Η καταστροφή της γής των Παλαιστινίων συνεχίζεται.

Συνελήφθη στις 25/5/07 από τον Ισραηλινό στρατό ο Ελληνας αντιρρησίας συνείδησης Γ. Κ., μέλος του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα».

Ο Γιώργος συμμετείχε σε διαδήλωση ενάντια στο Τείχος της Ντροπής που αναγείρει το Ισραήλ για να προσαρτήσει τα πιο εύφορα εδάφη της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη και να προσφυγοποιήσει εκ νέου τους Παλαιστίνιους. Η διαδήλωση οργανώθηκε από τους κατοίκους των χωριών νοτίως της Βηθλεέμ. Το Τείχος τους αποκόπτει από τη Βηθλεέμ και καταστρέφει τα χωράφια τους.

Παρά το ότι οι διαδηλωτές δεν ήταν βίαιοι (ούτε μια πέτρα δεν πετάχτηκε) ο Γ. συνελήφθη με την κατηγορία της «επίθεσης σε στρατιώτη» και «παρεμπόδισης στρατιωτικού έργου».

Οι κάτοικοι της νότιας περιοχής της Βηθλεέμ πραγματοποίησαν μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο Τείχος Απαρτχάιντ του Ισραήλ που τους χωρίζει από τη Βηθλεέμ και κλέβει τη γη τους. Η διαδήλωση ξεκίνησε από το χωριό Ουμ Σαλαμούνα, όπου Παλαιστίνιοι, Ισραηλινοί και διεθνείς διοργάνωσαν αγώνα ποδοσφαίρου στο δρόμο του Τείχους. Από εκεί, τουλάχιστον 150 αγωνιστές ξεκίνησαν για το χωριό Αρτάς για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην καταστροφή γης από το Ισραήλ. Αυτή ήταν μια μη βίαιη διαμαρτυρία, με στόχο να φτάσει στη γη της οικογένειας Abu Swai, την οποία οι στρατιώτες ανακήρυξαν «κλειστή στρατιωτική ζώνη».

Το βίντεο της ντροπής



Αυτό το περιστατικό είναι μια ακόμα απόδειξη της βαρβαρότητας του ρατσιστικού Ισραηλινού κράτους που κρατάει έναν ολόκληρο λαό υπό κατοχή και καταπατάει συστηματικά όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα. Η σιωνιστική τρομοκρατία δεν μπορεί όμως να κάμψει ούτε την Παλαιστινιακή αντίσταση ούτε τη διεθνή αλληλεγγύη. Ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη εν τέλει θα ευοδωθεί. Τα Τείχη θα πέσουν!

Τα εγκλήματα κατά της ιστορίας και του Παλαιστινιακού λαού δεν έχουν όρια Δημήτρη. Εκεί όπου οι καταπατητές βγαίνουν και αμυνόμενοι.
Εκεί όπου οι κάτοχοι πυρηνικών κεφαλών απειλούνται από γιδοβοσκούς που δεν έχουν νερό να ποτίσουν τα ζώα τους.
Εκεί όπου οι κάτοχοι διηπειρωτικών πυραυλικών συστημάτων, χτίζουν τείχη για την προστασία τους από τα μαχαίρια.
Εκεί όπου η άμυνα ενός κατοχικού κράτους περιλαμβάνει τη δολοφονία χιλιάδων αμάχων στο μη κατειλημμένο του τμήμα.
Εκεί όπου η λογική σταματά και αρχίζει η πολιτική των όπλων...

Καλό είναι να θυμίζεις στους ανθρώπους την ιστορία, που συνεχίζει να γράφει και σήμερα και θα συνεχίσει ακόμα κι όταν πάψουμε να ζούμε, κι εμείς, και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας...

Ετσι ακριβώς είναι Σταύρο....απλά είναι και αφορμή για κάποιες συζητήσεις σε άλλα θέματα, να γίνει αντιληπτό, ότι κάποιες θυσίες όχι απο θεούς αλλά ανθρώπους έχουν πραγματικό σκοπό...και δεν είναι μάταιες, γιατί πολλές φορές έχουν αποτέλεσμα.....και για αυτό είναι αληθινές θυσίες.

Ειχα την τυχη και την ατυχια συγχρονως, να βρεθω στο Ισραηλ, στην ειρηνικη περιοδο του 1997 σαν επισκεπτης των Αγιων Τοπων.
Δυστυχως, ακομα και σε ειρηνικη περιοδο ( η λωριδα της Γαζας ηταν ανοιχτη ) οι ισραηλινοι ( αποφευγω το χαρακτηρισμο "Εβραιοι" διοτι μια χουφτα λαος, δεν αντιπροσωπευει τον πολιτισμο και τις αποψεις εκατομμυριων σκορπισμενων ανθρωπων ) συμπεριφερονταν τελειως "χουντικα" μεσα στις περιοχες τους.
Θυμαμαι χαρακτηριστικα, πως βγαινοντας απο το πλοιο για να επιβιβαστουμε στα λεωφορεια που θα μας πηγαιναν στην Ιερουσαλημ, υποστηκαμε εναν θρασυτατο ελεγχο. Παρολο που κουβαλουσα μαζι μου την ερασιτεχνικη ταυτοτητα του φωτογραφικου ομιλου Αθηνων ( παλιες εποχες ), η φρουρος του τελωνειου επεμεινε να ανοιξω τη φωτογραφικη μηχανη. Και ενω τονισα πως αμα την ανοιγα θα καιγοταν το φιλμ, ενας ανωτερος της την αρπαξε και την ανοιξε κανονικοτατα σαν να μην συμβαινει τιποτα. Μετα εσκασε και ενα τυπικο χαμογελο και πηγε στο επομενο παγκο οπου μια γριουλα προσπαθουσε να καταλαβει για ποιο λογο το περιεχομενο της τσαντας της ηταν σκορπισμενο σε ολο το τραπεζι..
Τον ιδιο ελεγχο υποστηκαμε και κατα την εξοδο μας απο τη χωρα, οταν στρατιωτες μπηκανε στο λιμανι της Χαϊφας και αρχισαν να μας ρωτανε "ευγενικα" εαν μας μιλησε κανεις Αραβας, εαν πηραμε καποιο αντικειμενο απο Αραβα, ή καποιο γραμμα ( αλλη ορεξη δεν ειχε ο αραβας, παρα να μας δινει γραμματα ) και τελος ανακατεψαν τις τσαντες μας. Ευτυχως, ειχα φροντισει και ειχα αδειασει τη μηχανη αυτη τη φορα.
Εαν συμπεριφερονται ετσι σε αυτους που ονομαζουν "τουριστες", τοτε φανταζομαι πως θα συμπεριφερονται στους αυτοχθονες.

Στιγμη οπου ολοι μεσα στο λεωφορειο χαρηκαμε. Διαλογος μεταξυ ξεναγου ( γυναικα που μιλαγε καλα ελληνικα, δηλωνε στερεοελλαδιτισσα, ομως φανταζομαι πως εαν το πουλμαν ειχε Γαλλους, θα δηλωνε Παριζιανα ) και Ελληνα ταξιδευτη
Ξεναγος: Δεξια μας βλεπουμε το νοσοκομειο της Ιερουσαλημ και μπροστα καποια τηλεφωνα με καρτα
Ελληνας: Εχουμε και στην πατριδα μας τετοια...
Ξεναγος: Σοβαρα? Επειδη ειναι νεα τεχνολογια και ειπα να το δειτε
Ελληνας ( που προφανως ειχε εντονη αντισημιτικη διαθεση ): Κοιταξτε, τουλαχιστον εχουμε μια προϊστορια αιωνων..δεν ειμαστε ενα κρατος των 50 χρονων,ετσι?
Ξεναγος: --- Και δεξια μας βλεπετε....

( ομολογω πως το χαρηκα... )

Noiz Reduction Team

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 01-08-2007 04:15 ]

Για να μην παρεξηγηθω για αντισημιτης ( καλα, κατα του Σημιτη, του πρωην πρωθυπουργου ειμαι, αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα ) και "εβραιοφοβος", αναφερομαι συγκεκριμενα στους κατοικους του Ισραηλ, που σε μεγαλο βαθμο εχουν μεριδιο ευθυνης γι'αυτο που γινεται στην περιοχη.
Αλιμονο ομως εαν ενα μικρο ποσοστο απο τοσους εκατομμυρια ανθρωπους, μπορει να αντιπροσωπευσει τις αποψεις του συνολου. Και δεν ειναι λιγες οι περιπτωσεις οπου ανθρωποι με εβραϊκες καταγωγες, καταδικασαν το καθεστως του Ισραηλ και παλεψαν εναντιον αυτου.
Και μπορει να μην ειμαι απο αυτους που πιστευουν πως πεθαναν 9.000.000 εβραιοι στα γερμανικα στρατοπεδα συγκεντρωσης, ομως εμαι απο αυτους που ακομα και 6.000.000 να πεθαναν θα υποστηριζω την ιστορικη σημασια του γεγονοτος. Και βεβαια ειμαι κατα ολων των "προχουντων" Εβραιων που απο την εποχη του Ναζισμου, παιζουν παιχνιδια εις βαρος του απλου λαου τους.

Noiz Reduction Team

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 01-08-2007 09:56 ]

Παράθεση: Το μέλος mnk στις 01-08-2007 στις 03:30 έγραψε... Δημητρη, Νομιζεις οτι οι λαοι που δεν εχουν θρησκεια (αν υπαρχει τετοιο πραμα), αγωνιζονται καλλιτερα ή περισσοτερο, για ελευθερια και δικαιοσυνη ?

Δεν ειπα κατι τετοιο φιλη Μαρια.....οχι πιστευω το ιδιο. Δε τιθεται θεμα πιστης λαων...αλλα ανθρωπων....και παρεμπιπτοντως να αναφερω οτι στο βιντεο που εβαλα πιο πανω....καποια νεαρα ατομα απο αυτα που σπρωχνουν οι Ισραηλινοι στρατωτες, ειναι Ισραηλινοι....και μαλιστα αναρχικοι. δες εδω: http://awalls.org/

Η ιστορία των Αραβοϊσρηλινών συγκρούσεων ξεκινάει απο το τέλος του 19ου αιώνα όπου αρχίζει και αναδύεται στους κόλπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο εβραϊκός εθνικισμός παράλληλα με τον τουρκικό και τον αραβικό. Οι εβραϊκοί πληθυσμοί που ζουν στην Ανατολική Ευρώπη δεν χειραφετήθηκαν όπως έγινε στη Δυτική Ευρώπη. Η αυτοκρατορία της Ρωσίας διευρύνει τις διακρίσεις κατά των Εβραίων καταργώντας την αυτονομία τους και αναπτύσσοντας συχνά εκδηλώσεις βίας εναντίων τους. Οι έντονες εκδηλώσεις αντισημιτισμού απο τους Ρώσους έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του Σιωνισμού (ιδεολογία που κατασκευάστηκε απο τον Theodore Herzi).

1900-1914: Περισσότεροι απο 2.000.000 Εβραίοι αποδημούν απο τη Ρωσία ενώ 60.000 εγκαθίστανται σε Παλαιστινιακά εδάφη. Εκεί αναπτύσσουν αποικίες και λόγω του υψηλού μορφωτικού επιπέδου, δημιουργούν μια «ελίτ» τάξη. Υπάρχει ο κανονισμός της «εβραϊκής εργασίας» που δεν επιτρέπει σε μη Εβραίους να δουλεύουν σε εβραϊκές επιχειρήσεις.

1919-1939: Η αποικία των Εβραίων στα Παλαιστινιακά εδάφη από μια μικρή μειονότητα 65,000 μελών γίνεται ένα έθνος που απαριθμεί 425.000 μέλη. Η έχθρα για τους Εβραίους μετανάστες όλο και μεγαλώνει απο τους αραβικούς πληθυσμούς. Η διακήρυξη του Μπαλφούρ (Νοέμβριος 1917) που μιλάει για δημιουργία μιας εβραϊκής «εθνικής εστίας» στην Παλαιστίνη εντείνει τις αντιδράσεις των ντόπιων πληθυσμών. Στο Μπαλφούρ αποφασίζεται η διχοτόμιση της περιοχής υπό τη κηδεμονία των Άγγλων που έχουν ένα δύσκολο και ταυτόχρονα αντιφατικό στόχο να διατελέσουν. Πρέπει απο τη μία να διευκολύνουν την ανάπτυξη της εβραϊκής εστίας και απο την άλλη να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των παλαιστινίων.

1920,1921,1929: Έχουμε τις πρώτες έντονες εξεγέρσεις και διαδηλώσεις εναντίων των Εβραίων.

1936: Γενική απεργία με αίτημα να σταματήσει η μετανάστευση και η πώληση γης στους Εβραίους καταλήγει σε εξέγερση που διαρκεί εβδομάδες.

1937: Ξεσπά ανταρτοπόλεμος.

Ιούνιος 1945: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και η διεθνής κοινότητα βλέπει με θετικό μάτι την εβραϊκή κοινότητα ύστερα απο τα μαρτύρια που τράβηξαν απο το ναζιστικό καθεστώς. Οι Σιωνιστές ηγέτες έχουν δυο αιτήματα: να γίνει η Παλαιστίνη εβραϊκό κράτος και να επιτραπεί η είσοδος σε αυτό 100.000 Εβραίων.

1947:Ο ΟΗΕ προτείνει σχέδιο διχοτόμισης που προβλέπει το 55% του εδάφους να παραχωρηθεί στους Εβραίους παρόλο που αντιπροσωπεύουν το 30% του πληθυσμού. Οι νέες μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση αποδέχονται το σχέδιο σε αντίθεση με τους Άραβες. Το σχέδιο αυτό που ποτέ δεν είχε εφαρμογή ήταν η αφορμή για τον πρώτο Αραβοϊσραηλινό πόλεμο. Στους πολέμους που ακολουθούν, το τέλος του ενός αποτελεί αφορμή για την έναρξη του άλλου, με το Ισραήλ να βγαίνει σχεδόν πάντα κερδισμένο.

Ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος

14 Μαϊου 1948: Ανακυρήσσεται το κράτος του Ισραήλ και μετά απο λίγες ώρες ο στρατός της Μεσοποταμίας, της Συρίας, της Αιγύπτου με την υποστήριξη του Ιρακ και του Λιβάνου εισβάλουν στην Παλαιστίνη. Το Ισραήλ με την υποστήριξη της Τσεχοσλοβακίας θα κερδίσει γρήγορα. Μετά την επικράτησή του θα κατέχει πλέον το 78% των εδαφών (απο το 55% του σχεδίου διχοτόμησης). Αντίθετά, όχι μόνο δεν ιδρύεται το αραβικό κράτος αλλά δημιουργείται το τεράστιο πρόβλημα των παλαιστινιακών προσφύγων, οι οποίοι είναι περίπου 725.000 σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Οι μισοί απο αυτούς ζουν πλέον στην Ιορδανία και οι άλλοι μισοι στη Γάζα. Οι πρόσφυγες θα είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για τους Ισραηλινούς στη πορεία.

Ο πόλεμος του Σουέζ

1956:Υπο τις ψυχροπολεμικές συνθήκες, το Ισραήλ προσεγγίζει τη Δύση ενώ οι Άραβες το σοβιετικό στρατόπεδο. Ο Αιγύπτιος ηγέτης Νάσσερ ανακοινώνει την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ κάτι που εκπλήσει Αγγλους και Γάλλους που είχαν τον έλεγχο μέχρι τότε. Οι δυο υπερδυνάμεις με μυστικές συμφωνίες ενισχύουν τους Ισραηλινούς με συμμάχους και σύγχρονα όπλα ώστε να επέμβουν στην Αίγυπτο παράλληλα τις δικές τους δυνάμεις. Το Ισραήλ καταλαμβάνει σε 6 ημέρες το όρος Σινά αλλά υπο τις διεθνείς πιέσεις των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης αποχωρεί μετά απο 2 μήνες. Ο Νάσσερ αναδυκνείεται ηγέτης του Παναραβικού κόσμου καθώς όλοι πιστεύουν πως αυτός νίκησε τις πρώην Μεγάλες Δυνάμεις (Άγγλοι, Γάλλοι) και όχι η πίεση των νέων υπερδυνάμεων.

Ο πόλεμος των 6 ημερών

1967: Οι εντάσεις είναι συνεχείς και το Ισραήλ νιώθει περικυκλωμένο απο τις αραβικές δυνάμεις καθώς η Ιορδανία και το Ιράκ προχωρούν σε συμφωνία με τη Συρία και την Αίγυπτο για να πλήξουν το εβραϊκό κράτος. Κάνοντας χρήση της έννοιας του σημερινού «προληπτικού πολέμου» του δόγματος Μπούς, οι Ισραηλινοί αποφασίζουν να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους τους και χτυπούν αυτοί πρώτοι. Αυτός ο πόλεμος μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τη σημερινή κατάσταση. Με αφορμή την αποχώρηση των κυανόκρανων απο το Σινά ύστερα απο αίτημα του Νάσσερ, το Ισραήλ εξαμολύει επίθεση και καταλαμβάνει σε ελάχιστο χρόνο τη χερσόνησο του Σινά και τη Δυτική όχθη του Ιορδάνη. Η νίκη αυτή όμως σηματοδοτεί την αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής. Το Ισραήλ αρχίζει να μην δίνει πλέον σημασία στη διεθνή νομιμότητα που του έδινε μέχρι τότε ο ΟΗΕ, ο οποίος καταδικάζει ως απαράδεκτες τις ενέργεις της χώρας. Ωστόσο καμία απόφαση του διεθνής οργανισμού δεν εφαρμόζεται κατά του «επιθετικού» πλέον Ισραήλ. Ύστερα απο αυτόν τον πόλεμο η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) είναι πλέον υπο την ηγεμονία των αραβικών κρατών.

Ο πόλεμος του Κιπούρ

1973: Αραβικές δυνάμεις εισβάλουν στη χερσόνησο του Σινά αιφνιδιάζοντας αρχικά τους Ισραηλινούς. Ο ΟΗΕ ζητάει να σταματήσουν οι συγκρούσεις, η Σοβιετική Ένωση απειλεί πως θα επέμβει ενώ οι ΗΠΑ θέτουν σε συναγερμό τις πυρηνικές τους δυνάμεις. Τελικά το Ισραήλ αφού ανασυγκροτήθηκε κέρδισε και αυτόν τον πόλεμο. Η Αίγυπτος ωστόσο κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιο τμήμα απο την χερσόνησο του Σινά.

1978:Ακολουθούν οι πρώτες ειρηνευτικές διαδικασίες στο Καμπ Ντέιβιντ, χωρίς όμως μακροχρόνια αποτελέσματα.

Η εισβολή στο Λίβανο

1982: Η ΟΑΠ έχει αποκτήσει πολύ δύναμη και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Begin με υπουργό άμυνας τον μετέπειτα πρωθυπουργό Sharon, αποφασίζουν να κατατροπώσουν την παλαιστινιακή οργάνωση στις βάσεις της στο Λίβανο. Η επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλλιλαία» έχει σαν αποτέλεσμα την πολιορκία της Βυρητού αλλά όχι τον αρχικό στόχο, ο οποίος ήταν η εξόντωση του ΟΑΠ. Ο Αραφάτ με τη βοήθεια γαλλο-ιταλικών δυνάμεων εγκαταλείπει το Λίβανο. Ύστερα απο τριετή κατοχή εγκαταλείπουν τη χώρα και τα στρατεύματα του Ισραήλ.

1987: Ενώ οι Ισραηλινοί γιορτάζουν τα 40 χρόνια της δημιουργίας του κράτους τους, οι παλαιστίνιοι αποφασίζουν να διαδηλώσουν. Με αφορμή τη σύγκρουση ενός ταξί, που μετέφερε 4 παλαιστίνιους, με ισραηλινό στρατιωτικο όχημα, αρχίζει μεγάλη εξέγερση. Η Ιντιφάντα όπως ονομάζεται είναι μια εξέγερση που λέγεται και άοπλη. Η νέα γενιά παλαιστινίων που μεγάλωσε σε καταυλισμούς και κατεχόμενες περιοχές ξεσηκώνεται με αγανάκτηση και πάθος για την απελευθέρωσή τους. Η εξέγερση που γίνεται μέχρι και με απλές πέτρες δεν καταφέρνει να εξολοθρεύσει το Ισραήλ. Η Ιντιφάντα εξαπλώνεται σε όλο τον αραβικό κόσμο.

1993: Ξεκινούν και πάλι ειρηνευτικές διαδικασίες με την υπογραφή της συμφωνίας του Όσλο στην Ουάσιγκτον μεταξύ του Αραφάτ και του ισραηλινού πρωθυπουργόυ Ραμπιν. Ενώ οι ηγέτες προσπαθούν κατα καιρούς να λύσουν ειρηνικά το παλαιστινιακό, εξτρεμιστικές δυνάμεις πότε των Ισραηλινών πότε των Παλαιστινίων ακυρώνουν με τη βία τις διαδικασίες. Το ένα χτύπημα φέρνει το άλλο και τούμπαλιν.

1995: Έχουμε τη δεύτερη συμφωνία του Όσλο η οποια προβλέπει την αποχώρηση ισραηλινών απο αστικές περιοχές της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη και τη διεξαγωγή εκλογών για την ανάδειξη Παλαιστινιακού Συμβουλίου Αυτονομίας. Η συμφωνία που δεν ήταν ιδιαίτερα θετική για τους Παλαιστινίους και πάλι θα παγώσει. Αυτή τη φορά αιτία είναι η δολοφονία του Ραμπίν που θα αναζωπυρώσει την κατάσταση. Όταν πάνε να σταθεροποιηθούν κάπως τα πράγματα συμβαίνει πάντα ένα γεγονός που ρίχνει λάδι στη φωτιά και συνεχίζει τον φαύλο κύκλο της βίας και του αίματος. Και όλα αυτά στο ιερό έδαφος των 3 σπουδαιότερων θρησκειών του κόσμου.

Πάρις Βυλλιώτης



Δηλαδή κάτι σαν να ξεσηκωθούν οι Αλβανοί μετανάστες και να δημιουργήσουν κράτος εν κράτι εκτοπίζοντας τους Έλληνες στην πχ. Ήπειρο (την πιο άγονη περιοχή). Αν κάποιος μπει στο σπίτι σας με σκοπό να το καταλάβει, εσείς μην του επιτίθεστε επειδή ο Νόμος κλείνει τα μάτια αναγνωρίζοντας αρχικά δικαιώματα του άλλου στο σπίτι σας και στη συνέχεια πλήρη οικειοποίηση μέσω της χρησικτησίας...

Κι όταν το μικρό αδελφάκι αρχίζει να κλαίει γιατί πονάει, έρχεται ο μεγάλος αδελφός να επιβάλλει την τάξη, και φυσικά το "δίκαιο", την λύση του προβλήματος που το μικρό αδελφάκι δημιούργησε:

"
“ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΤΕΛΟΣ»
Του FOUAD AJAMI




The New Yorks Times
19 Ιουνίου 2007




Επομένως οι μασκοφόροι της Φάταχ ελέγχουν την Δυτική Όχθη ενώ οι μασκοφόροι της Χαμάς κυριαρχούν στη Γάζα. Μερικοί θεωρούν ανεκτή αυτή την κατάσταση ακόμα και μία βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν, έχοντας κατά νου το όραμα ενός κοσμικού κράτους υπό την διακυβέρνηση της Φατάχ που θα ζει ειρηνικά δίπλα στο Ισραήλ και μία μικρή ριζοσπαστική Γάζα αποκλεισμένη από ισραηλινά στρατεύματα. Είναι πάντοτε δελεαστική η αναζήτηση της σωτηρίας μέσα από την καταστροφή αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για μία απόλυτη φαντασίωση.


Η κατάρρευση των Παλαιστινίων ήταν κάτι αναμενόμενο εδώ και καιρό. Κανένα άλλο εθνικό κίνημα δεν είχε την ανοχή που δόθηκε στους Παλαιστινίους εδώ και μισό αιώνα και τα αποτελέσματα φαίνονται από τους λεονταρισμούς, την παράλογη βία και την ανικανότητα των ανθρώπων να αποδεχθούν την κατάσταση τους και τις ανάγκες τους.


Η ζωή των Παλαιστινίων χαρακτηρίζεται από την εξαθλίωση και τη μιζέρια αλλά οι ηγέτες στους συμπεριφέρονται σαν να είναι δύναμη στην διεθνή σκακιέρα. Ένας συμβιβασμός με το Ισραήλ είναι αναγκαίος, αν μη τι άλλο λόγω οικονομικών συμφερόντων και επειδή επιβάλλεται πολιτικά. Αλλά σε ένα δημοκρατικό πείραμα πριν από περίπου 18 μήνες οι Παλαιστίνιοι έδωσαν την εξουσία στο κίνημα της Χαμάς, το καταστατικό της οποίας κάνει έκκληση για την καταστροφή του Εβραϊκού Κράτους και την επιβολή του Ισλαμικού Νόμου.


Το πολιτικό ρητό ότι οι λαοί παίρνουν τους ηγέτες που τους αξίζουν είναι πολύ σκληρό για τους Παλαιστινίους. Πριν τη Χαμάς, για τέσσερις δεκαετίες ο ματαιόδοξος Γιασέρ Αραφάτ αρνήθηκε να πει στον λαό του τις βασικές αλήθειες για την πολιτική τους ζωή. Παρέμενε κατά περίεργο τρόπο χαρούμενος μέσα στις αποτυχίες, έκανε το γύρο του κόσμου δίνοντας τη λανθασμένη αίσθηση στον λαό του ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούσαν να αποφύγουν τις επιπτώσεις των καταστροφικών αποφάσεων.


Σε μία σπάνια ευθυγράμμιση του σύμπαντος, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 βρέθηκαν στο δρόμο του Γιάσερ Αραφάτ, ο Μπίλ Κλίντον, ένας Αμερικάνος Πρόεδρος ο οποίος ήταν πρόθυμος να εκπληρώσει τις απαιτήσεις των Παλαιστινίων, και ο Εχούντ Μπαράκ, ένας πολιτικός ηγέτης – στρατιώτης, ο οποίος προσέφερε στους Παλαιστινίους τα μέγιστα που μπορούσε να προσφέρει η πολιτική στο Ισραήλ και ακόμα περισσότερα.


Αλλά ζητούσαν πολλά από τον κύριο Αραφάτ, δηλαδή να γυρίσει στον λαό του με έναν αξιοπρεπή και γενναιόδωρο συμβιβασμό και να εγκαταλείψει τον μύθο ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούσαν να τα έχουν όλα δικά τους «από τον (Ιορδάνη) Ποταμό μέχρι τη Θάλασσα.» Ήταν πιο σίγουρο για αυτόν να παραμείνει με τους πολιτικούς μύθους του λαού του παρά να κάτσει να ασχοληθεί με το πιο δύσκολο έργο της διακυβέρνησης ενός κράτους και της πολιτικής σωτηρίας.


Από τη δική τους πλευρά τα αραβικά κράτη έχουν μόνο εντείνει την μιζέρια των Παλαιστινίων. Τα αραβικό ιππικό ήταν πάντοτε καθοδόν, οι θησαυροί των Αράβων θα έφταναν πάντοτε σε μία μέρα, και επομένως οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν την ανάγκη να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια η επιλογή παρουσιαζόταν με ψυχρό τρόπο: Η θα είχαν κράτος ή θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Αλ Τζαζίρα». Τα νεαρά «αγόρια με τις πέτρες» και οι ηγέτες τους επέλεξαν το δεύτερο.


Μετά τον θάνατο του Αραφάτ, η εξουσία πέρασε σε έναν σχετικά καλό άνθρωπο, τον Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος είναι ο ηγέτης της μετα-ηρωϊκής εποχής. Δεν έχει την μεγαλομανία του Αραφάτ και σύμφωνα με τις ενδείξεις είχε την έντονη επιθυμία να περιορίσει τον αναβρασμό . Υποσχέθηκε, όπως είπε ο ίδιος, ότι στα παλαιστινιακά εδάφη θα υπήρχε «ένας νόμος, μία αρχή», και μία ένοπλη δύναμη». Αλλά ποτέ δεν έγινε κύριος του κόσμου του και μέχρι να του δοθεί η διακυβέρνηση, η κουλτούρα των Παλαιστινίων είχε υποκύψει στο τρομακτικό δόγμα της βίας.


Ένας αγαπημένος παλιός μύθος των Παλαιστινίων και όπως ισχυρίζονται με υπερηφάνια είναι ότι δεν θα σκότωναν ποτέ δικούς τους ανθρώπους και ότι δεν θα διέπρατταν ποτέ αδελφοκτονία. Η απανθρωπιά που βλέπουμε τώρα – τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη – αποδεικνύει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν κατεδαφίσει τους μύθους που υπήρχαν για αυτούς σε μία ιστορία αντιξοοτήτων.


Δεν είναι μία ωραία επιλογή, αυτή μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ. Μάλιστα η διακυβέρνηση της λεηλασίας και της αλαζονείας που επέβαλε η Φατάχ τα χρόνια της εξουσίας της ήταν αυτή που έδωσε δύναμη στη Χαμάς καθώς και χώρο για πολιτικούς ελιγμούς . Δεν πρέπει να υπερβάλουμε για τον διαχωρισμό που κάνουμε μεταξύ της «κοσμικής» Φατάχ και της Ισλαμικής Χαμάς. Στους σκληρούς δρόμους και τους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων στην πραγματικότητα αυτός ο διαχωρισμός δεν έχει σημασία.


Θα ήταν άσκοπο να πιστέψει κανείς ότι η Γάζα πρέπει να ξεχαστεί τώρα ως μία περιοχή όπου κυριαρχεί η Χαμάς, ενώ η Φατάχ διατήρησε την δύναμη της στη Δυτική Όχθη. Η απώλεια της εξουσίας και η αναρχία έχουν ζημιώσει και τα δύο «βασίλεια» των Παλαιστινίων. Και στη Ναμπλούς της Δυτική Όχθης όπως και στη Γάζα δεν επικρατεί η λογική. Η δύναμη των άσπλαχνων ιεροκηρύκων και των ενόπλων ομάδων είναι αυτό που επικρατεί και στις δύο περιοχές .


Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει φυσιολογική κατάσταση στη Δυτική Όχθη και να καταρρεύσει ταυτόχρονα η Γάζα. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που θα επουλώσει τον κόσμο των Παλαιστινίων και θα του διδάξει τις αρετές του ρεαλισμού και της νηφαλιότητας. Καμία διεθνή δύναμη δεν μπορεί να επιβάλλει την τάξη στους επικίνδυνους δρόμους και τα σοκάκια της Γάζας. Δεν μπορεί να επιβληθεί ειρήνη από εξωτερικούς παράγοντες σε έναν πληθυσμό που είναι οπλισμένος σαν αστακός και ζει με την αγωνία της αναρχίας εδώ και καιρό.


Εδώ και δεκαετίες οι αραβικές κοινωνίες έδιναν ταυτόχρονα τα πάντα και τίποτα στους Παλαιστινίους. Τα αραβικά κράτη, έκτισαν τον δικό τους κόσμο με τις δικές τους προτεραιότητες, φοβόντουσαν και απεχθάνονταν τους Παλαιστινίους θεωρώντας τους ξένους και ταραξίες, αλλά τους άφησαν με την ψευδαίσθηση ότι η Παλαιστίνη ήταν το μοναδικό πράγμα που απασχολούσε τους Άραβες.


Τώρα οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να έχουν πάρει το μάθημά τους. Το κέντρο της αραβικής πολιτικής έχει μεταφερθεί από την Μεσόγειο στον Περσικό Κόλπο. ‘Ένα τρομερό πολιτικό απρόσμενο δώρο έχει έρθει στα εδάφη του Κόλπου και της αραβικής χερσονήσου, δηλαδή ο τρομερός νέος πλούτος από την πρόσφατη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, ενώ η αθλιότητα έχει καταβάλει τους Παλαιστινίους. Κανένας Άραβας δεν περιμένει πια τη δημιουργία της Παλαιστίνης. Έχουν αφήσει τους Παλαιστίνιους στα συντρίμμια της ιστορίας τους.


Η άνοδος της Χαμάς στη Γάζα θα πρέπει να αφυπνίσει τους ηγέτες του αραβικού κόσμου. Η Παλαιστίνη, το παλιό τους άλλοθι, με το οποίο αποσπούσαν την προσοχή των δικών τους πληθυσμών από τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, έχει μετατραπεί σε έναν εφιάλτη. Οι Άραβες έχουν ένα χρέος προς στους Παλαιστίνιους – τους χρωστούν το δώρο της αλήθειας και της ειλικρίνειας μαζί με την υλική βοήθεια.


Οι Άραβες ποιητές έγραφαν παλιά με ευλάβεια στίχους που επευφημούσαν τα αγόρια με τις πέτρες και τους βομβιστές αυτοκτονίας. Τώρα τα ποιήματα έχουν περιοριστεί και τη θέση τους έχει πάρει η σιωπηλή αναγνώριση της πάθησης που μαστίζει τους Παλαιστινίους. Με εξαίρεση τους πιο προκατειλημμένους και στρατευμένους Άραβες, υπάρχει μία αυξημένη αναγνώριση για το πόσο έντονη είναι η παλαιστινιακή κρίση. Και εκτός από μία μικρή ομάδα των πιο ρομαντικών Ισραηλινών, υπάρχει και σε αυτή την κοινωνία μία αναγνώριση της κακοήθειας που μαστίζει το εθνικό κίνημα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους.


Η πλειοψηφία στο Ισραήλ έχει αποδεχθεί ένα Παλαιστινιακό κράτος. Στη δεκαετία του ’90, ο Ιτσχάκ Ράμπιν, ο στρατιώτης που οδήγησε το στρατό να καταλάβει την Δυτική Όχθη και τη Γάζα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, είπε στο λαό του ότι είχε έρθει η ώρα να διαχωριστούν τα εδάφη και να γίνει αποδεκτή η ανεξαρτησία των Παλαιστινίων. Ήταν μία ειρήνη χωρίς συναισθηματισμούς, «να φύγει η Γάζα από το Τελ Αβίβ,» όπως την περιέγραψε ο Ραμπίν, αλλά παρά ταύτα ήταν ειρήνη.


Σε διάφορους βαθμούς όλοι οι διάδοχοι του Ράμπιν αποδέχθηκαν αυτή την κληρονομιά. Υπήρχε και ένα ρεύμα στο Ισραήλ που διακατεχόταν από μεγάλη περιέργεια για τους Παλαιστινίους, ένα είδος ειδυλλίου σχετικά με τις λαϊκές παραδόσεις και την κουλτούρα τους και τον δεσμό τους με αυτή την ιερή γη. ¨Όλα αυτά έχουν σταματήσει. Η Παλαιστινιακή κοινωνία έχει πάει σε ένα μέρος όπου κανένας «ειρηνιστής» ή κανένας ρομαντικός ποιητής δεν τολμά να βαδίσει.


*Ο Fouad Ajami, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο “John Hopkins School of Advanced International Studies” και συγγραφέας του βιβλίου “The Foreigner’s Gift: The Americans, the Arabs and the Iraqis in Iraq.” ."





Δηλαδή ξεχνούμε επιλεκτικά από που πηγάζει η διαμάχη και εφαρμόζουμε τους κανόνες δικαίου στο από 'δω και πέρα. Σε ληστεύω χωρίς λόγο, γυρίζεις να αμυνθείς προστατεύοντας την περιουσία σου, και επεμβαίνει ο διαιτητής-πορτιέρης τονίζοντάς σου ότι η χρήση βίας δεν είναι σωστή και το πορτοφόλι σου πρέπει να το κρατήσει ο άλλος μιας και είναι στα χέρια του. Έχουμε χάσει κάθε μέτρο δικαιοσύνης, νομίζω...

Όντως Μαρία...