Φόρεσε το σταυρό μου

Ο Άρης, εκτός των άλλων, ήταν άθεος, και πολύ συχνά διαπληκτιζόνταν με τους φίλους του, οι οποίοι είχαν αντίθετη άποψη περί θρησκείας. Ώρες ολόκληρες, κάθονταν στο σαλόνι του σπιτιού του, και συζητούσαν για τη θρησκεία. Η αλήθεια είναι, ότι ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να του αλλάξει γνώμη, μια που ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει Θεός, και πως όλα αυτά, τα έβγαλαν απο το μυαλό τους οι άνθρωποι, προκειμένου να μπορέσουν μέσα απο την πίστη τους σε κάτι ανώτερο, να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής. Το κορίτσι του,συμμεριζόνταν τις απόψεις του, πως θα μπορούσαν άλλωστε να ταιριάξουν, αν και εκείνη δεν πίστευε ότι όντως η ύπαρξη του Θεού ήταν απλά ενα γέννημα της φαντασίας του ανθρώπου. Πλησίαζε η γιορτή του αγίου Βαλεντίνου, και ο Άρης σχεδίαζε ενα ρομαντικό δείπνο με την αγαπημένη του, σε κάποιο εστιατόριο στη Γλυφάδα. Μια και συνέπεφτε με τη μέρα των γενεθλίων της, σκέφτηκε να της πάρει και ενα κόσμημα για δώρο, άλλωστε, ήταν ήδη τέσσερα χρόνια μαζί, και ήθελε να κάνει αυτή τη μέρα πιο επίσημη. Διάλεξε ενα όμορφο περιδέραιο σε λευκόχρυσο, και παρόλο που ήταν ακριβό, το πήρε. Ήταν Σάββατο, όταν τηλεφώνησε στην Ζωή, για να πάνε για καφέ. Ήταν χειμώνας, Φεβρουάριος μήνας, και όλα έδειχναν ότι ο καιρός θα επιδεινωνόνταν απο το απόγευμα. Παρόλα αυτά, είχε πολύ καλή διάθεση,και δεν ήθελε με τίποτα να χάσει την απογευματινή του βόλτα, πάνω στη μηχανή του! Η Ζωή, προσπάθησε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη, και τουλάχιστον για εκείνο το απόγευμα, να βγουν με το αυτοκίνητο. Όμως ο Άρης ήταν ανένδοτος, και της είπε ότι θα περνούσε να την πάρει κατά τις εφτά απο το σπίτι της. Ήταν όμως ακόμα νωρίς, και βαριόνταν μες στο σπίτι. Σκέφτηκε να παει μέχρι τον Γιώργο, τον ξάδερφο του για να συζητήσουν για τη νεα του δουλειά. Απο τη Δευτέρα, θα ξεκινούσε να διδάσκει μαθηματικά, στο 1ο Γυμνάσιο Αθηνών. Όταν έλαβε το μύνημα, ότι διορίστηκε μέσω ΑΣΕΠ, δεν πίστευε στα αυτιά του. Ήταν κάτι ανέλπιστο, και σίγουρα το τελευταίο που περίμενε! Οι δικοί του, καταχάρηκαν, και ο πατέρας του, του έκανε δώρο ενα τζίπ, έτσι, για να παρατήσει επιτέλους τη μηχανή, αλλά ο Άρης, παρόλο που του άρεσε, επέμενε στις βόλτες με τη μηχανή... Έτσι και τώρα, έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, και τα μαλλιά του ανέμιζαν, μια και το κράνος, το είχε περασμένο στο χέρι του. Ήθελε να νιώθει τον αέρα, να χτυπάει το πρόσωπο του, να νιώθει ελεύθερος! Ο δρόμος εκείνη την ώρα γλύστραγε, και ήταν αρκετά επικίνδυνο να τρέχει κανείς. Παρόλα αυτά, δεν τον ένοιαζε, έτρεχε στη λεωφόρο, ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα θέλοντας να φτάσει σύντομα στον προορισμό του. Δεν πρόσεξε το φανάρι που είχε ανάψει κόκκινο. Πέρασε με μεγάλη ταχύτητα, και συγκρούστηκε με μια Alfa Romeo. Ο Άρης, τινάχτηκε στον αέρα, και έπεσε αιμόφυρτος λίγα μέτρα μακρυά απο το σημείο του δυστυχήματος. Εκείνη τη στιγμή, πέρασε απο μπροστά του όλη του η ζωή, όλα όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα. Και μετά, απλώθηκε γύρω του βαθύ σκοτάδι. Οι γιατροί στο νοσοκομείο, προσπάθησαν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά παρόλες τις προσπάθειες τους, ο Άρης έπεσε σε κώμα. Η κοπέλα του και οι δικοί του άνθρωποι, ήταν όλη την ώρα στην εντατική...Η Ζωή, καθόνταν σε μια πολυθρόνα του νοσοκομείου, και είχε το βλέμμα της στο κενό. Η μητέρα του φώναζε μέσα στους λυγμούς της, γενικά επικρατούσε χάος. Σε λίγο, ο ξάδερφος του ο Γιώργος, κατέφτασε με τους φίλους του. όλοι μαζί, αγκάλιασαν τη Ζωή και τη μητέρα του, και ευχόντουσαν να ξεπεράσει τον κίνδυνο. Σε λίγο, η Ζωή, τους άφησε στο σαλόνι, και μπήκε στο δωμάτιο της εντατικής. Πλησίασε τον Άρη, έσκυψε και τον φίλησε, και μετά, έβγαλε απο την τσάντα της ενα μικρό σταυρό που της είχε δώσει η μητέρα της μόλις έμαθε για το ατύχημα. Η Ζωή, δεν πίστευε σ΄αυτά, η μητέρα της όμως, επέμενε, να πάει και να του περάσει στο σταυρό στο λαιμό του. Για πρώτη φορά στη ζωή της, την άκουσε... Του έβαλε το σταυρό στο λαιμό, και γονάτισε μπροστά στο κρεββάτι του. Ξέσπασε σε λυγμούς, και ασυναίσθητα, άρχισε να ψελλίζει μια προσευχή, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ πριν!

Θεε μου, δεν ξέρω αν πράγματι υπάρχεις, για να το λένε όμως οι άλλοι, κάτι θα ξέρουν... Εγω, δεν ξέρω πως να προσευχηθώ, δεν το εχω ξανακάνει! Σίγουρα όμως, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη δύναμη, τόση, ώστε να θεραπεύεις όσους σε έχουν ανάγκη... Αυτή τη φορά, χρειάζομαι τη βοήθεια σου...Αν είναι αλήθεια ότι υπάρχεις, δείξτο μου τώρα... Σώσε τον Άρη, σώσε τον... Δεν ξέρω τι άλλο να πω, δεν εχω δικαίωμα να σου ζητάω κάτι, αλλά μόνο για μια φορά, άκουσε με...

Η Ζωή, σηκώθηκε και έκανε το σταυρό της, για πρώτη φορά στη ζωή της!  Πέρασε έτσι μια εβδομάδα, μέσα στην οποία, ο Άρης ξεπέρασε τον κίνδυνο, και οι γιατροί άρχισαν να αισιοδοξούν για το καλύτερο... Πράγματι, στις 14 Φεβρουαρίου, ο Άρης άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του... Η Ζωή, ήταν πλάι του, και του χαίδευε τα μαλλιά...

Γεια σου, είπε χαμογελώντας. Ξύπνησες επιτέλους υπναρά;

Εδω είσαι εσύ; Μα τι κάνουμε εδω;

Στα αλήθεια δεν θυμάσαι  τίποτα;

Μόνο ότι πήγαινα στο Γιώργο...Τίποτα άλλο...Τι είναι αυτό το πράγμα στο λαιμό μου; Με πνίγει!

Αυτός είναι ο σταυρός της μαμάς μου. Τελικά ξέρεις κάτι; Υπάρχει Θεός! Δεν αμφιβάλλω πια...είπε φιλώντας τον.

Ποιος Θεός και πράσινα άλογα! Ποιος σου είπε αυτές τις βλακείες; είπε θυμωμένος ο Άρης.

Α, και κάτι άλλο, προσευχήθηκα για σένα!

Τι έκανες; Απίστευτο! Μη μου πεις ότι σου άλλαξαν τα μυαλά;

Α, για να σου πω Άρη! Γίνε εσύ καλά, και θα πάμε μαζί στην εκκλησία! και δεν θέλω αντιρρήσεις, εξηγηθήκαμε;

Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, ο Άρης έγινε τελείως καλά, και μια Κυριακή πρωί, η Ζωή, πέρασε απο το σπίτι για να τον πάρει για την εκκλησία.

Ακόμα δεν ετοιμάστηκες; Γρήγορα, θα χάσουμε τη λειτουργία! Που είναι ο σταυρός σου; Α, τον φοράς...Μπράβο αγάπη μου!

Μη μου το θυμίζεις τώρα, απλά βαρέθηκα να τον βγάλω!

Άρη! Για μια φορά στη ζωή σου, δόξασε το Θεό που είσαι ζωντανός!

Ας μην ήταν καλοί οι γιατροί και θα σου έλεγα εγω!

Απίστευτο! Ακόμα και τώρα, επιμένεις ότι δεν υπάρχει Θεός; μα τι άνθρωπος είσαι εσύ;

Λογικός αγαπητή μου!

Και ποιος νομίζεις οτι οδήγησε το χέρι των γιατρών ε; Και αυτό σύμπτωση ήταν;

Μα τι έπαθες τελευταία; Δεν σε αναγνωρίζω!

Φόρα τον σταυρό μου, και πίστεψε ότι γίνονται και θαύματα...Εγω δεν πίστευα μέχρι τώρα...Αλλά κοίτα...Είσαι εδω, είσαι ζωντανός και οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία!

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και ο Άρης, έγινε τακτικό μέλος της Κυριακάτικης λειτουργίας. Έκανε μάλιστα και καινούριες φιλίες, με τα παπαδοπαίδια! Φιλίες που του άλλαξαν τη ζωή! Απο τότε που ξεκίνησε να πηγαίνει στην εκκλησία, έγινε και καλύτερος άνθρωπος. Έπαψε να πηγαίνει βόλτες με τη μηχανή, και το τζιπ έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής του! Η δουλειά του και η οικογένεια έγιναν οι προτεραιότητες του, και έπαψε να συμπεριφέρεται άδικα στους γύρω του. Μιλούσε πλέον για τη θρησκεία, σα να ήταν θρήσκος μια ζωή! Και αυτό το απόγευμα του Σαββάτου, καθόνταν στο σαλόνι του σπιτιού του παρέα με τη Ζωή, και μιλούσαν για τη μελλοντική κοινή ζωή τους.

Να ΄ξερες πόσα σου χρωστάω...Τι θα έκανα χωρίς εσένα, είπε κρατώντας της το χέρι ανάμεσα στο δικό του.

Δεν μου χρωστάς τίποτα, είπε εκείνη χαμογελώντας. Σε Εκείνον τα χρωστάς όλα!

Και όμως, μου φαίνεται, σα να εχω δίπλα μου ενα φύλακα άγγελο...Ποιος θα έκανε τόση υπομονή μαζί μου...

Ο Θεός, είπε εκείνη.

Ναι, πράγματι, είπε αγκαλιάζοντας την. Και όμως, νιώθω πολύ τυχερός, γιατί εχω δυο φύλακες αγγέλους...Το Θεό και σένα...Δεν πρόκειτε να σε αμφισβητήσω ποτέ ξανά...