ΕΙΧΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ
(στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης)

Είχα αγαπήσει μια φωτιά
μα μου ‘καψε τα στήθη.
Έφυγε κάπου μακριά
και χάθηκε στη λήθη.
Είχα αγαπήσει μια φωτιά
μα μου ‘καψε τα στήθη.

Μα σαν ζυγώσει ο χιονιάς
και με τυλίξει ο βοριάς,
πόσο μου λείπει η ζεστασιά
μα είμαι μόνη.
Μα σαν ζυγώσει ο χιονιάς
και με τυλίξει ο βοριάς,
με πλησιάζει η μοναξιά
και με ματώνει.

Δεν βρίσκω πια παρηγοριά,
χαθήκανε κι οι φίλοι
κι έχυσα τόσα δάκρυα
που μου ‘καψαν τα χείλη.
Δεν βρίσκω πια παρηγοριά,
χαθήκανε κι οι φίλοι…

- - -

[Στίχοι, programming: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσική, φωνή: χρήση ΤΝ (Suno)
Video production: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης με χρήση Clideo].

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ
(Hard rock τραγούδι σε στίχους Κωνσταντίνου Παυλικιάνη)

Ο χρόνος αφήνει πίσω του μια σκόνη
κι ένα απολίθωμα μιας κάποτε ζωής.
Στο τέλος θα μείνουμε μόνοι
κι όλοι οι εφιάλτες μας θα βγουν αληθινοί.

Βλέπω ένα σώμα ξαπλωμένο
και πάνω έναν χωμάτινο ουρανό.
Νιώθω το μέτωπό μου ιδρωμένο
και κάτι μου λέει ότι αυτός είμαι εγώ.

Είμαι ελεύθερος σκοπευτής
και τη ζωή μου σημαδεύω.
Είμαι ελεύθερος σκοπευτής,
μ' αυτή τη σφαίρα ταξιδεύω.

Ακόμα δεν κατάφερε η ζωή να με πληγώσει
κι ας καίγονται τα μάτια απ’ τον ιδρώτα που κυλά.
Μια σφαίρα ουρλιάζει πριν με σκοτώσει,
μα αυτό το μονοπάτι δεν βγάζει πουθενά.

Παίρνω ετοιμοθάνατη ανάσα
και βλέπω τον εαυτό μου σε πηλό.
Πλησιάζει κάποιος φορώντας μαύρα ράσα
και το είδωλό μου γίνεται θαμπό.

- - -

Υ.Γ. Τον "Ελεύθερο Σκοπευτή" τον έγραψα αρχικά ως ποίημα τον Ιούνιο του 2024. Οι στίχοι ήταν λίγο διαφορετικοί και δεν υπήρχε φυσικά ρεφρέν.
Στις αρχές Νοεμβρίου το τροποποίησα, ώστε να είναι πιο εύκολο στη μελοποίηση, και πρόσθεσα και το ρεφρέν.
Στίχοι, programming, remix: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσική, φωνή: χρήση ΤΝ (Suno)
Video production: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης με χρήση Clideo.

Καλή ακρόαση!

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΚΑΟΥ ΜΠΟΙ

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι,
το φως του φεγγαριού με οδηγεί στην πόλη.
Πίνω ένα ουίσκι, καπνίζω ένα τσιγάρο,
μου κλείνει μια το μάτι, μα εγώ δεν τη γουστάρω.

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Ο πρώτος στο ροντέο, ο πρώτος και στο βόλι.

Μέσα μου θυμός σαν γεμισμένο όπλο,
σε μένανε δεν πιάνει κανένα είδους κόλπο.
Το αίμα απ’ τις μπότες μου καλύπτει τα σπιρούνια
και μία μου γροθιά ανοίγει οκτώ ρουθούνια.

Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Ο πρώτος στο ροντέο, ο πρώτος και στο βόλι.
Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι.
Στο ράντσο μου πηγαίνω και φεύγω απ' την πόλη.

Αυτοί που με εχθρεύονται μετράνε λίγες μέρες,
γι’ αυτούς κρατώ καβάτζα μου τις τελευταίες σφαίρες.
Ανόητα αισθήματα ποτέ δεν επιτρέπω,
φεύγω τα χαράματα, τις νύχτες επιστρέφω.

ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
(στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης)

Δεν πίστευα πως θα σ’ ερωτευτώ
και μπήκα σ’ έναν κόσμο ονειρικό.
Μα τώρα είσαι πλέον μακριά
και όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά.

Από τότε που έφυγες από κοντά μου
Έχω μια σφαίρα μέσα στην καρδιά μου
Τα χείλη μου τα νιώθω πιο στεγνά
Δεν βρίσκω νόημα στη ζωή μου πια

Φοβάμαι το δικό σου φως
πως θα σβηστεί
και η ζωή μου θα χαθεί.
Δως μου τώρα λίγη αγάπη
έστω για μια στιγμή.

Δεν κράτησε η αγάπη μας πολύ
μα πίστευα πως ήταν δυνατή.
Κι εγώ που ήμουν λογικός
να τριγυρνάω τώρα σαν τρελός.

Και φοβάμαι το δικό σου φως
πως θα σβηστεί
και η ζωή μου θα χαθεί.
Δως μου τώρα λίγη αγάπη
έστω για μια στιγμή...

[Το έγραψα τον Μάιο του 2018. Αν και μέσω AI έχει και μουσική, δεν βρήκα τρόπο να ανεβάσω αρχείο σε mp4 ή σε mp3, μιας και δέχεται μόνο εικόνα].

Το έγραψα τον Ιανουάριο του 2020, αλλά δεν θυμάμαι για ποιο λόγο. Κάτι που θα μου έχουν πει ίσως... Μερικές φορές δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Απλά συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω σου, που οι ιστορίες αυτές μοιάζουν να είναι μία και μοναδική αλλά σε παραλλαγές... Κάπως έτσι απλά έγραψα μέρικες άμετρες ρίμες. Αλλά μήπως η αγάπη έχει μέτρο;

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Όταν νιώθεις πως έχεις πληγωθεί
και δεν έχεις την ανάγκη πια ν’ αγαπηθείς
Μην ανησυχείς,
έτσι είναι η αγάπη.

Όταν ο κόσμος σου δεν αλλάζει
και τίποτα πλέον δεν σε νοιάζει
Τίποτα δεν έχει τελειώσει,
έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.

Όταν σου έχουν ραγίσει την καρδιά
κι έχουν ειπωθεί λόγια σκληρά
δεν είναι εύκολο, το ξέρω,
αλλά έτσι είναι η αγάπη.

Κι αν κάποτε τη ζωή σου δεν αξίζει να τη ζεις
κι είσαι έτοιμη να παραδοθείς
απλά να θυμηθείς
ότι έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.

Ζήσε χωρίς θυμό και θα νικήσεις
Άσε πίσω σου την απελπισία και θα ζήσεις
για να δεις ότι έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο.
Ναι, έτσι είναι η αγάπη κι αυτό είναι όλο…

Τους "Εφιάλτες" τους έγραψα τον Νοέμβριο του 2016. Είναι καθαρά μία φαντασιακή κατάσταση καθώς στην πραγματικότητα εξαιρετικά σπάνια βλέπω εφιάλτες (δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά, πρέπει να πάνε κάποια χρόνια). Τον καιρό που ήμουν φοιτητής, και το άγχος των εξετάσεων ήταν ανεβασμένο, έβλεπα που και που ότι έπεφτα σε κενό, σαν σε πηγάδι χωρίς πάτο -κάτι σαν την ελληνική οικονομία δηλαδή. Όταν πια πήρα το πτυχίο κι έπιασα δουλειά, έβλεπα ότι ακόμα ήμουν φοιτητής, ότι είχα εξετάσεις και δεν ήμουν καλά διαβασμένος. Όταν ξεπέρασα αυτό το στάδιο, άρχισα να βλέπω ότι ήμουν άνεργος κι ότι έψαχνα δουλειά, παρόλο που στην πραγματικότητα εργαζόμουν. Γενικά, αυτοί οι σπάνιοι εφιάλτες μου ήταν τουλάχιστον μία 10ετία πίσω από την πραγματικότητα. Καλό αυτό...

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Θέλω να περπατήσω
μα τα πόδια δεν με κρατάνε.
Χαζεύω σ’ έναν τοίχο
ζωγραφιές που με κοιτάνε.
Θέλω να μιλήσω
μα τα χείλη μου σωπαίνουν
και ψάχνω ένα νόημα
σε λέξεις που δεν ανασαίνουν.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Είμαι κουκουλωμένος
κάθε βράδυ στα σεντόνια.
Κάτω απ’ το κρεβάτι
ζουν τρομακτικά τελώνια.
Μ’ αγκαλιάζουν στο σκοτάδι
οι κρυμμένοι μου οι φόβοικι
ακούω έναν ψίθυρο
την ανάσα μου να κόβει.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Βλέπω έναν άγνωστο
να στέκει στη γωνιά
το άρρωστο μυαλό μου
λέει πως με κυνηγά.
Το νιώθω είναι δαίμονας
κρυφός μέσα στην πόλη
και ψάχνω έναν λόγο
που με καταδιώκουν όλοι.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Ξεθωριασμένο όνειρο
Ξεθωριασμένη μνήμη
Αν φύγετε κι εσείς, δεν ξέρω τι θα μείνει...

Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2014.
Ο τίτλος του, "Η Δεσποινίδα Της Αβινιόν", παραπέμπει στον πίνακα του Πικάσο "Οι Δεσποινίδες Της Αβινιόν".
Στην τεχνοτροπία των στίχων επηρεάστηκα από τον Νίκο Καββαδία, όμως το περιεχόμενο είναι στεριανό και όχι θαλασσινό.
Τα διάφορα ονόματα και τοπωνύμια σχετίζονται κυρίως με την Αβινιόν, την πανέμορφη αυτή πόλη της Νότιας Γαλλίας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Προβηγκίας.

Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΑΒΙΝΙΟΝ

Ήταν μια μέρα παγερή που φύσαγε ο Μιστράλ
κι έδυε ο ήλιος στα θολά νερά του Ροδανού.
Σ’ είδα σκυφτή να περπατάς μες στα μικρά στενά
κι ήσουνα όμορφη πολύ στη σκιά του φεγγαριού.

Θυμήθηκα ένα χορό που στήνανε οι τσιγγάνοι.
Μοιάζανε οι φούστες κύματα σε θάλασσα βαθιά.
Χρυσάνθεμο το δάκρυ σου έσταζε το βράδυ
που ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε σε ατελιέ της Αρλ.

Μέσα στα μάτια σου θωρώ μια θλίψη πως κοιμάται
και περιμένω να μου πεις αυτό που σε πονά.
Ποια τρικυμία ξέσπασε κι η πόλη σε λυπάται
σαν ξεχασμένο ανάγλυφο του Αντουάν Βαλάρ.

Στην Αίθουσα των Ελαφιών δακρύζει ο Τζοβανέτι
για σένα που ήσουν όμορφη και είκοσι χρονών.
Και από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και έτη,
στη γέφυρα του Μπενεζέ γυρνάς σαν ξωτικό.

Μες στη σκιά του παλατιού πλαγιάζει μια δεσποινίδα,
το άρωμά της γνώριμο, λεβάντα του Ρουσιγιόν.
Πριν από χρόνια το ‘νιωσα, μα δεν την ξαναείδα,
μοιάζει με κείνη που φίλησα κρυφά στην Αβινιόν.

Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2020, ανάμεσα στις δύο καραντίνες και επηρεασμένος από την αρνητική ατμόσφαιρα της εποχής και από μία ιστορία [όχι δικιά μου] ενός φλερτ, μίας σχεδόν σχέσης, που όμως έμεινε στη μέση...

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΣΜΟΥ

Δάκρυα μύρια ποτίζανε το πρόσωπό της
στην εποχή του μαρασμού
κι ένας ούριος άνεμος φύσηξε στ’ όνειρό της
στ’ αγέρι τ’ αποχωρισμού

Πυγολαμπίδες στήνουνε τριγύρω της χορό
και το φεγγάρι έμοιαζε μπροστά της πιο θολό.
Μεσάνυχτα το πλοίο μου σαλπάρει μακριά
για να της ρίξει άγκυρα βαθιά μες στην καρδιά

Ανάψανε στα μάτια της δυο δάκρυα κεριά
στη ρότα του καλοκαιριού
Μα ξάφνου άνοιξε στο άγνωστο πανιά
κι έγινε αστέρι τ’ ουρανού
στην εποχή του μαρασμού.

Χρόνια πολλά αργότερα, χρόνια πολλά μετά,
βρέθηκε ένα όνειρο στη θάλασσα βαθιά
δεμένο σε μια άγκυρα από το Μαλιμπού
μ’ ένα φιλί απ’ την εποχή του μαρασμού.

Το παρακάτω "πόνημα" το έγραψα τον μακρινό Αύγουστο του 1998. Ήμουν στη μέση μιας περίεργης κατάστασης. Τρεις μήνες νωρίτερα είχα χάσει τον πατέρα μου και μόλις είχα πάρει την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα, κάτι που έκανα τελικά τέσσερις μήνες αργότερα. Όλα τα άφηνα πίσω. Με εγκατέλειπαν και τα εγκατέλειπα... Και κυρίως μία σχέση που δεν μπορούσα να "χωνέψω" ότι είχε τελειώσει...

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τριγύρω οι δρόμοι ερημώνουν, πέφτει σιωπή
σ’ αυτή την πόλη που τυλίγει το σκοτάδι
Κι εγώ σου ζητάω να έρθεις ένα βράδυ
κι ας είσαι όνειρο...

Οι μέρες φεύγουν κι οι χειμώνες με προσπερνούν
Μετρώ τον χρόνο με ποτά και με τσιγάρα
κι εγώ σου ζητάω να στείλεις ένα γράμμα
κι ας είναι φιλικό...

Τρίζουν οι πόρτες και τα παράθυρα κλειστά
όλα τα χρόνια σκονισμένα στο τραπέζι
κι εγώ ζητάω το ραδιόφωνο να παίζει
ένα ερωτικό...

Κλείνω τα μάτια, με πληγώνει η μουσική
που μου θυμίζει τα όσα έζησα μαζί σου
κι εγώ ζητάω μονάχα το φιλί σου
κι ας είναι το στερνό... κι ας είναι το στερνό...

Τ’ ΑΔΕΛΦΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Θα γεννηθώ σε μια στιγμή
του ταραγμένου ονείρου.
Θα γίνω αδέλφι τ’ ουρανού,
της θάλασσας, του ήλιου.

Νανούρισμα το θρόισμα
της αύρας και του δάσους,
ψυχή θα έχω αστραφτερή
και μια καρδιά του πάθους.

Ζωή θα έχω ονειρική
να τραγουδούν τ’ αηδόνια
και τα φτερά του κόνδορα
για να πετώ αιώνια

Κι αν είναι όλα ψεύτικα
και μία ουτοπία
θα σβήσω στον ωκεανό
σαν μια φωτογραφία

Και τότε θ’ αναγεννηθώ
σε μια ρωγμή του ονείρου.
Θα γίνω αδέλφι τ’ ουρανού,
της θάλασσας, του ήλιου.

Την Τετάρτη 22/11/2023, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Γιώγλου "Σταύρος Κουγιουμτζής: Άσε με πάλι να σου πω...".
Μίλησαν η Αιμιλία Κουγιουμτζή, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιώργος Ανδρέου, ακούσαμε τραγούδια του Κουγιουμτζή από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και όχι μόνο, αλλά αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι το ίδιο το βιβλίο που περιέχει έναν θησαυρό πληροφοριών χάρη στο μεράκι του συγγραφέα που αφιέρωσε πολλά χρόνια για τη συλλογή όλων αυτών των στοιχείων.
Προσωπικά, από τη μεριά μου, χαίρομαι που έβαλα ένα μικρό λιθαράκι σ' αυτό και τον ευχαριστώ πολύ.
Στη φωτογραφία φαίνεται ένα απόσπασμα από συνέντευξη στο MusicHeaven. Το MusicHeaven αναφέρεται δύο φορές τουλάχιστον στο βιβλίο (ακόμα δεν το διάβασα όλο). Σε μία τόσο σημαντική κατάθεση ψυχής από τον Θανάση Γιώγλου και για έναν τόσο σημαντικό συνθέτη, οποιαδήποτε αναφορά -σε μένα ή στο MusicHeaven δεν έχει σημασία- είναι παράσημο, είναι καταξίωση, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή η πολύχρονη έρευνα και συλλογή στοιχείων και πληροφοριών είναι υπερπολύτιμη για την καταγραφή της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, για την οποία -δυστυχώς- δεν είμαστε και πολλοί στον χώρο.
Του το είπα και του ίδιου, ότι μακάρι να υπήρχανε πολλοί σαν αυτόν που να είχανε το ίδιο μεράκι.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, και καλοτάξιδο!

Το παρακάτω "πόνημα" -ποίημα ή στίχο, πείτε το όπως θέλετε- το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 1994. Δεν βρισκόμουν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση τότε, ωστόσο βγήκε σαν μια νότα αισιοδοξίας που μάλλον την είχα ανάγκη. Χωρίς να είμαι σίγουρος, άλλωστε περάσανε και 30 χρόνια από τότε, όμως έχω την εντύπωση ότι κάποιοι στίχοι βασίστηκαν σε μία ιστορία που είχα διαβάσει στα "Κλασσικά Εικονογραφημένα".
Τώρα φαντάζομαι ήδη τον Freddy Krueger να μου απαντάει ότι δεν υπάρχουν νεράιδες παρά μόνο Σκύλες, Χάρυβδες, Χίμαιρες, Λερναίες Ύδρες κ.λπ. :-) Η αλήθεια είναι ότι γνώρισα πολλές από αυτές αλλά, ευτυχώς, γνώρισα και μερικές από τις πρώτες. Δεν είναι, λοιπόν, μια φαντασία, μια οπτασία, αλλά πρέπει να έχεις ελπίδα, υπομονή και να είσαι και τυχερός. Σαν να κερδίζεις τον πρώτο αριθμό του λαχείου... Βέβαια, υπάρχουν κι αυτές που εμφανίζονται σαν νεράιδες και στην πορεία μετατρέπονται σε σαρκοβόρα όντα κάτι σαν Γκρέμλινς με ανθρώπινη μορφή. Κάπως έτσι την είχα πατήσει κι εγώ, μέχρι που συνάντησα μία πραγματική νεράιδα. Εγώ με ξεσκισμένες σάρκες κι εκείνη με τα μεγάλα της φτερά...

Η ΝΕΡΑΙΔΑ

Διπλώνουνε οι άνεμοι τα μεγάλα τους φτερά
τα μολυβένια της τα πέπλα διπλώνει κι η νυχτιά
Καθώς την πλάση γύρω μου κοιτώ με θαυμασμό
διακρίνω καταγάλανο πλατύ τον ουρανό

Και σ’ ένα ποτάμι βλέπω, σε μια πηγούλα,
να ξαπλώνεις εσύ νεράιδα γλυκιά
στις δροσερές τις όχθες καθώς κοιμάσαι
μοιάζεις να είσαι αρχαία θεά

Και στην καρδιά σου μέσα την κοραλλένια
έχω βρει της αγάπης το φως
η αγκαλιά σου πόλη παραμυθένια
μοιάζει να είναι σμαραγδένιος βυθός

Από ένα βράχο ξεπηδά πηγούλα ασημένια
που στο νερό της χύνονται ρυάκια κρυσταλλένια
Το Αιγαίο σε ραντίζει μενεξέδες, γιασεμιά
και τη μαύρη νύχτα διώχνει απ’ τη γαλάζια σου χαρά

Το έγραψα τον Μάιο του 2023 και αφορά τον εθισμό στη χαρτοπαιξία, ένα θέμα που παρόλο που δεν έχει να κάνει με προσωπικό βίωμα (δεν παίζω καν χαρτιά) ωστόσο ως θέμα το βρήκα ενδιαφέρον όταν το μελέτησα για άλλους λόγους. Στην τραγουδοποιία με το ίδιο θέμα ασχολήθηκαν οι Steely Dan, ο Alan Parsons, οι Motorhead και άλλοι.
Οι τρεις στροφές είναι γραμμένες σε τρίτο πρόσωπο, σε αντίθεση με το χορωδιακό μέρος που είναι γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο και που απευθύνεται άμεσα στον εθισμένο. Η πρώτη στροφή τοποθετεί τους χαρτοπαίκτες στον χώρο και είναι η εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθήσει. Στη δεύτερη στροφή, το παιχνίδι έχει ξεκινήσει και ο παίκτες βυθίζονται όλο και περισσότερο σ' αυτό. Στην τρίτη στροφή δίνω -επίτηδες- διττή έννοια. Μιλάει για τον εθισμό και για την επιλογή του παίκτη είτε να αφεθεί σε αυτόν είτε να τον καταπολεμήσει. Ο σκυφτός προσκυνητής, λοιπόν, μπορεί να είναι είτε ο ίδιος ο εθισμός (ή ακόμα κι ένας δανειστής) που χτυπάει τον παίκτη/θύμα που είναι ανήμπορος να τον αντιμετωπίσει, είτε η "αποτοξίνωση" που καταπολεμά τον εθισμό... Δεν είναι τυχαίο που η τρίτη αυτή στροφή στην ουσία δικαιώνει το τέλος της δεύτερης στροφής ("η παγίδα του φονιά").

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΥΝΕΤΩΝ (The Fall Of The Unwise)

Πρόσωπα αγέλαστα μ’ αλυσίδες λαμπερές
μένουνε ανέκφραστα σε τροχιές κυκλωτικές.
Λένε η ζωή πως κάτι τους χρωστάει
μα κάθε τους στιγμή την πλάτη τούς γυρνάει

Το παιχνίδι ποτέ δεν τελειώνει
και περιμένεις ένα φύλλο να φανεί
χάρτινο τ’ όνειρο σε κόβει, σε ματώνει
και ξαναρχίζεις πάλι απ’ την αρχή

Υπάρχει ένα σημάδι κάπου μέσα στην ψυχή
εκεί δεν ξεχωρίζεις το σκοτάδι απ’ την αυγή
και σε παραμονεύουν οι πιστοί του Βασιλιά,
ντάμες, γελωτοποιοί κι η παγίδα του φονιά

Το παιχνίδι ποτέ δεν τελειώνει
και περιμένεις ένα φύλλο να φανεί…

Ο σκυφτός προσκυνητής αναζητά ένα ιερό
και μπαίνει ταπεινά στον καθεδρικό ναό.
Κρατάει προταγμένο έναν ξύλινο σταυρό
και κρύβει ένα στιλέτο να καρφώσει το κακό.

Η ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Ακούω τα γέλια των παιδιών
μα μέσα μου φοβάμαι
πέφτω στο μαύρο των βυθών
κι όλα γύρω μου σκορπάνε

Μπορώ ν’ ακούσω τη φωνή
μέσα απ’ τον δικό μου τοίχο
που για βοήθεια καλεί
μα κρύβομαι απ’ τον ήχο

Και ζούμε μόνοι στο κενό
η σιωπή μου κι εγώ

Ακούω στην πόρτα ένα κλειδί
που ανοίγει την ψυχή μου
θέλει να βγάλει μια κραυγή
μα την πνίγει η σιωπή μου

Παίρνω βαθιά αναπνοή
κι ένα λάθος θα διορθώσω.
Δίνω ένα μου φιλί
στον εαυτό μου πριν προδώσω

Και ζούμε μόνοι στο κενό
η σιωπή μου κι εγώ...

Τους παρακάτω στίχους, τους έγραψα τον Αύγουστο του 1994. Μόλις είχα χωρίσει τότε με την κοπέλα με την οποία ήμουν τρελά ερωτευμένος και συνέλαβα τον εαυτό μου να χαϊδεύει μια φωτογραφία της (την έχω ακόμα). Ενώ ο κόσμος απολάμβανε το καλοκαίρι και τον ήλιο, εγώ πάλευα με τη θλίψη μου... Και κάπως έτσι ήρθε η έμπνευση για τη "Φωτογραφία"...

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (Του Νηρέα Νύμφη)

Δεν είσαι πια κοντά μου
είσαι μία οπτασία
Χαϊδεύω τα μαλλιά σου
πάνω στη φωτογραφία

Νιώθω τώρα να σ’ αγγίζω
στην αγκαλιά μου σε κρατώ
τ’ όνομά σου συλλαβίζω
σαν να είσαι τώρα εδώ

Με τα χρώματα που βγαίνουν
από την φωτογραφία
φέρνω πίσω την μορφή σου
σούρουπο στην παραλία.
Με τα χρώματα που βγαίνουν
ζωγραφίζω παραμύθι
ήλιο το χαμόγελό σου
να ‘σαι του Νηρέα νύμφη.

Χαράζω τ’ όνομά σου
στη χρυσή την αμμουδιά
για να μάθουνε τι νιώθω
και τα σύννεφα ψηλά

Τα μάτια μου ανοίγω
δεν είσαι πια εδώ,
μόνο η φωτογραφία
που ξεθωριάζει με τον καιρό...