Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Στις 26 Μαρτίου "έφυγε" σε ηλικία 85 ετών ο στιχουργός Νίκος Ελληναίος.
Θυμάμαι ότι το 2014 τον προσέγγισα για να του πάρω συνέντευξη. Η αντίδρασή του:
- Που με θυμήθηκες παιδί μου; Μπορεί να είχα πεθάνει! Κάθε μέρα που πάω στη δουλειά, μου λένε «Ακόμα ζωντανός είσαι εσύ; Δεν έχεις πεθάνει;» (γέλια).
- Πού δουλεύετε, αν επιτρέπετε;
- Στο 11821. "Αριθμός επανάσταση". Η φωνή που ακούγεται στη διαφήμιση είναι η δική μου!
- Ω, δεν το ήξερα αυτό!

Κάπως έτσι πιάσαμε την κουβέντα. Μιλούσαμε συχνά τηλεφωνικώς, αλλά ποτέ δεν κανονίζαμε τη συνέντευξη. Θυμάμαι που μου είπε:
- Η τελευταία φορά που μου είχανε ζητήσει να δώσω συνέντευξη ήταν πριν… 40 χρόνια. Δεν επιδιώκω κιόλας τη δημοσιότητα. Ούτε τώρα, ούτε τότε…

Ως προς την στάση του αυτή (απέναντι στη δημοσιότητα), θυμάμαι που έκανε έναν παραλληλισμό με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιάννη Σπανό.
- Ο Μίμης Πλέσσας είναι εξαίρετος συνθέτης αλλά επιδίωκε και την προβολή του. Ήταν δημοσιοσχετίστας. Αυτός που ήταν εξίσου εξαίρετος αλλά πάντα χαμηλών τόνων ήταν ο Γιάννης Σπανός. Αν δεν ήταν τόσο ταπεινός θα είχε προβληθεί ακόμα περισσότερο το έργο του.

Εγώ επέμενα να του ζητήσω να μου πει τις ιστορίες των τραγουδιών του. Όταν του ανέφερα το «Τζίνι» («Με φωνάζουνε τζίνι, το τζίνι...»), μου είπε:
- Για το «Τζίνι» δεν μπορώ να πω ότι είμαι και τόσο υπερήφανος.
- Γιατί, του λέω, εμένα μου αρέσει!
Μετά του ανέφερα το «Άσε Με Να Φύγω».
- Το «Άσε Με Να Φύγω», ναι. Μ’ αυτό κερδίσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Του είπα ότι είμαι κι εγώ γεννημένος στη Θεσσαλονίκη. Με ρώτησε που βρισκόταν το πατρικό μου. Του είπα «στη Δελφών». Και τότε μου διηγήθηκε μια ιστορία.
- Όταν ήμουν παιδί, έμενα σε μία μονοκατοικία στη Θεσσαλονίκη. Στον πόλεμο, έπεσε ένας όλμος ακριβώς δίπλα, στη διπλανή μονοκατοικία. Αν έπεφτε 10 μέτρα πιο δω, θα ήμουν άλλο ένα νεκρό παιδί ανάμεσα στ’ άλλα του πολέμου και δεν θα μιλούσαμε τώρα στο τηλέφωνο...

Θυμάμαι ήταν Ιανουάριος του 2015, όταν με πήρε τηλέφωνο. Ακουγόταν χάλια...
- Τα ‘μαθες; Πέθανε ο Ντέμης Ρούσσος. Δεν είμαι και τόσο καλά ψυχολογικά. Βλέπω τους φίλους και συνεργάτες μου να πεθαίνουν… Αύριο είναι η κηδεία. Αν θες έλα. Θα είμαι κι εγώ εκεί.

Δυστυχώς δεν μπορούσα να πάω κι έχασα την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν το έβρισκα και πολύ καλή ιδέα να γνωριστούμε σε κηδεία. Επειδή, όμως, δεν τον άκουσα πολύ καλά, τον πήρα τηλέφωνο μια-δυο μέρες μετά.
Συνεχίσαμε να μιλάμε. Έπαιζε πολύ με τις λέξεις. Έκανε έξυπνα λογοπαίγνια και προκαλούσε τη σκέψη του συνομιλητή του. Μιλούσαμε συχνά για τη Θεσσαλονίκη, για μουσικές και τραγούδια, και είπα να του υπενθυμίσω ότι έχουμε μια συνέντευξη σε εκκρεμότητα.
- Θα τα λέμε συνέχεια από το τηλέφωνο; Δεν θα ήταν πιο ωραίο αν τα λέγαμε από κοντά;
- Αν δεν προλάβουμε, θα μπορείς να γράψεις ένα άρθρο για μένα με τίτλο «Η συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ»!

Κάποια στιγμή τον έχασα. Τον αναζήτησα στη δουλειά του και μου είπαν ότι βγήκε στη σύνταξη.
Είχαμε μιλήσει τόσες πολλές ώρες, που αν ηχογραφούσα τις συνομιλίες μας δεν θα χρειαζόταν να γίνει η συνέντευξη. Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί επίτηδες να μην έγινε. Σαν να ήθελε να αυτοεκπληρωθεί η προφητεία του. «Η συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ»…

Τους στίχους τούς έγραψα στη Μονεμβασιά τον Αύγουστο του 2021...

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Ποτέ δεν χρειάστηκε μια λέξη να πω.
Αρκούσε ένα βλέμμα για να ‘σουν εδώ.
Μα η φλόγα αυτή έσβησε και μείναν πληγές
και τώρα παλεύω να φύγω απ’ το χθες.

Κι είμαι εδώ
με την ανάμνησή σου να ζω.
Δεν μπορώ
χωρίς εσένα να ζήσω εγώ.
Προσπαθώ
μα μου λείπουν τα πάντα σε σένα.
Μοιάζουν όλα τριγύρω καμένα.

Απαλύνω τον πόνο και κάνω ό,τι μπορώ.
Γυρίζω τον χρόνο και με ξεγελώ.
Σε φέρνω κοντά μου, ξανά σε φιλώ
και κάθε στιγμή μας θα την ξαναζώ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
[στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης.
Βασισμένο στο ποίημα του Benjamin Zephaniah «We Refugees»]

Κατάγομαι από μέρος μουσικό
όπου πυροβολούνε το τραγούδι.
Τον αδελφό μου βασανίσανε
και μάραναν κάθε μου λουλούδι.

Κατάγομαι από μέρος φθονερό
και με μισούνε για το σκούρο μου το δέρμα.
Δεν τους αρέσει που προσεύχομαι
και νιώθω πάνω μου ένα βλέμμα.

Μπορεί να γίνουμε όλοι πρόσφυγες,
κανένας δεν γνωρίζει τα γραμμένα.
Αρκεί να κυβερνήσει ένας τρελός
να φύγουμε στα ξένα.

Κατάγομαι από μέρος μακρινό
όπου οι γυναίκες είναι σκλάβες.
Μαθαίνουν στα σχολεία τα παιδιά
πως αν αφήνουν μούσι είναι άντρες.

Κατάγομαι απ’ το δάσος το πυκνό
που τώρα έγινε έρημο πεδίο
κι οι φίλοι που γνώριζα παλιά
σε άγνωστο υγρό νεκροταφείο.

Κατάγομαι από μέρος φθονερό
όπου η κοιλάδα πλημμυρίζει
και ο τυφώνας που ακολουθεί
μας λέει πως η ζωή μας συνεχίζει.

Κατάγομαι από χώρα ιστορική
όπως κι οι πρόγονοί μου όλοι
και ζω με μια ελπίδα μοναχά,
να γυρίσω στην παλιά μου πόλη.

Κατάγομαι απ’ την άμμο τη λιαστή,
εκεί που πάνε ξένοι να μαυρίσουν.
Μα αγοράζουν όπλα στα κρυφά
και τη ζωή μου θα πουλήσουν.

Μου είπαν πως η χώρα μου δεν ζει
κι εγώ πως είμαι πλέον ένα ψέμα,
το όνομά μου πως θα ξεχαστεί
και θα πνιγώ στο ίδιο μου το αίμα.

ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ
(στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης)

Η μέρα είναι ωραία
κάθε που σε κοιτάζω.
Κόβεται η αναπνοή μου
όπως σε θαυμάζω.

Είναι ο ήλιος μου θαμπός
και όλα μαγεμένα.
Τα σύννεφα μακριά
φεύγουν ντροπιασμένα.

Είσαι τόσο όμορφη,
στο είπανε και άλλοι,
μα η δική μου η αγάπη
είναι η πιο μεγάλη.

Ημερεύουνε οι θάλασσες
τα κύματα σαν χάδι.
Δελφίνια θα σε τραγουδούν
κάθε πρωί και βράδυ.

Είσαι τόσο όμορφη
και μ’ όλους τους τρόπους.
Μοιάζεις με το φως
απ’ τους Αγίους Τόπους.

Είσαι τόσο όμορφη
που ακόμα κι αν σε χάσω
θα στολίζεις μια ανάμνηση
που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

ΕΙΧΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ
(στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης)

Είχα αγαπήσει μια φωτιά
μα μου ‘καψε τα στήθη.
Έφυγε κάπου μακριά
και χάθηκε στη λήθη.
Είχα αγαπήσει μια φωτιά
μα μου ‘καψε τα στήθη.

Μα σαν ζυγώσει ο χιονιάς
και με τυλίξει ο βοριάς,
πόσο μου λείπει η ζεστασιά
μα είμαι μόνη.
Μα σαν ζυγώσει ο χιονιάς
και με τυλίξει ο βοριάς,
με πλησιάζει η μοναξιά
και με ματώνει.

Δεν βρίσκω πια παρηγοριά,
χαθήκανε κι οι φίλοι
κι έχυσα τόσα δάκρυα
που μου ‘καψαν τα χείλη.
Δεν βρίσκω πια παρηγοριά,
χαθήκανε κι οι φίλοι…

- - -

[Στίχοι, programming: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσική, φωνή: χρήση ΤΝ (Suno)
Video production: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης με χρήση Clideo].

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ
(Hard rock τραγούδι σε στίχους Κωνσταντίνου Παυλικιάνη)

Ο χρόνος αφήνει πίσω του μια σκόνη
κι ένα απολίθωμα μιας κάποτε ζωής.
Στο τέλος θα μείνουμε μόνοι
κι όλοι οι εφιάλτες μας θα βγουν αληθινοί.

Βλέπω ένα σώμα ξαπλωμένο
και πάνω έναν χωμάτινο ουρανό.
Νιώθω το μέτωπό μου ιδρωμένο
και κάτι μου λέει ότι αυτός είμαι εγώ.

Είμαι ελεύθερος σκοπευτής
και τη ζωή μου σημαδεύω.
Είμαι ελεύθερος σκοπευτής,
μ' αυτή τη σφαίρα ταξιδεύω.

Ακόμα δεν κατάφερε η ζωή να με πληγώσει
κι ας καίγονται τα μάτια απ’ τον ιδρώτα που κυλά.
Μια σφαίρα ουρλιάζει πριν με σκοτώσει,
μα αυτό το μονοπάτι δεν βγάζει πουθενά.

Παίρνω ετοιμοθάνατη ανάσα
και βλέπω τον εαυτό μου σε πηλό.
Πλησιάζει κάποιος φορώντας μαύρα ράσα
και το είδωλό μου γίνεται θαμπό.

- - -

Υ.Γ. Τον "Ελεύθερο Σκοπευτή" τον έγραψα αρχικά ως ποίημα τον Ιούνιο του 2024. Οι στίχοι ήταν λίγο διαφορετικοί και δεν υπήρχε φυσικά ρεφρέν.
Στις αρχές Νοεμβρίου το τροποποίησα, ώστε να είναι πιο εύκολο στη μελοποίηση, και πρόσθεσα και το ρεφρέν.
Στίχοι, programming, remix: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσική, φωνή: χρήση ΤΝ (Suno)
Video production: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης με χρήση Clideo.

Καλή ακρόαση!

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΚΑΟΥ ΜΠΟΙ

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι,
το φως του φεγγαριού με οδηγεί στην πόλη.
Πίνω ένα ουίσκι, καπνίζω ένα τσιγάρο,
μου κλείνει μια το μάτι, μα εγώ δεν τη γουστάρω.

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Ο πρώτος στο ροντέο, ο πρώτος και στο βόλι.

Μέσα μου θυμός σαν γεμισμένο όπλο,
σε μένανε δεν πιάνει κανένα είδους κόλπο.
Το αίμα απ’ τις μπότες μου καλύπτει τα σπιρούνια
και μία μου γροθιά ανοίγει οκτώ ρουθούνια.

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Ο πρώτος στο ροντέο, ο πρώτος και στο βόλι.
Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Στο ράντσο μου πηγαίνω και φεύγω απ' την πόλη.

Αυτοί που με εχθρεύονται μετράνε λίγες μέρες,
γι’ αυτούς κρατώ καβάτζα μου τις τελευταίες σφαίρες.
Ανόητα αισθήματα ποτέ δεν επιτρέπω,
φεύγω τα χαράματα, τις νύχτες επιστρέφω.

ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
(στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης)

Δεν πίστευα πως θα σ’ ερωτευτώ
και μπήκα σ’ έναν κόσμο ονειρικό.
Μα τώρα είσαι πλέον μακριά
και όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά.

Από τότε που έφυγες από κοντά μου
Έχω μια σφαίρα μέσα στην καρδιά μου
Τα χείλη μου τα νιώθω πιο στεγνά
Δεν βρίσκω νόημα στη ζωή μου πια

Φοβάμαι το δικό σου φως
πως θα σβηστεί
και η ζωή μου θα χαθεί.
Δως μου τώρα λίγη αγάπη
έστω για μια στιγμή.

Δεν κράτησε η αγάπη μας πολύ
μα πίστευα πως ήταν δυνατή.
Κι εγώ που ήμουν λογικός
να τριγυρνάω τώρα σαν τρελός.

Και φοβάμαι το δικό σου φως
πως θα σβηστεί
και η ζωή μου θα χαθεί.
Δως μου τώρα λίγη αγάπη
έστω για μια στιγμή...

[Το έγραψα τον Μάιο του 2018. Αν και μέσω AI έχει και μουσική, δεν βρήκα τρόπο να ανεβάσω αρχείο σε mp4 ή σε mp3, μιας και δέχεται μόνο εικόνα].

Το έγραψα τον Ιανουάριο του 2020, αλλά δεν θυμάμαι για ποιο λόγο. Κάτι που θα μου έχουν πει ίσως... Μερικές φορές δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Απλά συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω σου, που οι ιστορίες αυτές μοιάζουν να είναι μία και μοναδική αλλά σε παραλλαγές... Κάπως έτσι απλά έγραψα μέρικες άμετρες ρίμες. Αλλά μήπως η αγάπη έχει μέτρο;

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Όταν νιώθεις πως έχεις πληγωθεί
και δεν έχεις την ανάγκη πια ν’ αγαπηθείς
Μην ανησυχείς,
έτσι είναι η αγάπη.

Όταν ο κόσμος σου δεν αλλάζει
και τίποτα πλέον δεν σε νοιάζει
Τίποτα δεν έχει τελειώσει,
έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.

Όταν σου έχουν ραγίσει την καρδιά
κι έχουν ειπωθεί λόγια σκληρά
δεν είναι εύκολο, το ξέρω,
αλλά έτσι είναι η αγάπη.

Κι αν κάποτε τη ζωή σου δεν αξίζει να τη ζεις
κι είσαι έτοιμη να παραδοθείς
απλά να θυμηθείς
ότι έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.

Ζήσε χωρίς θυμό και θα νικήσεις
Άσε πίσω σου την απελπισία και θα ζήσεις
για να δεις ότι έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.
Ναι, έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο…

Τους "Εφιάλτες" τους έγραψα τον Νοέμβριο του 2016. Είναι καθαρά μία φαντασιακή κατάσταση καθώς στην πραγματικότητα εξαιρετικά σπάνια βλέπω εφιάλτες (δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά, πρέπει να πάνε κάποια χρόνια). Τον καιρό που ήμουν φοιτητής, και το άγχος των εξετάσεων ήταν ανεβασμένο, έβλεπα που και που ότι έπεφτα σε κενό, σαν σε πηγάδι χωρίς πάτο -κάτι σαν την ελληνική οικονομία δηλαδή. Όταν πια πήρα το πτυχίο κι έπιασα δουλειά, έβλεπα ότι ακόμα ήμουν φοιτητής, ότι είχα εξετάσεις και δεν ήμουν καλά διαβασμένος. Όταν ξεπέρασα αυτό το στάδιο, άρχισα να βλέπω ότι ήμουν άνεργος κι ότι έψαχνα δουλειά, παρόλο που στην πραγματικότητα εργαζόμουν. Γενικά, αυτοί οι σπάνιοι εφιάλτες μου ήταν τουλάχιστον μία 10ετία πίσω από την πραγματικότητα. Καλό αυτό...

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Θέλω να περπατήσω
μα τα πόδια δεν με κρατάνε.
Χαζεύω σ’ έναν τοίχο
ζωγραφιές που με κοιτάνε.
Θέλω να μιλήσω
μα τα χείλη μου σωπαίνουν
και ψάχνω ένα νόημα
σε λέξεις που δεν ανασαίνουν.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Είμαι κουκουλωμένος
κάθε βράδυ στα σεντόνια.
Κάτω απ’ το κρεβάτι
ζουν τρομακτικά τελώνια.
Μ’ αγκαλιάζουν στο σκοτάδι
οι κρυμμένοι μου οι φόβοικι
ακούω έναν ψίθυρο
την ανάσα μου να κόβει.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Βλέπω έναν άγνωστο
να στέκει στη γωνιά
το άρρωστο μυαλό μου
λέει πως με κυνηγά.
Το νιώθω είναι δαίμονας
κρυφός μέσα στην πόλη
και ψάχνω έναν λόγο
που με καταδιώκουν όλοι.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Ξεθωριασμένο όνειρο
Ξεθωριασμένη μνήμη
Αν φύγετε κι εσείς, δεν ξέρω τι θα μείνει...

Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2014.
Ο τίτλος του, "Η Δεσποινίδα Της Αβινιόν", παραπέμπει στον πίνακα του Πικάσο "Οι Δεσποινίδες Της Αβινιόν".
Στην τεχνοτροπία των στίχων επηρεάστηκα από τον Νίκο Καββαδία, όμως το περιεχόμενο είναι στεριανό και όχι θαλασσινό.
Τα διάφορα ονόματα και τοπωνύμια σχετίζονται κυρίως με την Αβινιόν, την πανέμορφη αυτή πόλη της Νότιας Γαλλίας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Προβηγκίας.

Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΑΒΙΝΙΟΝ

Ήταν μια μέρα παγερή που φύσαγε ο Μιστράλ
κι έδυε ο ήλιος στα θολά νερά του Ροδανού.
Σ’ είδα σκυφτή να περπατάς μες στα μικρά στενά
κι ήσουνα όμορφη πολύ στη σκιά του φεγγαριού.

Θυμήθηκα ένα χορό που στήνανε οι τσιγγάνοι.
Μοιάζανε οι φούστες κύματα σε θάλασσα βαθιά.
Χρυσάνθεμο το δάκρυ σου έσταζε το βράδυ
που ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε σε ατελιέ της Αρλ.

Μέσα στα μάτια σου θωρώ μια θλίψη πως κοιμάται
και περιμένω να μου πεις αυτό που σε πονά.
Ποια τρικυμία ξέσπασε κι η πόλη σε λυπάται
σαν ξεχασμένο ανάγλυφο του Αντουάν Βαλάρ.

Στην Αίθουσα των Ελαφιών δακρύζει ο Τζοβανέτι
για σένα που ήσουν όμορφη και είκοσι χρονών.
Και από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και έτη,
στη γέφυρα του Μπενεζέ γυρνάς σαν ξωτικό.

Μες στη σκιά του παλατιού πλαγιάζει μια δεσποινίδα,
το άρωμά της γνώριμο, λεβάντα του Ρουσιγιόν.
Πριν από χρόνια το ‘νιωσα, μα δεν την ξαναείδα,
μοιάζει με κείνη που φίλησα κρυφά στην Αβινιόν.

Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2020, ανάμεσα στις δύο καραντίνες και επηρεασμένος από την αρνητική ατμόσφαιρα της εποχής και από μία ιστορία [όχι δικιά μου] ενός φλερτ, μίας σχεδόν σχέσης, που όμως έμεινε στη μέση...

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΣΜΟΥ

Δάκρυα μύρια ποτίζανε το πρόσωπό της
στην εποχή του μαρασμού
κι ένας ούριος άνεμος φύσηξε στ’ όνειρό της
στ’ αγέρι τ’ αποχωρισμού

Πυγολαμπίδες στήνουνε τριγύρω της χορό
και το φεγγάρι έμοιαζε μπροστά της πιο θολό.
Μεσάνυχτα το πλοίο μου σαλπάρει μακριά
για να της ρίξει άγκυρα βαθιά μες στην καρδιά

Ανάψανε στα μάτια της δυο δάκρυα κεριά
στη ρότα του καλοκαιριού
Μα ξάφνου άνοιξε στο άγνωστο πανιά
κι έγινε αστέρι τ’ ουρανού
στην εποχή του μαρασμού.

Χρόνια πολλά αργότερα, χρόνια πολλά μετά,
βρέθηκε ένα όνειρο στη θάλασσα βαθιά
δεμένο σε μια άγκυρα από το Μαλιμπού
μ’ ένα φιλί απ’ την εποχή του μαρασμού.

Το παρακάτω "πόνημα" το έγραψα τον μακρινό Αύγουστο του 1998. Ήμουν στη μέση μιας περίεργης κατάστασης. Τρεις μήνες νωρίτερα είχα χάσει τον πατέρα μου και μόλις είχα πάρει την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα, κάτι που έκανα τελικά τέσσερις μήνες αργότερα. Όλα τα άφηνα πίσω. Με εγκατέλειπαν και τα εγκατέλειπα... Και κυρίως μία σχέση που δεν μπορούσα να "χωνέψω" ότι είχε τελειώσει...

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τριγύρω οι δρόμοι ερημώνουν, πέφτει σιωπή
σ’ αυτή την πόλη που τυλίγει το σκοτάδι
Κι εγώ σου ζητάω να έρθεις ένα βράδυ
κι ας είσαι όνειρο...

Οι μέρες φεύγουν κι οι χειμώνες με προσπερνούν
Μετρώ τον χρόνο με ποτά και με τσιγάρα
κι εγώ σου ζητάω να στείλεις ένα γράμμα
κι ας είναι φιλικό...

Τρίζουν οι πόρτες και τα παράθυρα κλειστά
όλα τα χρόνια σκονισμένα στο τραπέζι
κι εγώ ζητάω το ραδιόφωνο να παίζει
ένα ερωτικό...

Κλείνω τα μάτια, με πληγώνει η μουσική
που μου θυμίζει τα όσα έζησα μαζί σου
κι εγώ ζητάω μονάχα το φιλί σου
κι ας είναι το στερνό... κι ας είναι το στερνό...

Τ’ ΑΔΕΛΦΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Θα γεννηθώ σε μια στιγμή
του ταραγμένου ονείρου.
Θα γίνω αδέλφι τ’ ουρανού,
της θάλασσας, του ήλιου.

Νανούρισμα το θρόισμα
της αύρας και του δάσους,
ψυχή θα έχω αστραφτερή
και μια καρδιά του πάθους.

Ζωή θα έχω ονειρική
να τραγουδούν τ’ αηδόνια
και τα φτερά του κόνδορα
για να πετώ αιώνια

Κι αν είναι όλα ψεύτικα
και μία ουτοπία
θα σβήσω στον ωκεανό
σαν μια φωτογραφία

Και τότε θ’ αναγεννηθώ
σε μια ρωγμή του ονείρου.
Θα γίνω αδέλφι τ’ ουρανού,
της θάλασσας, του ήλιου.

Την Τετάρτη 22/11/2023, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Γιώγλου "Σταύρος Κουγιουμτζής: Άσε με πάλι να σου πω...".
Μίλησαν η Αιμιλία Κουγιουμτζή, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιώργος Ανδρέου, ακούσαμε τραγούδια του Κουγιουμτζή από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και όχι μόνο, αλλά αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι το ίδιο το βιβλίο που περιέχει έναν θησαυρό πληροφοριών χάρη στο μεράκι του συγγραφέα που αφιέρωσε πολλά χρόνια για τη συλλογή όλων αυτών των στοιχείων.
Προσωπικά, από τη μεριά μου, χαίρομαι που έβαλα ένα μικρό λιθαράκι σ' αυτό και τον ευχαριστώ πολύ.
Στη φωτογραφία φαίνεται ένα απόσπασμα από συνέντευξη στο MusicHeaven. Το MusicHeaven αναφέρεται δύο φορές τουλάχιστον στο βιβλίο (ακόμα δεν το διάβασα όλο). Σε μία τόσο σημαντική κατάθεση ψυχής από τον Θανάση Γιώγλου και για έναν τόσο σημαντικό συνθέτη, οποιαδήποτε αναφορά -σε μένα ή στο MusicHeaven δεν έχει σημασία- είναι παράσημο, είναι καταξίωση, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή η πολύχρονη έρευνα και συλλογή στοιχείων και πληροφοριών είναι υπερπολύτιμη για την καταγραφή της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, για την οποία -δυστυχώς- δεν είμαστε και πολλοί στον χώρο.
Του το είπα και του ίδιου, ότι μακάρι να υπήρχανε πολλοί σαν αυτόν που να είχανε το ίδιο μεράκι.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, και καλοτάξιδο!