Final countdown
Αρκεί μία στιγμή για την αναγέννηση ενός αθλήματος. Αρκεί ένα χρυσό μετάλλιο για να ενώσει όλους τους Έλληνες, να τους κάνει να αγαπήσουν το μπάσκετ και να δώσει ώθηση στο άθλημα για να ζήσει μεγάλες στιγμές. Λίγο πριν το ένδοξο Ιούνη του 1987, λίγο πριν το καλοκαίρι που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τίποτα δεν προμήνυε αυτόν τον μέγιστο για την εποχή θρίαμβο. Σίγουρα το γεγονός ότι φιλοξενούσαμε το 25ο Ευρωμπάσκετ ήταν ένα αβαντάζ για να μας γνωρίσει η Ευρώπη, για να δείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε.
Το δύσκολο έργο αυτή την φορά είχε πέσει στα χέρια του Κώστα Πολίτη, που είχε την τεχνική ηγεσία της "επίσημης αγαπημένης". Την ελληνική αποστολή στην διοργάνωση αποτελούσαν οι: Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Νίκος Σταυρόπουλος, Μέμος Ιωάννου, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Φασούλας, Αργύρης Καμπούρης, Παναγιώτης Καρατζάς
Στην πρεμιέρα των υποχρεώσεων μας, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά εύκολα, καθώς με ηγέτη τον Νίκο Γκάλη να πετυχαίνει 44 πόντους, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ρουμανίας, επικρατώντας χαλαρά με 109-77. Επόμενο ραντεβού, σίγουρα δύσκολο, εδώ που η Εθνική μας χρειάστηκε να κάνει την πρώτη υπέρβαση της. Μετά από ένα πλήρως αμφίρροπο ματς, οι διεθνείς μας καταφέρνουν να πάρουν την νίκη με αντίπαλο την μεγάλη Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς με σκορ 84-78. Όμως όταν έχεις Γκάλη στην ...μηχανή σου, τι πραγματικά μπορείς να φοβηθείς. Εύκολη η απάντηση: ΤΙΠΟΤΑ! Με τον "Nick The Greek" απλά σταμάτησε και πάλι στους 44 πόντους, δείχνοντας αποφασισμένος να οδηγήσει την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλοπάτι. Όμως ακόμη ήταν πολύ νωρίς...
Το επόμενο παιχνίδι ήρθε να μας προσγειώσει ανώμαλα, επαναφέροντας μας στην γη... Ο αγώνας με την Ισπανία δεν εξελίχθηκε όπως θα επιθυμούσαμε, οι Ίβηρες μας "πάτησαν" με 106-89, κάτι που δυσκόλεψε τα πράγματα. Πρώτο ...βιολί και πάλι για την ελληνική ομάδα ήταν ο "μάγος", Νίκος Γκάλης που τέλειωσε το ματς με 35 πόντους. Και τώρα είχε έρθει η ώρα για την δεύτερη υπέρβαση που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά του Κώστα Πολίτη. Απέναντι στο θηρίο της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ήταν φυσικό τίποτα δεν έμοιαζε εύκολο. Η Εθνική πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση, όμως τα τραγικά λάθη της διαιτησίας μας στερούν μία πολύ μεγάλη νίκη. Το ...σπρώξιμο της "αρκούδας", με τους άρχοντες του αγώνα να πετάνε εκτός παρκέ τους Χριστοδούλου και Γιαννάκη με πέντε φάουλ, γέμισε τους διεθνείς μας πείσμα, καθώς πλέον δεν έπρεπε να "πολεμήσουν" μόνο σε αγωνιστικά πλαίσια, αλλά και τα φαλτσοσφυρίγματα. Εν τέλει γνωρίσαμε την ήττα με 69-66.
Στον αγώνα με τους Γάλλους θέλαμε μόνο την νίκη, για να πάρουμε την πρόκριση στον επόμενο γύρο. Μπροστάρης και πάλι ο "μάγος" που τέλειωσε το παιχνίδι έχοντας πετύχει 36 πόντους, και η Ελλάδα επικρατεί με 82-69, παίρνοντας ιστορική πρόκριση στην οχτάδα. Ομως είχαμε περάσει ως τέταρτοι, κι αυτό είχε άμεση συνέπεια να βρούμε μπροστά μας την πρώτη του έτερου ομίλου, Ιταλία. Με τον Γκάλη να πετυχαίνει 38 πόντους και τον αρχηγό Παναγιώτη Γιαννάκη να προσθέτει 22 πόντους η ομάδα μας κλείνει το πρώτο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία της, καθώς παίρνει το "εισιτήριο" για τα ημιτελικά, καθώς επιβλήθηκε με 90-78. Εκεί θα βρει το μεγαθήριο που λέγεται Γιουγκοσλαβία, όμως πλέον σε έναν πολύ διαφορετικό αγώνα που θα κρίνει μία θέση στον μεγάλο τελικό.
Απέναντι στην "μεγάλη των πλάβι σχολή" οι διεθνείς μας στάθηκαν στο ύψος τους. Με τους Γκάλη και Χριστοδούλου να οδηγούν τους υπόλοιπους, έχοντας πετύχει από 30 και 18 πόντους αντίστοιχα, η Ελλάδα νικάει με 81-77. Το τελευταίο ...κομμάτι του θριάμβου γράφτηκε στις 14 Ιουνίου 1987 στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σε έναν συγκλονιστικό, απίστευτο και δραματικό τελικό οι "ψυχάρες" της ελληνικής ομάδας απέδειξαν πόσο πολύ ήθελαν αυτό το τρόπαιο. Το ματς κρίθηκε στο νήμα, με τον τίμιο γίγαντα Αργύρη Καμπούρη, να κρατάει στο τέλος της παράτασης μία ολόκληρη στα χέρια του από την γραμμή των βολών. Όμως ο σέντερ μας στάθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο ύψος των περιστάσεων, έδωσε τα διαπιστευτήρια του στον τομέα της ψυχραιμίας, και με τις δύο εύστοχες βολές του, διαμόρφωσε το τελικό 103-101, που στάθηκε ικανό να ανεβάσει την χώρα μας στο ψηλότερο σκαλοπάτι της Ευρώπης. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ο Νίκος Γκάλης.
Για την ιστορία τι έκαναν οι παίκτες μας στον μεγάλο τελικό: Γκάλης 40, Γιαννάκης 10, Καμπούρης 10, Ρωμανίδης 3, Ανδρίτσος 10, Φασούλας 12, Ιωάννου 8, Χριστοδούλου 10, Φιλίππου
Μετά το τέλος του μεγάλου αγώνα όλη η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα απέραντο γαλανόλευκο "χαλί". Παντού σε κάθε γωνία τα πανηγύρια ήταν έντονα. Όλη η Ελλάδα ξενύχτησε, τραγούδησε, γέλασε, έκλαψε, γέμισε συγκίνηση και υπερηφάνεια. Ποτέ ξανά μία εκδήλωση σε οποιονδήποτε τομέα δεν είχε τόση ακροαματικότητα. Από εμάς ένα τεράστιο ευχαριστώ...
(contra.gr)
ίσως αυτό το θέμα έπρεπε να το φέρω στην επιφάνεια στις 14 Ιουνίου, τότε που θα κλείσει ακριβώς 20 χρόνια... όμως παιδιά ειλικρινά δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι τότε,
... οπότε είπα να το φέρω τώρα..
έχουν περάσει τόσα χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι πως ζητωγραυγάζαμε όταν κερδίσαμε... οι γειτονιές πήρανε φωτιά... στις πλατείες γινόταν χαμός... έβλεπες παντού ανθρώπους κάθε ηλικίας να είναι βαμμένοι στα γαλανόλευκα και να φωνάζουν ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ!!! ...
πραγματικά ήταν μεγάλη συγκίνηση...
Παράθεση:
Το μέλος elenigeladari στις 08-03-2007 στις 20:48 έγραψε...
έχουν περάσει τόσα χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι πως ζητωγραυγάζαμε όταν κερδίσαμε...
|
|
Ελενίτσα, στο έχω πει... κρύβε τα χρόνια σου!!!
Παράθεση:
Το μέλος santourman στις 08-03-2007 στις 22:27 έγραψε...
Παράθεση:
Το μέλος elenigeladari στις 08-03-2007 στις 20:48 έγραψε...
έχουν περάσει τόσα χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι πως ζητωγραυγάζαμε όταν κερδίσαμε...
|
|
Ελενίτσα, στο έχω πει... κρύβε τα χρόνια σου!!!
|
|
έλα βρε Μπάμπη μου, αφού είπαμε.. εκείνη την χρονιά εγώ εσύ και η χαρούλα είμασταν τριών ετών... ε, είκοσι χρόνια έχουν περάσει απο τότε, μια χαρά εικοσι τριών χρονών παιδιά είμαστε...απλά είμαστε τα παιδιά θαύματα, που τυχαίνει να θυμόμαστε την ζωή μας απο όταν είμασταν μωρά....
... ε, τί να κάνουμε δηλαδις τώρα ... εμείς φταίμε που είμαστε η συνέχεια των θαυμάτων;;;
A! Εγώ ήμουνα ΜΕΣΑ στο συντριβάνι τότε!
Εγώ πίσω απ’το καλάθι που σούταρε τις βολές ο Καμπούρης.Γιά μιά στιγμή νόμιζα πως το τελευταίο σουτ του Γιοβάισα μπήκε και πήγα να πάθω εγκεφαλικό.
για οποιον ενδιαφερεται εχω σε κασετες τον ημιτελικο και τον τελικο
Το βιντεάκι με το Γκάλη είναι συγκλονιστικό, τι να λέμε τώρα...
καλά όλα αυτά, ο Γκάλης που είναι εξαφανισμένος τώρα? Ούτε το Γιαννάκη δεν βγήκε να συγχαρει........τόσο τσαντίλα πια??????????
Παράθεση:
Το μέλος Eliza21 στις 09-03-2007 στις 19:48 έγραψε...
καλά όλα αυτά, ο Γκάλης που είναι εξαφανισμένος τώρα? Ούτε το Γιαννάκη δεν βγήκε να συγχαρει........τόσο τσαντίλα πια??????????
|
|
Ο Γκάλης σπανίως έβγαινε στα ΜΜΕ και ήταν πάντα σεμνός.
Προφανώς αν συνεχάρηκε το Γιαννάκη εμείς θα είμαστε οι τελευταίοι που θα το ξέρουμε.
Παράθεση:
Το μέλος Astron στις 09-03-2007 στις 19:55 έγραψε...
Παράθεση:
Το μέλος Eliza21 στις 09-03-2007 στις 19:48 έγραψε...
καλά όλα αυτά, ο Γκάλης που είναι εξαφανισμένος τώρα? Ούτε το Γιαννάκη δεν βγήκε να συγχαρει........τόσο τσαντίλα πια??????????
|
|
Ο Γκάλης σπανίως έβγαινε στα ΜΜΕ και ήταν πάντα σεμνός.
Προφανώς αν συνεχάρηκε το Γιαννάκη εμείς θα είμαστε οι τελευταίοι που θα το ξέρουμε.
|
|
κάτι είχα ακούσει για τσακωμό για χρήματα απο τότε μετα το '87........
Απ'όσο ξέρω,οι σχέσεις τού Γκάλη μέ τον Γιαννάκη ήταν πάντα καλές και δέν υπήρχε ποτέ πρόβλημα μεταξύ τους.Νομίζω μάλιστα οτι είχα ακούσει να το λέη ο ίδιος ο Γκάλης σέ μιά εκπομπή στην τηλεόραση.
Εκείνη την βραδιά πάντως,εγώ ήμουν στο Σκιάχτρο μέ τους άλλους δύο SCORIA.Είχαμε βάλει μιά τηλεόραση στό χώρο που γινόντουσαν τά live (τό μαγαζί δέν λειτουργούσε εκείνη τη μέρα φυσικά) και βλέπαμε τόν αγώνα.Την στιγμή που έπαιρνε την μπάλα ο Καμπούρης γιά την δεύτερη βολή,είχαμε μείνει άφωνοι και ακίνητοι,οπότε λέω "λοιπόν αυτός τώρα θά βάλη καλάθι οπωσδήποτε"....
Επιστρέφοντας στο σπίτι μέ λεωφορείο (ο Ηλεκτρικός είχε σταματήσει ήδη),κατέβηκα στην Συγγρού περίπου στο ύψος τού Royal Olympic Hotel καί έκανα απο εκεί μέχρι την Κυψέλη μέ τά πόδια,βλέποντας όλον αυτόν τον πανζουρλισμό που γινόταν....
μακαρι ολοι οι μεγαλοι σε αξια αθλητες να ακολουθουν το παραδειγμα του Νικου Γκαλη. Λιγες δηλωσεις και αυτες οταν πρεπει και οχι συνεχεις παρουσιες σε αθλητικες εκπομπες ισα ισα για να φαινομαστε και να λεμε οτι μας κατεβει...
Παράθεση:
Το μέλος Eliza21 στις 09-03-2007 στις 19:48 έγραψε...
καλά όλα αυτά, ο Γκάλης που είναι εξαφανισμένος τώρα? Ούτε το Γιαννάκη δεν βγήκε να συγχαρει........τόσο τσαντίλα πια??????????
|
|
Εγω ντρεπομαι σαν Ελληνας που Η πολιτεια ακομη δεν εχει τιμησει εναν απο τους καλυτερους Μπασκεμπολιστες, αν οχι του Κοσμου της Ευρωπης Σιγουρα, που τυγχανει να ειναι Ελληνας... Χρονια τωρα ακουω οτι το Κλειστο του ΟΑΚΑ θα μετονομαστει σε "ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ"... Ειναι το λιγοτερο που μπορουμε να κανουμε για να τιμησουμε αυτον τον θρυλο του Ελληνικου Μπασκετ.. Και για να ειμαι εντως θεματος, δεν λεω καλοι παιχτες οι Γιαννακης, Φασουλας, Φανης κλπ. αλλα χωρις το ΓΚΑΛΗ το χρυσο του 1987 δεν θα ειχε ερθει και μαζι με αυτο η απογειωση του Ελληνικου Μπασκετ που μας εφερε επιτυχιες ξανα σε εθνικο επιπεδο αλλα και σε συλλογικο (Ευρωπαικα απο Ολυμπιακο - Παναθηναικο, Κορατς κλπ απο Παοκ - Αρη). Αυτα!
Το ΟΑΚΑ δεν ονομάστηκε "Νίκος Γκάλης" γιατί αντέδρασαν οι "τρεις σωματοφύλακες". Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου.
Ο Γκάλης δεν εξαφανίστηκε. Τον "εξαφάνισαν". Κι αυτό για το χατίρι του κ.Γιαννάκη που αν μπουρούσε θα άλλαζε την ιστορία για να μην αναφέρετε καν το όνομα του Γκάλη. Λυπάμαι μόνο για τον κ. Βασιλακόπουλο που ενώ έχει προσφέρει τα μέγιστα στο Ελληνικό Μπάσκετ (τυχαία νομίζετε ότι γίνονται οι επιτυχίες; θέλει πολύ δουλειά και άριστη οργάνωση) στο θέμα "Γιαννάκης" βλέπει μόνο τη μια πλευρά. Άλλωστε στο Ευρωμπάσκετ του 87 του είχε υποσχεθεί τη θέση του προπονητή της Εθνικής μόλις ο Γιαννάκης σταμάταγε ως παίκτης.
Όσο για τις διαφορές που ξέσπασαν μετά ήταν γιατί κάποιοι παίκτες - και δεν εννοώ τον Ιωάννου- , ενοχλήθηκαν γιατί πήρε τόσο μεγάλη έκταση το ταλέντο και η συμβολή του Γκάλη στις νίκες.
Το θέμα έχει πάρει τέτοια έκταση που ακόμα και οι σχολιαστές αποφεύγουν να αναφέρουν το όνομά του. Παράδειγμα το καλοκαίρι ο Σκουντής (εξαίρετος δημοσιογράφος και άριστος γνώστης του αθλήματος), που στο Παγκόσμιο έφτασε να πει για τη μεγάλη ομάδα του 87 του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου, του Καμπούρη κλπ! το ίδιο συνέβη σε έντυπα, ραδιόφωνα, παντού. Κι όποιος ρώταγε τι έγινε ο Γκάλης, η γνωστή απάντηση: είναι ακατάδεκτος.
Μόνο που τους διαφεύγει το γεγονός ότι δεν τον κάλεσαν πουθενά. Ούτε στο Ευρωμπάσκετ, ούτε στο Παγκόσμιο!!!
Κάλεσαν τη σάρα και τη μάρα και όχι το Γκάλη!
Τελος, θα ήθελα να επισημάνω ότι στον μεγαλύτερο ίσως αθλητή ομαδικού αθλήματος, αθλητή με ήθος και πρότυπο αθλητικής εγκράτειας, θα άξιζε καλύτερη αντιμετώπιση και "εκμετάλευση" σαν εθνικό κεφάλαιο τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, ως πρέσβη του ελληνικού αθλητισμού, που σέβεται και εκτιμά η διεθνής αθλητική κοινότητα.
aliki δεν νομιζεις πως μερικα απο αυτα που γραφεις ειναι λιγο υπερβολικα? Δεν ξερω που τα στηριζεις και απο που τα εχεις διαβάσει, μαθει , ακουσει αλλα δεν ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα.
και εγω συμφωνω οτι δεν εχουμε τιμησει τον Νικο Γκαλη με τον τροπο που επρεπε αλλα μην τα ισοπεδώνουμε ολα. Και τα λεω αυτα γνωριζοντας ισως μερικα πραγματα περισσοτερα απο εσας (ισως λεω για να μην παρεξηγηθω) λογω της προηγουμενης δουλειας μου...
Ας σκεφτουμε οτι και ο ιδιος ο Νικος Γκαλης μπορει να εχει κανει καποιες λανθασμενες κινησεις, κανεις αλλωστε δεν ειναι τελειος
Ωρες ωρες αναρωτιεμαι πως γινεται να εχουμε ως εθνικο αθλημα το ποδοσφαιρο και να ασχολουμαστε συνεχεια με αυτο,την ωρα που το ποδοσφαιρο στην Ελλαδα ειναι για κλαματα...ενω βλεπεις απο την αλλη να κατεβαζουμε ομαδαρες κ σε διασυλλογικο αλλα και σε εθνικο επιπεδο στο μπασκετ χωρις ο Ελληνας να αγαπαει τοσο πολυ το μπασκετ οσο το ποδοσφαιρο!
