Πλέκω την αλήθεια σαν παλτό που θυμίζει ψέμα και την φοράω στο άγαλμα της δικής σου ελευθερίας...
Μεταμορφώνω την πηγή της γνώσης σε θάλασσα απόγνωσης και βουτάω μέσα της την πρωτότοκη παλίρροια μελανιασμένης ενοχής.
Λογάριασα ξανά το χρέος μου στον λήθαργο και μια κούπα με κρασί στην υγειά σου έχυσα...
Την έχυσα στο πιάτο που το κεφάλι της ποταπής ανευθυνότητας πόζαρε ξελιγωμένο...
Ματιάστηκα κοιτώντας στον καθρέφτη την πολλαπλή νοθεία σε ένα DNA που δανείστηκα απ' τους προγόνους μου...
Νωχελικά ψιθύρισα το μόνο που στο νου μου είχε απομείνει...
Τα χρόνια καταδίκης στον κάτω κόσμο...
Κόσμο γεμάτο με λουλούδια και καρπούς...
Κόσμο γεμάτο αγγελούδια και νεκρούς...
Τριγυρνώντας στην πλατεία ακροάσεως είδα τη φιγούρα του φωτός κεντημένη σε ένα άστρο χωμάτινης αδρανοποίησης...
Μα ο αγέρας δυνάμωσε, και σκόρπισε το φως στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...
Και άναψε φωτιές στα χέρια των δειλών να κάψουν τους τολμηρούς...
Με μάσκες έντυσε τα είδωλα και τα 'κανε φειδωλά αντίτυπα της χαράς, της αισιοδοξίας και του έρωτα.
Και τότε η πλάση κρύωσε και χιόνι έπεσε παντού, ασπρίζοντας τον τόπο γύρω απ' το βαμμένο νυφικό σου...
Μαύρο ήταν και γυμνό...
Σαν να επρόκειτο εσύ να παίξεις το ρόλο της σιωπής...
Και το παλτό που κέντησα σκέπασε τη γύμνια σου...
Και έλιωσε το χιόνι...
Κι ο αγέρας έπαψε...
Κι η γη σκοτείνιασε...
Η νύχτα κρύφτηκε για πάντα...
22:29, 25/4/2009
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο