Ήταν όλοι παρόντες. Αυτό δεν ήταν όνειρο, ήταν συμπόσιο γιορτινό με όλους τους θαμμένους συγγενείς του. Βλέποντας όλους εκείνους, που μικρό παιδί τον γέμιζαν φιλιά, τσιμπήματα στα μάγουλα και δώρα, στην αρχή χαμογέλασε, μα ποιος ξέρει πόσο ελάχιστα, μιας και στα όνειρα ρέει περίεργα ο χρόνος. Όμως η αίσθηση αυτή δεν κράτησε ολονυχτίς. Σαν να άνοιξε αχτίδα σκοτεινή, τα πρόσωπά τους έγιναν στριφνά, άγριας ασχήμιας τέρατα και δείχνανε σα να θέλανε να τον καταβροχθίσουν. Ακόμη και οι γιοί που δεν έκανε τον κοίταγαν με μίσος.

 Όλη αυτή η απρόσμενη επίσκεψη που εξελίχθηκε σε τρόμο τον έκανε να σπαρταρά μέσα σε ανήλεο πανικό με κλάματα ρυάκια ασταμάτητα. Και αυτοί εκεί, να ουρλιάζουν μοχθηροί και τη νύχτα να κάνουν αναπάντεχα μεγάλη.

Τους φώναξε, τους εξήγησε γιατί, γιατί τα όνειρα τους δεν εκπλήρωσε, γιατί δεν έγινε τρανός συνεχιστής του ονόματος τους. Τους έλεγε και ξαναέλεγε μέσα στα κλάματα του, ότι σήμερα έχουμε πόλεμο σκληρό, ανήθικο χωρίς έλεος, ότι η ζωή δεν είναι όπως τα χρόνια τα δικά τους.

Αφού είπε αυτά και απάντηση καμία δεν πήρε και με όλους ως εχθρικό άρμα να τον πλακώνουν, χωρίς καμιά συγχώρηση απέναντί του, άνοιξε τα μάτια του και συντετριμμένος από τις τύψεις έπεσε νάνος κατάχαμα, ένας άνεργος άνθρωπος μισός, που δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ούτε μια συμφωνία ειρήνης με τα ίδια του τα σπλάχνα.

Συγγένειες στον ίδιο τόπο κυττάρων,

εγκώμια του ομομήτριου της ιερής και ανίερης καταγωγής

συγγένειες με ράφια γεμάτα ξεθωριασμένες φωτογραφίες,

στα δίχτυα του χρόνου αναμνήσεις πού απαιτούν

πίσω από χλωμά χαμόγελα.

Το καλό με αυτό το άσυλο ήταν η απόλυτη βραδινή σιγή.

Τα φάρμακα ισχυρά και μοιρασμένα πλουσιοπάροχα, έκαναν τέλεια την δουλειά τους. Η μόνη  παραφωνία σε αυτή τη χημική σιγή ήταν ο Johnny με την φυσαρμόνικα. Κάθε βράδι από το κελί του ταξίδευε μια μελωδία που κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες. Ένας νωχελικός σκοπός με εικόνες διαφυγής που σερνότανε κάθε βραδιά μέσα σε όλων τα όνειρα. Το blues του Johnny εισχωρούσε απαλά και γλυκά στα σαλεμένα τοπία της ψυχής τα σπαρμένα με νάρκες χημικές και έδινε φτερά ακόμη και στους πισθάγκωνα δεμένους. Το πρωί όταν άρχιζε η τρέλα της ημέρας ο Johnny κοιμόταν φυγάς αόρατος μέσα σε ένα σύννεφο που ήταν μόνιμα κουρνιασμένο πάνω στην οροφή του κελιού του. Γιαυτό και ήταν η μόνιμη του Άσυλου πληγή, ο μόνιμος του φύλακα στόχος, που  και το σύννεφο και την ανάσα για την φυσαρμόνικα ήθελε να ξεριζώσει.

Μέσα σε γνώριμες εικόνες μιας θάλασσας, ενός ουρανού και πράσινων λιβαδιών, υπάρχουν άπειρες μουσικές νότες σαν κύματα, σαν αιθέριες κινήσεις και σαν κραδασμοί, πολύ αδύνατοι για να θεωρηθούν μαγνητικοί, πολύ υποσυνείδητοι για να είναι λογικοί. Άπειρες νότες που κινούνται αργά μέσα σε αυτές τις εικόνες, σχεδόν αόρατες παρουσίες που ζουν και δεν ζουν σαν άνθρωποι.
Ένα παλούκι στο χώμα, ένα κουτσουρεμένο δένδρο, μια του σύννεφου σκιά, όλα ζουν  και ηχούν σε μια θολή και ακαθόριστη αίσθηση που αν θες την ονομάζεις μοναξιά ή κενή εγκατάλειψη. 
Και όταν αυτή η ταραχή αυξημένης συναίσθησης με κατακλύζει, μοιάζω με το κούτσουρο, τον πάσσαλο τον κάθε ίσκιο. Μια ήρεμη ταύτιση είναι, με ηχομορφές που υπάρχουν και δεν υπάρχουν  σαν άνθρωποι, που κινούνται αργά και αθόρυβα μέσα στα όνειρα , ανάμεσα στα τοπία της ψυχής ανάμεσα στα εσώτερα συστήματα με τις απειροελάχιστες αναταραχές της λογικής. Σε ένα τέτοιο χώρο τέσσερεις πάσσαλοι λιμνάζουν σε ένα πράσινο λιβάδι στρουθοκάμηλοι μόνοι με τον αγέρα , με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια, χωρίς κανέναν μουσικό ήχο, στρουθοκάμηλοι αδύνατοι και μόνοι για να ονομαστούν λύσεις.

Μετά από ένα τέτοιο κραδασμό, τα δερμάτινα παπούτσια μου στο τέλος της ημέρας σε αυτό το λιβάδι τα έβαλα , με τους τέσσερεις πασσάλους με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια για χάρη της ιδιοκτησίας που προστάζει άηχα με σιωπηλές εντολές    την άνεση σε ψεύτικους τοίχους μιας κατοικίας που ανήκει και δεν ανήκει στον άνθρωπο .

Όταν μια τέτοια δημιουργική εικόνα σιωπής συμβαίνει έστω μία στιγμή στον ορίζοντα, μια ταραχή αυξημένης συναίσθησης κραδάνει τις βαθύτερες δεξαμενές της σκέψης και ανοίγει την όραση της πρώτης αιτίας και πλημμυρίζει την ακοή με την πρωτόλεια μουσική πού όλα τα αναταράζει.

Φίσκα γεμάτος χώρος και όλα μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από τα χείλια των ποτηριών που αναδύουν νότες που σουβλίζουν, και όλα μοιάζουν να σκιρτίζουν στο άρωμα της νύχτας μέσα στον καπνό, μέσα στο μπαρ ,αιχμή της κάθε απόδρασης, στην ακριβή και αναγκαία γωνία της φυγής, εκεί που η μουσική είναι κελαΐδισμα καρδερίνων που τις τυλίγουν αντρίκια παντελόνια γεμάτα αλκοόλ, κι όμως που τόσο τεχνικά σημαίνουν ερωτιάρικα κάτω από το χλωμό φως των προβολέων.

Χταπόδια χέρια, στριφογυρίζουν τα ποτήρια, έκτακτοι και μόνιμοι πότες που γλωσσοκοπανούν γέλια και δάκρυα μέσα στο αλκοόλ , που μαστιγώνουν τα κρύα της εργασίας τα μεδούλια με σούπα από ορμητικό οινόπνευμα πασπαλισμένη με ιδρώτα.

Και εγώ, τσιγάρο 75 , καπνός τρέχοντας κακοντυμένος. Μέσα και δίπλα στα πνευμόνια και τα ήπατα με την σκληρότητα μαρμάρου που επίκεινται ολοκληρωτικά πάνω στην κάθε γκρι απόγνωση και απελπισία.

Κι αυτός ο μπάρμαν, μια βρύση πίσω από το σκαλισμένο ξύλο , βγάζει ψαλίδια από τις τσέπες του, κόβει ποτά σε δόσεις ακριβείας , και από τις χαραμάδες κάθε μπουκαλιού, διπλοκλειδώνει την κάθε οργή , ταύρος που μασκαρεύεται σε ταυρομάχο με χέρια που ρίχνουν απλόχερα ελεημοσύνη σε όλους τους στεναγμούς που ξεφυσούν γύρω από τη μουσική σκηνή του.

Αυτό το προσωρινό κατάλυμα, το μπαρ που λίγο το νοιάζει αν το διασχίζουν ανώνυμοι ίσκιοι, συντρίβει πόνους , ράβει πληγές, και υλοποιεί της κάθε εκκλησιάς τις υποσχέσεις .

 Ένα κάλεσμα είναι , μια ορθάνοικτη αγκαλιά ,στην κάθε γωνιά των πόνων και των χαρούμενων στιγμών ,καμωμένο να ροκανίζει τη νύχτα και το πρωί να κλείνει τα φτερά του.

Το μπαρ, αιχμή της κάθε απόδρασης

στην ακριβή και αναγκαία γωνία ,                                

αιχμή που προσκαλεί  

και γελαστά ανοίγει την αυλαία                                                          

στης κάθε νύχτας την άναρχη φυγή.

Όπως οδηγούσε κοίταξε τη σύντροφό του. 

  -Κλαίς;;

Τα πράσινα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η βροχή που κυλούσε στα μάγουλά της έδινε την εντύπωση ότι έκλαιγε . Ίσως και να έκλαιγε πράγματι. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο, αλλά τα μάγουλά της ήταν κατάχλωμα από τον εσωτερικό πόνο.

 Ο ήλιος πλέον τους χτυπούσε με δύναμη όταν βρέθηκαν στο σημείο της πρώτης τους συνάντησης  στο φρέαρ της  έρημης  κατασκήνωσης.  Έδεσαν τα χέρια τους και μαζί βρέθηκαν στην άκρη του λάκκου.

Τα δύο ελεύθερα χέρια τους έγιναν μια χούφτα που την γέμισαν με χώμα. Χωρίς να πέσει ούτε ένας κόκκος , έσκυψαν αργά σε μια ιεροτελεστία δίχως προσευχές και θρήνους και έριξαν απαλά το χώμα που σκέπασε τα γλυκά μάτια του πιστού τους συντρόφου.

Δέκα χρόνια και ήσαν οι τρείς ως ένας. Η τρύπα , ήπιε το χώμα και η γη αγκάλιασε το σώμα .  Η πρώτη βραδιά χωρίς το μελωδικό γάβγισμά του Hendrix…

Αφέθηκα στην παγίδα της θάλασσας. .

Ο αέρας που υπήρχε μέσα μου, στα πνευμόνια, δεν τροφοδοτούσε πλέον, ούτε με ελάχιστο οξυγόνο τον εγκέφαλό μου. Ο χρόνος αδυσώπητα τσίγκληζε  όλο το μυϊκό μου σύστημα, όλο το υδάτινο περίβλημά μου, με ρίγη υψίστης τάσεως από το γλυκό νάζι του νερού.

Η εντολή ανάδυση, μπροστά στη θέα του πεπρωμένου που μεταμόρφωνε τη ζωή σε θάνατο, ατόνησε και έσβησε. Και… η αιώρηση. Αυτές οι φευγαλέες στιγμές ζητωκραύγαζαν  με βραδυκίνητες σκέψεις που έπλαθαν ψευδαισθήσεις αθανασίας.

 Τώρα πια σε αυτή την αιωρούμενη θαλασσογραφία, η αποστροφή της πραγματικότητας οδηγούσε σε κάθετη βύθιση με φανταστικούς ήχους ντομινουήτας, στο υδάτινο πέρασμα. Φαντάστηκα το σώμα μου δεμένο με τα πλοκάμια ενός μέγα- χταποδιού  σε ένα χορό ή μια μάχη που το αποτέλεσμά της ήταν προκαθορισμένο. Ο χορός μας έγλυφε την υδάτινη γαλήνη, όπως μια παράνοια οδηγεί τις αισθήσεις, μέσα από την ευδαιμονία σε άγνωστες χρονοδίνες .

Σε αυτό το υδάτινο όνειρο, στο ανέγγιχτο του χρόνου, ο κάθε δύτης, βγάζει την γλώσσα στο έκτρωμα της στεριάς που τον γέννησε…

 Ερωτοκυλίθηκα στον πυθμένα ημίνεκρος και κατέληξα στο σκαμπό ενός υδάτινου πιάνου, ακούγοντας μια άηχη μουσική. Ο Ποσειδώνας, είναι αλήθεια, έχει ένα πιάνο στο βυθό, κάνοντας τα καραβάνια των όρθιων θηλαστικών να φύγουν μετά τον κατακλυσμό σε «χαμένους χρόνους και διπλά επίπεδα».

Οι δυνατές άηχες νότες, ζωντάνευαν το αβέβαιο και ταξίδευαν δια πυθμένος και ύδατος θαλασσινού, σαν τρελές πυγολαμπίδες, στο απέραντο του επέκεινα, του πέρα και πάνω από την ζωή. Από όλα τα βάθη και τις αβύσσους ξύπνησαν οι χαμένοι χρόνοι, τα ναυάγια της ιστορίας και οι ναυτικοί και οι δύτες οι κατατρεγμένοι από Ερινύες, όλοι αυτοί οι τακτικοί πελάτες της θάλασσας , οι πάντα μεθυσμένοι από αλάτι, ρούμι και περιπέτειες. Εδώ αρχίζει και  η τελευταία πράξη που σου αναφέρω.

Μου πρόσφεραν από το κρασοπότηρο του Ποσειδώνα μια νέα γεύση σαν από σώμα ερωτικών Αμαζόνων. Στα χείλη μου μέστωσε η άπιαστη αλμυρή ομορφιά που το μεθύσι της έδωσε ήχο στις νότες που ξεπηδούσαν από τα χέρια του Μονόφθαλμου, πάνω στο υδάτινο πιάνο.

 Άναψα τον φακό μου και με ένα όστρακο χάραξα στη πλάτη του τα τελευταία λόγια.

«Μη κλαις, δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα, η ζωή είναι θα περάσει…»  χάραξα τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Αργύρη Χιόνη.

Τον πήρε ο εφιάλτης  κι άρρηκτα τον ένωσε μαζί του  κολυμπώντας γυμνός μέσα σε ξύλα , μαδέρια, σπασμένες κιθάρες από ναυάγια συναυλιών και ιαχές ακροατών σε ένα γιουχάισμα πρωτόγνωρο. Γυμνός, μπροστά στο κοινό των κροκοδείλων έβγαζε από το στόμα του άναρθρες κραυγές μέσα από χάλκινους σωλήνες και η  κιθάρα του

- ακόμα και αυτή η αγαπημένη - κρύα μέσα στα χέρια του, προδοτικά αδιαφορούσε και αυτές ακόμη  οι χορδές της,  φίδια παλλόμενα δίχως έλεος δηλητηρίαζαν  τα ακροδάχτυλα του.

Ξεβράκωτος παλιάτσος,  κατατυραννούσε το ακροατήριο , τόσο μα τόσο γελοίος τραγουδοποιός ένοιωθε , με πόδια που τρέκλιζαν αδύναμα και χωρίς κανένα νεύρο. Αδυσώπητη και η νύχτα και ο εφιάλτης της,  αδιαφορούσαν να δώσουν  ένα τέλος σε  μια  μουσική άγρια που ορμούσε σαν ρινόκερος σε ότι όμορφο ήθελε να πλάσει.

Τον είχε στοιχειώσει η χιλιομαγειρευμένη  συνταγή με τα ίδια υλικά, που φαντάσματα πια γέλαγαν με τις προσευχές του στην αυστηρή μουσική του παιδεία.

Όταν ξύπνησε  ένοιωσε άρρωστος όσο ποτέ. Τώρα πια , δεν είναι παρά ένα ανθρωπάκι ελάχιστο, ένα μυρμήγκι θιγμένο από την κατάντια του που προσπαθεί να τακτοποιήσει τα κομμάτια του μαζί με τα κομμάτια τα μελωδικά που κοκορευότανε πως ήσανε μοναδικά. Φόρεσε τη μάσκα της αυτοπεποίθησης σε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει  το ακροατήριο ότι έχει την νέα ιδέα ,  την μαγική μελωδία που περιμένανε με αγωνία.

Η αίθουσα γεμάτη , τα  φλάς αστράφτανε και όλοι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι περίμεναν να ακούσουν την τέλεια μελωδία.

Τότε και πάλι απρόσμενα , άρχισε η αδυναμία του χεριού του να ανεβαίνει στον λαιμό, στους μυώνες του προσώπου του και οι πρώτες νότες αποθάρρυναν τις ελπίδες και τα συντρίμμια τα αγιάτρευτα ξεπρόβαλλαν αμείλικτα βουτώντας τον σε δευτερόλεπτα στον αφανισμό, στο μαύρο φόντο  της μουσικής σκάλας που καταλήγει στην κρεμάλα. Το συγκρότημα σαν υπνωτισμένο σμήνος μελισσών ακολουθούσε την ολίσθηση … όλα ξέφευγαν όλο και πιο πολύ από της πρόβας την τελειότητα … και ο ιδρώτας και ο πανικός αγκάλιασαν την σκηνή…

Πλέον η μουσική τους έφυγε από την προσδιορισμένη βάση της και ελεύθερα ,  ξεχύθηκε στην αίθουσα πέφτοντας με ορμή στο άναυδο  ακροατήριο…  Όσο ο χρόνος κυλούσε,  παίζανε άναρχα σπάζοντας κάθε κανόνα και κάθε φόρμα που τους χαρακτήριζε ως το τέλος,  που και αυτό ήρθε μόνο του σαν κάρβουνο που σβήνουν με νερό.

Και τότε , ένας ακροατής σηκώθηκε  χειροκροτώντας , με κλάματα και  ενθουσιασμό… και όλοι όρθιοι φώναξαν το όνομα τους με μια κραυγή που αναγνώριζε  το μεγαλείο του αυτοσχεδιασμού τους…

Αυτή η μελωδία ήτανε μοναδική , τέλεια,  αλλά  και μια ανεπανάληπτη  μελωδία που δεν καταγράφηκε ποτέ…

«Everything Changes»

Ballad of The Pirates

Sakis Papadimitriou -   Georgia Sylleou

Videoart by thanasis panou

Σάκης Παπαδημητρίου

Bertolt Brecht

Πέτρος Μάρκαρης

"Everything changes"

You can start again,

You can,

Even on your last breath.

But what’s done, is done.

And the water you poured

Into your wine

Cannot come out.

Everything changes.

But what’s done, is done.

«Όλα αλλάζουν»

Όλα αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις μπορείς

Και με την τελευταία σου πνοή.

Μα ό,τι έγινε, έγινε.

Και το νερό που έριξες στο κρασί σου

Δεν μορείς να το ξαναβγάλεις.

Όλα αλλάζουν.

 Μα ό,τι έγινε, έγινε.

                                                     ΣΟΛΑΡΩ! 

Ειδικά σε τοπικές διαλέκτους αιφνιδιάζεσαι συνεχώς με το πλάτος και βάθος που κρύβει κάθε λέξη ακόμη και όταν πρόκειται και για υβριστική. Στην πόλη Σόλοι της Κιλικίας , όπου οι Αθηναίοι δεν μιλούσαν σωστά τα Ελληνικά, ο Ηρόδοτος , μιας και έγινε αναφορά και σε προ-ομηρικές λέξεις, χρησιμοποίησε το ρήμα Σολοικίζω, για όποιον δεν μιλούσε σωστά. Πάω να Σολάρω στη κιθάρα λοιπόν και ας θεωρούν ότι είναι ξένη λέξη!! Βέβαια το Σόλο δεν θα είναι σωστό με την έννοια αυτή.

   ΤΟ ΚΕΡΑΤΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Από το κεράτιον, υποκοριστικό του κέρας, όπου κεράτια έλεγαν οι πρόγονοί μας τους σπόρους του χαρουπιού με τους οποίους συνήθιζαν να κάνουν ζυγίσεις ακριβείας μικροποσοτήτων , οι Άραβες (πάλι αυτοί!) κλέπτοντας την ιδέα έφτιαξαν το « κιράτ» ισοδύναμο με τέσσερις σπόρους και από εκεί , Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, απέκτησαν την λέξη για τα καράτια , που…δάνεισαν –δώρισαν και σε εμάς τελικά. Το κερατάκι στην τούρτα της παγκοσμιοποίησης , δηλαδή πρόκειται για ένα ακόμα αντιδάνειο , όπως λένε οι γλωσσολόγοι!!

ΛΟΥΦΑ-ΛΟΥΦΑΡΩ

Κατά το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής (Σταματάκου) το ρήμα «λοφάω», σημαίνει , αναπαύομαι, ησυχάζω. Για τους ναυτικούς , «κοπάζει» και ο άνεμος. Η λέξη είναι δημοφιλέστατη στην Ελλάδα και επισύρει και το χαμόγελο της σύμπνοιας. Αξιοσημείωτη είναι η αντίστοιχη της λούφας , ξενική έννοια «undertime»  . Η  αστυνόμευση των υπαλλήλων , ώστε να μην λουφάρουν στην εργασία τους, να μην παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, να μην συνομιλούν και να μην κάνουν κοπάνες,  δηλαδή να ζουν μόνιμα με το «overtime» , την λογική της υπερωρίας , επινόησε αυτή την αντίδραση. Να κλέψεις χρόνο , για να αντέξεις την πίεση του «overtime» και γενικά την πίεση από ότι δεν γουστάρεις.

ΕΙΣΑΙ ΤΟΦΑΛΟΣ :::

Ο χαρακτηρισμός ενός προσώπου ως «ΤΟΦΑΛΟΣ» είναι υποτιμητικός και υπονοεί πως είναι άγαρμπος χοντρός, γιγάντιος – ατσούμπαλος-η. Κακώς όμως , γιατί ο Δημήτρης Τόφαλος υπήρξε ένα ίνδαλμα της άρσης βαρών που συγκλόνισε την Ελλάδα το 1906 , στο Παναθηναϊκό στάδιο. Ο γιγαντόσωμος Πατρινός αρσιβαρίστας υπερίσχυσε στους αγώνες , νικώντας και τον γερμανό πρωταθλητή, σηκώνοντας 148,6 κιλά απευθείας επάνω από το κεφάλι του. 

 Η ΜΟΥΝΤΖΑ

Τα εδέσματα , άλλα νόστιμα και άλλα όχι , στην καθημερινή μας επικοινωνία δημιουργούν ένα μενού που έχει μεγάλο ενδιαφέρον η καταγωγή του.  Μια τέτοια λέξη είναι και η ΜΟΥΝΤΖΑ , που την χρησιμοποιείς καθώς οργισμένος προσπαθείς να σβήσεις χειρονομώντας τον άλλον από μπροστά σου. Πολλοί κάνουν κοπιώδη χρήση της , κυρίως στις αυτοκίνητες συναντήσεις με ετέρους Έλληνες. Έχει παλαιότατες ρίζες , ίσως και βυζαντινές, κάτι που μπορεί και να ελαφραίνει και τη συνείδηση όταν γίνεται ανέλεγκτα –αυθόρμητα. Ήταν η Καπνιά, η μουντζούρα, Κάπο μουντό χρώμα, που πολλές φορές με αυτά γέμιζαν τις ανοιχτές παλάμες τους και στη συνέχεια τις ακουμπούσαν στα πρόσωπα των διαπομπευόμενων. Υπάρχει και η εκδοχή του περσικού muzh= σκοτεινιάζει το οπτικό πεδίο. Για παράδειγμα , μια πατσαβούρα ή κοιλιά ζώου συνηθιζόταν να ρίχνεται στο πρόσωπο κάποιου οριζομένου , ενώ σημαίνει και τα βλέφαρα, που επίσης σκοτεινιάζουν την όραση . (όπως αναφέρει και ο Γιαννουλέλλης στις «Νεοελληνικές ιδιωματικές λέξεις» , εκδόσεις Κείμενα , 1982)

«Τα περισσότερα απο όσα μας συμβαίνουν» , έλεγε ο RILKE , “δε μπορούμε να τα εκφράσουμε , ξετυλίγονται  μέσα σε μια σφαίρα  που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Κι από όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις , που η ζωή τους δε γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας, την πρόσκαιρη ζωή». Ξεκινώντας από μια τέτοια διαπίστωση θα ήταν ίσως προτιμότερο να συμφωνήσουμε από την αρχή , πως όλοι ξέρουμε τι είναι τέχνη, παρά να επιχειρήσουμε να την κλείσουμε στον αναπόφευκτα ασφυκτικό χώρο ενός ορισμού. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνούμε πως ο άνθρωπος έδωσε έργα τέχνης προτού μπορέσει να μιλήσει για αυτά. Η διαπίστωση του  Schopenhauer  πως « όλες οι τέχνες τείνουν προς την κατάσταση της μουσικής» αποκαλύπτει τις τρείς πραγματικότητες , δημιουργημένες αποκλειστικά από τον άνθρωπο, που με την βαθιά εσωτερική τους σχέση αντανακλούν την αδιάσπαστη ενότητα  της ψυχικής και πνευματικής ζωής.  Τον λόγο, την εικόνα και τη μουσική. Ο κινέζος  Kuo His , από τον ενδέκατο αιώνα , διαπιστώνει αντίστοιχα,  ότι  «το ποίημα είναι μια ζωγραφική χωρίς φόρμες και η ζωγραφική είναι ένα ποίημα με φόρμες». Μέσα από αυτόν τον διάλογο που ανοίγει ο καλλιτέχνης , άλλοτε αντιπαραθέτοντας και άλλοτε βυθίζοντας  το εγώ του στις πραγματικότητες αποκαλύπτει τα μορφικά στοιχεία και τις σχέσεις με ότι τον περιβάλλει. Αυτή η εσωτερική αναγκαιότητα οδήγησε και τον ΚΑΝΤΙΝΣΚΥ στην διατύπωση ενός νέου εικαστικού κώδικα .

Περιληπτικά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κώδικα αυτού , μέσα από την κατάταξη των χρωμάτων στη νέα αρμονία του αφηρημένου πίνακα, αποτελεί και ένα ποίημα που ξετυλίγει την γοητεία της ενότητας των  εκφραστικών μέσων.  Η θέρμη των χρωμάτων τα οδηγεί προς το κίτρινο και η ψυχρότητά τους προς το γαλάζιο. Το ανοικτό και το σκούρο , το μίγμα λευκού και μαύρου αυξάνει  αισθητά την φυγόκεντρο ενέργεια του κίτρινου και την κεντρομόλο τάση του γαλάζιου. Το τονισμένο κίτρινο είναι επιθετικό και διαπεραστικό σαν τον ήχο μιας σάλπιγγας, είναι το τυπικό γήινο χρώμα ενώ το γαλάζιο είναι το τυπικό ουράνιο χρώμα. Το γαλάζιο ασκεί μια κατευναστική ενέργεια  (σήμερα και πρακτικά χρησιμοποιείται ως βοηθητικό θεραπευτικό μέσο από την ψυχολογία) και όσο  περισσότερο σκουραίνει τόσο μοιάζει με τους ήχους του φλάουτου, του βιολοντσέλου , κόντρα μπάσο και οργάνου. Στο πράσινο χρώμα , μίγμα κίτρινου και γαλάζιου, οι κινήσεις ουδετεροποιούνται. Το πράσινο είναι παθητικό , ικανοποιημένο με τον εαυτό του και συμπεριφέρεται στα άλλα χρώματα  σαν τον αστό στην ανθρώπινη κοινωνία. Το λευκό είναι το σύμβολο ενός κόσμου που ανυψώνεται πάνω από εμάς , είναι το μηδέν που προηγείται μιας νέας αρχής. Το μαύρο όμως είναι μια σιωπή χωρίς μέλλον και ελπίδα , είναι το χρώμα ενός μουσικού φινάλε. Το κόκκινο είναι μια δύναμη  που συνειδητοποίησε το στόχο της. Είναι ένα χρώμα με πολλούς βαθμούς και επομένως με πολλές ψυχολογικές και συμβολικές συνέπειες. Το κόκκινο  κιννάβαρι είναι το χρώμα του πάθους κι έχει ένα ήχο από τρομπόνι. Το φωτεινό κόκκινο έχει τον ήχο του βιολιού και εκφράζει την ευθυμία. Το πορτοκαλί κόκκινο έχει τον ήχο της καμπάνας που χτυπάει εσπερινό. Το βιολέ ηχεί σαν αγγλικό κόρνο.

Όπως στην παραδοσιακή θεωρία των χρωμάτων , που στηρίζεται  στην οπτική του Newton, το κόκκινο, το πράσινο, το πορτοκαλί και ο μενεξεδί είναι συμπληρωματικά χρώματα. Στην αριστερή και την δεξιά άκρη της χρωματικής κλίμακας βρίσκονται το λευκό και το μαύρο , οι δύο αυτές χρωματικές εκδηλώσεις  της «γαλήνης» . Της γαλήνης πριν από την γέννηση και της γαλήνης του τέλους-θανάτου.

Με το συνδυασμό ανάμεσα στο χρώμα και το σχήμα, σύμφωνα με τον καινούργιο κώδικα, δημιουργείται η καινούργια αρμονία του αφηρημένου πίνακα. Η εικόνα αυτή αποκλείει το αντικείμενο  και την Τρίτη διάσταση, αλλά δεν αποκλείει το χώρο. Ο χώρος  για τον ΚΑΝΤΙΝΣΚΥ μπορεί να  εκφραστεί τόσο με το χρώμα , το οποίο δύναται να  «προχωρεί»   ή να «βαθαίνει» ,  όσο και με το σχήμα, έτσι ώστε να μετατρέπεται σε ένα «ον που κυματίζει στον αέρα»

Oι όμορφες λέξεις στη ποίηση, το έντονο χρώμα στη ζωγραφική,  το ύφος  και η ένταση στη μουσική αποτελούν αισθητά σύμβολα   «στολίσματος»  που προκαλούν μια ιδιότυπη συγκίνηση.  Αλλά ο στολισμός , διακρίνεται και αυτός σε πολλές εντάσεις. Από τάση αποχωρισμού από τον πραγματικό κόσμο (πχ ψυχεδέλεια) έως την επίδειξη που θέλει να προκαλέσει γοητεία στο κοινό.  Ο ΚΑΝΤ έλεγε  ότι ένας άνθρωπος στην ερημιά δε θα στολιζόταν ποτέ, ούτε θα στόλιζε την καλύβα του. Υπάρχει όμως και η αντίθετη θέση , που αναφέρεται στην εσωτερική αισθητική συγκίνηση ως καθρέπτη της  αναγκαιότητας για δημιουργία του ανθρώπου.  Το ωραίο έτσι δεν αποτελεί απλά προνόμιο της τέχνης ως κοινωνικό γεγονός αλλά και της  εσωτερικής βίωσης ως γεγονός καθημερινό της ζωής. Οι τρείς πραγματικότητες –δημιουργίες του ανθρώπου-  γίνονται υπερατομικές ως ιδέες για την εξέλιξη του πολιτισμού. Ο Palladio δεν απέλειψε τον Ικτίνο . ούτε ο Schakespeare  τους αρχαίους τραγωδούς της Ελλάδας. Αντίθετα το κοινό πνεύμα της τέχνης , είναι ατό που ονειρεύτηκε ο Πλάτων ως το Ωραίο , που παρακινεί με όλες τις μορφές του,  τον άνθρωπο να βιώσει κάποτε μια πολιτεία μικρών θεών  επί  γης. ( ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΑ –Απόσπασμα)

ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ & ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΤΕΧΝΩΝ

Α΄ΚΥΚΛΟΣ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝΘΕΜΑΤΩΝ (Μελέτη των Θεωριών για την αντίληψη – Φυσιολογία – λειτουργία της όρασης- φιλοσοφία –γνωσιολογία τεχνών) Εισηγητής : Θανάσης Πάνου.    

 Αν ο Έρωτας έχει ορισμό, τότε αυτός περιέχει το πιο έντονο συναίσθημα το πιο ζωοποιό, αλλά και το πιο καταπιεστικό, καθώς απαιτεί την ανταπόκριση. Από τον Πλάτωνα , που αναφέρει στο Συμπόσιο ότι «’αθανασίας γάρ χάριν παντί αύτη ή σπουδή και ό έρως έπεται» (για την αθανασία συνοδεύει όλα τα όντα ο ζήλος και ο έρωτας) μέχρι τον αυστηρό Σοπενχάουερ, που ονομάζει τον έρωτα «αναγκαίο κακό» ή την ψυχανάλυση, που θεωρεί την ορμή του Έρωτα αντίδοτο στο ένστικτο του θανάτου, το συμπέρασμα παραμένει ένα: Δεν νοείται ανθρώπινη ψυχή χωρίς έρωτα. Από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι τον ηδονισμό της δεκαετίας του ΄60 στον 20ο αιώνα και την πορνογραφία του 21ου, ο Έρωτας, η ηδονή και η αγάπη, είναι βασικές παράμετροι που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη, ισότιμα με τον πόλεμο και την τεχνολογία. Στο όνομα του Έρωτα έχουμε δει τα πάντα, να κλονίζονται εκκλησίες, να ανατρέπονται βασιλείες, να λέγονται τα μεγαλύτερα ψεύδη, να γράφονται έπη και ποιήματα.

Από τον ζωοποιό και σεισμικό Έρωτα, φτάσαμε και στη γιορτή του, δηλαδή σε μια διαδικασία που μετριέται κάθε 14 του Φλεβάρη. Αν κάτι έχει επέτειο, δεν μπορεί να είναι θείο, καθώς η προσέγγιση του Θείου είναι συνεχής, βιώνεται καθημερινά και είναι αδιάσπαστη. Ό Έρωτας γίνεται γιορτή, δηλαδή τελετή με κανόνες από «δώρα φέροντες» και χάνει το Άναρχον, ή και την τρυφερότητα της καθημερινής Ιπποσύνης. Το δώρο του Αγίου Βαλεντίνου έγινε θεσμός και κόστος, δηλαδή πράξη συμβατή με μια μηχανικά οργανωμένη κοινωνία. Μας επιτρέπει να τον αξιολογήσουμε και να τον αποτιμήσουμε έστω και με την απόδειξη της ταμειακής μηχανής. Μα και ακόμα όσοι δεν γιορτάζουν, όσοι ζουν μέσα στην μοναξιά τους, τώρα έχουν την εύκολη λύση , αυτή της κατανάλωσης με τη ψηφιακή εκδοχή , την απεικόνιση του Ερωτισμού.

Πως γεννήθηκε όμως αυτή η γιορτή; Με απόφαση του πάπα Γελάσιου, για να αντικαταστήσει την παγανιστική τελετή γονιμότητας τα Λουπερκάλια, καθιερώθηκε ως εορτή των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου. Αργότερα πέρασε από την Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη και από τη Βρετανία στην Αμερική, ενώ από το 16ο αιώνα εξαπλώνεται και στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως στις αρχές του 20ου αιώνα παίρνει μια εντελώς διαφορετική μορφή. Η επιστημονική ανάπτυξη του marketing και της διαφήμισης προωθούν μια μαζική εμπορευματοποίηση των δώρων, με στόχο όλο και μεγαλύτερους τζίρους. Και στην Ελλάδα ; Η είσοδος της γιορτής στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε τέλη της δεκαετίας του ΄70 με πρωτοβουλία πολυεθνικών εταιρειών. Λίγα χρόνια αργότερα είναι τέτοια η επιτυχία που προκάλεσε αντιδράσεις, κυρίως από την Ελληνική εκκλησία, που θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί αδιανόητο τον εορτασμό ενός Αγίου που δεν υπάρχει στο Ορθόδοξο Εορτολόγιο. Πρέπει να γνωρίζεις, Ορθόδοξε ερωτευμένε, ότι η ημέρα εορτής σου είναι του Αγίου Υακίνθου την 3η Ιουλίου ή αν δεν είσαι πολύ ερωτευμένος τον Ιούλιο, έχεις ως επιλογή την 13η Φεβρουαρίου, ημερομηνία εορτασμού των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόταν κανείς ότι ο Άναρχος Θεός Έρωτας, κουκουλώνεται, από μια τυπολογία συμπεριφορών, που δίνονται απλόχερα ως λύση από την ψευδό – ελεύθερη εποχή μας. Κλασικό παράδειγμα «λύσεων» με πλήθος επιλογών αποτελεί και ο γάμος. Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θρησκευτικό, πολιτικό, επίσημη συγκατοίκηση, σύμφωνο συμβίωσης, ετεροφυλικό ή ομοφυλοφιλικό, κοσμικό ή πριβέ, με κέτερινγκ ή φθηνό. Αν η συνταγή αποτύχει, υπάρχει ένα άλλο πακέτο λύσεων, όπως το διαζύγιο, η τυπική συμβίωση για τα παιδιά και τελικά μια ερωτική διαδρομή από γεμάτη ένταση και αγωνία επιθυμία να διαχειριστούμε τον Άναρχο Έρωτα , ώστε να υπάρχει πάντα λύση. Δηλαδή λήξη. Για κάθε έρωτα που γιορτάζει του Αγίου Βαλεντίνου και μόνο, ελπίδα είναι ότι υπάρχει πάντα έρωτας, μυστικός και μαγικός, όπως το ερωτικό ξόρκι στο πουγκί. Η προϋπόθεση για να λειτουργεί παντοτινά, είναι να μην ανοίξεις το φυλακτό ποτέ , ούτε και να το βγάλεις από πάνω σου.

Όταν όμως το ρόλο του φίλου , του συντρόφου και του εραστή τον αναλαμβάνουν ένας υπολογιστής, ένα ΑVATAR, η ένας άνθρωπος με τον οποίο υπάρχει επαφή μόνο εξ αποστάσεως, τότε μιλάμε για ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο το οποίο οδηγεί στην πλήρη αποστείρωση της ανθρώπινης επαφής. Από έρευνα που πραγματοποίησαν μέσω FACEBOOK μεταπτυχιακοί φοιτητές του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, προέκυψαν αποκαλυπτικά αποτελέσματα. Το 80% των χρηστών του διαδικτύου που κάνουν cybersex είναι άνδρες, ενώ, ανεξαρτήτως φύλου, το 75% είναι ετεροφυλόφιλοι και το 50% είναι παντρεμένοι ή έχουν σταθερό δεσμό. Το 12% δηλώνει απομονωμένο κοινωνικά. Το «πλάσιμο» ιδανικού συντρόφου, αποτελεί έναν από τους σημαντικούς λόγους αυτής της επιλογής. Από όποια οπτική και να το δούμε, με μια μακρόσυρτη διαδικασία, ο έρωτας, ως αίσθημα, ως φιλοσοφία και πράξη, μετουσιώθηκε σε μια τεχνική διαδικασία και σε μια καταναλωτική συνήθεια. Πάντα όμως συγκινεί και πλημμυρίζουν ελπίδα, οι έρωτες μεταξύ Πάριδος και Ελένης, Οδυσσέα και Πηνελόπης, Περικλέους και Ασπασίας, Δάφνιδος και Χλόης. Ο Τάσος και η Γκόλφω πάντα θα ανθίζουν τις ερωτικές ελπίδες.

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε πριν 10 χρόνια.

Τα πράγματα παραμένουν ίδια και το δωρεάν ταξίδι της γης  γύρω από τον ήλιο συνεχίζεται σταθερά...

ΕΙΧΑΤΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓKΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ. ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ ΚΑΤ΄ ΑΡΧΗΝ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ;



-Από την εποχή που είμαστε στο Γυμνάσιο, «έβραζε» η παρέα μας και κάτι απροσδιόριστο είχε αρχίσει να παίρνει μορφή. Το σίγουρο ήταν οτι κάτι θά κάναμε: ή αθλητική ομάδα η θα χαρτογραφούσαμε τον πυθμένα του Κορινθιακού ή θα γινόμαστε ακόμη και μπαλαρίνες! Πάντως κάτι! Για να καταλάβαιτε όμως το κλίμα της εποχής μας μιας και φαντάζει για σας, σαν λίγο μετά την νεολιθική, πρέπει να σας μεταφέρω το γενικό κλίμα της ευρύτερης κοινωνίας που φυσικά ήταν τελέιως διαφορετικό απο αυτό που ζείτε, ως έφηβοι, σήμερα.

Όταν είμαστε στην ηλικία σας-τη δεκαετία του ’70 – υπήρχε ακόμη το «μούδιασμα» της δικτατορίας και του συντηριτικού κλίματος που καθοδηγούσε ακόμα και τα μουσικά ακούσματα. Δυστηχώς η Ελληνική μουσική, κυρίως η παραδοσιακή, είχε ταυτιστεί με τις επιταγές των κοινωνικών στεγανών που επέβαλε η πολιτική κατάσταση στο τόπο μας και έτσι για μάς τους εφηβους είχε συνδιαστεί με το φολκλορικό «κίτς» των πανηγυριών. Οι αναζητήσεις μας στρέφονταν στην «απαγορευμένη παγκόσμια σκηνή», στα νεανικά κινήματα που ήταν ενάντια στην ψευτο-ηθική και μας έδιναν μια αισιοδοξία για δίκαιη αλλαγή στον κόσμο. Υπήρχε ένα παγκόσμιο μουσικό κίνημα εξίσου σαρωτικό και δημιουργικό με την έκρηξη της μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’ όπου ξεπήδησαν οι πιό ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές ιδέες τόσο στη μουσική όσο και στον πολιτισμό γενικά. Στο Ξυλόκαστρο είχε δημιουργηθεί ένα «μουσικό καζάνι» που έβραζε με ανήσυχους νέους όπως ο Βλάσης Μπονάτσος, ο Παύλος Βακατάτσης ο Νίκος Δόϊκας και οι αδελφοί Σπυρόπουλοι (Σπυριδούλα) o J. VAVOYRAS και ο Ζωρζ Πιλαλί αργότερα.

Γενικά η νεολαία είχε σαν «χρυσή βίβλο» την εργασία της Μαργκαρετ Μίντ για την «μη βία» στην κοινωνία. Τη δεκαετία του ’50 η μεγάλη ανθρωπολόγος είχε βρεί το μυστικό σε μια φυλή στις νήσους ΦΕΡΟΑ. Η ελευθερία στους νέους της φυλής , κυρίως η σεξουαλική , είχε δημιουργήσει μια κοινωνία με μηδενική εγκληματικότητα, ευτυχισμένη, που φάνταζε σαν ουτοπία ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ! Ετσι εμφανίστηκε το σύνθημα που ξεσήκωσε 500.000 νέους το 1969 στο φεστιβάλ του WOODSTOCK όπου όλοι, μαζί με τα είδωλα της εποχής, όπως τους RICHIE HAVENS, KARLOS SANTANA, JOE COCKER, JIMI HENTRIX, TEN YEARS AFTER, WHO,JANIS JORLIN και πολλούς άλλους, είπαν το πρώτο μεγάλο ηχηρό ΟΧΙ στο πόλεμο. Αυτοι οι « γραφικοί» χίπις άλλαξαν εντελώς την αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι στη μουσική. Αυτό το γενικό κλίμα σε συνάρτηση με μερικούς «φωτισμένους» δασκάλους που μας άνοιγαν τα μάτια και μας ωθούσαν να ανοίξουμε τα φτερά μας, μας επηρέασε, μας φόρτισε και μας ώθησε να ψάξουμε και σε άλλους δρόμους, προσωπικούς ίσως και πιό μοναχικούς. Σίγουρα τους χρωστάμε πολλά.

Η μουσική ιστορία μας λοιπόν, ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ΄70. Τότε που η DISCO κυριαρχούσε με τον Ιλουστρασιόν – ψεύτικο κόσμο της και που το PUNK προσπαθούσε άκομψα να βάλει παραμάνες στα μάτια της εξουσίας. Εκείνη την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κια γόνιμη εποχή των ακραίων μουσικών αντιθέσεων γεννήθηκαν και οι ΜΟLES! Μιά παρέα , μια τελείως συλλογική υπόθεση, που είχε ως πρώτη και απαρέγκλιτη αρχή: « Κάηκες αν ακούσεις λιγότερους απο 5 δίσκους την εβδομάδα και δεν παρουσιάσεις στη παρέα τις ανακαλύψεις σου!! Ετσι ξεκολήσαμε το αυτί μας απο τις νυσταλέες μπάντες και τα ΠΟΠ-τραγούδια του σωρού κια συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν στα «δισκάδικα» σαν εξωγήϊνους! – Μήπως έχετε ΤΟΜ WAITS ; _ ΟΟΧΙ ! έχουμε όμως Φλωρινιώτη...

Ολη η τάξη στην Α΄ Λυκείου με έρανο και με το προσωπικό χαρτζηλίκι βοήθησε να αγοράσουμε το ακριβό όργανο: DRUMS! Ετσι αρχίσαμε να παράγουμε την δική μας μουσική πάντα με εκκίνηση την δυναμική της ομάδας. Η μουσική για μάς ήταν κάτι απλό, γεμάτο ενέργεια, λίγο ταλέντο κια πολλή όρεξη. Hey, ho, let´s go…! Εβγαινε δηλαδή στην επιφάνεια αυτό που λέμε, να παίζεις μουσική με την ψυχή σου κι όχι με τις γνώσεις.

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΩΣ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ;

Από την αρχή το συγκρότημα είχε πυρήνα όχι μόνο τη μουσική αλλά και άλλες μορφές τέχνης ή έκφρασης, όπως ζωγραφική, ποίηση, συγκεντρώσεις κια εξερευνήσεις στην ορεινή κορινθία. Στη Γ΄Λυκείου μάλιστα εκδόθηκε και η πρώτη μαθητική εφημερίδα απο την τάξη μας, η «μαθητική φωνή» που μας ένωσε πιό δυνατά αν και προκαλέσαμε αντιδράσεις στη συντηριτική κοινωνία μας. Φοιτητές ακολουθήσαμε τις επιταγές της πυξίδας. Άλλοι στο Βορρά, άλλοι στη Δύση, άλλλοι στο εξωτερικό. Η παρέα όμως είχε γερές βάσεις και η απόσταση τελικά δέν υπήρξε εμπόδιο. Δημιουργήσαμε τα «ΜΟΛΙΚΑ» εφημερίδα που οι διαστάσεις της μάλιστα, ήταν διπλάσιες απο τις σημερινές και μέσω ταχυδρομείου επικοινωνούσαμε. Συνήθως υπήρχε συνοδευτικά και κασέτα με τραγούδια-ιδέες- αλλά και στίχους άλλοτε για σοβαρή δουλειά και άλλοτε –τις περισσότερες φορές για πειράγματα- αυτοσαρκασμό και σάτιρα για τη μουσική μας. Στα «ΜΟΛΙΚΑ» γράφαμε για τις συναυλίες που είδαμε, τις εντυπώσεις μας, τις νέες μουσικές που ανακαλύψαμε, νέα για τους φίλους, τίς συνελεύσεις στις σχολές μας, τους έρωτές μας ακόμα και για τα ζώδια μας! Η απόσταση λοιπόν λειτούργησε ώστε να εμπλουτίσουμε τα ακούσματά μας και να τα «φορέσουμε» ασυνείδητα στα κομμάτια μας. Δημιουργήσαμε αληθινές φιλίες με παιδιά που πολλά απο αυτά είναι σήμερα επαγγελματίες με ποιότητα κια ήθος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ για παράδειγμα , τις ποιητικές βραδιές με μουσική που πραγματοποιούσαμε μαζί με τον Γιώργο Καρρά που με τον Κώστα Φλωροσκούφη, τον Μιχάλη Κανατίδη και αργότερα τον Γιάννη Αγγέλακα έφτιαξαν τις ΤΡΥΠΕΣ που η ποιότητα του στίχου τους ξεχώρισε στην Ελληνική ΡΟΚ σκηνή

ΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΣ;

Εδω τα πράγματα μπλέκονται. Το περιοδικό ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ ειχε γράψει ότι παίζουμε «τηλεοπτική Lounge jazz» με στοιχεία BLUES και επιρροές από την παραδοσιακή μουσική της ώρας μας. Στο περιοδικό JAZZ/JAZZ o κριτικός κ. Φώντας Τρούσας ανάφερε ότι οι ΜΟLES κινούνται σε ένα oriental rock –funk ύφος. Εμείς θεωρούμε οτι η μουσική του αυτοσχεδιασμού, μας επιτρέπει να βγάλουμε, να διαφανούν τα βιώματα κια οι ανησυχίες, έξω απο φόρμες , στίλ και φυσικά έξω από τα σύνορα της Αμερικανικής κουλτούρας που συνήθως ταυτίζεται η μουσική των αλλοδαπών 4/4. Ετσι μπορείτε να καταλάβαιτε την εμμονή μας σε οργανικά κομμάτια με βάρος στον αυτοσχεδιασμό. Για μας, είτε παίζουμε μόνοι μας στο STUDIO, είτε μπροστά σε κοινό, ο λόγος για τον οποίο υπάρχουμε σαν ΜΟLES είναι ο ίδιος. Είμαστε δέσμιοι της νιότης μας, που μοιραία μας οδηγεί στο πόνο των BLUES αλλά και σε ρυθμούς όπως το FUNK ORIENTAL ή το ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΘΑ με την έννοια της πιό χρηστικής μουσικής που δεν αγνοεί αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτό πάντως που κυριαρχούσε πάντοτε ήταν το χιούμορ (MINIMA MORALIA) η παρεϊστικη ατμόσφαιρα (ΑΝΕΜΟΣ) και τα στοιχεία του πηγαίου. (ΑΙΑΣ).

 

Επανάσταση ή εξέλιξη;

Η άνοιξη της ανυπότακτης ποίησης ανθίζει και όταν η πόρτα είναι σαπισμένη.

Η επανάσταση σε ένα σύστημα σκουριασμένο, ακίνητο, σε μια κοινωνία που οδηγείται προς το χάος, είναι αναπόφευκτη.

Η ανθρώπινη εξέλιξη μας διδάσκει πως αυτοί που κινούν τα νήματα γίνονται κάποτε αδύναμοι. Οι ανυπότακτες φωνές και η επανάσταση οδηγούν την αλλαγή. Μερικές φορές έχουμε την βεβαιότητα πως η αλλαγή είναι θετική. Άλλες φορές ο ενθουσιασμός δεν κρατά πολύ, δίνει τη θέση του στη διάψευση και το φόβο. Είναι προτιμότερο να προσπαθείς να σπρώξεις την πέτρα για να ελευθερώσεις το άνοιγμα του τάφου.

Ο Αιζαια Μπέρλιν, ο μεγάλος αυτός ποιητής που έκανε συντροφιά σε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, ανακαλύπτει έκπληκτος, ότι αυτό που ακούγεται από τον τάφο δεν είναι επαναστατικές φωνές, πολεμικές κραυγές ή στρατιωτικά εμβατήρια, αλλά ρομαντικά ποιήματα και γλυκιά μουσική. Ο Μπερλίν δεν ήταν αισιόδοξος άνθρωπος -κάποτε μάλιστα είχε εκφράσει την ανακούφισή του που θα πέθαινε νωρίς- ήταν όμως ποιητής.

Η ποίηση σαν μια ειρηνευτική συμφωνία μεταπλάθεται σε μια υπόσχεση άφιξης, μια υπόσχεση συμβίωσης της ελπίδας και του ουτοπικού ονείρου.

 Με χρώματα, μουσική και ποίηση ανατέλλει η ανθρώπινη ψυχή. Μέσα από την μαύρη απελπισία και από την υπερβολική αισιοδοξία περιγράφει ο ποιητικός λόγος τα τοπία της ανθρώπινης ψυχής.

Το ανθρώπινο ον μέσα στην πολυπλοκότητα των σχέσεων που έχει δημιουργήσει και αναιρεί την λογική, μπορεί τάχα να δεχθεί να γίνει, στο όνομα της τεχνολογικής προόδου μια αποδοτική πρώτη ύλη;

Η ποίηση, η ιερή μανία, αποτελεί την διαχρονική σταθερά, την άμυνα και την επίθεση στα ορμέμφυτά μας, που μας καθιστούν τα τερατόμορφα ζώα του πλανήτη γη.

Ο πρίγκιπας Κροπότκιν ,

ο Ρώσος επαναστάτης και θεωρητικός του αναρχισμού, άρχισε να καλλιεργεί το μοντέλο του μεταξύ των εργατών στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα, το 1872.

Δύο χρόνια αργότερα φυλακίστηκε. Απέδρασε το 1876 και κατέφυγε στη Δ. Ευρώπη.

Στα γραπτά του ο Κροπότκιν προτείνει μια κοινωνία, όπου όλα τα υλικά αγαθά θα είναι κοινά. Οι άνθρωποι θα λαμβάνουν ανάλογα με τις ανάγκες τους και η παιδεία θα προετοιμάζει μέλη της ιδανικής κοινωνίας.

Ο Κροπότκιν επέστρεψε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917 , γιατί πίστεψε ότι η χώρα του θα γινόταν η πρώτη αναρχική κοινωνία. Βαθιά απογοητευμένος από την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, ο πρίγκιπας αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή.

Πέθανε στη Μόσχα, σε ηλικία 78 χρονών.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΣ

"Η κοινωνική αφήγηση αρχίζει πονηρά,

και γίνεται μόνιμα ριζωμένη κραυγή στις πρωτόλειες ανισότητες.

Κανείς δεν κατοικεί έξω από τα στερεότυπα ,

ο μέγας κοινωνικός δράκος,

είναι ένας ξεροπόταμος από τις πολλές αμβλώσεις,

μια ευθεία κοινής κατεύθυνσης με στείρες μάχες

που εγκλωβίζουν συνειδήσεις...

πόσα τα φαγωμένα ιδανικά!! "

Θανάσης Πάνου