπικά, καθ’ ότι πατριώτης μου. Και είμαι περήφανος για τη μικρή μας κοινωνία που σε καμιά στιγμή δεν σε αφήνει να καταλάβεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σε καροτσάκι. Δουλεύει κανονικά, κυκλοφορεί κανονικά, έχεις φίλους και αντιπάθειες κανονικά, μαλώνει, γελάει και ζει! Ω ναι… Περίεργο ε, κύριε δημοσιογράφε…?

* Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι που δε θα έκανε κανείς άλλος; Μόνος, χωρίς στήριγμα, ομάδα ή παρέα δίπλα σου. Χωρίς κανέναν. Κάτι που όποιος το έβλεπε ή το μάθαινε ή το καταλάβαινε θα σε χλεύαζε ή θα θύμωνε μαζί σου; Αυτό που μόνο εσύ ήθελες να κάνεις και δέχτηκες να πέσεις στα μάτια όλων χωρίς καμιά μα καμιά δικαιολογία, απλά και μόνο γιατί ακολούθησες τη θέλησή σου. Κάτι που το έκανες όχι για να φανείς γενναίος μα για να γίνεις και να το ξέρεις μόνο εσύ ότι είσαι. Κανείς άλλος. Χωρίς καμιά επίδειξη, στόμφο.

Χμ καλά το φαντάστηκα. Είναι γλυκιά η βιτρίνα, έχει καλή θέα.

Αλλά επαναστάτης είσαι όταν ακόμη δεν το ξέρει κανείς.

Καλά ότι έχουμε ξεφύγει γενικά δεν είναι κανένα νέο... Αλλά ότι μας δουλεύουν πλέον χωρίς καν τα προσχήματα φάνηκε από την Ολυμπιάδα...

Από τη μια έχουμε τους δικούς μας που τους έδιναν τα ληγμένα γιατί αυτά μπορούσαμε να αγοράσουμε. Άγριο κράξιμο, αποκαθήλωση και μυθοποίηση-απομυθοποίηση σε χρόνο dt/2.

Από την άλλη, ένας αθλητής που κάνει 2 παγκόσμια ρεκόρ περπατώντας, χωρίς ζέσταμα και με τα χέρια ψηλά στο τερματισμό. Αντε να το δεχτώ ότι δεν παίρνει τίποτα ύποπτο. Άντε είναι ένα θαύμα της φύσης...

Αλλά να πάρει τρελαίνομαι όταν διαβάζω κάτι τέτοια: 

(από τη σημερινή Ελευθεροτυπία...)(προφανώς από κάπου το αλίευσαν κι αυτοί...)

Σε αντίθεση με τον Φελπς, ο Μπολτ είναι πιο ολιγαρκής στη διατροφή του: για πρωινό τρώει τηγανητό κοτόπουλο, για βραδινό χάμπουργκερς από τα αγαπημένα του Μακ Ντόναλντς και στη μέση της ημέρας, μεταξύ μίας ή και δύο κόκα-κόλα, καταβροχθίζει και την αγαπημένη του yam, που είναι μια ρίζα παρόμοια με την πατάτα, διαδεδομένη κυρίως στη Νιγηρία, απ' όπου και κατάγονται οι πρόγονοι της οικογένειάς του.

Ναι! Ακούτε ρε τηλεθεατές; τρώει mcdonalds και πίνει coca cola το παιδί!! Ω ναι! Και τρέχει τα 100 σε 9,6!! McDonalds!

Έλεος! Για εντελώς καθυστερημένα πρόβατα μας περνάνε; (ρητορική η ερώτηση)...

Υ.Σ. Γιατί δεν καταργούμε επιτέλους τους ελέγχους για το ντόπινγκ εντελώς; Έτσι κι αλλιώς αυτός που είναι να ντοπαριστεί, θα το κάνει. Τώρα όλος ο αγώνας είναι ποιόν δεν θα πιάσουν! Να μην πιάνονται και ακυρώνονται και οι ανοργάνωτοι-φτωχοί των αθλημάτων και να έχουμε έναν ίσο και δίκαιο αγώνα (των φαρμακευτικών) ανοιχτό σε όλους! Πάρτε ότι θέλετε ακόμη και φυτοφάρμακα και ελάτε να τρέξετε... Τουλάχιστον θα ξέρουμε τι βλέπουμε, χωρίς υποκρισίες. Και για τους ρομαντικούς, μια "βιολογική" οργάνωση, χωρίς ντοπαρίσματα και χορηγούς, με ρεκορ στα 100 μέτρα τα 13 δευτερόλεπτα και στο μήκος τα 7! Απλά και ξεκάθαρα πράγματα!

Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή.
Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή.
Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της.
Αυτός ήταν πάντα εκεί γι’αυτήν.
Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της.
Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει
τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυό μάτια
και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε…
είδε και τον αγαπημένο της…
Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα
που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;»
Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο
αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό,
αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο
αργότερα της έστειλε ένα γράμμα…
''Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου!

>> Το 2004 μάθαμε και είδαμε πως είναι να κερδίζουμε.

>> Τώρα πρέπει να μάθουμε να χάνουμε.

>> Αυτό δυστυχώς δεν το'χουμε σαν λαός. Οι αντιδράσεις μας το αποδεικνύουν.

Φώτο από: www.balla.gr

Ίσως δεν είναι ο διάβολος αυτός που μας πονά

αλλά ο Θεός που δε φτάνουμε.

Ούτε οι φόβοι, που μας δένουν εδώ κάτω

μα οι καθησυχαστικές ελπίδες.

Λίγα λόγια: Το τελικό συμπέρασμα είναι ένα: τελικά, δεν υπάρχουν κατηγορίες! Δεν μπορείς να βάλεις καμιά γυναίκα σε ομάδες ή καλούπια κι αυτό γιατί κάθε μία είναι μοναδική! Μάλλον όλες αυτές οι κατηγορίες είναι στην ουσία χαρακτηριστικά, που το καθένα άλλες κοπέλες το έχουν περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Όλα αυτά που περιγράφονται στις κατηγορίες υπάρχουν, λίγο ή πολύ σ’ αυτό το ανεξερεύνητο θεϊκό κατασκεύασμα που λέγεται γυναικείο μυαλό. Αλλά οι αναλογίες είναι διαφορετικές πάντα! Μια κοπέλα στην ηλικία μας μπορεί να είναι και ευαίσθητη, και καπάτσα όταν χρειαστεί, σίγουρα πολύ καλή κολλητή, χαμογελάκι στην παρέα, ξέκωλλο αν της τη δώσει, και φυσικά έχει και το στεφάνι κάπου βαθιά στο μυαλό. Κι πολλά άλλα βέβαια! Αλλά όσο ζούμε, μαθαίνουμε…:)

Τι λέμε: ...it would be nothing without a woman or a girl!! Τις κοπέλες και τα μάτια μας!