Η Πρώτη Γυναίκα

Βαστούσε στα σπλάχνα του το σπόρο του Θεού και έχτιζε τον κόσμο απ’ την αρχή. Και ο πόνος είχε αρχίζει να μοιάζει μακρινή λησμονημένη ιστορία, και πάντα είχε άνοιξη.

Κάθε μέρα ο λαός της γης μαζευόταν στις πλατείες, έπινε το κρασί του και χόρταινε το μάτι του να βλέπει την ομορφιά του κόσμου.
Ώσπου μια βραδιά που μύριζε γιασεμί και η πανσέληνος κρεμόταν θριαμβευτικά σα λάβαρο πάνω απ’ τις πλατείες, μαζεύτηκαν όλοι οι ποιητές της αιωνιότητας και κάλεσαν όλους τους ανθρώπους και τα πλάσματα
του κόσμου στην μεγαλύτερη και πιο δοξασμένη πλατεία που αντίκρισε ποτέ πλάσμα της γης: την «Πλατεία των Ποιητών».
Ήταν εκεί όπου γεννήθηκαν όλες οι ιδέες, εκεί όπου με κόπο πολύ οι Θεοί δημιούργησαν την ίδια την ουσία του ανθρώπου.
Τέτοια συνάντηση δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία του κόσμου τούτου. Κατέφθαναν από όλη την γη, απ’ όλους τους παραδείσους της, πλάσματα πανέμορφα, άνθρωποι λαμπεροί, μάγοι, ποιητές, και ερευνητές της ομορφιάς ή ταξιδιώτες που κάποτε τους ονόμαζαν επιστήμονες.

Η ανυπομονησία και η περιέργεια έτρωγε τις καρδιές του λαού που περίμενε με μεγάλη προσμονή να χαρεί την νέα δημιουργία των ποιητών. Κι αυτό, γιατί ήταν παλιά παράδοση, όταν οι ποιητές καλούσαν τον κόσμο για να τους ακούσει, να γίνεται μια μεγαλειώδης αλλαγή στο σύμπαν, και ποτέ ξανά ο κόσμος δεν έμοιαζε ίδιος. Η αγωνία των ανθρώπων ξεχείλιζε απ’ τα μάτια τους, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι γελούσαν, κι άλλοι στέκονταν ακίνητοι κοιτάζοντας τον ουρανό και απαγγέλλοντας παλιά θρησκευτικά κείμενα. Το ‘χαν καταλάβει ότι ζούσαν μια στιγμή που δεν θα ξαναρχόταν ποτέ: Μια στιγμή που θα χώριζε για πάντα την ιστορία της γης στα δύο.

Τότε, στο υπερυψωμένο κέντρο της «Πλατείας των Ποιητών», φάνηκε μια σκιερή αντρική φιγούρα. Κι όταν το φως της σελήνης έπεσε πάνω του και το πρόσωπό του έλαμψε, όλοι τον αναγνώρισαν. Ήταν ένα οικείο πρόσωπο που το ‘βλεπες στα δέντρα, στις θάλασσες, στον ουρανό και αν ταξίδευες ποτέ στα λιμάνια της Ελλάδας και κοιτούσες κατά τη θάλασσα, δεν καθρεφτιζόταν ποτέ το πρόσωπό σου, παρά μονάχα το πρόσωπο αυτού. Ήταν ένας αρχαίος ποιητής που γεννήθηκε μέσα σ’ εκείνα τα λιμάνια, αθάνατος, απόγονος αθανάτων.
Και η ιερή λειτουργία της δημιουργίας ξεκίνησε: Ένας δεύτερος άντρας εμφανίστηκε και τρέμοντας ψέλλισε με όση δύναμη του είχε απομείνει: «Ποιητή μου, πρόσταξε! Δώσε μας τον πρώτο και στερνό σου λόγο, δώσε μας την προφητεία σου που σήμερα εκπληρώνεται!»
Και ο ποιητής είπε την μεγάλη Προφητεία του με βροντερή φωνή, και οι πρώτοι λυγμοί ακούστηκαν στα βάθη της πλατείας απ’ την συγκίνηση. Στυλωμένες οι καρδιές πάνω στα λόγια του αθανάτου, τα δέχονταν σαν ιερό δώρο, σαν ζωοδότη αγέρα που μπαίνει στα πνευμόνια σου και ξανανιώνεις.
Και ο Έλλην ποιητής τελείωνε τον λόγο του για τον στερνό των ανθρώπων:
«Να ψηλώσουν τα χόρτα! Η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του Ήλιου να βγει! Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνω στα χόρτα καθώς του ετάχθη. Και θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!».
Και τότε, μέσα από μια λάμψη της πανσέληνος εμφανίστηκαν όλοι οι ποιητές των αιώνων και ανάγγειλαν τον μεγάλο ερχομό. Όλη η γη σείστηκε και ο Ήλιος ανέτειλε και στάθηκε δίπλα στην Σελήνη, μα αυτή τη φορά η Σελήνη φαινόταν λαμπρότερη απ’ τον Αγαπημένο της. Και τα λόγια των ποιητών ακούστηκαν σε ολόκληρο το σύμπαν, αναταράσσοντας και καταστρέφοντας όση ασχήμια είχε απομείνει στους πλανήτες:
«Ήρθε η ώρα της Πρώτης Γυναίκας!».

Και το κοινό κοίταζε τον ουρανό με αγαλλίαση, παρακολουθώντας την Πρώτη εξίσωση του Σεληνιακού φωτός με το Ηλιακό. Δεν ήταν όμοιες οι λάμψεις τους, μα ήταν ίσες σε λαμπρότητα! Πήγαζαν απ’ την ίδια πηγή: τη ζωή!
Όλοι σιωπούσαν αντικρίζοντας το πανώριο θέαμα και τότε στην πλατεία εμφανίσθηκε η ομορφότερη γυναίκα που είδε ποτέ το πρόσωπο της γης:
η Ελεύθερη, η Δημιουργός, η Αληθινή, η Θηλυκή Γυναίκα….

Και εκείνη την ευτυχισμένη στιγμή το ‘ξεραν όλοι πραγματικά μες την καρδιά τους, ότι με την απελευθέρωση της γυναίκας ολοκληρωνόταν και η απελευθέρωση της Ομορφιάς και του Έρωτα…
Τα χελιδόνια πετούσανε ανάμεσα στο μαγεμένο πάντρεμα της μέρας με τη νύχτα, τα ζώα έμεναν ευτυχισμένα να κοιτούν τα άστρα, οι θάλασσες ακίνητες χαίρονταν την θηλυκή τους ομορφιά, κι η θλιβερή μοναξιά του αρσενικού Ήλιου είχε πια σβήσει μες την ευτυχία του κόσμου. Οι άνθρωποι χαίρονταν τον έρωτα και το κρασί όπως δεν είχε χαρεί ποτέ ξανά πλάσμα πάνω σε αυτόν τον κόσμο.
Ναι, ήταν αληθινά ευτυχισμένοι, γιατί όλοι το ‘ξεραν πραγματικά, ότι η Ζωή είχε νικήσει για πάντα…



---------------------------------------------------------------------------------------
Σημείωση: Το τέλος της «Προφητείας» του αθάνατου ποιητή είναι απόσπασμα απ’ το «Προφητικόν» του Οδυσσέα Ελύτη που ανήκει στο «¶ξιον Εστί»