Ειμαστε κατι ξεχαρβαλωμενες κιθαρες.

Ο ανεμος,οταν περναει,στιχους, ηχους παραφωνους ξυπναει

στις χορδες σαν καδενες.

Ειμαστε κατι απιστευτες αντενες.Υψονονται σα δαχτυλα

στα χαη,στην κορυφη τους τ'απειρο αντηχαει,

μα γρηγορα θα πεσουνε σπασμενες.

Ειμαστε κατι διαχυτες αισθησεις,χωρις ελπιδα

να συγκεντρωθουμε.Στα νευρα μας

μπερδευεται ολη η φυσις.

Στο  σωμα,στην ενθυμηση πονουμε.Μας διωχνουνε

τα πραγματα,κι η ποιησις ειναι το καταφυγιο που φθονουμε...

''Αυτο εγραψε καποτε ο Κ.Καρυωτάκης...''

*αντενες=κεραιες