Θυμάμαι-ξεχνάω, κλαίω-γελάω, πονάω-χαλιέμαι,πέφτω-σηκώνομαι...

Στο μυαλό μου πάντα, σκιά πιστή ακολούθω....

χνάρια στο χιόνι μιας ψεύτικης ύπαρξης....

ενός ξωτικού που πετά....

Κάποιας ψεύτικης αλήθειας που γεννήθηκε τη μέρα στο φώς της σελήνης που κατάμεστο ζέσταινε τα νερά μιας παγωμένης λίμνης στη σύζευξη των ωκεανών....

Βροχή ασταμάτητη κυλά από το ξύπνημα του πρωινού μιας όμορφης, ευωδιαστής ηλιόλουστης ημέρας....

Τα πουλιά νεκρά, τιτιβίζουν στα καταπράσινα φυλώματα του καμμένου δάσους, που πνίγηκε στην καυτή λάβα ενός νεκρού ηφαιστείου....

Ένα άλογο καλπάζοντας διανύει χιλιομετρικές αποστάσεις βυθισμένο στο βαθυγάλαζο χρώμα των τεσσάρων τειχών που το περικλύουν...

Άνθρωποι φτιαγμένοι από μάρμαρο μιλούν μεταξύ τους και δημιουργούν με τη φαντασία τους αληθινές καταστάσεις, βασισμένες σε ψεύτικα εικότα....

  Τέλος, δακρυσμένη βυθίζομαι ξανά σε όνειρα αληθινά που θα'θελα να πραγματοποιήσω....

Γελώ με δάκρυα λύπης που πηγάζουν από ένα μικρό ρολόι τοποθετημένο κάπου βαθιά μέσα μου, και το λένε ΚΑΡΔΙΆ.....

                        (άκουσε το να χτυπά και ζήσε .....)