Για την Επέτειο του Πολυτεχνείου.

17 Νοέμβρη 1973



17 Νοέμβρη 2007

Δημήτρη είναι τραγικό το πόσο αλλάζουν οι εποχές...και μαζί με τις εποχές και οι προθέσεις, οι συνειδήσεις...οι άνθρωποι. Πριν 35 χρόνια μία χούφτα άνθρωποι εναντιώθηκαν σε μία διεθνή συνωμοσία που είχε ως "φαίνεσθαι" ένα ολιγαρχικό μιλιταριστικό κυβερνητικό σύστημα στην Ελλάδα. Συνεχίζουμε να τιμούμε τη μνήμη των νεκρών της χούφτας αυτής, καθώς και τη ζωή των επιζήσαντων μαχητών από ότι απέμεινε εν ζωή. Δυστυχώς, οι ίδια γενιά που δίδαξε τη μάχη για ελεύθερη σκέψη και βούληση είναι εκείνη που σφραγίζει σήμερα την έκφραση των νέων. Είναι η ίδια που έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα για ανάπτυξη, ευημερία, ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία...όλα όσα δίδαξε βάζοντας το στήθος της μπροστά πριν 35 χρόνια. Είναι η ίδια που απαίτησε ψωμί, παιδεία, ελευθερία και δεν κληροδότησε με τίποτα από αυτά τα παιδιά της...τα παιδιά της που θα είναι η γενιά των 700 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση), των τηλεμίντια και της κακοτεχνίας, των σκλάβων των παθών και της εσωστρέφειας...

Αυτή είναι η μνήμη μου από την "επανάσταση" του 1973. Εύχομαι να προετοιμάζονται καλύτερες "επαναστάσεις" από τα νέα παιδιά, που πρέπει να γνωρίσουν την ιστορία για να διδάσκονται από τα λάθη της (χωρίς να υπονοώ ότι το Πολυτεχνείο ήταν ένα λάθος αυτό-καθαυτό).

κι εγώ συμφωνώ.Πρέπει κάτι να αλλάξει στον τρόπο που εμείς οι νέοι διεκδικούμε τα πραγματα.

Ίσως πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.Τρέμω να συνειδητοποιήσω πως άτομα της ηλικίας μου τα οποία γνωρίζω υποστηρίζουν ανοιχτά τη χούντα και στην επέτειο του Πολύτεχνείου "γιορτάζουν" ακριβώς το αντίθετο από τους υπόλοιπους..Και δυστυχώς δεν υπερβάλλω γιατί όλα αυτά τα είπαν σε εμένα προσωπικά...

Νοέμβρης '90
Τσακνής Διονύσης

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πως πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει
μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει
για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε και αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους
για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θυμήσεις πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη
επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δύο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν τη πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων
στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών
δε σβήνουν

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τώρα που τέλειωσαν οι φετινές εκδηλώσεις για την 34η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θέλω να εκφράσω λίγες – πολύ λίγες – σκέψεις.

Το φοιτητικό κίνημα της εποχής, παλεύοντας για ζητήματα – προβλήματα της Εκπαίδευσης (περιεχόμενο σπουδών, δημόσια και δωρεάν παιδεία, συγγράμματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, εργασιακά δικαιώματα και προοπτικές κλπ.) έφτασε στο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ και ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ συμπέρασμα: τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση στη Παιδεία, αν δεν αλλάξει η πολιτική κατάσταση, κάνοντας έτσι ένα γενναίο άλμα σε επίπεδο συνείδησης μετατρέποντας από συνδικαλιστική σε πολιτική την πάλη των φοιτητών, ζητώντας τρόπους σύνδεσης με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα, στην ίδια κατεύθυνση.

Δίπλα στο αυτονόητο ζήτημα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ , μπήκαν ζητήματα εξασφάλισης της εργασίας, ανάπτυξης της χώρας και μισθούς που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικογένειας και εκφράστηκαν με τη λέξη ΨΩΜΙ.

Και επειδή τα δυο παραπάνω προβλήματα δεν μπορούσαν να βρουν λύσεις στην τότε υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, μπήκε, από τα πράγματα, το αίτημα της πολιτικής ανατροπής της χούντας, το χτίσιμο και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με προσανατολισμό την ανάπτυξη και την ανεξαρτησία της χώρας, την ειρήνη και τη φιλία – συνεργασία των λαών της περιοχής και μπούσουλα τα λαϊκά συμφέροντα. Ηταν το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Αυτό ακριβώς το πολύ επικίνδυνο συμπέρασμα υπενθύμισε και χτες η μεγάλη – έστω και κάτω από καταρρακτώδη βροχή -- συγκέντρωση. Και επικίνδυνο συμπέρασμα, για εκείνα τα συμφέροντα που κατάφεραν να κρατήσουν ανεκπλήρωτα τα οράματα και αυτής της εξέγερσης, εξαγόρασαν συνειδήσεις, χειροτέρευσαν τις συνθήκες ζωής για τους πολλούς και διδάσκουν με όλους τους τρόπους (στο σχολειό, τη τηλεόραση, τα έντυπά τους…) τον ατομισμό, την απογοήτευση, το «ραγιαδισμό» και την ανοχή στην διαφθορά προσπαθώντας να μετατρέψουν την ανηθικότητά του σε υπέρτατη ηθική.

Το μήνυμα είναι σαφές: Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» είναι ακόμα επίκαιρο. Υπάρχει λύση και η νικηφόρα προοπτική βρίσκεται μπροστά…


Στοχάσου και αρκεί
«Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου του Ελληνος

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Mesogeios στις 19-11-2007 02:00 ]

Φίλε StavmanR κατανοώ πλήρως τι θέλεις να πεις (έτσι νομίζω) καθώς και την πικρία σου, θέλω όμως να αποκαταστήσω ένα δυο πραγματάκια κι αν αφαιρέσουμε κάποιες κατανοητές υπερβολές τότε μάλλον θα βρεθούμε να συμφωνούμε στην ουσία.

1. Δεν ήταν μια χούφτα άνθρωποι που έδιναν τη μάχη. Ηδη μερικές χιλιάδες βρίσκονταν στις φυλακές και στις εξορίες. Κάποιοι δρούσαν στη παρανομία δημιουργώντας ρήγματα στη «χαζοχαρούμενη» κοινωνική συνείδηση που έφτιαχνε η χούντα με τους συμμάχους της. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη γύρω στον ενάμιση χρόνο σε όλη την Ελλάδα και βέβαια είχαν λαϊκή στήριξη. Όχι μεγάλη, αλλά είχαν. Στη κορύφωση της κατάληψης και μετά την επέμβαση του στρατού η στήριξη πήρε παλλαϊκά χαρακτηριστικά, από μαθητές γυμνασίων, γονείς, εργατικά σωματεία, ραδιοφωνικούς (πειρατικούς) σταθμούς κ.α.

2. Η γενιά εκείνη στην οποία αναφερόμαστε, δεν ήταν οι 15 – 20 «γνωστοί» και «επώνυμοι», η μετέπειτα πορεία των οποίων δίκαια γεμίζει αγανάκτηση τον καθένα που παρακολουθεί μια πορεία ενσωμάτωσης και «γενιτσαρισμού». Στην ίδια γενιά ανήκουν και κάποιοι άλλοι που εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Αλλωστε αυτοί είναι που σήμερα, 52 – 58 χρόνων, έχουν παιδιά σε κρίσιμη και μάχιμη ηλικία, μπροστάρηδες πολλές φορές σε νέους αγώνες.

3. Εσύ ο ίδιος, όπως φανερώνουν άλλα σημειώματά σου, ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορεί μια γενιά να

Παράθεση: καταστρέψει κάθε ελπίδα για ανάπτυξη, ευημερία, ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία...

αλλά η συνειδητοποίηση του ποιος ευθύνεται για αυτά, είναι ένα από τα κλειδιά για να αλλάξουν οι εποχές και οι προθέσεις

και τελευταίο: Είναι πολύ καλό που οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους οι προθέσεις, οι συνειδήσεις και οι άνθρωποι. Συμφωνώ όμως μαζί σου για τη τραγικότητα σε σχέση με την κατεύθυνση των συγκεκριμένων αλλαγών.

Είμαι σίγουρος ότι σε έχω αδικήσει και μάλιστα πολύ.
Πατώντας όμως σε μια τέτοια «αδικία» κατάφερα να πω τα παραπάνω που με βασανίζουν μερικές φορές περισσότερο από το «κανονικό». Ελπίζω να με «συγχωρήσεις»…


Στοχάσου και αρκεί
«Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου του Ελληνος

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Mesogeios στις 19-11-2007 03:03 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Mesogeios στις 19-11-2007 03:05 ]

Φίλε Μεσόγειος, με εντυπωσίασε η συνεκτικότητα του λόγου σου στο παραπάνω ποστ. Δεν θεωρώ απαραίτητο να διαφωνήσω μαζί σου, παρά να επεξηγήσω 2-3 πράγματα επάνω στα λεγόμενά μου.
1. Η ιστορία ως γνωστόν γράφεται από τους νικητές. Έτσι, προσωπικά δεν έχω συναντήσει σημερινό 60άρη που να μην έχει πάει στη φυλακή επί χούντας, κάτι που αυτομάτως σημαίνει ότι είχαμε τουλάχιστο 1.000.000 φυλακισμένους και βασανισμένους εκείνη την περίοδο. Αυτή και μόνο η ιστορική δήλωση καθιστά την Ελλάδα του '73 ένα τεράστιο Γκουαντανάμο με φυλακισμένους 1.000.000 Τσε Γκεβάρα. Κοινώς, αδικούμε όχι μόνο την Ελληνική αλλά και την παγκόσμιο Ιστορία. Αυτό που μόλις έγραψα δεν έχει σκοπό να θίξει τους αγωνιστές της φοιτητικής εγέρσεως (και όχι μόνο), αλλά να στηλιτεύσει μία κατάσταση στην οποία πέσανε τα κοράκια μιας ολόκληρης γενιάς να θερίσουν το χωράφι που κάποιοι με αίμα, πόνο και αυτοθυσία έσπειραν.

2. Σήμερα, δυσκολεύομαι να βρω ποιος μάχεται για τις αρετές. Σχεδόν όλοι οι "δηλωμένοι" αριστεροί πχ. που έχω συναντήσει, είναι μία χαρά βολεμένοι και γράφουν βιβλία και άρθρα από τους αναπαυτικούς δερμάτινοι καναπέδες τους. Βέβαια, εδώ μπορεί να είμαι απλώς άτυχος και να μην έχω γνωρίσει πολλούς από τους άλλους. Η στατιστική παρατήρηση αποτελεί μία μέθοδο δημιουργίας κανόνων στα μαθηματικά και τις άλλες επιστήμες. Σήμερα, η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι must. Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής γνώρισα πάμπολλα "ευαισθητοποιημένα" παιδάκια που τρέχανε στις διαδηλώσεις για να βγάλουν γκόμενα. Αυτή είναι η "μάχιμη" νέα γενιά στην οποία αναφερόμαστε; Αυτός είναι ο σεβασμός στους αγώνες νεκρών (πεσόντων) επαναστατών;

3. Η πρότασή σου είναι βασικώς αληθής. Δεν καταστρέφονται όλα σε μία γενιά. Υπάρχουν όμως και ατομικές βόμβες που δεν περιέχουν ουράνιο και πλουτώνιο...περιέχουν ήθος και συνείδηση. Και αυτά δεν αποκαθίστανται από τη στιγμή που θα διαβρωθούν και μετά. Σε ένα από τα γραπτά μου είχα αναφέρει τον "παιδευμένο" εγωισμό από πατέρα σε γιο, από μάνα σε κόρη. Όπως οι συνέπειες της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, είναι αμφίβολο αν θα αποκατασταθούν πλήρως ποτέ, έτσι και για την ηθική και πολιτισμική κατάπτωση που αυτή η γενιά επέφερε στον τόπο μας, αμφιβάλλω ως προς το κατά πόσο μπορεί να εξυγιανθεί στις επόμενες γενιές.

Θα κλείσω αυτό το πόστ λέγοντας ότι ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως πλανεμένος, ίσως και ανιστόρητος. Αλλά κοιτάζοντας καθημερινά γύρω μου, δεν μπορώ να καταλάβω αν η υπερβολή βρίσκεται μέσα μου ή γύρω μου...

Δεν τίθεται θέμα συγχώρεσης, όλες οι καλοδιατυπωμένες και ευσεβείς αποψεις είναι καλοδεχούμενες.

Λοιπόν StavmanR ούτε εγώ θέλω να διαφωνήσω μαζί σου. Μου είναι όμως ευχάριστη η ανταλλαγή απόψεων για ένα τέτοιο ζήτημα σε ένα καλό επίπεδο, γι’ αυτό προχωρώ σε μια αποσαφήνιση 2 – 3 ζητημάτων που προκύπτουν από την απάντησή σου και παράλληλα βοηθούν στη καλύτερη κατανόηση του προηγούμενου σημειώματος.

Πράγματι «Η ιστορία ως γνωστόν γράφεται από τους νικητές», αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό γίνεται γιατί οι «νικητές» επιδιώκουν να παγιώσουν την εξουσία τους διαμορφώνοντας αντίστοιχη «κοινωνική συνείδηση». Όμως το ίδιο αλήθεια είναι ότι μια τέτοια Ιστορία έχει έντονα τα χαρακτηριστικά της προσωρινότητας, έστω κι αν αυτή διαρκέσει μερικούς αιώνες, ανάλογα με το βάθος των συμφερόντων των νικητών. Ερχεται η ώρα που η ΙΣΤΟΡΙΑ με όπλο την επιστήμη, εξετάζει τα αντικειμενικά γεγονότα, ερμηνεύει, κατανοεί και αιτιολογεί την πορεία των κοινωνιών, αναλύοντας τον τρόπο παραγωγής της κάθε φορά συγκεκριμένης περιόδου, τις συνθήκες που επικρατούν γι’ αυτό, και τις παραγωγικές σχέσεις και, κατά συνέπεια, την κοινωνική συνείδηση που διαμορφώνεται αναπόφευκτα από αυτά. Η απαίτηση συνεπώς να αλλάξει η κοινωνική συνείδηση – και να παραμείνει αλλαγμένη – μιας γενιάς και έτσι να οδηγηθεί σε αλλαγή και η υπόλοιπη κοινωνία (λάθος που εγώ τουλάχιστον, από υπερβολικές προσδοκίες, κάνω συχνά) δεν στέκει καλά στα πόδια της. Χοντρικά το σύστημα ιδεών μιας κοινωνίας που αντανακλά τον τρόπο ζωής της, επηρεάζεται απ’ αυτόν και τον επηρεάζει σε μια συνεχή σχέση αλληλεπίδρασης, που βασανιστικά και μέσα από συγκρούσεις οι αλλαγές στον ένα πόλο οδηγούν σε αλλαγές αντιστοίχησης και προσαρμογής στον άλλο.

Παρεμπιπτόντως η «γενιά του Πολυτεχνείου», σε επίπεδο οραμάτων και διαμόρφωσης πολιτικο – κοινωνικών αιτημάτων, είναι μάλλον – και προσωρινά – ηττημένη, γι’ αυτό και τα αιτήματα για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ παραμένουν, προσαρμοσμένα στις σημερινές συνθήκες, στην πρώτη γραμμή της πάλης. Τα υπόλοιπα περί του 1.000.000 φυλακισμένων, βασανισμένων κλπ. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: Είναι το φτερούγισμα του προσωρινού νικητή, με τη μορφή του κορακιού… Αλλά πότε τα κοράκια γίνανε αετοί;

Στο άλλο ζήτημα των «δηλωμένων αριστερών» αριστερών έχω να παρατηρήσω ότι δεν γίνεται κανείς Αριστερός «κατά δήλωση», αλλά μόνο «κατά πράξη». Εντιμους, δίκαιους, γενναιόδωρους, αλτρουιστές και ντόμπρους ανθρώπους, δεν μπορεί, θα έχεις γνωρίσει. Αυτό δεν τους κάνει κατ’ ανάγκη Αριστερούς, αν δεν συνοδεύονται αυτά τα χαρακτηριστικά από συνειδητή πάλη για ριζική αλλαγή της κοινωνίας ώστε η νέα κοινωνία να χαρακτηρίζεται ακριβώς στο σύστημα ιδεών της από αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά.

Αν συνέχισα λίγο την κουβέντα είναι γιατί δεν δέχομαι σε σένα τις τόσο μεγάλες δόσεις απαισιοδοξίας που αποπνέουν στο «δια ταύτα», οι αξιοπρόσεκτες τοποθετήσεις σου.

Παράθεση: Το μέλος StavmanR στις 19-11-2007 στις 16:12 έγραψε... Θα κλείσω αυτό το πόστ λέγοντας ότι ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως πλανεμένος, ίσως και ανιστόρητος. Αλλά κοιτάζοντας καθημερινά γύρω μου, δεν μπορώ να καταλάβω αν η υπερβολή βρίσκεται μέσα μου ή γύρω μου... Δεν τίθεται θέμα συγχώρεσης, όλες οι καλοδιατυπωμένες και ευσεβείς αποψεις είναι καλοδεχούμενες.

Αρκετά υπερβολικός στις γενικεύσεις σου φαίνεσαι, ανιστόρητος όμως όχι, δεν είσαι. Η οπτική του θέματος φτιάχνεται και σε μένα και σε σένα και στους άλλους με βάση τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις διηγήσεις άλλων που ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν ή εξαργυρώνουν της τύχης το χάιδεμα… Η ιστορία δεν έχει μιλήσει ακόμα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Αλλωστε η προηγούμενη κουβέντα σαφώς δεν αφορούσε την ιστορία, αλλά το νόημα και την ουσία της υπόθεσης Πολυτεχνείο ’73 και εκδηλώσεις μνήμης και τιμής…