Τοπίο Ψυχής

Κλείνω τα αυτιά
και ακούω μέσα μου
δε ξέρω αν αυτό διαβάζεται
Είναι μια αίσθηση γεμάτη,
αυτή της απουσίας...
Άνθρωποι βιαστικοί πέρασαν από τη ζωή σου
και τώρα είναι αλλού

Πολυφορεμένη σκέψη
που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα,
ευωδιαστή ανάμνηση…φιλίες
που στο διάβα του χρόνου έγιναν πιο πολύτιμες,
πιο σωτήριες
στην καθημερινότητα μου.

Τι μένει πια παρά μόνο αυτή η σκέψη
για κάποια πραγματοποίηση ενός ονείρου
μέσα από την ανάγκη του καθημερινού
την υποδούλωση στα πρέπει,
τον φόβο που φέρνει…


Τί ξεκίνησα να κάνω,
προς ποια κατεύθυνση αυτού του ορίζοντα,
αυτού του πλανήτη…
κάποια θάλασσα με χτυπάει με ορμή
και το κύμα γίνεται αφρός πάνω στα γυμνά μου πόδια
και φαντάζει αραχνοΰφαντη δαντέλα,
σαν υπόσχεση για τα όνειρα
που ακόμα μια φορά θα κάνω.

Το αγέρι το θαλασσινό να με φυσάει
και να μπερδεύει τις σκέψεις μου,
να δροσίζει τη ψυχή και να με δυναμώνει,
να με φυτεύει στη γη και να με προστάζει να προχωρώ μπροστά
καθώς ο χρόνος περιδιαβαίνει τα κύματα
που γλύφουνε τη στεριά ξανά και ξανά
με αυτή την αέναη κίνηση.

Κλείνω τα μάτια τώρα και τα βλέπω όλα μπροστά μου
…τα κύματα ,τη ζωή, τα όνειρα, τις φιλίες…τα χρώματα…
η ζωή μου σε χρώματα, το μωβ, το μπλε…ξανά η θάλασσα,
τα σύννεφα…η δική μου συννεφιά…ξανά η άνοιξη,
τα χρώματα… η δική μου άνοιξη, τα λουλούδια,
η βροχή-η δική μου κάθαρση, η δική μου εξιλέωση.

Όλα ένα ποτάμι ήρεμο μπροστά μου
και η ίριδα να παίζει μαζί του
στέλνοντας του μηνύματα από το ουράνιο τόξο
φλερτάροντας αδιάκοπα.

Στη χούφτα μου 2-3 χαλίκια να βλέπουν τον ήλιο
και να χαίρονται απαστράπτοντα και πανέμορφα
φλυαρώντας για την εμπειρία του βυθού.

Η πιο όμορφη θάλασσα να κλείνεται μέσα σου
και να γυρεύω στεριές να υψωθώ, να στηθώ.
Να κλείνω τα μάτια σου και να σιωπάς
κολυμπώντας σ αυτή τη θάλασσα
που τόσο αγαπώ και τόσο φοβάμαι.