Τι άδικο που θα τανε

Τις νύχτες σου θα σου κρατούν
ορθάνοιχτα τα μάτια
κι όλο για μένα θα σου λεν
πως δεν σε θέλω πια.
Αν κρατηθείς και θυμηθείς
τους όρκους μου για σένα
δε θα πειστείς, δε θα δεχτείς
υπόνοια καμιά.

Στα χέρια σου όταν ξάπλωνα
τα μάτια σου φιλούσα
τότε λοιπόν με πίστευες
πολύ πως σ' αγαπούσα.
Έτσι και τώρα που κοιτώ
τον ουρανό μας μόνη
τι άδικο που θα 'τανε
η ζήλια να φουντώνει.

Πάλι σου ανάψανε φωτιές
κι ήσυχο δε σ' αφήνουν
καινούργιοι άνθρωποι σου λεν
φίλοι μου πως θα γίνουν.
Μα εγώ γυρνώ σαν φάντασμα
κι εσύ σκιά αν είσαι
μπορεί να πέσεις πάνω μου
και να με θυμηθείς.
Αν μ' αγαπάς, αν με ζητάς
όπως κι εγώ ακόμα
δε θα ξεχνάς όπου κι αν πας
να ψάχνεις να με βρεις.