Χθες πραγματικά από κάποια στιγμή και μετά μου ερχόταν να κλάψω από χαρά (κλαίω εύκολα) αλλά έδειξα χαρακτήρα. Μίλησα με όλους τους φίλους μου, την οικογένεια μου(αν και τα λέμε καθημερινά), με ανθρώπους που είναι πολύ μακριά (εσωτερικό – εξωτερικό), με ανθρώπους που έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, με ανθρώπους που έχουμε συνεργαστεί χροοοόνια πριν, με συμφοιτητές που έχω να δω μια δεκαετία, με συγγενείς…. Το πιο συγκινητικό από όλα ήταν ότι με θυμήθηκαν φίλοι που έχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθούν!!  

Παλιότερα ένιωθα άβολα με γιορτές και γενέθλια, ντρεπόμουν, δεν ξέρω πάντως δεν ήταν και το καλύτερο μου.  Τα τελευταία χρόνια το απολαμβάνω! Πάντα ήμουν ανοιχτή σε παρέες και ευχαριστώ το Θεό που έχω ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ γύρω μου, στη ζωή μου, στο σπίτι μου, με την καλή κουβέντα στο στόμα και ευχές στην καρδιά. Φυσικά δεν θα παραλείψω και την πιο σταθερή αξία της ζωής  μου, τον άντρα μου, με τις περισσότερες αλήθειες στο στόμα, την πιο τρυφερή και ζεστή αγκαλιά!!!!