Eberhard Weber - Fluid Rustle (1979)

Γράφει ο tasosxenofos
2 άρθρα στο MusicHeaven

Ένας από τους σημαντικότερους αυτοσχεδιαστές και συνθέτες των τελευταίων δεκαετιών με συνεργασίες που θα ζήλευαν πολλοί, ο Γερμανός Eberhard Weber συνεχίζει να γοητεύει ουσιαστικά το ακροατήριο του. Να το παρασύρει σε ηχητικές διαδρομές που διακρίνονται για το πολύπτυχο χαρακτήρα πολλών διαφορετικών τάσεων της Δημιουργικής μουσικής που ποτέ δεν της λείπει ο Jazz χαρακτήρας (Ευρωπαϊκών προδιαγραφών).

Εκτός των άλλων, προσδιορίστηκε και από τον καινοτομικό του χαρακτήρα, τόσο στον εκτελεστικό τομέα, όσο και στην φύση του οργάνου που υπηρετεί, όπως το γεγονός της προσθήκης μίας χορδής επιπλέον στο ηλεκτρο-ακουστικό double bass που του έδωσε ακόμα πιο βαθύ ήχο.

Ξεκινώντας από το τσέλο και καταλήγοντας στο ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο, ταυτόχρονα με μια ζουμερή πορεία γεμάτη συμμετοχές σε σχολικά γκρουπ, χορευτικές και τοπικές Jazz μπάντες μέχρις ότου συναντήσει τον Wolfgang Dauner και εμφανιστούν ως δίδυμο ονομαζόμενο Et Cetera.

Οι συνεργασίες συνεχίστηκαν με τον Dave Pike και τους Spectrum και σαν κομβικό σημείο μπορεί να χαρακτηριστεί η ενσωμάτωσή του στο label της ECM, συμμετέχοντας ενεργά σε έργα άλλων εξαίρετων μουσικών της και ταυτόχρονα παρουσιάζοντας μια πλειάδα solo μουσικών έργων με ουσιαστική καλλιτεχνική αξία. Ένα από αυτά, το Fluid Rustle που από μόνο του αποτελεί ένα παράδοξο, ένα γρίφο που μόνο ο Weber γνωρίζει την απάντησή του.

Πρόκειται για το πέμπτο κατά σειρά προσωπικό του άλμπουμ με το εξώφυλλο του φιλοτεχνημένο (όπως και όλων των άλμπουμ του) από την γυναίκα του Maja Weber συνδυάζοντας το μίνιμαλ με το αφαιρετικό στοιχείο. Ένα ακόμη πείραμα, μια προσπάθεια που διατηρεί κάτι από την ήρεμη δύναμη του δημιουργού.

Ο Weber μαζί με τα μπάσα του και το tarang συνταξιδεύει με ένα αντισυμβατικό σύνολο που αποτελείται  από τις δύο εξαιρετικές φωνές, αυτές των Bonnie Herman και Norma Winstone (από τους αξιομνημόνευτους Azimuth), με  τον ευδιάκριτο ήχο του βιμπράφωνου/μαρίμπας του Gary Burton (με τον οποίο έχουν αρκετές ώρες μουσικών «πτήσεων») καθώς και με τον πολυπράγμονα εγκεφαλικό κιθαρίστα-που παίζει εδώ και μπαλαλάικα- Bill Frissell. Οι συνθέσεις, τέσσερις τον αριθμό, φαινομενικά άναρχες, ουσιαστικά όμως δομημένες με μαθηματική ακρίβεια ενώνουν το cool κλίμα με μια ιδιάζουσα αφηρημένη ατμόσφαιρα μέσα στο γενικότερο σύμπαν του διαλογισμού, στο οποίο περικλείονται.

Έτσι έχουμε minimal αντικατοπτρισμούς, Jazz χρωματισμούς με ισόποσες δόσεις αφαιρετικής ιδιοσυγκρασίας και δημιουργικών επινοήσεων. Το αποτέλεσμα, που έρχεται ως επιστέγασμα της εξερευνητικής διάθεσης διευρύνοντας μια απλή μελωδία που οργανώνεται μέσω του τυχαίου και του ελέγχου, παρουσιάζεται δυναμωμένο αυτής της ομαδικής ενέργειας, ξεπερνώντας περιοριστικούς όρους, απελευθερωμένο από ιεραρχικά καθήκοντα του τρίπτυχου στυλ-τεχνική-παρουσίαση. Ενορχηστρώνοντας αντιστικτικά τις αντιθέσεις, αποκρυπτογραφώντας μυστηριακούς κώδικες- σε αυτό κύριο λόγο παίζουν τα κρυστάλλινα αρμονικά φωνητικά των δύο γυναικών που αναφέραμε - διασταυρώνοντας ετερογενή κομμάτια, γράμματα ενός φανταστικού σταυρολέξου.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι Quiet Departures που καταλαμβάνει ολόκληρη την πρώτη βινυλιακή πλευρά  oι σκιές αντιπαραβάλλονται στο φως, σε μια ανατομική διαδικασία που δεν εμποδίζεται από ανασταλτικούς παράγοντες, εκεί που το αυθόρμητο συναντά το τεχνοκρατικά μεθοδευμένο χωρίς να φαντάζει ότι ξεπηδά από εσωτερικό υποσυνείδητο καταναγκασμό παρά σαν μια ισορροπία μυαλού-συναισθήματος.

Φυσικά δεν υστερεί ούτε το διφορούμενο και καθηλωτικά σκοτεινό  Visible Thoughts αλλά και το Fluid Rustle με ευδιάκριτες επιρροές από τον Steve Reich τουλάχιστον ως προς το εισαγωγικό μέρος και με τα φωνητικά να εισβάλουν ως «αχτίδες φωτός» στο αναπτυσσόμενο μυστηριακό κλίμα του.

Τι μένει ακόμα;  Η συμμετοχή του ακροατή σε αυτήν την φαινομενικά ήσυχη αναχώρηση (Quiet Departures), η ενδοσκόπηση, όχι ως αυτοσκοπός, παρά μόνο ως φυσικό επακόλουθο και η σκιαγράφηση των άυλων χρονικών κινήσεων που ενσωματώνονται στο ακίνητο πρόσωπο ενός σιωπηλού ανθρώπου που δραστηριοποιεί τις αισθήσεις του. Με μελωδίες που αναδύονται πότε κάτω από τον καυτό ήλιο και πότε στο νωχελικά γοητευτικό φθινοπωρινό γκρίζο…

Tracklist

A1. Quiet Departures
B1. Fluid Rustle
B2. A Pale Smile
B3. Visible Thoughts

Credits

Eberhard Weber: bass, tarang
Bonnie Herman: voice
Norma Winstone: voice
Gary Burton: vibraphone, marimba
Bill Frisell: guitar, balalaika

Αναστάσιος Γ. Ξενόφος