Το κύμα σκάει και γλύφει την αμμουδιά.

Σβήνει ίχνη από πατημασιές.

Παίρνει μαζί του μονοπάτια αναμνήσεων.

Έτσι κι ο χρόνος.

Σκα ορμητικά στην ακτή της μνήμης και σε κάνει να ξεχνάς.

Πάει να σβήσει τις μορφές σας κοριτσάκια μου.

Κι αυτό ανακουφίζει από τη μια...

Από την άλλη όμως...προκαλεί πόνο.

Αφού έφυγες Σοφη μου...για πάντα.

Τι νόημα έχει να προσπαθώ να σε κρατήσω στη μνήμη μου;

Αφού δε σε αγκαλιάζω...δε λαμβάνεις την αγάπη μου.

Δε σε χαϊδεύει ευγενικά η ανοιξιάτικη σκια του μεσημεριανου σου ύπνου.

Τι νόημα έχει Μαρί μου να κοιτάζω προς το μέρος που έπαιζες.

Να βλέπω το κρεβατάκι που μεγάλωσες υποδειγματικα τα μικρά σου.

Ότι και να κάνω...

Η θάλασσα φουσκώνει...το κύμα έρχεται.

Δε μπορώ να του ξεφύγω.

Σε κάθε παφλασμό του κάτι αφαιρεί από σας.

Σας παίρνει μαζί του σε ένα απέραντο αχανές γαλάζιο.

Και η μνήμη ατροφει.

Πόσο μου χετε λείψει...

Ματαια κάθομαι μοναχός στην ακροθαλασια και κοιτάω τον ορίζοντα μπας και σας δω να γυρίζετε πισω....

Μάταια...

...άλλη φορά δε θα σε δώ

Όμως για μένα είσαι εδώ...

Για τη ΣΟΦΗ και τη ΜΑΡΙ μου 

Μαρί:Σήμερα μου άρεσε όπως έπαιξες πιάνο.

Χρηστος:Εγκρίνεις Μαρί μου;

Μαρι:Ναι.Επαιξες χωρίς διακοπές στη μελωδία και πέρασες αυτό που νοιώθεις.

Χρηστος:Μα είναι απλό το κομμάτι.

Μαρι:Δεν έχει σημασία αυτό.Θα παίξεις και δυσκολότερα.

Σημασία έχει να νοιώθεις καλά 

Χρηστος:Δεν νοιώθω καλά γιατί έφυγες.Και εσύ και η Σοφη.

Σοφη:Α για να σου πω.Το ξέρεις ότι με το να κλαις δε μας γυρίζεις πισω;

Χρηστος:Μην μου θυμώνεις Σοφη μου 

Ξέρεις πόσο θα θελα να σας γυρίσω πίσω.

Θα πούλαγα και την ψυχή μου στο διάβολο για να έχω 1 ώρα μαζί σας 

Σοφη:Δε θυμώνω.Κι εγώ θα θελα να γυρίσω πίσω στην αγκαλιά σου.

Να τρέχω στο πεζούλι νιουριζοντας όλο αγάπη όταν σε βλέπω εκεί.

Όμως επειδή ακριβώς σε αγαπώ δε θέλω να σκέφτεσαι συμφωνίες με το διάβολο.

Αυτός θα σε εξαπατήσει.

Χρηστος:Νοιώθω σε αδιέξοδο.Μου λείπετε πολύ 

Αυτό που μου δώσατε εσείς δε το χα ξανανιώσει.Ήταν πολύ ξεχωριστό.

Αγάπη άνευ όρων.

Χαιρόμουν απλά να σας βλέπω.Να σας νοιώθω.

Δε χρειαζόταν να πούμε τίποτα 

Τι κι αν μιλούσαμε άλλη γλώσσα 

Οι καρδιές μας μιλούσαν το ίδιο

Κάθε μέρα και χειρότερα.

Τίποτα δε με παρηγορεί.

Σοφη:Να μου προσέχεις το Γατουλη και το Γιάννη 

Μη τους αφήσεις να έρθουν να μας βρουν από τώρα.

Εδώ ο χρόνος δεν υπάρχει.

Μπορείς να κάνεις ότι θες για οσο θες

Μπορώ να λιαζομαι στην καταπράσινη φωλιτσα μου για οσο θέλω 

Μπορώ να γεύομαι τα πιο νόστιμα φαγητά.

Με τη Μαρί εδώ είμαστε φίλες.

Μαρί:Ναι ποιος το περιμενε;

Μας έβαλαν να κάτσουμε δίπλα δίπλα στο λεωφορείο που πήγαινες στον Παράδεισο 

Ξέρεις όμως κατι;

Οσο καλά κι αν περνάμε εδώ...

Μας λείπετε πολύ 

Κι εμείς ποναμε.

Όχι το σώμα μας γιατί το αποχωρίστηκαμε.

Το είδαμε να γίνεται φλόγα στάχτη και καπνός που σα πολύχρωμη σερπαντινα στόλισε τον αέρα 

Πονάει η ψυχη μας που θα είναι για πάντα απ ότι μας είπαν.

Πότε θα χαρουμε;

Όταν οι ψυχές κάποια στιγμή ξανασμίξουν.

Για αυτό Χρήστο κοίτα να είσαι καλός για να ρθεις κι εσύ εδώ στον Παράδεισο.

Και άσε τις συμφωνίες με τον κακό.

Ζήσε καλά ζήσε όμορφα αγάπα στιγμές και πρόσωπα 

Κι εμείς εδώ είμαστε δε χανόμαστε 

Καλή σου ημέρα!

Ο κήπος μας είναι γεμάτος με παραστάσεις που μόνο σε ένα παραμύθι θα μπορούσες να δεις πια.

Σε ένα ξεχασμένο παιδικό βιβλίο ανάγνωσης που μαθαίνουν  το αλφάβητο μικρά παιδιά.

Γ όπως Γάτα.

Σ όπως Σόφη

Μ όπως Μαρί

Χαρούμενες ζωγραφιές σε πολυξεφυλισμένες σελίδες.

Μια λευκή γατούλα σε ένα θάμνο και μια γκριζόλευκη άλλη να τρέχει κάνοντας νυχάκια στον κορμό της αυλής.

Μόνο εκεί υπάρχουν τα μυθικά αυτά πλέον πλάσματα.

Κι όταν εμείς οι άνθρωποι δεν κοιτάμε,όταν το βιβλίο του παραμυθιού παραμένει κλειστό,αυτά ζωντανεύουν. 

Η γκριζόλευκη Σόφη νιαουριζει παραπονιάρικα και η κατάλευκη Μαρί κυνηγά πεταλούδες.

Μυρίζει ωραία Άνοιξη γεμάτη μεθυστικά αρώματα λουλουδιών 

Μια φορά κι έναν καιρό....

Ήταν ένας κήπος...

Ναι σε σένα μιλάω που βάζεις φόλες ή σκοτώνεις αδέσποτα 

Πως θα σου φαινοταν μια μέρα να περάσω εγώ από το σχολείο να πάρω τα παιδιά σου να τα κεράσω γλυκά με φολα;

Και μετά να κάτσω να απολαύσω την κορούλα σου να ξεψυχάει με σπασμούς η τον κανακάρη σου να βγάζει αφρούς από το στόμα και να γυρίζουν τα μάτια του αναποδα;

Φόλα στα παιδιά σας ρε!

Σκατόψυχα παράσιτα της κοινωνίας!

ΕΣΕΙΣ ΒΡΩΜΙΖΕΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 

Έμαθα ότι εξαφάνισαν όλα τα αδέσποτα από κάποια γειτονιά 

Ποιά δεν έχει σημασία.

Ο άνθρωπος είναι τελικά το αληθινό παράσιτο.

Σιχαίνομαι που είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας 

-που θεωρεί τα ζωάκια κατώτερα 

-που δεν τιμωρεί τη θανάτωση τους ως ανθρωποκτονία

-που ειρωνεύεται τον πόνο σου για την απώλεια τους.

"Έχω ένα γιο κύριε Αστυνόμε που τον αγαπάω το ίδιο με τα ζωακια"

-"Αγαπάτε τα γατάκια το ίδιο με το παιδί σας;"

Που να του λεγα και την αλήθεια δηλαδή 

Ότι αγαπάω το γιο μου όσο ένα ΆΓΝΩΣΤΟ παιδί.

Και ότι ΛΑΤΡΕΥΩ τα κοριτσάκια μου που έφυγαν και άφησαν πίσω τους ένα δυσαναπληρωτο κενό.

"Αν είναι το παιδί μου να μεγαλώσει και να γίνει ειρων σαν και σας τότε μάλλον πρέπει να το αγαπάω και λιγότερο"

-Που κάνει ότι μπορεί για το συμφέρον της και μόνο.

Πλέον όχι δε με αγγίζουν οι απώλειες ανθρώπων.

Ο άνθρωπος είναι βλαβερος.

Λειτουργεί μόνο για το καλό της διαιώνισης του.

Έχει κακοποίησει τη φύση έχει δημιουργήσει τοξικό πλεον πολιτισμό.

Έχει ονομάσει δημοκρατία το πιο άδικο σύστημα του κόσμου.

Τον απασχολεί μόνο η μπάκα του και η μπάλα.

Τα παιδιά ΤΟΥ να είναι καλοί μαθητές.

Για όλα τ άλλα δεκάρα δε δίνει η κοινωνία.

Για τα αδέσποτα,για τους φτωχούς. 

Για τους κλέφτες του δρόμου.

Που κλέβουν από το μισθό του οικογένειαρχη για να φάνε στερωντας αγαθά από τα ευτραφή κακομαθημενα κωλοπαιδα τους.

Γαμημένη κοινωνία.

Σπάνια συναντώ και κάποιον ευγενή αξιόλογο άνθρωπο με ευαισθησία.

Ναι για αυτόν αξίζει να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο.

Ναι για τέτοιες υπάρξεις χαίρομαι.

Ποτε θα εμφανιστεί ένας μπογιας ανθρώπων να μαζέψει όλους τους κακους;

Όλους τους ατομιστες δήθεν αξιοπρεπεις;

Ποτε θα χτιστεί μια κοινωνία απομόνωσης των ανθρώπων αυτων; 

Που βάζουν πάνω απ όλα την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ τους;

Θέλω να κυκλοφορώ στους δρομους και να βλέπω λίγους.

Να βλέπω σχολεία με.δυο μαθητές 

Καφετέριες με.ενα πελάτη 

Λεωφόρους με.δυο αμάξια.

Και πολλή φύση.

Πολλά ζωάκια.

Ψυχουλες αβλαβείς και αγαθες.

Δεν φτάνουν να φέρουν τα μικρά μου πίσω.

Ναυαγός τους και στεριά πουθενά.

Όταν περπατάω στο δρόμο,βλέπω τα γατάκια ως συμπολίτες μου.

Ως κάτοικους της πόλης.

Τα σκυλάκια ως μακρινά ξαδελφακια τους.

Δε τα συμπαθώ τόσο αυτά,αλλά τα σέβομαι εξίσου.

Οι άνθρωποι από την άλλη μου περνούν σχεδόν απαρατήρητοι.

Κάποτε έτσι έβλεπα τα ζωάκια.Ως αφανείς ήρωες μιας πραγματικότητας που με περιβάλλει.

Έδινα όμως βάρος στους ανθρώπους.

Έσκαγα για τον αν αρέσω στην τάδε γκόμενα 

Είχα κάτι να μοιράσω με φίλους 

Αναζητούσα τον πατέρα μου κι ένοιωθα την απουσία του στη ζωή μου 

Τώρα αυτά δεν υπάρχουν πια.

Οι άνθρωποι είναι σαν δίποδα χωρίς νόημα για μένα.

Άλλωστε τι να σου πουν;

Τα αρσενικά τους αγαπούν να βλέπουν 22 μάγκες να κλωτσάνε μια μπάλα 

Τα θηλυκά τους διακαώς κυνηγούν τη ματαιοδοξία και τη μητρότητα.

Έχουν μπερδέψει ανώτερα συναισθήματα με ταπεινούς θεσμούς που χωρίζουν αντί να ενώνουν.

Πιστεύουν σε πατρίδα(πατρίς,πατριαρχία) που δεν είναι τίποτε άλλο από το μαντρί που τους έχωσαν αυτοί που τους εξουσιάζουν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Πιστεύουν στην οικογένεια που αποτελεί το σύνολο ανθρώπων που ένα κατώτερο γενετήσιο ένστικτο συνδέει και τίποτε άλλο.

Όταν συνάντησα το γιο μου νοιώσαμε και οι δύο μια αμοιβαία απάθεια.

Εγώ τον κοίταζα κι έβλεπα ένα ξένο.

Αυτός δε με κοίταζε καν.

Ένοιωθε την απόσταση εντελώς αυθόρμητα.

Όταν έδιωξα τον πατέρα μου από τη ζωή μου,άρχισα να νοιώθω υγιής για πρώτη φορά. 

Τόσο καιρό αδυνατούσα να καταλάβω πως γίνεται ένας πατέρας να είναι τόσο απόμακρος από το γιο του.

Ώσπου κατάλαβα.

Το ότι είμαι βιολογικός του απόγονος δεν τον υποχρέωνε σε καμία περίπτωση να μην κοιτάει τη δική του ευτυχία πάνω απ όλα.

Κι έτσι κόβοντας τα δεσμά της οικογένειας ελευθερώθηκα.

Στα ζωάκια δεν υπάρχει ούτε πατρίδα ούτε οικογένεια με τη σημασία που δίνουμε εμείς τα δίποδα.

Ο μπαμπάς γάτος ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝ τα παιδιά του ενώ η ΜΑΜΑ γατούλα είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΜΑ για ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ώστε να μάθει στα μικρά της αυτά που πρέπει..

Αχ Μαρί μου τι καλή μαμά που ήσουν...

Αυτή η γατοκοινωνια τι υπέροχη που είναι...

Τα γατάκια πόσο όμορφα...

Πως να μη λιώσεις από αγάπη για εκείνα.

Αθώες ψυχούλες που ξέρουν να αγαπούν με ένα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο 

Το συναίσθημα της γατας μοιάζει με αίνιγμα 

Δε σε αγκαλιάζει συχνά μα όταν το κάνει...

Είναι θησαυρός Αιγυπτιακής όασης...

Το σοκ της απότομης αλλαγής και του πένθους υποχώρησε.

Η συνειδητοποίηση της νέας πραγματικότητας μοιάζει με ξύπνημα σε εφιάλτη 

Όχι από εφιάλτη.

Οι μικρές μου έφυγαν για πάντα.

Δε θα τις ξαναδώ.

Τα πρωινά είναι απαίσια.

Δε θέλω να σηκώνομαι από το κρεβάτι.

Δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα.

Κοιτάω τον ήλιο και σκοτεινιάζω.

Νοιώθω την άνοιξη να ξυπνά και υποφέρω.

Νοιώθω μισή χαρά για όσα έχω.

Όχι ότι δε τα εκτιμώ 

Δεν οφείλεται σε αυτά η έκπτωση.

Αλλά στο ότι ένα σημαντικό κομμάτι της καρδιάς μου ξεκόλλησε με βία 

Κι εκεί που κάποτε ένοιωθα τρυφερότητα και ζεστασιά...τώρα υπάρχει μαύρο 

Χωρίς παρηγοριά 

Κάποια στιγμή κουράζομαι να πονάω.

Η σκέψη μου παραιτείται 

Τότε είναι που μια παράξενη "ηρεμια" κατασκηνωνει μέσα μου 

Όχι δεν είναι αποδοχή 

Όχι δεν είναι ίαση 

Είναι διάλειμμα από το βασανιστήριο για να ακονήσει ο Δήμιος τα μαχαίρια του να με κατακρεουργησει ξανά .

Η ζωή χωρίς τους αγαπημένους σου είναι ένα αφόρητα μοναχικό μέρος.

Μου λείπει που έτρεχες να με βρεις γουργουρίζοντας.

Μου λείπει που ξαπόστενες στην αγκαλιά μου.

Να σε ψάχνω με αγωνία και να εμφανίζεσαι ξαφνικά τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να σκάσω από αγωνία 

Μου λείπει η γλωσσίτσα σου που με έγλυφε τρυφερά στο χέρι

Μου λείπεις εσύ Σοφη μου

Αφάνταστα.

Σε ποιό αστέρι άραγε να είσαι τώρα;

Να με βλέπεις από κάπου;

Όπως και να.εχει...Μου λείπεις πολύ...

Κι εσύ και η Μαρί μου...η ψιλή της φωνούλα...ο ιδιαίτερος της τρόπος...η εξυπνάδα της και το πόσο παιχνιδιάρα ήταν...

Ελπίζω εκεί να είστε φίλες....

Κι εγώ θρηνώ για τα μικρά μου.

Αυτοί πήραν συνθήματα αγωνίας ετοιμοθάνατων και τα βαλαν σε πανό στον ανούσιο αγώνα τους.

Κι εγώ δακρύζω που τα μικρά μου δε θα νοιώσουν ξανά άνοιξη.

Αυτοί θα φωνάξουν για άλλη μια φορά στους δρόμους σε ένα αυτοσαμποταζ της καθημερινότητας τους.

Για ένα δίκαιο που ποτέ δε θα βρουν.

Πολεμώντας αόρατους εχθρούς και βάζοντας τα με  πολιτικούς και Θεό.

Κι εγώ φωνάζω και ουρλιαζω για δύο ζωές που δε θα ξαναδώ όσο ζω.

Οι νεκροί δε γυρίζουν πίσω.

Ότι και να κάνεις.

Κι αυτοί ζητούν δικαίωση.

Κι εγώ ζητώ γαλήνη.

Ο χρόνος για μένα σταμάτησε το πρωινό της 15 Φλεβάρη όταν αντικρυσα άψυχο το πιο όμορφο πλάσμα της φύσης μπροστά μου.

Η ζωή έχασε κάθε γεύση κάθε ελπίδα.

Αδιαφορώ για τα πάντα.

Δε μπορώ να είμαι ούτε καλή παρέα ούτε να συμμετέχω πουθενά 

Δεν αντέχω καμία μοιρασιά με κανένα.

Αδιαφορώ παντελώς για το ανθρώπινο είδος.

Αυτοί άλλωστε μου στέρησαν τα μικρά μου.

Με το ζόρι πάω στο Ωδείο κι αυτό γιατί στ αλήθεια αγαπώ τη μουσική.

Στ αλήθεια θέλω να διδάξω φωνητική με μεράκι και αγάπη 

Μάθημα σολφεζ,ντικτέ 

Αρμονία

Πιάνο ξανά από την αρχή.

Μονωδία περνάμε καλά.

Στο ενδιάμεσο των μαθημάτων ξεσπάω σε θρήνο.

Σε κλάμμα γοερό.

Μιλάω στις φωτογραφίες της Σόφης και της Μαρί.

Φοβάμαι για τα υπόλοιπα μωρά μου.Για το Γατούλη μου.

Δανείζομαι λίγη παρηγοριά από ανθρώπους γύρω μου 

Αλλά όταν αρχίζουν να μου μιλάνε για τα δικά τους μικροπροβλήματα νοιώθω τον πάγο της απόστασης.

Αδιαφορώ τελείως.

Αδιαφορώ στ αλήθεια.

Τι με νοιάζουν οι εξετάσεις τους χεστηκα για το πρόγραμμα τους.

Με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι κι αυτό για να φροντίσω τα μικρά μου η για να διαβάσω μουσική 

Ασκώ το επάγγελμα μου μηχανικά σα φάντασμα.

Γύρω μου κόσμος μίλα μα δεν ακούω.

Αδιαφορώ

Ο χρόνος για μένα σταμάτησε στις 15 Φλεβάρη.

-Χορεύετε;

-Τιμή μου κύριε.

Κι ένα θλιμμένο βαλς άρχισε να παίζει.

Την έπιασα από τα λευκά της χεράκια και κοιτάξα τα γαλανά της ματάκια.

Την πήρα αγκαλιά και αρχίσαμε το χορό κάνοντας τα σύννεφα γύρω μας να μας χειροκροκροτούν. 

Όταν η μουσική σταμάτησε μου μίλησε κοιτώντας με στα μάτια

-"Ευχαριστώ κύριε"

-"Για το χορό;"

"Για όλα"

Είπε και την άφησα να τρέξει ευτυχισμένη στο καταπράσινο νέο σπίτι της...

Γιος του φεγγαριού:Εκείνο το κρύο πρωινό της Τρίτης...

Βρήκα μόνο κάτι τούφες απ το τρίχωμα σου

Σε έψαξα παντού 

Σε περίμενα

Ρώτησα για σένα 

Μα δεν κατάφερα να σε βρω.

Μαρί:Μην ανησυχείς.Είμαι καλά.Δεν έφυγα.

Λυπάμαι για το άγχος που σου προκάλεσα.

Λυπάμαι που έτρεχα να ξεφύγω κάθε φορά που πήγαινες να με χαϊδέψεις 

Δεν είχα καταλάβει ότι με αγαπάς τόσο 

Ζούσα πάντα στη σκιά του Γατούλη και της Σοφης 

Γιος του φεγγαριού:

Κι όμως σε αγάπησα πολύ

Γιατί είσαι έξυπνη και παιχνιδιάρα

Γιατί είχες τσαχπινιά στο βλέμμα σου

Γιατί είσαι λευκή σα το χιόνι.

Μαρι:Για να μιλάμε εδώ σημαίνει ότι έχω φύγει από το σώμα μου.

Ξέρω ότι κλαις με αναφιλητά.

Καθε φορά που η καρδιά σου γεμίζει πόνο,έρχομαι δίπλα σου μα δε μπορείς να με δεις.

Βλέπεις έγινα αγγελάκι 

Εγώ σε βλέπω μια χαρά.Μπορω να σε ακολουθήσω παντού όπου κι αν πας.

Αλλά δε μπορείς να με δεις ή να με αγγίξεις.

Μπορείς όμως να μου μιλάς.

Σε ακούω να ξέρεις.

Να όπως τώρα που μιλάμε.

Ήρθα για λίγο να τα πούμε πριν κοιμηθείς.

Όμως θα με καταλάβουν οι φύλακες του παραδείσου και θα με μαλώσουν αν το παρακανω 

Υπάρχουν κανόνες εδώ.

Τις πρώτες μέρες μπορώ να έρχομαι να σε βλέπω να σου μιλάω.

Μετά όμως θα τα λέμε πιο σπάνια 

Ειδικά αν με ξεχάσεις...καθόλου

Αν με θυμάσαι με γλυκό τρόπο χωρίς να πονάς,θα έρχομαι πιο τακτικά

Θέλω να προσέχεις τα παιδιά μου 

Ήδη το κάνεις 

Γιος του φεγγαριού:Γιατί βιάστηκες να γίνεις αγγελάκι;

Γιατί Μαρί μου;

Γιατί μας άφησες μόνους;

Άφησες και το φίλο σου το Γιάννη...

Μαρί:Δε το διάλεξα εγώ.

Αλλά Εκείνος που με έφερε στη ζωή...Αυτός που με έφερε στην αυλή σου...

Αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα μου να αλλάξω κατοικία.

Γιος του φεγγαριού:Υπέφερες;Πως ήταν;

Μαρι:Πόνεσε το σώμα.

Δεν είναι και λίγο να χάνεις το πόδι σου και να σου ξεριζωνεται από την κοιλιά.

Μετά τον πόνο ένοιωσα κρύο...και σκοτάδι.

Φοβήθηκα για μια στιγμή

Σκέφτηκα ότι δε θα θελα να φύγω από σένα από το Γιάννη κι από τα μικρά μου 

Είχα τόσα να τους μάθω.

Ξαφνικά όμως είδα ένα φως.Ενοιωσα ανάλαφρη και ο πόνος είχε εξαφανιστεί.

Ήμουν τόσο καλά που ένοιωσα τύψεις να σε βλέπω να με ψάχνεις με αγωνία ενώ εγώ είμαι πλέον πολύ καλά 

Να ξέρεις πως θυμάμαι ότι καλό έκανες για μένα 

Σου συγχωρώ τότε που μου έριξες δύο φάπες με τη σκούπα γιατί ορμησα στη Σοφη.

Γιος του φεγγαριού:Μου λείπεις 

Τι να το κάνω απλά να σου μιλάω χωρίς να μπορώ να σε πάρω μια αγκαλια;

Μαρι:Ωχου ξέρεις ότι ποτέ δε μου άρεσαν οι αγκαλιές.  

Μη με τρελαινεις τώρα.. 

Ήρθα απλά να σου πω ότι δεν έφυγα

Επίσης συγχωρώ αυτόν που μου το έκανε αυτό 

Δεν έχει νόημα να μισούμε.

Πάω μια βόλτα στο φεγγάρι 

Εκεί θα με βρίσκεις οπότε με ζητάς 

Καλό βράδυ 

Οικογένεια είναι το σύνολο των ανθρώπων που δεν επιλέγεις να έχεις κοντά σου.

Μια λέξη με ευχάριστο άκουσμα ωστόσο.

Πατέρας.Είναι μόνο ο Ουρανός.

Μητέρα.Είναι η Γη.

Αδέλφια.Ότι έμψυχο γέννησε και έθρεψε η Γη.

Τέκνα.Ότι γέννησα με το πνεύμα και τη βούλησή μου.

Ότι αγάπησα πολύ.

Αυτή είναι η δική μου οικογένεια.