Το παρακάτω κείμενο είναι αληθινή ιστορία, σε κάποιους φίλους την έχω διηγηθεί και μάλιστα σε πλήρη αναπαράσταση επειδή όμως μου έκανε μεγάλη εντύπωση ας τη μοιραστούμε και μαζί.

Είναι μεσημέρι ’νοιξης δεν θυμάμαι ακριβή ημερομηνία και επιστρέφω στο σπίτι είμαι στην Λ. Αλεξάνδρας στο ρεύμα προς Αθήνα, όλες οι λωρίδες είναι γεμάτες από αυτοκίνητα που πηγαίνουν με 20-30χλμ ανάλογα, σε πλήρη στοίχιση και φυσικά από τα ενδιάμεσα κενά περνάνε όλοι οι οδηγοί μηχανών. Ως εδώ όλα σχεδόν καλά αν εξαιρέσεις την ταλαιπωρία και γνωστή σε όλους η εικόνα.

Ξαφνικά βλέπω από τον αριστερό καθρέφτη να με πλησιάζει μια μεγάλη μηχανή πίστας αλλά «κάτι δεν μου κάνει» στον αναβάτη μου φάνηκε πως δεν είχε πόδια, φρικτό, αποκλείετε σκέφτηκα. Μέσα σε δευτερόλεπτα φανταστείτε όλα αυτά, με προσπερνάει κινείται παράλληλα ανάμεσα στα αυτοκίνητα με άλλα μηχανάκια πίσω και μπροστά του και βλέπω πως απλά τα πόδια του τα είχε διπλωμένα στο πίσω μέρος της σέλας στα τρία επόμενα αυτοκίνητα μπροστά μου τον βλέπω να σηκώνετε, με πέλματα αυτή τη φορά πάνω στη σέλα με σταθερή ταχύτητα στη μηχανή να σηκώνετε όρθιος πατώντας πάντα πάνω στη σέλα, να ανοίγει τα χέρια (φανταστείτε πως ενώ είχα μείνει πολύ πίσω έβλεπα τον «ακροβάτη»από τα γόνατα και πάνω)και να κάνει αναστροφή της πορείας του λίγο πριν φτάσει Πατησίων.

ΣΟΚ δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αρχικά τον θαύμασα και μετά πήγε η ψυχή μου στις κάλτσες μου (που λέει και ένας φίλος). Αααα ξέχασα την απέναντι λωρίδα της Αλεξάνδρας την είχε σε «σούζα» στη μία ρόδα ξέρετε αλλά ενώ σε άλλη περίπτωση πάλι θα με έπιανε η ψυχή μου μετά από το προηγούμενο μου φάνηκε πολύ λάϊτ.

Δεν ήμουν μόνο εγώ παρόν αν κάποιος από εσάς θυμάται κάτι παραπάνω παρακαλώ να το παραθέσει.