Η ''έκπτωση'' του ανθρώπου απο την κατάσταση της διαρκούς ευτυχίας σε αυτήν που περίπου βιώνει, θεωρείται δυστυχές γεγονός. Ειδικά απο τον τρόπο που παρουσιάζεται η προπτωτική ζωή του ανθρώπου και τον συγκρίνουμε με την ισχύουσα πραγματικότητα ειναι εύκολο να καταλάβουμε πως η πτώση αποτέλεσε μια δυσάρεστη καμπη της ανθρωπινης ιστορίας.
Γεννιούνται τα ακολουθα εύλογα ερωτηματα :
Υπάρχει καποια σκοπιμότητα στον τρόπο παρουσίασης της προπτωτικής ζωής?
Γεννηθήκαμε για να απολαμβάνουμε τη διαρκή αυτούσια ευτυχία η είμαστε πλασμένοι να ''κυνηγάμε'' το ακατόρθωτο?
Πιστεύω οτι ο κάθε άνθρωπος, καθώς είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα της ζωής. Υπάρχουν άτομα τα οποία διαρκώς κυνηγούν τα όνειρά τους μέχρι να τα πραγματοποιήσουν υπάρχουν και άλλοι που παραμένουν αδρανείς, μην έχοντας το κουράγιο να κάνουν τα απαραίτητα προκειμένου να πραγματοποιήσουν το στόχο τους. Κάτι το οποίο δείχνει αδυναμία και ανευθυνότητα. Και όμως, οι δυνατοί είναι εκείνοι που κερδίζουν στη ζωή. Αυτοί που τολμούν να προσπεράσουν τη μοίρα, και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε τρόπο. Οι κυνηγοί των ονείρων δεν είναι απλά κυνηγοί. Είναι οι άνθρωποι που θα σκοντάψουν αλλά θα σηκωθούν, οι άνθρωποι που θα ματώσουν αλλά θα γιατρέψουν τις πληγές τους, οι άνθρωποι που θα δοκιμαστούν αλλά δεν θα κάνουν πίσω οι άνθρωποι που θα ξεσηκώσουν τα πλήθη με τον τρόπο σκέψης τους αλλά που θα ακουστούν στο τέλος... Οι κυνηγοί δεν ψάχνουν το ιδανικό,διότι δεν είναι ούτε οι ίδιοι ιδανικοί. Ξέρουν τι θέλουν και πως το θέλουν, και δεν τους νοιάζει το πότε θα αποκτήσουν αυτό που ονειρεύονται αλλά οτι θα το αποκτήσουν πάση θυσία.
Πιστευεις οτι καθε ανθρωπος (απο αυτους που δεν παραμενουν αδρανεις οπως ανεφερες) γνωριζει αν πετυχε τελικα τα ονειρα του η συνεχιζει να προσπαθει ασταματητα με αποτελεσμα ολο να πετυχαινει και συνεχως να ζηταει περισσοτερα? Μηπως μπαινει και αυτος σε εναν κυκεωνα ασταματητων προσπαθειων που μπορει να τον υποβαλει στο οτι δεν καταφερε τιποτα αρα παραμενει κατα καποιο τροπο αδρανης?
Υπαρχει αυτο που λεμε οριο? και ποσο το αντιλαμβανομαστε?
Εξαρτάται. Άν ανήκει στους υπερβολικά φιλόδοξους θα συνεχίσει να ζητάει περισσότερα, και ποτέ δεν θα είναι καλυμμένος. Σε περίπτωση όμως που είναι ρεαλιστής και θέλει να πραγματοποιήσει μόνο τα εφικτά του όνειρα, τότε θα είναι ευχαριστημένος ακόμα και με τα λίγα που κατόρθωσε να πετύχει. Συμπέρασμα, ο φιλόδοξος είναι και άπληστος, ενω ο ρεαλιστής ολιγαρκής. Προσωπικά πιστεύω, οτι εκείνος που θέτει κάποια όρια στον εαυτό του και σε αυτά που θέλει, πετυχαίνει περισσότερα απο κάποιον που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα και αποζητά διαρκώς να ανέβει και άλλα σκαλιά με στόχο να φτάσει στην κορυφή. Άς μην ξεχνάμε επίσης οτι ενα υπερβολικά φιλόδοξο άτομο, μπορεί να γίνει και επικίνδυνο, δεδομένου οτι θα μπορούσε να κάνει τα πάντα προκειμένου να πετύχει και να διακριθεί. Θα μπορούσε να πατήσει τους πάντες, μόνο και μόνο για να κάνει πράξη όλα όσα θέλει. Αυτή όμως, δεν είναι υγιή προσέγγιση της κατάστασης, διότι με αυτό τον τρόπο θα απομακρύνει εσκεμμένα και μη απο κοντά του, τόσο φίλους όσο και συγγενείς, οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν αυτό το ρυθμό ζωής του, οπότε θα περάσουν στο στάδιο της αποξένωσης. Αμφιβάλλω όμως οτι θα τον πειράξει αυτό το γεγονός. Διότι ο φιλόδοξος το μόνο που σκέφτεται είναι ο εαυτός του,άρα είναι και εγωιστής, μια που δεν βάζει τίποτα και κανένα πάνω απο τις φιλοδοξίες του.
Αγαπητή Μαρία
Με εκπλήσεις για άλλη μια φορά.
Συμφωνώ με αυτό που θέλεις να πεις. Όσο για τους "ουρανούς" ήταν έκφραση
εκείνης της εποχής κοιτάζοντας ψηλά κα αναφέρονταν σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα σύμπαν.
Σχετικά με το θέμα
Λίγο πολύ καλύφθηκα αν και πολλά θα μπορούσε να πει κανείς σχετικά.
Τα όρια τα καθορίζει ο καθένας προσωπικά και όσο περισσότερα ζητά κανείς τόσο
περισσότερο απογοητεύεται αν δεν τα αποκτήσει.
