Η ελευθερία της μουσικής

Η μουσική είναι σαν τον άνθρωπο. Έχει νοημοσύνη, έχει εξέλιξη, έχει ψυχή, έχει άποψη ... έχει τα πάντα. Είναι η ελευθερία του να εκφράζομαι προς μια μεγάλη μάζα, να παλεύω για μια αλλαγή προς το καλύτερο ή τουλάχιστον έτσι ήταν κάποτε...

Πολλοί  λέτε ότι η μουσική είναι απλά ένας τρόπος διασκέδασης και τίποτε άλλο (clubs, μπουζούκια, συναυλίες) Ναι, είναι ένας τρόπος διασκέδασης, αλλά θα σας ρωτήσω κάτι. Η μουσική δεν σας ωθεί στο να διασκεδάσετε; Η μουσική δεν είναι το μόνο πράγμα στο κόσμο που από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο μπορεί να σας στείλει στα ουράνια και αμέσως μετά να σας ταράξει με τις μελωδίες για άλλη μια φορά τις αισθήσεις σας και να πέσετε απότομα ψυχολογικά;

Η μουσική λοιπόν έχει μια τεραστία δύναμη που οι περισσότεροι δεν έχουν κατανοήσει ακόμα και ίσως ούτε καν έχουν σκεφτεί. Έχει την δύναμη να αλλάζει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι η μουσική είναι η μόνη διέξοδος στα πάντα. Δημιουργούμε την δική μας κατάσταση μέσω αυτής.

Υπάρχει μια ολόκληρη θρησκεία μέσα μας από εικόνες και συναισθήματα που σπάνια βρίσκουν διέξοδο στην καθημερινή ζωή. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά. Όταν την αντικρίσουμε αναγνωρίζουμε το ίδιο πράγμα μέσα μας. Είναι μια αναγνώριση δυνάμεων που σπάνια βλέπουν το φως της μέρας και πάνω σε αυτό έρχεται η μουσική για να εσωτερικεύσουμε αυτό το συναίσθημα και αυτή την δύναμη που μένει πάντα στην αφάνεια.

Η μουσική γενικά ασχολείται (ασχολιόταν) για καθετί σχετικό με επανάσταση, αναστάτωση, χάος, ιδιαίτερα σχετικά με ενέργειες δίχως και πολύ νόημα. Αυτός λοιπόν είναι ο δρόμος για την μουσική ελευθερία; Το κάτι απλό και ανούσιο και έρχομαι τώρα σε μια συνέντευξη του Jim Morisson, τραγουδιστή των Doors, που μου έκανε τρομερή εντύπωση και συμφωνώ απόλυτα. Σας παραθέτω λοιπόν την απάντηση του jim  στην ερώτηση περί επιφανειακών ανθρώπων:

Όσο οι πιο πολιτισμένοι γινόμαστε επιφανειακά, τόσο περισσότερο οι άλλες δυνάμεις μας ικανοποιούν, απευθυνόμαστε στις ίδιες ανάγκες στις οποίες απευθυνόταν η κλασική τραγωδία και τα πρώτα μπλουζ του νότου... φανταστείτε το σαν μια συγκέντρωση πνευματιστών μέσα σε ένα περιβάλλον που έχει γίνει εχθρικό προς την ζωή, κρύο, περιοριστικό. Οι άνθρωποι νιώθουν πως πεθαίνουν σε ένα φριχτό τοπίο. Οι άνθρωποι μαζεύονται σε μια πνευματική συγκέντρωση για να επικαλεστούν, να εξευμενίσουν και να διώξουν μακριά τους νεκρούς

Στην ουσία, μέσα από μουσικές, χορούς και στίχους  προσπαθούμε να γιατρέψουμε μια αρρώστια και να φέρουμε την αρμονία ξανά στον κόσμο. Ο κόσμος πεθαίνει πλέον από φαντασία, πράξη και μουσική. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από μια μαζική κραυγή και ο μόνος τρόπος είναι η μουσική, που πλέον ξεθωριάζει (μουσική βιομηχανία). Η προσπάθεια της βιομηχανοποίησης να επιβάλει μια συγκεκριμένη μουσική, είναι η τελική απαξίωση της μουσικής, είναι κάτι απάνθρωπο που μου προκαλεί αηδία και στενοχώρια.

Εσύ που το διαβάζεις αυτό τώρα ...;

ΠΑΛΕΨΕ

Πάλεψε ενάντια στην κυριαρχία των στάνταρς με στίχους, νότες, κείμενα, ουρλιαχτά, κραυγές, προσπαθώντας να δείξεις στο πλήθος τον δρόμο της ελευθερίας.

Της  ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Τα μυαλα μου πονανε ...;.

O εξόριστος Χάρης

(σσ. ο πίνακας είναι έργο της Kathy Deker)