Μιλάτε την ίδια γλώσσα με τους γονείς σας;

Σήμερα πολλοί νέοι και κυρίως κατά την περίοδο της εφηβίας δεν μπορούν να συνενοηθούν με τους γονείς τους.Ποιός έχει δίκιο όμως και ποιός άδικο;Εσείς έχετε τη δυνατότητα της επικοινωνίας με το οικογενιακό σας περιβάλλον;Αν όχι ποιά τα αίτια και πως αντιμετωπίζετε την καθημερινή αυτή κατάσταση;;;;;

Αν συνειδητοποιήσεις οτι και με τους συνομηλικούς σου μιλάς αλλη γλώσσα...τοτε ισως το δεις λιγο πιο ελαφρα..Κατανοω τις ανησυχίες σου..Ολοι μας διαρκώς περνάμε μεταβατικα σταδια διαρκώς...ποσο μάλλον κι εσυ στην αγρια μα ομορφη και νοσταλγικη σου εφηβεια

Μην αγχώνεσαι για μένα!Εγώ με τους δικούς μου μιλάω ακριβώς την ίδια γλώσσα.Βλέπεις είναι μικροί και οι δικοί μου.Με τον πατέρα μου έχω μόλις 20 χρόνια διαφορά, με τη μητέρα μου 19!Απλά δεν ξέρω πως είναι να μη συνενοήσαι γι'αυτό και άνοιξα το topic!

wres-wres...

Οχι πάντα γιατί έχουμε και μια διαφορά ηλικίας.Παρόλα αυτά καή επικοινωνία υπάρχει.

Όταν ήμουν μικρή, οι γονείς μου μιλούσαν συχνά αγγλικά ή γαλλικά για να μην τους καταλαβαίνουμε. Τώρα πλέον δεν ωφελεί οπότε έχουμε καθιερώσει τα ελληνικά

Ποτέ έτσι και πότε αλλιώς.
Βέβαια κάποιες στιγμές,νιώθω ότι εγώ μιλάω κινέζικα...

Basika stis meres mas einai diskolo na megalonis gonis .

Στο μέσο περίπου της εφηβείας, ο αγώνας για ανεξαρτησία δεν είναι απλώς και μόνο μια πλευρά των δραστηριοτήτων ενός νέου. Γίνεται, στην κυριολεξία, αυτοσκοπός. Σημαίνει αγώνα του εφήβου για ψυχολογική ελευθερία από τους γονείς, ελευθερία να είναι ο εαυτός του, να έχει τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα. Σχετίζεται ακόμη με τις καθημερινές ελευθερίες του νέου, ,όπως το να επιλέγει ο ίδιος τα ρούχα, τις παρέες και τους τρόπους διασκέδασης που προτιμά, και να απολαύσει μόνος του αποκλειστικά το δικό του χώρο και όσα του ανήκουν.

Οι γονείς ασκούν μια αξιοσημείωτη επιρροή στον αγώνα των παιδιών τους για ανεξαρτησία. Η υγιής ανάπτυξη της αυτονομίας ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο της γονεοκής εξουσίας που ασκείται συνήθως καθημερινά στο σπίτι. Δεσποτικές οικογένειες, όπου οι γονείς «απλά λένε στο παιδί τι να κάνει», φαίνεται να δημιουργούν μικρότερο βαθμό αυτονομίας. Παραχωρητικοί γονείς τείνουν να έχουν εφήβους που δείχνουν τη μεγαλύτερη αυτονομία, ιδιαίτερα όταν οι γονείς υποκαθιστούν τα διάφορα μέσα πειθαρχίας με τη συζήτηση και ερμηνεία.

Οι παραχωρητικοί γονείς συσκέπτονται μαζί με τα παιδιά τους για να αποφασίσουν τι είναι πιο φρόνιμο να γίνει και δίνουν ερμηνείες για τους οικογενειακούς κανόνες.

Έρευνες σχετικά με μεθόδους ανατροφής των παιδιών εισηγούνται την ανάγκη μιας προσέγγισης, την οποία δεν είναι πάντα εύκολο για τους γονείς να επιτύχουν στην πράξη. Ένα προσεγμένο «μείγμα» παραχωρητικότητας και μια θερμή ενθαρρυντική στάση αποδοχής ανταποκρίνεται περισσότερο σ’ αυτά που πρεσβεύουν οι ειδικοί της διαπαιδαγώγηση. Έφηβοι με ζεστούς, παραχωρητικούς γονείς, αν ανατραφούν και εκπαιδευτούν μέσα σε κλίμα αγάπης με σωστά πρότυπα-για να ταυτιστούν και να τα μιμηθούν- και με την παροχή λογικών επιχειρημάτων, έχουν την ευκαιρία να μάθουν μόνοι τους. Γονείς, οι οποίοι είναι καθοδηγητικοί μάλλον παρά αυταρχικοί, προσπαθούν να καθοδηγούν τις συζητήσεις σε θέματα πειθαρχίας του παιδιού τους μ’ ένα τρόπο που βασίζεται στην ανάλυση βασικών αρχών.

αμα λαχει...

αν μιλάμε την ίδια γλώσσα??? Μπα! εγώ ελληνικά αυτοί σουαχίλι....δεν συνενοουμαστε ποτε!!!!

Τζουρτζουριανά που μπορώ να μάθω για να συνεννοούμαστε????Στη Τζουρτζουρία ίσως????

Παράθεση: Το μέλος gogere17 στις 17-06-2007 στις 21:05 έγραψε... αμα λαχει...

Τσσσσσσσσ!!!!!!!

Εκ των υστέρων βεβαίως όταν μίλαμε όμως ο καθένας λέει τα δικά του και έτσι καταφεύγω να κάνω στους γονείς μου κάνα μάθημα ιδιαίτερο στον καθένα κάπου κάπου για μένα μάλλον οχι για αυτούς επειδή είναι αρκετό καιρό χωρισμένοι είναι δύσκολα απο τη μία αλλά απο την άλλη μοιάζει η επικοινωνία να αποκαθίσταται άμεσα

Είναι ένα ερώτημα που δεν με απασχόλησε ποτέ όταν ήμουν έφηβος. Πάντα έκανα το δικό μου, το έλεγα, το υποστήριζα και κάποιες φορές πλήρωνα και τις συνέπειες. Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει διότι είμαι εγώ στη θέση του πατέρα και πραγματικά προσπαθώ να προσαρμόζομαι στις συνθήκες. Και είναι πολύ δύσκολο, μην έχετε καμιά αμφιβολία.

Παράθεση: Το μέλος tina15 στις 17-06-2007 στις 13:08 έγραψε... Σήμερα πολλοί νέοι και κυρίως κατά την περίοδο της εφηβίας δεν μπορούν να συνενοηθούν με τους γονείς τους.Ποιός έχει δίκιο όμως και ποιός άδικο;Εσείς έχετε τη δυνατότητα της επικοινωνίας με το οικογενιακό σας περιβάλλον;Αν όχι ποιά τα αίτια και πως αντιμετωπίζετε την καθημερινή αυτή κατάσταση;;;;;

Μέχρι τα 17-18 μου, εγώ και οι γονείς μου για να συνεννοηθούμε.....

Τι λέω; Απλά δε συνεννοούμασταν!!

Άσε που πέρασα πολύ δύσκολη εφηβεία, πράγμα που τώρα το συνειδητοποιώ

Κι αυτό είναι κακό ξέρεις. Όταν το συνειδητοποιείς, αρχιζεις κι ωριμάζεις και χάνεις "κάτι" από την εφηβεία σου. Κι εγώ είμαι μόνο 20 και αυτό το "κάτι" το έχασα από τώρα..

Καλά, σίγουρα δε με καταλαβαίνετε, γιατί τα λέω λιγάκι μπερδεμένα.. Αλλά όσοι τα έχετε ζήσει θα με ψιλοκαταλάβετε..

Ωστόσο την κατάσταση την αντιμετώπιζα (και τώρα καμιά φοορά) με το να πατάω μια τσιρίδα να κλείνομαι στο δωματιό μου να βάζω μουσική και να ξαπλώνω ανάσκελα και να κοιτάζω το ταβάνι

Απο όσο θυμάμαι απο τα εφηβικά μου χρόνια, μια ζωή με τους γονείς μου ήμασταν μεταξύ άσπρου-μαύρου! Πάντα ήμουν παιδί επαναστάτρια, και πάντα ήθελα να περνάει το δικό μου με τον ενα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό το έχω μέχρι σήμερα, αν και σε μικρότερο βαθμό. Αυτό που μας χωρίζει απο τις αντιλήψεις των γονιών μας, είναι ο διαφορετικός τρόπος έκφρασης και αντίληψης των πραγμάτων. Τα πιστεύω μας όσο και αν το θέλουν οι γονείς μας δεν αλλάζουν, ειδικά αν έχουν διαμορφωθεί κάτω απο επώδεινες συνθήκες. Ο γονιός τις περισσότερες φορές είναι σωστός, και αυτό προσπαθεί να το περάσει σε μας. Επειδή όμως, η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε πολλά απο το χαρακτήρα μας προκειμένου να επιβιώσουμε, πιστεύω οτι τόσο εκείνοι όσο και μείς πρέπει να ρίχνουμε λίγο νερό στο κρασί μας ώστε να τους φέρουμε κοντά μας και να τους δώσουμε να καταλάβουν γιατί επιλέξαμε να φερθούμε με τον συγκεκριμένο τρόπο τη συγκεκριμένη στιγμή. Με τους γονείς πρέπει να ήμαστε φίλοι, και που ξέρεις; Μια μέρα, ίσως μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους τα οποία τώρα μας απωθούν και μας κάνουν επαναστάτες!

οι γονεις ειναι τρελα κολλημενοι σε ορισμενα θεματα[οχι πως εμεις δεν ειμαστε αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα ]τα δυσκολα ερχονται οταν 8ελεις να συνενοη8εις πανω σε ενα απο αυτα τα θεματα....απλα αφασια!