Πολύ συχνά μεταξύ 19:00-20:00 περνάει από τη γειτονιά μας ένας γλυκός κυριούλης ο οποίος σκορπίζει μελωδίες κάτω από τα μπαλκόνια μας με το ακορντεόν του. 

Ακόμη και με τη συννεφιά αυτών των ημερών τον έχω δει, και έχω απολαύσει πραγματικά στιγμές απόλυτης ομορφιάς. Μένω σε  μια σχετικά ήσυχη γειτονιά της Νίκαιας (αν εξαιρέσεις την νεαρή γειτόνισσα για την οποία θα σας πω τον πόνο μου μια άλλη φορά) είναι απόγευμα και απολαμβάνω το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι,  εκεί που έχω χαθεί μέσα στις σελίδες του βιβλίου που διαβάζω, ξαφνικά ακούω έναν ρυθμό που με γεμίζει με ένα συναίσθημα νοσταλγίας αλλά όχι για κάτι συγκεκριμένο, για όλα τα όμορφα που πέρασαν και μια λαχτάρα πως τα καλύτερα έρχονται…