Κοίτα να δεις πως είναι μόνος να 'σαι...

να πέφτεις στο κρεββάτι σου και να μην κοιμάσε...

τα μάτια σου να κλείνεις να ονειρευτείς...

μαύρο κενό στα μάτια σου-τίποτε για να δεις...

-Τρέχω βγαίνω μες τους δρόμους με τα μαλιά λυτά...

και τον άνεμο αφήνω στο κορμί μου να κυλά...

δάκρυα πνίγουν την καρδιά μου και το βήμα μου ταχύ...

πες μου πως να ξημερώσει και να έρθει το πρωί...

η καρδιά μου πάει να σπάσει, τόσο πόνο πως βαστά?...

τα ματάκια δακρυσμένα και τα άκρα μου νεκρά...

Θάλασσα μαύρη ο ουρανός με μύρια χίλια στολίδια...

στο φως τους ενθυμήθηκα τόσα πολλά ταξίδια...

ταξίδια που έκανε η ψυχή μονάχη μες τα δάση...

σε θάλασσες ατελλείωτες σε ωκεανών τα βάθυ...

μακριά οι φίλοι και οι εχθροί, μακριά και οι αγαπημένοι...

μόνο μια ώρα μου'μεινε κι'αυτη είναι φαγωμένη...

Μια ώρα μες το όνειρο, μια ώρα στο σκοτάδι...

δίχως να έχω τίποτε ούε φιλί ούτε χάδι...

μ'άρεσε πάντα η μοναξιά, φίλη πιστή αιώνια...

με τα σβησμένα όνειρα σαν τα παιδιά σε αλώνια... 

παντού μου κάνει συντροφιά, πάντα με συντροφεύει...

και κάθε νύχτα μοναξιάς κι από ένα δάκρυ κλέβει...

Αχ... να μην ήτανε αληθινό και να 'ταν ένα ψέμα...

πως έφυγα από ό,τι αγαπώ για για να'μαι με εμένα...

για να μην χάσω τον ειρμο, τόν οίστρο αυτό της γνώσης...

μούσα εσύ της ποίησης μην τύχει και με δώσεις...

άφησα πίσω θύμησες,μεράκια της ψυχής μου...

μεράκια που'χε η καρδιά και φύγανε ευθύς μου...

Μια καληνύχτα πιο γλυκιά απ'αύτη που σε δίνω...

συγνώμη κούκλα μου γλυκιά, δεν βγαίνει και δεν δίνω... 

με ένα δάκρυ στοργικό,δάκρυ παλιάς αγάπης...

στα όνειρά μου θα κρυφτώ σε πράξεις αυταπάτης...

και ίσως ο Μορφέας ο γλυκός στην αγκαλιά με πάρει...

και στα όνειρά του τα νεκρά κάπου μέσα με βάλει...

                                            (Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ)