Όσα χρόνια κι αν περάσουν λένε οτι πάντοτε θα θυμόμαστε την πρώτη φορά που κάναμε κάτι !

Και όντως , κάπως έτσι πρέπει να είναι ...

Νομίζω πως θυμάμαι αρκετά καλά την πρώτη φορά που έκανα ποδήλατο , τη φορά που έγραψα την πρώτη μου λέξη , τον πρώτο παιδικό μου έρωτα ...

Τις υπόλοιπες φορές συχνά τις ξεχνάμε . Κρίμα .

Ε , όσον αφορά εμένα και τις συναυλίες , κάθε φορά μιλάμε για μοναδική φορά και όχι για πρώτη , δεύτερη , ν-οστή ....

Λόγου χάρη , εχθές, πήγα στην συναυλία των Ιωαννίδη-Μάλαμα και πραγματικά αδυνατώ να την χαρακτηρίσω .

Πρέπει να βρω λέξεις που να μην τις έχω ξοδέψει αδίκως . Λέξεις που να εκφράζουν ανώτερα πράγματα και φοβάμαι οτι δεν έχω , δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοιες πια .

Οι άνθρωποι μας έδωσαν την ευκαιρία να μεταλάβουμε μια πτυχή της χαράς της ζωής , της ισορροπίας , της αρμονίας .

Ναι , αρμονία και ισορροπία !

Πέρασαν μέσα μας πολλά συναισθήματα αλλά έγινε τόσο αβίαστα και τόσο ειλικρινά αυτό που δεν τρόμαξε ούτε τάραξε , απλά έχτισε στο ήδη υπάρχον , μας βελτίωσε θέλω να πστεύω ...

Πραγματικά ήταν και εχθές μοναδικά , όπως και σε κάθε άλλη συναυλία τους .

Μοναδικά γιατί πέραν όλων των αρετών που διαθέτουν τα συγκεκριμένα παλικάρια υπάρχει και άλλος ένας αστάθμητος παράγοντας : ο χρόνος .

Ο χρόνος που μας αλλάζει και τους ακροατές και τους επί σκηνής με αποτέλεσμα τα πάντα να μοιάζουν - και ίσως και να είναι - διαφορετικά σε κάθε συναυλία .

Γυρίζοντας , λοιπόν , από την χθεσινή συναυλία ένιωσα την ανάγκη να θυμηθώ και όλες τις προηγούμενες στις οποίες είχα την ευλογία να παραστώ και διαπίστωσα οτι τις θυμόμουν όλες , μία προς μία , με κάθε λεπτομέρεια .

Ναι , οι συναυλίες είναι από τα ελάχιστα πράγματα στη ζωή - πιστεύω - που δεν γίνεται να θεωρηθεί οτι μετά την πρώτη διαδέχονται οι υπόλοιπες που με τον καιρό ξεχνίουνται .

Όχι , οι συναυλίες χαράζουν ...

Οι συναυλίες διαμορφώνουν .

Δε νομίζω να διαβάσει κάποιος από αυτούς που υπεραγαπώ το παρόν κείμενο , όπως και να έχει όμως θα ήθελα να τους ευχαριστήσω από καρδιάς που μαζί με τα τραγούδια τους με έφεραν ως εδώ .

Μπορεί - και όντως έτσι είναι - να μην είμαι τίποτα αξιόλογο , τίποτα διαφορετικό , μια ακόμα μικρή , χαζή , κενή ακροάτρια , όπως και να έχει όμως , χάρη σε εκείνους κατάφερα να φτάσω ως εδώ , κι ας είναι χαμηλά , δεν πειράζει ...