Ακαταστασία στις σκέψεις μου. Ακαταστασία στις επιθυμίες μου.

Φωτιά στη συνήθεια να μάθεις να βάζεις, κι εκεί που όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε τάξγ, εσύ να τ΄αλλάζεις.

Χρόνια ήταν το υποσηνείδητο moto μου. Τωρα το καταλαβαίνω. Τώρα μπορώ.

Δεν βρισκω καμια γοητεία στα ανθρώπινα μυαλά που τα εχουν όλα δομημένα, τακτοποιημένα, εξασφαλισμένα, δρομολογημένα. Αλλά κι αυτό ίσως μου συμβαίνει, επειδή απλά εγώ δεν μπορώ να το έχω, να το κατακτήσω. Όποια προσπάθεια κι αν κάνω για μια πιο ορθολογική και πιο εξασφαλισμένη ζωή, πέφτει στο κενό.

Και ξεκινώ από την αρχή. Ξεκίνησα στα 15, ξαναξεκίνησα στα 20, στα 30 κλπ...

Τώρα πάλι. Καμία σύγκριση στις αντοχές, ούτε και στον τρόπο.

Καμια φορά βλέπω στον δρόμο μερικούς περαστικούς που μιλάνε μεγαλόφωνα, κουνάνε τα χέρια τους σαν αλαφιασμένοι, είναι φανερά ταλαιπωρημένοι. Όλοι όσοι τους κοιτούν, έχουν έναν φόβο και μια απέχθεια στα μάτια τους. Βλέπουν τον τρελό, και μπαλατζάρουν μεταξύ στο να αρχίσουν να τον πετροβολούν ή να αρχίσουν να τρέχουν αν κάνει πως τους πλησιάζει.

Κι αναρωτιέμαι. Ποιός να είναι αυτός? Γιατί έγινε έτσι? Τι συνέβη στη ζωή του?

Κανείς δεν ξεκινά με διάθεση να καταστραφεί, να μείνει μόνος, να μπει στη φυλακή, να πεθάνει στον δρόμο... Κι όμως συμβαίνει. Και δεν μπορείς αλλά ούτε και πρέπει να κάνεις τίποτα για αυτό.

όταν το δεξί μου ημισφαίριο φοβάται πως κι εγώ θα καταλήξω έτσι, το αριστερό μου σκέφτεται πως δεν τρέχει τίποτα κι αν μου συμβεί, δεν θα ντραπώ ούτε και θα με νοιάζει. Μετά τα ημιασφαίρια αλλάζουν σκέψεις, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτονται το ίδιο.

Είναι αυτό που μου λείπει, αυτό που δεν μπορώ να κατακτήσω. Είναι αυτό που χλευάζω και ζηλεύω. Ακαταστασία στις σκέψεις, ακαταστασία στις επιθυμίες.

Είναι η μονη τάξη που γνωρίζω.

12.5.07/14.05