Η Μικρά Ασία ξαναζωντανεύει στο Ηρώδειο

Ας παραθέσουμε τι έγραψε η Ελευθεροτυπία για τη συναυλία, μια μέρα μετά:







Ισορροπία γλεντιού και συγκίνησης



Παραδοσιακά μικρασιάτικα. Καλδάρας-Πυθαγόρας ή Καλδάρας-Παπαδόπουλος. Αλλά και Τούντας, Ξαρχάκος, Μούτσης, Λοΐζος. Ενα πρόγραμμα με τέτοια τραγούδια, στο Ηρώδειο, αντιμετωπίζει εξαρχής τον κίνδυνο των άκρων: να είναι μουσειακής αντίληψης ή πανηγυριώτικου χαρακτήρα. Να κάνει το θεατή να ασφυκτιά περιορισμένος στο πρέπει ενός υποβλητικού χώρου ή, αντίθετα, να εκβιάζει τη συγκίνησή του.





Το «Αφιέρωμα στη Μικρά Ασία» πέτυχε το Σαββατόβραδο μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Κοινή ομολογία, το πρόγραμμα ήταν σοφά δομημένο, ώστε η συγκίνηση να ισορροπεί με την αίσθηση του γλεντιού και η συμμετοχή να επιτυγχάνεται αβίαστα, χωρίς να εμποδίζει τη ροή της συναυλίας.





Ο Γιώργος Νταλάρας με τη Γλυκερία στο Ηρώδειο, για τη Μικρά Ασία

Με δυο λόγια, το πρόγραμμα που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Νταλάρας και υλοποίησε με τη συμμετοχή και της Γλυκερίας, της μικρής Αρετής Κετιμέ, της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου και της Παιδικής Χορωδίας του Μουσικού Γυμνασίου Βόλου ήταν καλοκουρδισμένο. Οσο καλοκουρδισμένη ήταν αυτή η εξαιρετική ορχήστρα. Καλλιτεχνικός διευθυντής της ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, κεντά νότες με το σαντούρι, αποδεικνύοντας τι θα μπορούσε να κάνει η μικρή Αρετή στο μέλλον, αν συνεχίσει να μελετά με την ίδια αφοσίωση. Οσο για τη Γλυκερία, έφερε εις πέρας ένα δύσκολο έργο: όχι την ερμηνεία των παραδοσιακών μικρασιάτικων, συνυφασμένη άλλωστε με την καριέρα της, αλλά την ερμηνεία της «Μικράς Ασίας», συνυφασμένη με τη μνήμη της νεαρής φωνής της Αλεξίου. Για τον Γιώργο Νταλάρα δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι, εκτός από το ότι προχθές αποθεώθηκε για ακόμη μία φορά από το κοινό της συναυλίας.



Ενα λιτό μουσικό θέαμα, στο οποίο συνέβαλε η σκηνοθεσία του Πάνου Παπαδόπουλου, ο οποίος θέλησε την ώρα που οι τραγουδιστές ερμήνευαν τα τραγούδια, να προβάλλονται πίσω τους σκηνές της καθημερινής ζωής του μικρασιατικού Ελληνισμού ή ζωγραφιές ή και ιστορικά στιγμιότυπα, παίζοντας ταυτόχρονα με τους φωτισμούς.



Ηταν, επιπλέον, ένα πολιτικό θέαμα. Οσο πολιτική επιλογή είναι η απόφαση να χτίσεις ένα αφιέρωμα για ένα θέμα που ακόμη πονάει, μπροστά σε κάποιους που ακόμη οι μνήμες τους προέρχονται από προσωπικές εικόνες, χωρίς την πρόθεση να κάνεις διάγγελμα, αλλά φροντίζοντας να ακουστεί και το «Σαν τον Μετανάστη» του Λιβανελί, στην ελληνική εκδοχή του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ή και να ολοκληρώσεις το πρόγραμμα μετά το τρίτο μπιζάρισμα με της «Αμύνης τα Παιδιά».



Σε μια τόσο άρτια εκδήλωση, το πρόβλημα που είχε ο ήχος το πρώτο 20λεπτο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Και ό,τι κυριάρχησε ήταν η μνήμη και η συμμετοχή ενός κοινού, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις άρπαξε το τραγούδι από τα χείλη των τραγουδιστών, βοηθούντος και του Νταλάρα, που φρόντιζε να σιγήσουν οι επαγγελματίες για να ακουστεί ακαπέλα ο ήχος της Ελλάδας.



Ανάμεσα στο κοινό, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Λιάνης, η πρέσβειρα της UNESCO Μαριάννα Βαρδινογιάννη (η συναυλία ήταν υπό την αιγίδα της UNESCO και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως), ο Γιώργος Πανταγιάς, ο Γιάννης Καψής, η Μαρινέλλα κ.ά.

sathana συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σου και επαυξάνω. Όχι μόνο υπάρχουν πολλά παιδιά σαν την Άρετή Κετιμέ αλλά -το κυριότερο νομίζω- υπάρχουν χίλιες φορές ικανότερα τόσο φωνητικά όσο και στο όργανο. Καμιά φορά είναι πολύ άδικος αυτός ο κόσμος. Η μετριότητα παίρνει τη θέση της πραγματικής αξίας και η αξία εξαφανίζεται. Κι εμείς μένουμε από κάτω σαν ηλίθιο κοινό να χειροκροτάμε την μετριότητα, επειδή μας το είπε ο τάδε ή ο δείνα!