Κυριακή βράδυ, λίγο πριν τις 12. Μόλις επέστρεψα. Ένα μπανάκι δροσερό στα γρήγορα, ένα σφηνάκι δεξιά, ένα τσιγάρο αριστερά και στη μέση το pc. Η προσωπική Αγία Τριάς μου. Πολλές φορές θα ήθελα να ήμουν κάπου αλλού κι άλλοτε να ήμουν κάποιος άλλος. Παίζει το "σε θέλω εδώ" τώρα. Μια τζούρα, μια ρουφηξιά και προχωράμε. Στο μυαλό μου έρχονται πρόσωπα και τόποι που έχω δεθεί μαζί τους, γεμίζουν κενά κι άλλοτε είναι από μόνα τους ένας ολόκληρος κόσμος, όταν ο κόσμος μου δεν μου φτάνει. Δροσερό και τ αεράκι αυτή την βραδυά. Γεμίσε ο άερας άρωμα από τα λουλούδια κι από τα δέντρα κι από μια διάθεση κυρίαρχη για καλοκαίρι. "Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα".

Το μυαλό μου ένα κολάζ. Ζωντανό. Αλλάζει. Μεταμορφώνεται. Διαλύεται και ξαναφτιάχνεται. Εικόνες απίστευτης ομορφιάς, στιγμές απαράμιλλης ζεστασιάς εναλλάσονται με άλλες σκληρής μοναχικότητας και μοναξιάς.

Φιλιά που με ταξίδεψαν τόσο μακριά, χάδια που μ ανέβασαν τόσο ψηλά, μουσικές που με έκαναν να βρίσκω πάντα το θάρρος να ξεκινώ απο την αρχή όταν φοβόμουν πως δεν θα καταφέρω να συνεχίσω. Μεγάλη δειλία κρύβει αυτό το θάρρος μέσα του, καταλαβαίνω τώρα.

Το να μένεις μόνος σου είναι πολύ πιο εύκολο και πολύ βολικό από τα να είσαι με κάποιον άλλον, με κάποιους άλλους. Κρύβεσαι τόσο βολικά και τόσο εύκολα μέσα σ ένα κόσμο που δεν έχεις με τίποτα να συγκριθείς, με τίποτα να μετρηθείς.

Δεν υπάρχει καμία μεγάλη ανακάλυψη, κανένα σπουδαίο μυστικό στο να μένει κανείς μόνος του. Υπάρχουν πράγματα που καταλαβαίνεις, αλλά δεν υπάρχουν πράγματα που κερδίζεις. Υπάρχουν στιγμές ηρεμίας αλλά δεν υπάρχουν στιγμές απόλαυσης. Υπάρχουν ώρες ησυχίας αλλά δεν υπάρχουν δευτερόλεπτα έντασης.

Δευτερόλεπτα έντασης ερωτικής, έντασης θυμού κι αγάπης.

Δευτερόλεπτα αμοιβαίου βίου που αξίζουν όσο μέρες μοναχικότητας.

Ήμουν μόνος, πολύ μόνος. Ταξίδεψα μακριά. Πολύ μακριά.

Κι αποφάσισα πως ότι έχω να βρω, θα το βρω εδώ, και πως μόνος δεν θα είμαι ποτέ ξανά. Αποφάσισα πως ότι έχω να κερδίσω θα το κερδίσω τώρα. Και πως ότι έχει χαθεί, έχει χαθεί για πάντα.

Κι απόφασισα να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω. Κι αν μερικές φορές σε φέρνω στο μυαλό μου, δεν είναι γιατί κοιτώ προς τα πίσω, αλλά είναι γιατί ότι μέχρι σήμερα έχω ζήσει θα με συνοδεύει για πάντα. Κι αν έχω να κάνω κάτι με αυτό μου το βίωμα, το μέχρι σήμερα, είναι τα κάνω εργαλείο για το καλύτερο μου τώρα. Για το καλύτερο μου αύριο.

Επέστρεψα απο ταξίδι εχθές, πήρα ένα βιβλίο βγαίνοντας από το αεροδρόμιο. Στην πρώτη σελίδα έλεγε, "έχεις το πινέλο, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο σου και μπες μέσα", ρήση του Καζαντζάκη.

Χαμογέλασα κι ένιωσα πως όλος ο κόσμος ήξερε γιατί.