Και εξηγούμαι:
Τί είναι προτιμότερο για κάποιον που θέλει να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο: να προσπαθεί να αλλάξει την κοινωνία μέσα από αγώνες και κινητοποιήσεις ή να προσπαθεί να καλλιεργήσει τον εαυτό του ούτως ώστε έτσι να βοηθήσει την κοινωνία (π.χ. ως παράδειγμα προς μίμιση);
Αλλάζοντας τον κόσμο αλλάζουμε την ζωή μας ή αλλάζοντας την ζωή μας αλλάζουμε τον κόσμο;;
Η συνείδηση είναι μία ικανότητα που αναπτύσσεται μέσω της κατάκτησης της γνώσεως της ατομικής και κοινωνικής μας υπόστασης. Δεν υπάρχει το ένα δίχως το άλλο. Δεν είναι μάλιστα τυχαία η ρήση "για να σεβαστείς τον άλλο πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου"...συμπληρώνω "και το αντίστροφο". Η συνείδηση σε ένα κοινωνικό όν, όπως ο άνθρωπος προϋποθέτει την αναγνώριση της ιδιοπροσωπίας, καθώς και της συνύπαρξης μέσα στο κοινωνικό σύνολο, δηλαδή την αναγνώριση του συνόλου ως ξεχωριστή οντότητα.
Για να απαντήσω και στο ερώτημα, δε νοείται το ένα δίχως το άλλο. Αντί του όρου "ταξική" προτιμώ το "κοινωνική", καθώς ο όρος "ταξική" παραπέμπει σε κοινωνικούς και αξιακούς διαχωρισμούς. Δεν υπάρχει μόνο ατομική συνείδηση ή μόνο κοινωνική. Η συνείδηση του κοινωνικού όντος είναι μία. Απλώς χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους για να περιγράψουμε τα συνειδησιακά μοτίβα που προκαλούν διαφοροποιημένες συμμετοχικές δραστηριότητες ενός ατόμου στο σύνολο, σε κάθε περίπτωση.
"Άνθρωπος ον πολιτικόν" Αριστοτέλης
(πολιτικόν= αυτό που συμμετέχει στα κοινά).
Στις ημέρες μας έχει κυριαρχήσει το Υπερεγώ, το οποίο και περιορίζει το συνειδησιακό "εύρος" στα στενά πλαίσια των υπαρξιακών φαντασιώσεών μας. Η διαφορετικότητα μεταφράζεται ως αποξένωση και η κοινωνική συνοχή μετατρέπεται σε μαζική εκμετάλλευση. Οι αισθήσεις του εγωιστικού όντος πλημμυρίζονται από τεχνητά και έντεχνα προπαρασκευασμένα ερεθίσματα και δημιουργείται μία ναρκωτικού τύπου υπερπαραγωγή ουσιών, που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ολοκληρώσεως, μέσω της επιβεβαιώσεως που προκαλεί το αίσθημα της ηδονής. Έτσι, παρακάμπτονται τα λογικά κέντρα που προκαλούν την "κοινωνική" συνείδηση και ζούμε όλοι ευτυχισμένοι μέσα στη μοναξιά μας.
Η λέξη κλειδί είναι "συνείδηση" η λέξη κλειδαριά είναι "επιβίωση" που οδηγεί στο δωμάτιο "μέλλον". Είναι ο απαραίτητος και μοναδικός συνδυασμός.
Και τα δύο! Προσπαθώντας να αλλάξει τον κόσμο, δηλώνει δυναμικό χαρακτήρα αλλά και ηγετική προσωπικότητα, έτσι ώστε, οι άλλοι, να δουν ότι μπορούν να στηριχτούν σε αυτόν κάθε στιγμή. Τώρα, αν θελήσει να αλλάξει και ορισμένες πτυχές του χαρακτήρα του προς το καλύτερο, πάλι σε καλό θα του βγει, διότι πρώτα από όλα, θα τα έχει καλά με τον εαυτό του, και μετά με τους υπόλοιπους. Άλλωστε, σκοπός του ανθρώπου είναι να εξελίσσεται, όχι να μένει στάσιμος...
Κατ αρχάς να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις
Θα μπορούσε να ισχυριστεί όμως κάποιος ότι αναπτύσσει κοινωνική δράση επικεντρώνοντας μόνο στο άτομο του, στην καλλιέργεια της προσωπικότητάς του , της κοινωνικής του υπόστασης και αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ενεργή κινητοποίηση;
κατ αρχήν, μου αρεσει πολύ ο τρόπος που θέτεις τις ερωτήσεις και συνεχίζεις τη "συζήτηση".
Σαν συμβολή, η γνώμη μου είναι πως τελικά, οποιαδήποτε προτεραιότητα και αν θέσει καποιος, δεν εκμηδενίζει την άλλη. Γιατί,
α. η κοινωνική δράση, επηρεάζει και την ατομική μας στάση, τη σκέψη, το πως βιώνουμε τον κόσμο. Ως κοινωνική δράση δεν εννοώ μόνο τον οποιονδήποτε πολιτικό ακτιβισμό. Γενικότερα αναφέρομαι. Αλλοιώς αντιμετωπίζει τη προσωπική του βελτίωση καποιος που είναι μόνο στον μικρόκοσμό του και αλλοιώς κάποιος που εκτίθεται στην κοινωνία ενεργά.
β. Επίσης, υπάρχουν και άνθρωποι που κατά κύριο λόγο βρίσκονται εκτός των δρώμενων, αλλά σκέφτονται, σιωπούν .. Ομως κάποια στιγμή μετέχουν - ίσως όχι μέσω ενός ακτιβισμού - αλλά με έκφραση του λόγου τους .. και προσφέρουν. Επικοινωνούν την προσωπική τους βελτίωση στους άλλους. Και ίσως να λένε πράγματα, που οι άλλοι να μην έχουν σκεφτεί.
Οι διαχωρισμοί που αναφέρω ειναι ακραίοι. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως όλα είναι θέμα μιας ακροβασίας. Και στο ερώτημά σου και σε πολλά άλλα ερωτήματα. Μιάς ακροβασίας ανάμεσα στο "κοινωνικό" και το "πιο προσωπικό". Και ταυτόχρονα μίας "επιλογής" για το μέχρι πού θα φτάνει η προσωπική έκθεση του καθενός - που έτσι κι αλλοιώς υπάρχει. Απλά, κάπου να υπάρχει το δεδομένο πως δεν είμαστε μόνοι μας και πως το κοινωνικό περιβάλλον είναι ένα από τα στοιχεία μας.
