Πρώτο σύμπτωμα: τα γόνατά του κόπηκαν ξαφνικά. Δεύτερο σύμπτωμα: Η αλλαγή της χρωματικής του αντίληψης. Τρίτο σύμπτωμα: Η απόφραξη του πολυβασανισμένου εγκεφάλου του. Άνοιξε την πόρτα της τουαλέτας. Υπό τη μαγική επήρεια του THC κατάφερε να επιβραδύνει το χρόνο. Με μια θεαματική κίνηση τακτοποίησε τη μυθική φράντζα του. Το βλέμμα του καρφώθηκε χωρίς καμία καθυστέρηση στη γυναίκα. Η γυναίκα έστειλε την ηλεκτρική της ματιά πάνω του. Και ήταν για μια μόνο στιγμή που οι παλμοί της διασταύρωσης των ματιών τους προκάλεσαν ταραχή σε μια χαρτοπετσέτα που κυμάτισε και πέταξε σε απόσταση δύο εκατοστών από το τραπέζι, ενώ ένας μύλος πιπέρι περιστράφηκε μόνος του, αφήνοντας τους φρεσκοσπασμένους κόκκους του στο λευκό τραπεζομάντιλο. Με βήμα κάθε άλλο παρά συγκεντρωμένο, μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων ενός μέχρι τώρα αδιάφορου εστιατορίου, ο αρχιτέκτονας ξαναπήρε τη θέση του απέναντι από τη Louise. “Allors?” του είπε και εκείνος την κοίταξε λοξά καθώς, με ανανεωμένη την όρεξη (και τη γεύση), μονομαχούσε με το μοναχικό του φιλέτο.

“Έπρεπε να ελέγξω εάν κάποια χρήσιμα πράγματα ήταν στη θέση τους” είπε, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς εννοούσε.

“Και λοιπόν;”

“Για να διαπιστώσω επιστρέφοντας πως κάποια άλλα δεν είναι στη θέση τους...” και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του άρχισε να αναρωτιέται ξανά για τον μικροεπεξεργαστή αυτής της γυναίκας, αφού το πόδι της βρισκόταν ξανά, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε υπόδηση, πάνω στο δικό του.

Το νευρικό του σύστημα, κλονισμένο από την τοξική ουσία που κυλούσε στο αίμα του, αντέδρασε απότομα, και μια επικίνδυνη ροή υγρών τάραξε το σώμα του. Η Louise του έκλεισε αστραπιαία το μάτι και γύρισε προς τους υπόλοιπους συναδέλφους και την κουβέντα τους. Ο αρχιτέκτονας την ακολούθησε, χωρίς να γνωρίζει πως μέσα στα επόμενα λεπτά θα μάθαινε πράγματα που θα άλλαζαν τις τόσο στιβαρές θεωρίες του για τη ζωή... και τη διασημότητα. Η Laura, ο Antoine και η Natalie συζητούσαν για τα αρχιτεκτονικά δρώμενα στην Ελλάδα. Τη συζήτηση αυτή μπορούσε να την αντέξει. Εκείνο που τον χτύπησε τόσο απότομα, σαν κοπάδι από μέλισσες σε τηλεφωνικό θάλαμο της Νέας Ορλεάνης, ήταν η αναφορά τους στο όνομα του ξαδέρφου του.

Εκείνος. Σε αρχιτεκτονικό επίπεδο αντιπροσώπευε ό,τι απεχθανόταν. Ήταν η περίπτωση του αρχιτέκτονα εργολάβου, των μεγάλων έργων που σχεδιάζονται και υλοποιούνται με την τεχνική του facon, με αποτέλεσμα μια αρχιτεκτονική σχεδόν ανώνυμη, άχρωμη και αδιάφορη. Με τις δημόσιες σχέσεις στα μπαρ του Κολωνακίου, τα δείπνα πάνω από άθλια μαγειρεμένα γαλλο-ελληνικά πιάτα μετά από σουβλιστά αρνιά το Πάσχα στο χωριό. Ήταν βλάχος. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό ήταν κοντός και χοντρός.

Αλλά ήταν ξάδερφός του. Τον ένιωθε κοντά του. Υπήρχε κάτι που τους έφερνε κοντά. Χωρίς να έχουν τίποτα κοινό, πέρα από εκείνη τη μανία για την αρχιτεκτονική που κληρονόμησαν από την τρελή θεία τους. Μια μανία που είχε εκδηλωθεί τόσο διαφορετικά, για να τους φέρει τόσες φορές σε δημόσια αντιπαράθεση. Καυγάδες επί καυγάδων κάθε φορά που ο αρχιτέκτονας γύριζε για λίγο στην πατρίδα του. Καυγάδες σε κάθε οικογενειακή συνάντηση στο χωριό. Αλλά και τόσες κοινές αναμνήσεις, γυναίκες, μεθύσια, ναρκωτικά, ειδικά κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στο άλλοτε μεγάλο ΕΜΠ.

Και τώρα, άκουγε τους Γάλλους συναδέλφους του να μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό για εκείνον και το έργο του. Ευτυχώς που είχε καπνίσει εκείνο το τσιγάρο, ευτυχώς που είχε χαλαρώσει, γιατί δεν φανταζόταν πως θα είχε αντιδράσει... Αυτή τη φορά όμως, απόλυτα ήρεμος και νηφάλιος, αρκέστηκε στο να ανακοινώσει στην παρέα του ότι είναι ξάδερφος του, δίνοντας περισσότερη τροφή σε μια συζήτηση που κάθε άλλο παρά πεινασμένη δεν ήταν. Και που αν μπορούσε να μιλήσει θα τους ζητούσε λίγο φιλέτο και όχι αυτά που οι αρχιτέκτονες συνηθίζουν να την ταΐζουν. Γιατί οι αρχιτέκτονες έχουν τη τάση να τροφοδοτούν το περιβάλλον τους με ανιαρές πληροφορίες, άνοστες σαν βραστό κοτόπουλο νοσοκομείου, ή καλύτερα σαν ένα τζιν τόνικ χωρίς το τζιν.

[συνεχίζεται]