Κάθε φορά η ίδια ιστορία... Παθιάζομαι μ' ένα πράγμα κι όλα τα υπόλοιπα τα βάζω στην άκρη... Τι τραγικό ελάττωμα κι αυτό!!

Χθες βράδυ παρένθεση, οδηγούσα κι άκουγα τη Βλαχογιάννη στο δεύτερο να λέει πως το γοργό είναι κι αυτό που αργεί... Θ' αργήσει να συναντηθεί το ρολόι μου, με το ρολόι του κόσμου; Πως αλλιώς θα ευτυχήσω;

Αφήστε που μου προσάψανε τελευταίως και το χαρακτηρισμό τουλούμπα... Επειδή τα βλέπω όλα τόσο συναισθηματικά και γλυκά και τρυφερά κι έχω πολύ περίεργες προσδοκίες... Μεταξύ μας, έχω δοκιμάσει τουλούμπα με γέμιση σοκολάτας κι έγλειφα και τα δάχτυλά μου!!

Πως κατέληξα απο την ανυπομονησία στην τουλούμπα, δεν κατάλαβα.... Αλήθεια, έχει κανείς τη συνταγή της τουλούμπας με λιγότερη ζάχαρη;