Μεταθανάτιες εμπειρίες

Γνωρίζετε κάποια μεταθανάτια ή επιθανάτια (την ωρα του θανάτου δηλαδη) εμπειρία ή κάποιο γεγονός να εμφανιστεί κάποιος νεκρός στο όνειρο ή σε όραμα κάποιου; Να του στείλει ένα μήνυμα ή κάτι ανάλογο παράξενο;

Εγώ έχω δει τον παππού μου δυο φορές μετά τον θάνατό του όταν ήμουν 7 χρονών που πήγα σπίτι για να δω την γιαγιά μου μετά τα σαράντα...
και μία όταν ήμου 15 χρονών (στην γ' γυμνασίου) ήταν στην πόρτα του δωματίου μου και με κοιτούσε με ένα χαμόγελο λέγοντάς μου: "Είμαι καλά και θα συνεχίσω να σε προσέχω όπως έκανα τόσο καιρό"...

Αγαπητή edelweiss
Όνειρα αυτού του τύπου δίνονται από τους Αγίους σε αγνές ψυχούλες για να μην
στεναχωριούνται για τα πρόσωπα που έχασαν.
Παρόμοια όνειρα δίνονται και για άλλα θέματα.

Αγαπητή MARIAXANIA
Αυτό που χαρακτηρίζεται μεταθανάτια ή προθανάτια εμπειρία αφορά επίσης όνειρα
δοσμένα από Αγγέλους για λόγους που έχουν σχέση με την αγωνία ορισμένων για
το τι υπάρχει μετά. Ορισμένες φορές τα όνειρα έχουν σχέση με τα πιστεύω του
ανθρώπου που τα βλέπει και αυτό μπερδεύει μερικούς. Σε κάθε περίπτωση το
όνειρο δεν δίνεται για να εξηγήσει το τι υπάρχει μετά μια που η Ορθοδοξία πιστεύει
στην Ανάσταση των Νεκρών, αλλά για να ηρεμήσει το άτομο που βλέπει το όνειρο.
Οι Άγιοι δεν θέλουν να στεναχωριόμαστε αλλά πάντα δεν επιτρέπεται από τον Θεό
να δώσουν αυτό που εκείνοι ζητούν. Προσεύχονται συνεχώς για κάθε ψυχή που
υπάρχει στη Γη και ευλογούν τους ΠΑΝΤΕΣ, με συχνότητα μεγαλύτερη στις αγνές
και πιστές ψυχούλες όπως εσείς οι δυό ψυχούλες μου.

ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ: ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΨΕΜΑ;
Πολλοί άνθρωποι όταν ακούν ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ρωτούν: Ποιος γύρισε από εκεί για να μας πει αν υπάρχει κάτι; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει αυτό το άρθρο, που θα εξετάσει τις συγκλονιστικές εμπειρίες ανθρώπων που βρέθηκαν στο κατώφλι του θανάτου ή γύρισαν από τον θάνατο, και περιγράφουν τι έζησαν. Αναφέρονται λίγες περιπτώσεις, και εξετάζονται από πνευματική αλλά και επιστημονική σκοπιά.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μία τέτοια περίπτωση είναι μια νοσοκόμας που ήταν βαρειά άρρωστη και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας γιατί έπασχε από φοβερούς πόνους. Ο Δρ. Ρόουλινγκς όταν πήγε να την επισκεφτεί στο δωμάτιο που νοσηλευόνταν, την βρήκε κρεμασμένη μέσα στην τουαλέττα. Αμέσως την κατέβασε στο πάτωμα. Το πρόσωπό της είχε μελανιάσει και η αναπνοή της είχε σταματήσει από ώρα. Άρχισε τις προσπάθειες διάσωσής της αφού του έφεραν μάσκα οξυγόνου. Την μετέφεραν σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου έμεινε τέσσερις μέρες σε κώμα. Την δεύτερη μέρα μετά την ανάρρωσή της από το κώμα είπε στο Δρα Ρόουλινγκς: «Θυμάμαι που έβγαλες το καφέ σακκάκι σου, το πέταξες στο πάτωμα, χαλάρωσες τη γραβάτα σου και εργαζόσουν επάνω μου. Θυμάμαι ότι φορούσες άσπρη γραβάτα. Θυμάμαι ακόμα τη νοσοκόμα που ήρθε να σε βοηθήσει και φαινόταν πολύ ταραγμένη. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί της και να της πω ότι είμαι εντάξει. Μετά θυμάμαι δύο ανθρώπους που ήρθαν και με πήραν με φορείο». Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η γυναίκα αυτή εκείνη την ώρα ήταν κλινικά νεκρή και παρέμεινε σε κώμα επί τέσσερις μέρες.

Ο Δρ Ρόουλινγκς αναφέρει πως άλλαξε ριζικά τις απόψεις του σχετικά με τη ζωή μετά τον θάνατο: «Όλο και πιο πολλοί ασθενείς που βρίσκονται σε ανάρρωση από σοβαρές ασθένειες μου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται μετά τον θάνατο και ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση. Νόμιζα πάντα ότι ο θάνατος ήταν ένα ανώδυνο σβήσιμο της ζωής και στοιχημάτιζα τα πάντα γι’ αυτό. Τώρα έχω επανεξετάσει τον δικό μου προορισμό και βρήκα ότι το να πεθάνει κανείς μπορεί να μην είναι και τόσο ανώδυνο.

Το αποφασιστικό σημείο στροφής στην σκέψη μου συνέβη εξαιτίας ενός γεγονότος. Ένας ασθενής που υπέφερε από πόνους στο στήθος υποβλήθηκε σε ένα τεστ κοπώσεως, όπου ενώ αυτός τρέχει με αυξανόμενο ρυθμό, μετριούνται οι παλμοί της καρδιάς του. Αυτός ο ασθενής ήταν ένας άνδρας 41 ετών, αγροτικός ταχυδρόμος με μέτρια διάπλαση και μια πολύ ευχάριστη προσωπικότητα. Στην διάρκεια του τεστ έπαθε καρδιακή προσβολή, έπεσε κάτω στο πάτωμα και η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει εντελώς, χωρίς να έχει κάποιους σπασμούς όπως συνήθως συμβαίνει. Ούτε με το αυτί μου άκουγα χτύπους στην καρδιά του, ούτε έπιανα στο χέρι του καθόλου σφυγμούς. Οι μυς του είχαν μερικούς σπασμούς, ενώ είχε αρχίσει να μελανιάζει.

Ενώ άρχισα μασάζ στη καρδιά πιέζοντας το στήθος του, μια νοσοκόμα που ήταν εκεί, άρχισε στόμα με στόμα αναπνοή. Μια άλλη νοσοκόμα έφερε μια μάσκα οξυγόνου και ένα βηματοδότη. Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε τίποτα, γιατί η καρδιά δεν μπορούσε να κρατήσει το ρυθμό. Μόλις βάζαμε το βηματοδότη ο ασθενής ερχόταν στην ζωή, αλλά μόλις διακόπταμε έχανε πάλι τις αισθήσεις του, τα μάτια του γύριζαν προς τα πάνω, κύρτωνε την ράχη του με σπασμό, σταματούσε να αναπνέει και πέθαινε ξανά. Κάθε φορά που ανακτούσε την αναπνοή του και η καρδιά του χτυπούσε πάλι ούρλιαζε «Είμαι στην κόλαση!» Έδειχνε πολύ τρομοκρατημένος και με ικέτευε να τον βοηθήσω. Μετά έκανε μια πολύ παράξενη παράκληση: «Μην σταματάς!» Αυτό ήταν πολύ παράξενο, διότι οι περισσότεροι σε παρόμοιες καταστάσεις, μόλις επανέρχονται στη ζωή, μου λένε: «Πάρε τα χέρια σου απ’ την καρδιά μου, με πονάς!». Είμαι σωματώδης και η μέθοδος του εξωτερικού μασάζ στην καρδιά μπορεί να σπάσει τα πλευρά. Αλλά αυτός ο ασθενής μου έλεγε: «Μην σταματάς!». Παρατήρησα ένα πράγματι τρομαγμένο βλέμμα στο πρόσωπό του, χειρότερο και από την έκφραση που έχουν όσοι πεθαίνουν. Είχε ένα πελώριο μορφασμό απόλυτου τρόμου. Οι κόρες των ματιών του είχαν ανοίξει διάπλατα, είχε ιδρώσει, έτρεμε και έμοιαζε να είχαν σηκωθεί όρθια τα μαλλιά του.

Εκείνη την στιγμή φώναξε: «Δεν καταλαβαίνεις; Είμαι στην κόλαση! Μην με αφήσεις να πάω πίσω στην κόλαση!». Επειδή ήμουν συνηθισμένος σε ασθενείς κάτω από τέτοιες συναισθηματικές πιέσεις, παράβλεψα τα λόγια του και του είπα: «Είμαι απασχολημένος. Μην με ενοχλείς με τη κόλασή σου μέχρις ότου τελειώσω τη δουλειά μου με τον βηματοδότη». Αλλά ο άνθρωπος ήταν τόσο σοβαρός που τελικά μου φάνηκε ότι πραγματικά ήταν σε μπελάδες. Τέτοια κατάσταση πανικού δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Έτσι άρχισα να δουλεύω πυρετωδώς. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν συμβεί 3 ή 4 επεισόδια τελείας αναισθησίας, στη διάρκεια των οποίων ήταν κλινικά νεκρός από άποψη καρδιάς και αναπνοής. Μετά φώναξε πάλι: «Πώς θα μείνω έξω απ’ τη κόλαση;». Του απάντησα: «Υποθέτω ότι θα είναι η ίδια αρχή που μάθαινα στο κατηχητικό σχολείο – ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός που πρέπει να ζητήσεις να σε σώσει». Τότε μου απάντησε: «Δεν ξέρω πως. Προσευχήσου για μένα!». Να προσευχηθώ γι’ αυτόν! Τι θράσος! Του είπα πως ήμουν γιατρός και όχι κληρικός. Αλλ’ αυτός επανέλαβε: «Προσευχήσου για μένα!». Ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν η επιθυμία ενός ανθρώπου που πέθαινε και έτσι του είπα να επαναλάβει τα λόγια μιας απλής προσευχής. Δεν ήξερα και πολλά για προσευχή και έτσι του είπα: «Κύριε Ιησού σου ζητάω να με κρατήσεις έξω από την κόλαση. Συγχώρεσε τις αμαρτίες μου. Δίνω τη ζωή μου σε σένα. Αν πεθάνω θέλω να πάω στον Ουρανό, αν ζήσω θα ζήσω για σένα για πάντα».

Μετά απ’ αυτό, η κατάστασή του ασθενή σταθεροποιήθηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο. Όταν πήγα στο σπίτι μου ξεσκόνισα την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω. Ήθελα να βρω τι ακριβώς λέει για την κόλαση. Αντιμετώπιζα πάντα τον θάνατο σαν ένα συμβάν ρουτίνας στην εξάσκηση της ιατρικής μου, χωρίς να ανησυχώ γι’ αυτό. Τώρα όμως είχα πειστεί ότι κάτι υπήρχε σε αυτήν την υπόθεση. Οι ιδέες μου χρειάζονταν αναθεώρηση. Έπρεπε να βρω περισσότερα στοιχεία. Ανακάλυπτα ότι η Βίβλος δεν ήταν απλά ένα ιστορικό βιβλίο, αλλά κάθε λέξη της αποδεικνυόταν ζωντανή.

Δύο μέρες μετά, πλησίασα τον ασθενή μου με χαρτί και μολύβι στο χέρι για να του πάρω συνέντευξη. Του ζήτησα να θυμηθεί τι είδε στην κόλαση, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα. Του υπενθύμισα όλες τις λεπτομέρειες που μου είχε περιγράψει, αλλά προφανώς οι εμπειρίες ήταν τόσο τρομακτικές και τόσο οδυνηρές, που το συνειδητό μέρος του νου του δεν μπορούσε να τις συγκρατήσει και είχαν απωθηθεί βαθειά στο υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος αυτός όμως, αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό και τώρα είναι ένθερμος Χριστιανός. Ακόμα θυμάμαι την προσευχή που κάναμε μαζί. Θυμόταν ότι στεκόταν στο πίσω μέρος του ιατρείου μου και μας έβλεπε να εργαζόμαστε πάνω στο νεκρό του σώμα.

Σε ένα από τα επόμενα επεισόδια θανάτου θυμόταν ότι συνάντησε τη μητέρα του και τη μητρυιά του σε ένα τόπο με ωραία χρώματα. Αυτή η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη και συνέβη σε μια κοιλάδα με πλούσια βλάστηση και ένα λαμπρό φωτισμό από μια τεράστια ακτίνα φωτός. Αξιοσημείωτο είναι ότι είδε τη μητέρα του για πρώτη φορά, γιατί είχε πεθάνει όταν ήταν 15 μηνών και ο πατέρας του είχε ξαναπαντρευτεί. Δεν είχε δει ποτέ πριν φωτογραφία της μητέρας του, και μετά από αυτό το γεγονός, η θεία του, του έδειξε κάποια φωτογραφία όπου η μητέρα του είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τη γυναίκα που είχε συναντήσει.

Αν και μόνο το 20% περίπου των ασθενών που ήταν κλινικά νεκροί, έχουν εμπειρίες να αναφέρουν, οι συνεντεύξεις αμέσως μετά την διάσωση μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες αλήθειες. Τέτοιες συνεντεύξεις με έχουν πείσει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και ότι δεν είναι πάντα καλή».

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Βέβαια σε πολλού υπάρχουν ερωτήματα όπως: Μήπως αυτές οι εμπειρίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραισθήσεις που προέρχονται απ’ την ασθένεια ή την επήρρεια των φαρμάκων; Μήπως ακόμα στις περιπτώσεις αυτές που οι άνθρωποι δεν ήταν ασθενείς, έχει παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο η θρησκεία τους; Άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο είχαν παρόμοιες ή ανόμοιες εμπειρίες;

Για να απαντήσουν σε αυτά τα βασικά ερωτήματα, ο Δρ Όσις και οι συνεργάτες του έκαναν δύο έρευνες. Μία στις ΗΠΑ και μία στην Ινδία. Πάρθηκαν απαντήσεις από 1000 γιατρούς και νοσοκόμες που είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με ασθενείς που πέθαναν. Τα συμπεράσματα από την έρευνα ήταν τα ακόλουθα:

1. Αυτοί οι ασθενείς που παίρνουν φάρμακα ή ηρεμιστικά που προκαλούν παραισθήσεις, ήταν οι λιγότεροι που είχαν εμπειρίες της μετά θάνατον ζωής, σε σχέση με αυτούς που δεν έπαιρναν καθόλου φάρμακα, που ήταν οι περισσότεροι. Εκτός αυτού, οι παραισθήσεις από ηρεμιστικά αναφέρονταν στον παρόντα κόσμο και όχι σε ένα άλλο κόσμο ή διαφορετική διάσταση.

2. Ασθένειες που προκαλούν παραισθήσεις, όπως είναι η καταστροφή του εγκεφάλου, ή η χημική δηλητηρίαση, αναφέρονται σε πολύ λιγότερες περιπτώσεις ασθενών που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες, σε σχέση με άλλες ασθένειες.

3. Οι ασθενείς που είχαν τέτοιες εμπειρίες, δεν είδαν τον παράδεισο ή την κόλαση στη μορφή που πίστευαν προηγουμένως. Για άλλους αυτό που είδαν ήταν κάτι το τελείως άγνωστο, και για άλλους που είχαν κάποια γενική και αόριστη αντίληψη για τον παράδεισο και την κόλαση, οι λεπτομέρειες που είδαν, τούς ήταν πέρα από κάθε φαντασία, δηλ. αυτά που είδαν δεν τα περίμεναν κατά κανένα τρόπο.

4. Αυτές οι εμπειρίες δεν φαίνεται να σχετιζόνταν με προηγούμενες σκέψεις ή επιθυμίες των ανθρώπων αυτών. Συνέβησαν σε ανθρώπους που περίμεναν να πεθάνουν, και σε άλλους που βρίσκονταν σε ανάρρωση, αλλά και σε ανθρώπους που δεν ήταν πριν άρρωστοι.

5. Η θρησκεία ή ο πολιτισμός δεν άλλαζε την σειρά της εμπειρίας. Ασθενείς που πέθαιναν και στις ΗΠΑ και στην Ινδία ισχυρίζονταν ότι είχαν περάσει από ένα τούνελ, είχαν βγει στο λαμπρό φως, είχαν δει το φωτεινό ον καθώς και συγγενείς που είχαν πεθάνει στο παρελθόν.

6. Θα πρέπει ωστόσο να παρατηρηθεί, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις επηρρέασαν τους ανθρώπους στο να δώσουν την ανάλογη ονομασία στα όντα που είχαν συναντήσει. Τα όντα πολλές φορές δεν φανερώνουν τη ταυτότητά τους, και έτσι ο άνθρωπος δίνει την δική του εξήγηση.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗΣ ΠΛΑΝΗΣ;

Η εμπειρία της συνάντησης με ένα όν φωτός που ερευνά τους διαλογισμούς του ανθρώπου και εκπέμπει αγάπη, μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον, αναφέρεται συχνά. Ακόμη και άνθρωποι που ήταν δηλωμένοι άθεοι, έχουν αναφέρει παρόμοιες εμπειρίες, οι οποίες τους έπεισαν για την ύπαρξη του Θεού και της μετά θάνα­τον ζωής.

Μερικές φορές αυτοί που είχαν κάποια εξωσωματική εμπειρία λένε πως δεν νοιώθουν να υπάρχει κάτι σαν κόλαση, γιατί όπως λένε το μόνο που νοιώθουν είναι μια απέραντη αίσθηση αγάπης, δίχως κάποιο ίχνος αυστηρότητας ή τιμωρίας. Σε κάθε μια περιγραφή ωστόσο, το πρόσωπο επιστρέφει στο σώμα του προτού να παρθεί ή να του αναγγελθεί καμία απόφαση για κρί­ση. Αυτή η αρχική επαφή λοιπόν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει απλώς μια πρώτη προειδοποίηση για τον άνθρωπο, ένα είδος απόδειξης για την ύπαρξη ψυχής, ζωής μετά θάνατον, Θεού κλπ. Θα μπορούσε όμως να εί­ναι και μια πλάνη, δημιουργημένη από μια δαιμονική οντότητα που έχει μετασχηματιστεί σε άγγελο φωτός (όπως λέει ο απόστολος Παύλος στη Β΄ Κορινθ. 2:14 - “ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός”), για να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση στον άνθρωπο ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τη ζωή του γιατί δεν πρόκειται να κριθεί ή να τιμωρηθεί για τίπο­τα.

Ο π.Σεραφείμ Ρόουζ, γράφει μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, σελ. 184- 191:

«1. Οι μεταθανάτιες εμπειρίες είναι απλά και ξεκάθαρα, ‘εξωσωματικές’ εμπειρίες, πολύ γνωστές ειδικά στην αποκρυφιστική βιβλιογραφία…Ωστόσο, οι εμπειρίες αυτές στην πραγματικότητα δεν μας παρέχουν σχεδόν καμιά γνώση για το τι συμβαίνει στην ψυχή μετά το θάνατο, εκτός από το ότι όντως επιζεί και διατηρεί την αυτοσυνειδησία της.

2. Ο κόσμος στον οποίο εισέρχεται αμέσως η ψυχή όταν αφήνει το σώμα και αρχίζει να χάνει την επαφή με αυτό που γνωρίζουμε ως ‘υλική πραγματικότητα’, είτε μετά το θάνατο είτε κατά τη διάρκεια μιας ‘εξωσωματικής’ εμπειρίας, δεν είναι ούτε ο παράδεισος ούτε η κόλαση, αλλά ένας αόρατος κόσμος πλησίον της γης […] ο υποουράνιος εναέριος κόσμος όπου κατοικούν τα πεπτωκότα πνεύματα, τα οποία έχουν ως στόχο να παραπλανούν τους ανθρώπους με στόχο την αιώνια απώλειά τους. Δεν πρόκειται για τον ‘άλλο κόσμο’ που περιμένει τον άνθρωπο μετά θάνατον, αλλά μόνο για το αόρατο τμήμα αυτού του κόσμου, από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να διέλθει ώστε να φθάσει στον πραγματικά ‘άλλο’ κόσμο του παραδείσου ή της κόλασης. Για όσους πραγματικά πεθαίνουν και οδηγούνται από αγγέλους έξω από την επίγεια ζωή, αυτός είναι ο κόσμος όπου η Μερική Κρίση ξεκινά στα εναέρια ‘τελώνια’, όπου τα πονηρά πνεύματα αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση και την εχθρότητά τους προς την ανθρωπότητα? για όλους τους άλλους, είναι ένας κόσμος δαιμονικής πλάνης από αυτά τα ίδια τα πνεύματα.

3. Τα όντα με τα οποία οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή στον εναέριο κόσμο είναι πάντοτε, ή σχεδόν πάντοτε, δαίμονες…Αυτά τα όντα δεν είναι άγγελοι, αφού οι άγγελοι κατοικούν στους ουρανούς και μόνον διέρχονται από τον εναέριο κόσμο ως αγγελιοφόροι του Θεού. Δεν είναι ούτε οι ψυχές των νεκρών, αφού οι ψυχές των νεκρών βρίσκονται σε μια προσωρινή κατάσταση στην οποία προγεύονται τον παράδεισο ή την κόλαση και διέρχονται από τον εναέριο κόσμο μόνον αμέσως μετά τον θάνατο, πορευόμενες προς Κρίση για τις πράξεις τους σε τούτη τη ζωή…

4. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις εμπειρίες που βιώνει στον εναέριο κόσμο και σίγουρα δεν πρέπει να πιστεύει ότι είναι αυτό που φαίνονται. Ακόμα και όσοι διαθέτουν σταθερές βάσεις στην Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία μπορούν εύκολα να εξαπατηθούν από τα πεπτωκότα εναέρια πνεύματα όσον αφορά οιαδήποτε ‘οράματα’ ή ‘οπτασίες’ που είναι πιθανόν να τους παρουσιαστούν? όσοι όμως εισέρχονται στον κόσμο αυτό χωρίς καμιά γνώση και αποδέχονται όσα τους ‘αποκαλύπτονται’ με εμπιστοσύνη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από αξιοθρήνητα θύματα των πεπτωκότων πνευμάτων…Η «τερπνότητα» του θανάτου μπορεί να είναι πραγματική, αλλά σε καμιά περίπτωση δε συνδέεται αναγκαστικά με την τελική πορεία της ψυχής, η οποία μπορεί κάλλιστα να καταλήξει στον αιώνιο βασανισμό. Τα παραπάνω ισχύουν ακόμα περισσότερο στην περίπτωση του οράματος ‘φωτός’. Αυτό ίσως είναι επίσης κάτι απλώς και μόνο φυσικό, μια αντανάκλαση της αληθινής κατάστασης φωτός για την οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος…Συνεπώς, οι ‘φυσικές’ εμπειρίες της ψυχής […] -είτε πρόκειται για εμπειρίες ‘γαλήνης’ και τέρψης, φωτός, είτε ‘υπερ-αισθητικής αντίληψης’ – αποτελούν μόνο την ‘πρώτη ύλη’ της διευρυμένης συνείδησης, παρέχοντας ωστόσο […] ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με την μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής, και πάρα πολύ συχνά οδηγούν τον άνθρωπο στη διαμόρφωση αναξιόπιστων ερμηνειών για τον ‘άλλο κόσμο’, καθώς επίσης και στην άμεση επαφή με τα πεπτωκότα πνεύματα που κυριαρχούν εκεί».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτές οι μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την αλή­θεια της χριστιανικής πίστης για το θάνατο, την ύπαρξη αθάνατης ψυχής στον άνθρωπο, την κρίση της επί­γειας ζωής, την ύπαρξη Παραδείσου και κόλασης, αγγέλων και δαιμόνων.

(Παντως ουτε σε μενα ουτε σε καποιον γνωστο μου εχει συμβει ποτε κατι παρομοιο)

που μπορω να βρω βιβλια του π.σερεφειμ ρουζ??????????

Έγώ μια εβδομαδα πριν πεθανει ο παππους μου είχα δει ενα ονειρο πως καποιος είχε πεθανει στο σπιτι της γιαγιας μου αλλα δεν ηξερα ποιος και εμαθα μετα από μια εβδομαδα ποιος πεθαναι...

Γειά σας.Είμαι καινούριος εδώ και μ'αρέσουν πολύ αυτά που συζητάτε.
Εγώ λοιπόπριν μερικά χρόνια αφού είχε είχε πεθάνει η θεία του πατέρα μου που μας είχε και σαν δικά της παιδιά παρουσιάστηκε στον ύπνο μου δίνοντας μου έναν φάκελο ο οποίος περιείχε ένα γράμμα.Το γράμμα αυτο δεν το διάβασα (δυστυχώς).Πιστεύω πως κάτι ήθελε να μου πεί επειδή ήταν πολύ έντονο το όνειρο και το είδα 2 φορές σε μιά νύχτα.
Επίσης είχα δεί και τον παππού μου μία φορα ο οποίος μου'χε δώσει μια συμβουλή.Την ψιλοθυμάμαι ακόμα.Αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα το νόημα της.

Παράθεση: Το μέλος gexrag στις 29-07-2007 στις 20:03 έγραψε... Αγαπητή edelweiss Όνειρα αυτού του τύπου δίνονται από τους Αγίους σε αγνές ψυχούλες για να μην στεναχωριούνται για τα πρόσωπα που έχασαν. Παρόμοια όνειρα δίνονται και για άλλα θέματα.

Μιας και αυτο που λες ειναι πληρως αναποδεικτο, θα μου επιτρεψεις να χρησιμοποιησω τα λογια του Φρουντ για μια τετοια περιπτωση. Ο θανατος ενος ατομου, μπορει να προκαλεσει μια μορφη υστεριας σε καποιο/καποια πολυ κοντινα προσωπα του. Μιας και η υστερια χαρακτηριζεται απο τις παραισθησεις της, το θυμα αυτης, μπορει ευκολα να καταπραυνει τον "πονο" που νιωθει για το χαμο, η καλυτερα απλα την απωλεια, δημιουργωντας μια παραισθηση στην οποια το νεκρο ατομο τον επισκεπτεται και του λεει ηρεμιστηκα λογια..

Φυσικα κατα τη δημιουργια των θρησκειων , ο ανθρωπος για να μπορεσει να μεταφρασει ολα αυτα, εδωσε στους "Αγιους" το χαρισμα που ανεφερες... Ευτυχως ομως τα ξεπερασαμε αυτα..

www.myspace.com/funkybluequintet
www.myspace.com/ogyon

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ogyon21 στις 25-08-2007 22:52 ]