«…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.
Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,…γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.»
(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

.

«Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.
(Γράμματα για τον Πατριωτισμό, Μ. Μπακούνιν,1869)

.

.

.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ;

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Είναι όμως αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα; Ότι η ατομικότητα είναι ψευδαίσθηση;

Σε πειράματα της Κβαντομηχανικής έχει βρεθεί πως όσο και αν απομακρύνουμε δύο σωματίδια που ήταν αρχικά συνδεδεμένα, κάθε επίδραση στο ένα επηρεάζει και το άλλο. Από αυτή την παρατήρηση έχουν εξαγάγει διάφορα φιλοσοφικά συμπεράσματα, όπως ότι όλα συνδέονται, όλα είναι ένα και δεν υπάρχει ατομικότητα. Αν και η επιστήμη παραδέχεται ότι δεν είναι σε θέση να ορίσει ή να μετρήσει τη συνείδηση, φαίνεται να θεωρεί δεδομένο ότι είναι και αυτή μέρος του υλικού σύμπαντος και διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.

Οι κοσμολογικές θεωρίες ξεκινούν με τη δημιουργία του σύμπαντος και υποθέτουν -χωρίς να το λένε ανοιχτά ή ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν- ότι η συνείδηση δημιουργήθηκε αργότερα, όσο το σύμπαν εξελισσόταν. Φανταστείτε λοιπόν ότι με κάποιο μυστηριώδη και ανεξιχνίαστο τρόπο δημιουργήθηκε ένα πρόγραμμα, κι αυτό στη συνέχεια εξελίχθηκε και δημιούργησε τους χρήστες του... Φυσικά, οι χρήστες δε φαίνονται όταν βλέπεις μόνο την οθόνη. Τα αποτελέσματα από τις ενέργειές τους φαίνονται, ωστόσο, κι έτσι υποψιάζεσαι ότι υπάρχει και κάτι άλλο, μια βούληση που ελέγχει το πρόγραμμα, αν και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να μετρηθεί. Δυστυχώς, οι κοσμολογικές θεωρίες θεωρούν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που δεν μπορούν να μετρήσουν και ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που μετρούν.

Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό έρχονται και τα μηνύματα από το Υπερπέραν, δια στόματος "εκλεκτών" μέσω των οποίων επικοινωνούν κάποια ανώτερα όντα. Μηνύματα ποτισμένα με την ιδέα ότι όλοι είμαστε ένα, πως το "εγώ" είναι κακό και εξοβελιστέο. Το σύνολο είναι το παν, το άτομο τίποτα.

Η ενότητα είναι μια ευγενής ιδέα. Η αγάπη είναι το ανώτατο ιδεώδες. Όποιος λοιπόν μιλάει γι' αυτά δεν μπορεί παρά να έχει καλές προθέσεις... Εξάλλου, τα εξελιγμένα αυτά όντα υπόσχονται τόσο όμορφα πράγματα... Άλλες διαστάσεις, ελευθερία, αθανασία.

Η αθανασία υπήρξε ανέκαθεν ένας πολυπόθητος στόχος, και οι θρησκείες ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν υπόσχονταν αιώνια ζωή. Μόνο που η αιωνιότητα είναι δεδομένη για ένα πνευματικό ον. Δεν μπορείς να πεθάνεις ως πνεύμα, εκτός ίσως αν χάσεις τη συνείδησή σου. Φαίνεται ότι κάποιες εξωγήινες φυλές λειτουργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης. Δε γνωρίζω πόσο εύκολο ήταν να επιτευχθεί αυτό από τους εξουσιαστές τους ούτε πόσος χρόνος χρειάστηκε, παρόλα αυτά η συλλογικότητα δε φαίνεται να αποτελεί την έμφυτη κατάσταση ενός πνευματικού όντος. Γιατί εξ ορισμού ένα πνευματικό ον είναι Αιτία, Πηγή, Δημιουργός. Δεν είναι μέλισσα που εργάζεται αιώνια σε μια κυψέλη, υπακούοντας τυφλά σε μια συλλογική συνείδηση. Αν όμως μια ολόκληρη κοινωνία όντων λειτουργούσε με μία μόνο συνείδηση, δε θα ήταν οι τέλειοι εργάτες; Υπόδουλοι σε μια συνείδηση που ελέγχει τα πάντα. Μια συνείδηση που είναι ταυτόχρονα και συνείδηση όλων. Υπάρχει χειρότερος θάνατος από αυτόν;

Ευτυχώς οι ανυπότακτοι γήινοι, μέσα σε όλη τη σύγχυσή τους για το ποιοι πραγματικά είναι, αντιστέκονται εν αγνοία τους εδώ και χιλιάδες χρόνια στην υποδούλωση της συνείδησής τους. Γιατί πολλοί από αυτούς δεν είναι καθόλου τυχαίοι... 

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Μα ειδικά οι όμορφες ιδέες είναι αυτές που γίνονται παγίδες στα χέρια κάθε επίδοξου υποδουλωτή.

http://spiritsonquest.blogspot.gr

..

.

.