Κατεβαίνω με φόρα για τη θάλασσα. Θέλω μια μεγάλη υγρή αγκαλιά, θέλω να χωθώ ολόκληρη μέσα της και να με ξεβράσει εκείνη όποτε της κάνει κέφι...

Δε σε ξέρω. Αλλά χάρηκα πολύ που σου μίλησα.

Η φωνή σου μου είναι τόσο γνώριμη, τόσο οικεία, νιώθω να σ' έχω μέσα μου εγκλωβισμένο χρόνια. Μα ήρθε η ώρα. Φτου, ξελεφτερία! Σαν το κρυφτό, που έπαιζα μικρή, όταν η γειτονιά μου μύριζε ψημένα κάστανα και καφέ το χειμώνα, κεράσια και χίλια γιασεμιά το καλοκαίρι...Ακόμα έχω τα σημάδια απ' τις φορές που πλήγωνα τα γόνατά μου - κάθε κρυψώνα μου και μια πληγή. Ερχόταν, τότε, με αγκάλιαζε, με σήκωνε στα χέρια του, μού 'σκαγε ένα τρυφερό φιλί και μού 'λεγε "Μην κλαις, πριγκίπισσα!...Μη φοβάσαι. Είμαι εδώ, ό, τι και να γίνει. Πάντα μαζί. Οι δυο μας."

Μακάρι να μην έφευγαν ποτέ εκείνες οι μέρες που έκανες τον πόνο μου να περνάει με φιλιά.

Όμως τα χρόνια πέρασαν, μπαμπά...Κι εσύ δεν έρχεσαι πια...Κι ούτε φοράω πια φτεράκια ή πεταλούδες στα μαλλιά μου...Κι εγώ πονάω που δε σε βλέπω...Κάνε ένα κόλπο σου, από εκείνα, τα παλιά, να γίνω η πριγκίπισσά σου και πάλι...Σε παρακαλώ...

Σου είμαι πολύ θυμωμένη και θέλω να το ξέρεις. Γιατί μου υποσχέθηκες, αφού ήξερες ότι δε θα κρατούσες την υπόσχεσή σου;...