Θυμάμαι-ξεχνάω, κλαίω-γελάω, πονάω-χαλιέμαι,πέφτω-σηκώνομαι...

Στο μυαλό μου πάντα, σκιά πιστή ακολούθω....

χνάρια στο χιόνι μιας ψεύτικης ύπαρξης....

ενός ξωτικού που πετά....

Κάποιας ψεύτικης αλήθειας που γεννήθηκε τη μέρα στο φώς της σελήνης που κατάμεστο ζέσταινε τα νερά μιας παγωμένης λίμνης στη σύζευξη των ωκεανών....

Βροχή ασταμάτητη κυλά από το ξύπνημα του πρωινού μιας όμορφης, ευωδιαστής ηλιόλουστης ημέρας....

Τα πουλιά νεκρά, τιτιβίζουν στα καταπράσινα φυλώματα του καμμένου δάσους, που πνίγηκε στην καυτή λάβα ενός νεκρού ηφαιστείου....

Ένα άλογο καλπάζοντας διανύει χιλιομετρικές αποστάσεις βυθισμένο στο βαθυγάλαζο χρώμα των τεσσάρων τειχών που το περικλύουν...

Άνθρωποι φτιαγμένοι από μάρμαρο μιλούν μεταξύ τους και δημιουργούν με τη φαντασία τους αληθινές καταστάσεις, βασισμένες σε ψεύτικα εικότα....

  Τέλος, δακρυσμένη βυθίζομαι ξανά σε όνειρα αληθινά που θα'θελα να πραγματοποιήσω....

Γελώ με δάκρυα λύπης που πηγάζουν από ένα μικρό ρολόι τοποθετημένο κάπου βαθιά μέσα μου, και το λένε ΚΑΡΔΙΆ.....

                        (άκουσε το να χτυπά και ζήσε .....) 

Κοίτα να δεις πως είναι μόνος να 'σαι...

να πέφτεις στο κρεββάτι σου και να μην κοιμάσε...

τα μάτια σου να κλείνεις να ονειρευτείς...

μαύρο κενό στα μάτια σου-τίποτε για να δεις...

-Τρέχω βγαίνω μες τους δρόμους με τα μαλιά λυτά...

και τον άνεμο αφήνω στο κορμί μου να κυλά...

δάκρυα πνίγουν την καρδιά μου και το βήμα μου ταχύ...

πες μου πως να ξημερώσει και να έρθει το πρωί...

η καρδιά μου πάει να σπάσει, τόσο πόνο πως βαστά?...

τα ματάκια δακρυσμένα και τα άκρα μου νεκρά...

Θάλασσα μαύρη ο ουρανός με μύρια χίλια στολίδια...

στο φως τους ενθυμήθηκα τόσα πολλά ταξίδια...

ταξίδια που έκανε η ψυχή μονάχη μες τα δάση...

σε θάλασσες ατελλείωτες σε ωκεανών τα βάθυ...

μακριά οι φίλοι και οι εχθροί, μακριά και οι αγαπημένοι...

μόνο μια ώρα μου'μεινε κι'αυτη είναι φαγωμένη...

Μια ώρα μες το όνειρο, μια ώρα στο σκοτάδι...

δίχως να έχω τίποτε ούε φιλί ούτε χάδι...

μ'άρεσε πάντα η μοναξιά, φίλη πιστή αιώνια...

με τα σβησμένα όνειρα σαν τα παιδιά σε αλώνια... 

παντού μου κάνει συντροφιά, πάντα με συντροφεύει...

και κάθε νύχτα μοναξιάς κι από ένα δάκρυ κλέβει...

Αχ... να μην ήτανε αληθινό και να 'ταν ένα ψέμα...

πως έφυγα από ό,τι αγαπώ για για να'μαι με εμένα...

για να μην χάσω τον ειρμο, τόν οίστρο αυτό της γνώσης...

μούσα εσύ της ποίησης μην τύχει και με δώσεις...

άφησα πίσω θύμησες,μεράκια της ψυχής μου...

μεράκια που'χε η καρδιά και φύγανε ευθύς μου...

Μια καληνύχτα πιο γλυκιά απ'αύτη που σε δίνω...

συγνώμη κούκλα μου γλυκιά, δεν βγαίνει και δεν δίνω... 

με ένα δάκρυ στοργικό,δάκρυ παλιάς αγάπης...

στα όνειρά μου θα κρυφτώ σε πράξεις αυταπάτης...

και ίσως ο Μορφέας ο γλυκός στην αγκαλιά με πάρει...

και στα όνειρά του τα νεκρά κάπου μέσα με βάλει...

                                            (Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ)