Έχει δίκιο ο Panos72: «Όταν ένα παιδάκι χρειάζεται αίμα είναι
ΠΑΝΤΑ επείγον». Μέχρι να μπορέσει τούτη η κοινωνία, με τα χάλια που έχει ΚΑΙ στον τομέα της Υγείας, να ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους ανάγκες, κάθε προσπάθεια που μπορεί να οδηγήσει στην έκφραση αλληλεγγύης και ουσιαστικής προσφοράς στον συνάνθρωπό μας είναι καλοδεχούμενη. Με όλα τα θετικά ή λιγότερο θετικά που κρύβει, άθελα, η όποια πρωτοβουλία.
Και εξηγούμαι όσο πιο σύντομα και σφιχτά μπορώ:
Σε πρώτο επίπεδο
1. Ο Δημητράκης θα χρειαστεί
πολύ αίμα σε τακτικά διαστήματα. Η γνωστοποίηση της ομάδας αίματος είναι λίγο «άστοχη» γιατί το αίμα που θα δοθεί (ελπίζω) από αιμοδότες στην Αθήνα, την Ρόδο ή τη Θεσσαλονίκη κλπ. Δεν είναι αυτό που θα του μεταγγίζουν (το αίμα περνά από εξετάσεις χρονοβόρες αλλά αναγκαίες και φυλάσσεται στις «τράπεζες αίματος» για μελλοντική χρήση αντικαθιστώντας παλιότερες έτοιμες ποσότητες που θα χρησιμοποιηθούν άμεσα).
2. Έχει εξίσου επείγουσα ανάγκη από
αιμοπετάλια. Θα χρειαστεί να δημιουργηθούν μια – δυο ομάδες, ίσως από 8 - 10 δότες αιμοπεταλίων που πρέπει να είναι υγιείς, να παράγουν ικανό αριθμό αιμοπεταλίων, και – καλό είναι -- να είναι σε θέση να δώσουν δυο – τρεις φορές το χρόνο αίμα (από το οποίο θα αντληθούν τα αιμοπετάλια και αυτά θα δοθούν σχεδόν απευθείας στον ασθενή).
Και εδώ η ομάδα αίματος είναι αδιάφορη. Αρκεί ο δότης να είναι πρόθυμος να θυσιάσει μερικά λεπτά της ώρας από τη ζωή του και να εισπράξει τη μοναδική ικανοποίηση της συμμετοχής στο σώσιμο μιας ζωής.
3. Ενδεχομένως μια πολύ σοβαρή πιθανότητα είναι να χρειαστεί, λίγο μετά, να προχωρήσει σε μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων (αυτό που συνήθως λέμε
«μεταμόσχευση μυελού των οστών») και άρα να βρεθεί
ιστοσυμβατός δότης, πράγμα που δεν είναι πολύ εύκολο, σε αντίθεση με την εξαιρετικά απλή και εντελώς ακίνδυνη διαδικασία της αφαίρεσης βλαστοκυττάτων από τον δότη και το μόσχευμα να τοποθετηθεί στον τυχερό ασθενή…
Σε δεύτερο επίπεδο:
Η υπόθεση του Δημητράκη δεν είναι, δυστυχώς, μοναδική ή σπάνια. Υπάρχουν πολλά παιδιά, μικρότερα και μεγαλύτερα, νεαρά άτομα, έφηβοι και πιο ώριμοι, που δίνουν αυτή τη μεγάλη μάχη σε όλη την Ελλάδα. Μαζί με άλλους χρόνια ασθενείς που χρειάζονται τακτικά αρκετές ποσότητες αίμα και σε συνδυασμό με τη λειψή προσφορά (από έλλειψη ενημέρωσης και δημιουργία αντίστοιχης συνείδησης) δημιουργούν το ασφυκτικό πλαίσιο του ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ χαρακτήρα για αναζήτηση αιμοδοτών.
Ιδιαίτερα για το ζήτημα της εθελοντικής προσφοράς «μυελού των οστών», είναι πολύ εύκολο για τον καθένα, να απευθυνθεί σε μια από τις 5 - 6 μεγάλες δεξαμενές δοτών που υπάρχουν στη χώρα μας, σε σύνδεση με παγκόσμιες δεξαμενές (μια καλή βρίσκεται στο «Ελενα», αλλά αν ρωτήσετε σε οποιοδήποτε νοσοκομείο, θα σας καθοδηγήσουν σωστά), να δώσει λίγο αίμα και να γραφτεί στο κατάλογο των δοτών. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθείτε ιστοσυμβατοί με ασθενή που βρίσκεται σε τέτοια ανάγκη, όμως αν σας ευλογήσει η Τύχη θα έχετε κάνει, με τον πιο απλό τρόπο, το πιο μεγαλειώδες πράγμα που μπορεί να συναντήσει κανείς στα πλαίσια της ιδιότητάς του ως Ανθρώπου.
ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ. Έναν Δημητράκη, μια Ελενίτσα, έναν Κώστα ή μια Liza…
Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι η Λευχαιμία δεν είναι πιά ανίκητη και διαθέτουμε μερικούς από τους καλύτερους γιατρούς σε όλα τα νοσοκομεία μας.
Στο παραπάνω κείμενο είναι σίγουρο ότι μια προσεκτική και εξειδικευμένη ματιά θα βρει πολλά μικρά λάθη και ανακρίβειες που όμως δεν αλλάζουν σε τίποτα την ουσία…
Να είστε καλά και περαστικά στον Δημητράκη…
