Κειμενo σε blog...
Τελικά ναι...είμαι ανθρωποφάγος! Τρέφομαι από άντρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες. Από όλους εσάς.
Είναι μέρες που σας δοκιμάζω...που κόβω κομματάκια, τα γεύομαι...ζητάω κι άλλο, περισσότερο...χαμογελάω ηλίθια περνώντας τη γλώσσα στα χείλη...Κι όταν φεύγετε, όταν μου παίρνετε το πιάτο απ'το τραπέζι, μένω ν'απολαμβάνω τη γεύση που απέμεινε στο στόμα, στο στομάχι, στην καρδιά...Νοσταλγώ τις μυρωδιές, την υφή, τη γεύση και τις αισθήσεις. Τα συναισθήματα. Ολα όσα μου δίνετε σε κάθε μικρή στιγμή που μοιράζεστε μαζί μου. Κι ονειρεύομαι ήδη την επόμενη. Ε ναι, τ'ομολογώ...είμαι πολύ λιχούδα!
Είναι και μέρες που το "φαγητό" είναι κακομαγειρεμένο. Βαρύ, ίσως με περισσότερο αλάτι...ή πάλι τελείως ανάλατο. Υπάρχουν και μέρες που με φτάνετε στα όρια της δηλητηρίασης. Ισως φταίω κι εγώ...δεν ξέρω να σταματάω! Συνεχίζω να τσιμπολογάω, ακόμα κι όταν βλέπω πως τα υλικά είναι μάλλον ψιλοσκάρτα, άγευστα, το φαγητό καμμένο...κι ας ξυνίζω τα μούτρα. Σαν να ελπίζω πως όλο το αλάτι έπεσε στις πρώτες τις μπουκιές, πως μπορεί μετά να στρώσει...πως το καμμένο είναι επιφανειακό κι αν δεν εγκαταλείψω, με περιμένει κρεατάκι νόστιμο, καλοψημένο. Απ'αυτά που γεμίζουν το στόμα, γλυκαίνουν τον ουρανίσκο...Γευστικές εκπλήξεις που γεμίζουν και σε κάνουν ν'ανακαλύπτεις νέα πράγματα ή συναισθήματα, ανοίγοντάς σου ακόμα περισσότερο την όρεξη.
Είμαι ανθρωποφάγος σας λέω...pour le meilleur et pour le pire...Αφήστε με λοιπόν να χαρώ το γεύμα μου ! Κι αν καμιά φορά δαγκώνω λίγο πιο δυνατά...συγχωρείστε με!
