στιχάκια

ase me loipon na doume an mporw ti diathesi sou na fteiaksw gia to logo ayto gia sena tragoudw osa dn mporw na fwnaksw m' ena tryfero tragoudi san ayto tin diathesi sou n allaksw n aneveis psila na gelas syxna na tolmas ksana na zeis

...Ν' ακούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δεν μπορούν να της το πουν
της το το γράφουν και της το τραγουδούν.

Αυτούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δεν μπορούν να της το πουν
της το γράφουν σε κασσέτα
στ' αυτοκίνητο το βάζουν.

Κι εκείνη όταν τ' ακούσει πριν δουλέψει
νυσταγμένη θα σκεφτεί: Το γλυκό μου το παιδί!

* Αφιερωμένο στη μανούλα μου! Και σ' όλες τις μανούλες του κόσμου...

Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.....

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Οι καρδιές που αγαπούν, έχουν λόγο και μιλούν
ρίχνουν φως μες στο σκοτάδι.
Σίδερα και φυλακές και ρυτίδες, χαρακιές
τις νικούνε σ' ένα βράδυ.

Έλα στης καρδιάς μου τ' ανοιχτά
νύχτα με του έρωτα το πλοίο
κράτα με ακόμα πιο σφιχτά
έτσι ν' αγαπιόμαστε οι δύο.

Οι καρδιές που αγαπούν, βρίσκουν γη και περπατούν,
ουρανό και αναπνέουν
ρίχνουν χρώμα στις σκιές, έχουν χίλιες αγκαλιές,
λιμανάκια του Αιγαίου.

Έλα στης καρδιάς μου τ' ανοιχτά,
νύχτα με του έρωτα το πλοίο,
κράτα με ακόμα πιο σφιχτά,
έτσι ν' αγαπιόμαστε οι δύο.

"Παντελής Θαλασσινός"

Σ' έψαξα, σ' έχασα
Μα δε φεύγω πια
Μέθυσα μάτια μου
Κι είναι τώρα αργά


ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ

lost_in_twilight πολυ ομορφο τραγουδι οντως!


η θαλασσα γεννηθηκε απο δακρυ
που πηρε το γαλαζιο του ουρανου
και κυλησε στη γη απ'ακρη σ'ακρη
τον πονο να γλυκανει και το νου

μα ειν'αργα για προσευχες και ορκισμενες αγκαλιες
ειναι αργα για τα πολλα και τα σπουδαια

η θαλασσα γεννηθηκε απο αιμα
γι'αυτο κοκκινιζει δυο φορες
στο εμπα της αυγης μα και στο γερμα
τις ωρες που ξεπλενονται οι πληγες

I've been looking for a truth
at the cost of living
I've been afraid of what's before mine eyes
Every answer found
begs another question
The further you go, the less you know,
the less I know...

Wake... from your sleep
The drying of your tears
Today.. we escape
We escape....
Sing us a song
A song to keep us warm
There's such a chill
Such a CHILL...

Μακαρι σημερα να καταφερναμε να δραπετευσουμε και να φταναμε πιο κοντα στα ονειρα μας..

...και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γειά σου!

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
και επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα΄
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
και αισθάνονται τα χέρια σα ν'αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
Κ.Π.Καβάφης

when you look at a face
and miss the eyes,
it's like looking at the mountains
and missing the skies,
or listening to a story
and missing who tells,
or looking at the waves
and missing the shells...

Polu mou arese auto revekka!! Mipws mporeis na mou peis apo pou einai??

αγνώστου πατρός και μητρός... το βρήκα τυχαία στο διαδύκτιο πριν τρία χρόνια και απο τότε το αγαπώ ακόμα περισσότερο

Den peirazei! Opws kai na 'xei einai para polu wraio! Thanks, anyway!

Θέλω να γίνω δένδρο να σαλέψω
Μ`όλα μου τα κλαριά μόλις με δείς
Κι αν δεν με καταλάβεις να μαζέψω
Κάθε μου ρίζα απ`την καρδιά της γης

Θέλω να τραγουδήσω να χορέψω
Οσα να πω με λόγια δεν μπορώ
Κι αν δεν με καταλάβεις να στερέψω
Βρύση παλιά χωρίς σταλιά νερό

Κι αν καταλάβεις πόσο σ`αγαπάω
Στείλε να μου το πούνε τα πουλιά
Καθρέφτης να γινω να σε κοιτάω
Οταν χτενίζεις μπρός μου τα μαλλιά

Σε μια βροχή από στάχτες, σε μια οπάλινη θάλασσα,
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα.
Έτσι απόμεινα εδώ,ένας πέτρινος γίγαντας,
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα.
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου;
Πόσο ακόμα θα ψάχνω,αιμορραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου,τους τριγμούς απ' τα βήματα,
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου;
Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου,
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια.
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου,
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια.
Κυριακή των Βαϊων, ανοιξιάτικο βράδυ,
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ' τον Άδη.

Ψάξε με μες το σκοτάδι
κρύψε με σ' ένα σου χάδι
φίλα με να μη φοβάμαι
πάρε με αγκαλιά και πάμε...

δε θελω πια να μου μιλας για οσα εχεις ζησει
δε χαθηκε κι ο κοσμος πια το τζαμι αν ραγισει
θελω να ρθεις και να με βρεις να κατσεις να τα πουμε
πως νοιωθουμε παραφορα πως ζουμε ετσι αδιαφορα....



γιατι τα ματια σου εγω εχω φιλησει
στην αγκαλια σου η καρδια μου εχει σβησει
κι οι δυο μας πηγαμε σε ονειρα μεταξι
μαζι σου αγαπη μου εγω εχω πεταξει....

Παίρνω μια νύχτα να ’ρθω στην αγκαλιά σου
Παίρνω μια μέρα να ζήσω μια ζωή
Πέφτω στα δίχτυα που απλώνονται μπροστά σου
και τη χαρά μου δεν την αγγίζει η αυγή

Αχ ματάκια μου
κοίτα πως αισθάνομαι
και στα όνειρα της ψυχής μου
πόσο χάνομαι

Παίρνω μια θάλασσα ν’ αρμενίσουν τα λάθη μου
ν’ αφήσω την πόλη που θέλησες να ζεις
Θα γίνω βουνό να γκρεμίσω τα πάθη μου
κι αν θες να γυρίσεις θα γίνω θάλασσα ναρθείς

Αχ ματάκια μου...