Τι σκατά μας μάθαν στο σχολείο.

Να αγαπάμε την πατρίδα αλλά να μισούμε πατρίδες άλλων.

Η καρδιά και η παλικαριά μας να περιορίζεται από γεωγραφικά όρια.

Άκουσα σήμερα στη δουλειά ένα ρομποτάκι μικροαστό συνάδελφο να προβληματίζεται σε πιο σχολείο θα είναι καλύτερα οι ζωντανές εκσπερματώσεις του,δηλαδή τα παιδιά του.

Τον άκουσα να δηλώνει ότι η πατρίδα έχει ανάγκη από νέους.

Μπουμ αμέσως βομβάρδισα δύο έννοιες που έχω πλήρως απομυθοποιήσει.

Την έννοια της πατρίδας και της οικογένειας.

Γιατί να ανήκω κάπου που με μαντρώνει;

Γιατί θα με φάνε οι καθυστερημένοι από την άλλη μεριά της μάντρας;

Από την άλλη πατρίδα;

Γκρεμίστε τα συνορα γαμημένοι της εξουσίας.

Κι αφήστε τον κόσμο να καταλάβει ότι σύνορα δεν υπάρχουν στο χάρτη και στις καρδιές.

Μόνο υπέροχες ιδιαιτερότητες στον πολιτισμό καθε τόπου.

Κι επιτέλους καταργήστε το θεσμό της οικογένειας.

Τα παιδιά είναι όλων μας παιδιά.

Κι όλοι οι σοφότεροι μεγαλύτεροι της ζωής είναι πατεράδες μας και μανάδες μας όλες οι γυναίκες του κόσμου.

Αδέλφια μας οι πάντες ανεξαρτήτως μητρος.

Για τη θρησκεία έχω να πω το εξής:Πίστεψε στο Θεό.Υπάρχει.Η επιστημη ειναι εκεινη που έχει όρια.

Η θρησκεία όχι.

Απλά σεβάσου τον αλλόθρησκο.Κι αυτός στον ίδιο Θεό πιστεύει.

Απλά τον αποκαλεί αλλοιώς.

Ακόμη και τον ανόητο αγνωστικιστή που προσπαθώντας να έχει άποψη για όλα απαντά ότι δεν ξέρει αν υπάρχει Θεός.

Σεβάσου και τον άθεο.Είναι ένας ανθρωπος δυστυχισμενος και στενόμυαλος.Ένας τεμπέλης που ξεκινά την επανάστασή του με το να καταργεί μια ιδέα πολυ ανωτερη απο την αντιληψη του για τον κοσμο.

Για να μπορεις να κοιταξεις την ιδεα του Θεου καταματα πρεπει να εχεις ιδρωσει πολυ στη ζωη σου.Να εχεις φαει πολλες σφαλιαρες.Να εχεις τραβηξει πολυ κουπι για την κατακτηση της ευτυχιας.